ปิยโต ชายเต โสโก
ความโศกย่อมเกิดเพราะความรัก

สัตว์หรือสังขารอันเป็นที่รักที่ชอบใจ ถ้าเราเข้าไปยึดถือ ก็มักจะนำความโศกมาเกิดแก่เราเสมอ
การกำหนดรู้เท่าทันอารมณ์หรือสภาวะที่มากระทบทุกอย่าง เป็นการดับที่ต้นตอของความรักได้
อย่างดี

คุณทักทาย

ก่อนที่จะปฏิบัติ เมื่อมีความรู้สึกว่า เราอยากได้นิำพพาน หรือเพราะอะไรก็ตามแต่ กำหนดรู้ก่อนนะครับ
สร้างความพอใจได้ระดับหนึ่งแล้วก็วางไว้ ไม่เช่นนั้นจะทำให้เราวางอารมณ์ได้ไม่ดีพอในเวลาปฏิบัติ
เพราะความอยาก ความต้องการ ถ้าเราไม่ทำให้เป็นแค่ความพอใจ จะเป็นตัณหาชนิตหนึ่ง เขาเรียก
กันว่า นิกันติตัณหา ความทะเยอทะยานอยากเพราะความต้องการ จัดเป็นส่วนหนึ่งของนิวรณ์ธรรม
ข้อนี้พึงระวังไว้ด้วย

ผมไปธุระ เย็นๆคงกลับมา ถ้ามีอะไรโพสไว้ จะกลับมาตอบให้ วันนี้อาจได้สนทนากันทางเอ็มบ้าง
เพราะอาจมีเพิ่มระยะบางอย่างให้

วายเมเถว ปุริโส ยาว อตฺถสฺส นิปฺปทา.
เป็นคนควรพยายามจนกว่าจะประสบความสำเร็จ.

[quote="กามโภคี"]ปิยโต ชายเต โสโก
ความโศกย่อมเกิดเพราะความรัก

สัตว์หรือสังขารอันเป็นที่รักที่ชอบใจ ถ้าเราเข้าไปยึดถือ ก็มักจะนำความโศกมาเกิดแก่เราเสมอ
การกำหนดรู้เท่าทันอารมณ์หรือสภาวะที่มากระทบทุกอย่าง เป็นการดับที่ต้นตอของความรักได้
อย่างดี

คุณทักทาย

ก่อนที่จะปฏิบัติ เมื่อมีความรู้สึกว่า เราอยากได้นิำพพาน หรือเพราะอะไรก็ตามแต่ กำหนดรู้ก่อนนะครับ

เรียนอาจารย์ ด้วยความสัตย์จริง ที่ปฏิบัตินี้ ยังไม่ได้หวังอะไรเลยค่ะ
แค่อยากดับทุกข์ เพราะที่ผ่านมาทุกข์มากเหลือเกิน แต่พอปฏิบัติไปแล้วอาจารย์บอกว่า "ปิด
หนทางอบายภูมิแล้ว" ก็ดีใจมีกำลังใจขึ้น เป็นของแถม ส่วนเรื่องนิพพานนั้นถึงจะมีอยู่ในใจลึกๆ
แต่ก็รู้ว่ายังอีกไกล จะว่าหวังก็ยังไม่ใช่เสียเลยที่เดียว เอาเป็นว่ามีความรู้สึกว่าเดินทางไปเรื่อยๆ
ได้แค่ไหนก็แค่นั้น ขอให้ไกลที่สุดสำหรับภพนี้ แค่นี้จริงๆค่ะ ระวังใจตัวเองอยู่ตลอดกลัวเลอะ
หลงและก็เหลิงค่ะ
ถือโอกาสรายงานเลยนะค่ะ เพิ่งเสร็จจากการปฏิบัติพอดี
เดินระยะหนึ่งสิบนาที มีความรู้สึกว่าแป๊ปเดียวเอง ระยะนี้มีแต่ปวดหลัง ซึ่งคิดว่าเป็นเรื่องงาน
เพราะกำหนดไม่หาย เป็นที่เดิมทุกครั้งที่เดินค่ะ พอเริ่มเดินระยะสามสิบนาทีแรกก็ไม่มีอะไร
เพียงแต่ตกใจตอนหนูวิ่งตัดหน้า แต่ไม่กลัว ก็กำหนด"สะดุ้ง" แล้วก็เริ่มเดินต่อ พยายามให้
เร็วขึ้น ยก ย่าง เหยียบ ต่อด้วยนุ่มหนอค่ะ มีคิดบ้าง บางครั้งนุ่มหนอหายไปเลย พอรู้
ก็กลับมาใหม่ จนห้านาทีสุดท้ายเดินไปถึงสุดทางมีผนังกั้นต้องเลี้ยว กำลังกำหนด "หยุดหนอ"
สามครั้ง แล้วต่อด้วย"ยืนหนอ"อีกสามครั้ง ที่ข้างฝามีขีดเป็นรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนจางๆ เท่าขนม
เปียกปูน แต่เป็นสี่เดียวกับผนัง ก็กำลังกำหนดหยุดหนอ เห็นรูปนั้นเต้นเหมือนหัวใจเต้นเลยค่ะ
ตอนแรกค่อยๆก่อน แล้วก็แรงขึ้นๆ ก็รีบกลับมากำหนดเห็นหนอ กำหนดไปเรื่อยๆ มันก็แรงขึ้น
เรื่อยๆ นานมาก ก็เลยละ โดยกลับมากำหนดยืนหนอ แล้วก็กลับหนอ เพราะเป็นทางเลี้ยวพอดี
พอกลับมายืนกำลังจะเดินต่อ ก็เห็นพรหมปกติเป็นสีเขียวเกือบดำ กลายเป็นสีไม่ใช่ขาว แต่ขาวกว่า
ปกติ ประมาณสักเท่าเอามือกอบ แล้วก็เต้นเหมือนหัวใจเต้นอีกเริ่มจากค่อย แล้วก็แรงขึ้นยิ่ง
กำหนดมันก็ยิ่งแรง แต่สักพักมันก็อ่อนลงแต่ไม่หาย ก็ละอีกเหมือนกันก็ยกย่างเหยียบผ่านตรง
นั้นไป ใจสงสัยก็กำหนดสงสัย แล้วก็เดินต่อไปก็ไม่มีอะไร ยกย่างเหยียบนุ่ม ซึ่งอันหลัง
หายไปบ่อยเหมือนกัน จนวนกลับมาที่เดิมก็อยากจะรู้ว่าจะเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า? ก็กำหนด
อยากรู้หนอ จนไปถึงที่เดิม ก็ดูที่ข้างฝา ตอนแรกไม่เต้นค่ะ แต่พอเริ่มกำหนดหยุดหนอ
ก็เริ่มเต้นอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่แรง เต้นเบาๆ กำหนดไปได้สักหกเจ็ดครั้ง ก็เบาลงเรื่อยๆ แต่
ไม่หาย พอกลับตัวแล้วหยุดยืนดูตรงพรหม คราวนี้พรหมไม่เต้นแล้ว แต่เป็นรูปบอกตรงๆเลยว่า
รูปเปรตตัวเล็กๆแต่ยาว นอนอยู่แต่สีพรหมนะค่ะ สี่ไม่เปลี่ยน เพียงแต่เห็นเป็นลูกกะตาโปน ตัว
ยาวๆ หันหัวมาทางทักทาย ไม่กลัวค่ะ เพียงแต่สงสัย ก็กำหนดเห็นหนอก่อนตามด้วยสงสัย
ไม่หายนะค่ะ ก็เลยเดินต่อ พอไปใกล้จริงๆก็หายไปค่ะ ก็เดินต่อไป พอวนกลับมาที่เดิมครั้งที่สาม
ฝาผนังไม่เต้นแล้ว ทุกอย่างหายไปหมดค่ะ ก่อนจะหมดเวลามีคิดนิดหน่อย คงเพราะวันนี้พูดมาก
ไปหน่อย
เริ่มต้นการนั่งตามที่อาจารย์แนะนำ ระยะแรก พองหนอ ยุบหนอ นั่งหนอ ไม่ได้ค่ะ ไม่ทัน
ปนกันยุ่งไปหมด ก็กำหนดใหม่เอาเป็นพองยุบธรรมดาก่อน พอสงบสักพักก็เปลี่ยนเป็นถูกหนอ
ที่ตาตุ่ม ได้ผลค่ะกำหนดทันและชัดเจนดี แต่พองวันนี้ค่อยๆไต่ขึ้นไปจากขั้นหนึ่ง แต่ถึงแค่
ขั้นสาม ไม่ขึ้นถึงบนสุดขั้นสี่ คือพูดง่ายๆว่าแผ่วลงไป เหมือนแรงไม่ถึงค่ะ ยุบก็เหมือนกันค่อยๆ
ไต่ลงมาแบบแผ่วๆ จากขั้นสามมาถึงขั้นหนึ่ง สักพักดีใจที่จับ พองหนอ ยุบหนอ และถูกหนอ
ได้สักประมาณหนึ่งหรือสองนาที ก็รีบกำหนด ดีใจ จนหาย กลับมาที่เดิม ที่นี่ไม่ได้แล้วค่ะ
ได้แต่พอง ยุบ ถูก วนไปวนมา ต้องกลับไปตั้งต้นใหม่อีก พอจับได้สักระยะหนึ่ง ที่นี่มีความ
รู้สึกว่ามือกับตักตรงกลางเบาขึ้นๆๆๆ จนเหมือนมันหายไป ก็กำหนดรู้ไปตามนั้นค่ะ แต่ก็ยังมี
ความรู้สึกอย่างเดิม กำหนดแล้วก็ไม่หาย ที่นี่ก็วูบๆวาบๆ เหมือนอะไรดีค่ะ อธิบายไม่ถูกค่ะ
จะว่าเป็นแสงก็ไม่ใช่ จะว่าเป็นใครมาปัดมือก็ไม่ใช่ เป็นขาวกับคล้ำสบัดไปสบัดมา ก็กำหนด
ว่าเห็นหนอ นานมากค่ะ ไม่ยอมหาย แต่ครั้งนี้ไม่กลัว ไม่หายก็เลยละไป
ที่นี่ก็เห็นมือคนกำลังติดกระดุมเสื้อ เห็นแต่มือนะค่ะ ก็กำหนดเห็นหนอ พอหายไปก็กลายเป็นหน้า
คนอีกแล้ว ใครเป็นใครไม่รู้ คือมีสักสองสามคน พอคนนี้หายไป คนนั้นมาแทน ก็กำหนดเห็น
หนอ ไปเรือยๆ ถ้าไม่ทัน ก็รู้หนอ จนหายไปหมด กลับมาพองหนอ ได้แป๊ปเดียว รู้สึกว่า
หัวใจเต้นค่ะ เต้นเหมือนจะออกมาข้างนอกไปเลย ก็กำหนดรู้หนอไป แล้วก็มีโงกตามมา หลังจาก
หัวใจหายไป พอโงกก็คิดว่าง่วง ก็กำหนดงว่ง สองสามครั้งก็หาย กลับไปพอง ยุบได้อีก
แป๊ป ก็โงกอีก พอดีหมดเวลาค่ะ
พอปฏิบัติเสร็จก็รีบมารายงานเลยเพราะกลัวลืมรายละเอียดค่ะ จึงเรียนมาเพื่อพิจารณาค่ะ
อนุโมทนา สาธุ เจริญในธรรมนะค่ะ

ที่แรกคุณทักทายคิดถูกแล้วว่างั้นนะ ที่ว่า (ตอนแรกแค่อยากดับทุกข์ในใจเท่านั้นเอง)
แล้วที่เหลือๆ เป็นเรื่องของอนาคต ซึ่งเป็นผลไปจากปัจจุบันชาตินี้ จากปัจจุบันขณะนี้ๆ

หากปัจจุบันชาติ ปัจจุบันขณะ จิตใจยังประกอบไปด้วยทุกข์ ก็ยากที่อนาคตตั้งแต่พรุ่งนี้ เป็นต้นไป
จนถึงภพภูมิหน้า จะมีสุขได้ หรือ ไม่เกิดอีกได้

ที่สำคัญจะทำให้การปฏิบัติ ณ ขณะนั้นๆพลาด เพราะไปคิดอย่างนั้นเสียล้ว เลยไม่เห็นไม่ดูความคิดอาการที่
เกิดขึ้นแก่ตนขณะที่กำลังปฏิบัติกรรมฐานอยู่


พิจารณาพุทธพจน์นี้ดูขอรับ

“ภิกษุทั้งหลาย ทางนี้เป็นมรรคาเอก เพื่อความบริสุทธิ์ของสัตว์ทั้งหลาย เพื่อข้ามพ้น
ความโศก และ ปริเทวะ เพื่อความอัสดงแห่งทุกข์ และ โทมนัส เพื่อบรรลุโลกุตรธรรม เพื่อกระทำ
ให้แจ้งซึ่งนิพพาน นี้ คือ สติปัฏฐานสี่”

ที่แรกคุณทักทายคิดถูกแล้วว่างั้นนะ ที่ว่า (ตอนแรกแค่อยากดับทุกข์ในใจเท่านั้นเอง)
พิจารณาพุทธพจน์นี้ดูขอรับ

“ภิกษุทั้งหลาย ทางนี้เป็นมรรคาเอก เพื่อความบริสุทธิ์ของสัตว์ทั้งหลาย เพื่อข้ามพ้น
ความโศก และ ปริเทวะ เพื่อความอัสดงแห่งทุกข์ และ โทมนัส เพื่อบรรลุโลกุตรธรรม เพื่อกระทำ
ให้แจ้งซึ่งนิพพาน นี้ คือ สติปัฏฐานสี่”[/quote]

สาธุค่ะ กำลังค่อยๆศึกษาเรื่องนี้ในกระทู้ที่อาจารย์กรัชกายโพสต์ไว้
อยู่เหมือนกัน อ่านที่เดียวไม่ได้ กลัวจะรู้มากเดี๋ยวจะล้ำปฏิบัติ นิสัยเดิมของทักทายเป็นคนค่อน
ข้างอวดดี ทั้งที่ไม่มีดีจะอวด ต้องเบรคๆตัวเองค่ะ ปฏิบัติให้ดีก่อน ที่สำคัญมากๆคือปวดตา
ค่ะ ทุกกระทู้ที่อาจารย์โพสต์มีประโยชน์มากแต่บางอัน เกินปัญญาของทักทายก็ต้องผ่านๆ
ไปก่อน แล้วก็ค่อยๆศึกษาไปเรื่อยๆค่ะ อนุโมทนา สาธุนะค่ะ เจริญในธรรม

เท่าที่อ่าน เท่าที่คุยทางเอ็ม พอสรุปได้
แนะนำ.-
เดินระยะที่ ๔ เพิ่ม คือ ยกส้นหนอ ยกหนอ ย่างหนอ เหยียบหนอ

ยกส้นเท้าขึ้น โดยที่ปลายเท้ายังแตะพื้นอยู่ พร้อมกับกำหนดว่า ยกส้นหนอ จิตรู้อาการที่ส้นเท้า
ยกขึ้น
ยกหนอ ย่างหนอ เหยียบหนอ เหมือนระยะที่ ๓ ทุกอย่าง

ระยะเวลาเดิน ระยะที่ ๑ เดิน ๑๐ นาที
ระยะที่ ๓ เดิน ๑๐ นาที
ระยะที่ ๔ เดิน ๒๐ นาที

การนั่ง กำหนดตามที่แนะนำล่าสุด เพิ่มนั่ง ๓๐ นาที
เวลาเดินที่กำหนด จำนวนนาทีอาจเหลื่อมล้ำบ้าง ไม่เป็นไร

เท่าที่ดูและคุยกันทางเอ็ม พอมั่นใจว่า ถ้าปฏิบัติแบบนี้อยู่ สภาวะจะยังไม่ลงกว่านี้แล้ว และไม่
วิ่งสูงไป ลงต่ำมาอีก คิดว่าคงที่ในระดับนี้แล้ว ก็เลยคิดว่า เพิ่มข้อปฏิบัติให้อีกนะครับ
เวลานั้น ผมเพิ่มอีก ๑๐ นาที คิดว่าคงไม่ลำบากเท่าไร จะเพิ่มขึ้นตามสภาวะครับ และจะไม่ให้รู้
สึกว่ามากไปจนท้อใจ คิดว่าสภาวะทางกายและใจคงตามทันไม่ยาก

อาการนิมิตมากปีติมาก ต้องทันนะ การเดินจงกรม ให้ทันปัจจุบันด้วย กำหนด จิตที่รู้เท้าเคลื่อน
ต้องทันปัจจุบันกัน

กำหนดอิริยาบถ ให้สติแนบอาการตลอด การบริกรรม เช่น ย่างหนอ ต้องใส่ใจอาการย่างด้วย
อย่าบริกรรมเฉยๆ

เวทนาที่ปรากฏ บางอย่างมาจากกายเรา เวลาเรานั่งนานเดินนานก็ปวด จัดว่าเห็นทุกข์ แต่ ทุกข์เทียมๆ
ทุกข์ของจริงยังรอให้เราไปดูอยู่ ใส่ใจกำหนดเวทนาที่ปรากฏจนหาย เว้นปวดหลังที่เป็นอยู่

การกำหนดที่ความคิด ส่วนมากรู้ตัวเมื่อเข้ามาหน่อยหนึ่ง ยังดี ถ้าช่วงไหนสติไวก็จะเร็วเอง อย่าลืม
กำหนดจนกว่าจะหายไป ตามติดเลยนะครับ

การกำหนดที่อายตนะ ตา หู จมูก ลิ้น กาย(สัมผัส) ถ้าปรากฏชัดเจนจนทำให้เราต้องแว๊บออกจาก
สภาวะที่เรากำหนดอยู่ ก็กำหนด รูปที่เห็น เสียง กลิ่น รส สัมผัสนั้นได้เลย

กำหนดให้ได้ปัจจุบัน ด้วยจิตที่วางเฉย ไม่อยากรู้อยากเห็น ไม่ชอบหรือชอบ แต่รู้เท่านั้นจนกว่าสภาวะ
จะหายไป

ขอให้เจริญในธรรมครับ สาธุ

รายงานค่ะอาจารย์ เดินระยะหนึ่งสิบนาทีไม่มีอะไรเลย
มีความรู้สึกว่าแป๊ปเดียว ได้เกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ มีคิดนิดหน่อยกำหนด
ครั้งสองครั้งก็หาย
เดินระยะสามสิบนาที ยืนงงอยู่แป๊ปหนึ่ง ต้องกำหนดสับสนหนอ สักสองสามครั้งก่อน
ถึงเริ่มเดินได้ ยกย่างเหยียบและก็นุ่มหนอ เพราะรู้สึกถึงความนุ่มของพรหมชัดเจน
มีปวดหัวนิดหน่อย กำหนดสองสามครั้งก็หาย แล้วก็ย้ายไปปวดขา กำหนด
แล้วก็หาย คันจมูก กำหนดหาย เปลี่ยนไปคันหน้า นิดหน่อยๆ แล้วก็หายไป
พอครบกำหนด เริ่มเดินระยะสี่ยี่สิบนาที ยกส้นหนอ ยกหนอ ย่างหนอ เหยียบหนอ
ก็รับรู้ความนุ่มของพรหมก็นุ่มหนอ มีคิดบ้าง ปวดขาบ้าง เอียงบ้าง ก็กำหนดไป
มีย่างหายไปบางครั้ง ยกหายไปบางครั้ง แต่อย่างอื่นไม่มีอะไรเลยค่ะ จนครบเวลา

นั่งสามสิบนาที พองหนอ ยุบหนอ ถูกหนอ สักห้านาที เริ่มด้วยวูบๆวาบก่อน
กำหนดนานมาก ไม่ยอมหาย ตอนแรกวูบวาบไกลๆ พอกำหนดไป ก็เข้ามาอยู่
ตรงหน้า แต่จางหน่อย วันนี้สีขาวกับขาวคล้ำ ไม่ดำค่ะ โบกเข้ามาใกล้ แล้วก็
ห่างออกไป ไม่ยอมหาย จนต้องกำหนดรำคาญหนอ ก็ยังคงอยู่ พอเสร็จจากรำคาญ
ทีนี่ก็คิดแล้ว กำหนดเรื่องนี้หาย เรื่องนั้นมา แบบค่อยๆแทรก บางครั้งกลับไปหา
พองยุบได้สักสองสามครั้ง ก็คิดอีก ครั้งสุดท้ายกลายเป็นคน เริ่มจากใครก็ไม่รู้ก่อน
เป็นผู้ชาย แล้วก็เด็ก แล้วก็ผู้หญิง แล้วก็เป็นดารา ก็ชักสับสน ก็กำหนดสับสนหนอ
ก็คิดว่าน่าจะเป็นเพราะดูหนังมากไป ก็กำหนดคิดหนอ พอคนพวกนี้หายไป กลายเป็น
โครงกระดูกแช่อยู่ในอ่างเหมือนบ่อดองศพค่ะ ตอนแรกนอนคว่ำ แล้วก็หงายหน้าขึ้นมา
เหมือนจะยิ้มด้วย ก็กำหนดเห็นหนอ นานค่ะกว่าจะหาย พอกระดูกหาย ก็เป็นหน้าคนแต่ตา
ถลนออกมาข้างหนึ่ง พอกำหนดไปก็เปลี่ยนเป็นหุ่น กำหนดต่อก็หายกลายเป็นมือ
ใหญ่มากแต่รู้ว่าเป็นผู้หญิงเพราะทาเล็บแบบแฟนซี คือนิ้วชี้สีแดง แต่สี่นิ้วที่เหลือทาสีดำ
ไม่ได้กลัว ก็กำหนดเห็นหนอ จากนิ้วมือผู้หญิงที่สวย ก็ค่อยๆเหี่ยว จนเหี่ยวสุด ก็กำหนด
ต่อไปเรื่อยๆ พอหายไปก็เพิ่งจะพองหนอ ได้ครั้งเดียว ก็เป็นหนอนตัวใหญ่เท่าหมอนข้างเด็ก
มันเร็วและมั่วมากๆเลยค่ะ กำหนดได้สักพัก ก็คิดว่าเราถ้าจะดูหนังมากไปถึงได้มั่วแบบนี้
ก็กำหนดว่าสงสัยหนอ แล้วก็ไม่เชื่อหนอ ก็เกิดอาการอึดอัดเหมือนจะหายใจไม่ออก
แต่เป็นเร็วหายเร็ว กำหนดครั้งเดียวก็หายค่ะ พอหาย วูบๆวาบๆก็กลับมาอีกแล้ว
ก็กำหนดไปตามนั้นจนหมดเวลา ค่ะ อาจจะขาดหายไปบ้าง เพราะทุกอย่างมันเร็วมาก
พอกำหนดนี้ยังไม่ทันหายดี อันใหม่ก็เริ่มมาอีก แต่วันนี้ไม่สะดุ้ง ไม่กลัวค่ะ เฉยๆ มีก็แต่
สงสัย เพราะคนเหล่านั้น บางคนก็เห็นในหนัง แต่บางคนก็ไม่รู้จักค่ะ มีความรู้สึกเหมือน
หัวใจเต้นแรง จนทำให้ตัวโยกไปข้างหน้า แทรกมาด้วยค่ะ ก็กำหนดทุกอย่างที่เห็น ที่เป็น
พยายามเก็บทุกอย่าง แต่บอกตามตรงว่าบางครั้งก็ไม่ทันค่ะ เพราะทุกอย่างมันเร็วจริงๆค่ะ
อันไหนไม่ทันก็รุู้หนอค่ะ มีปวดหลังแทรกบ้าง กำหนดนิดหน่อยก็หาย แต่พอออก ปวดมาก
เดินแทบไม่ไหวค่ะ เรียนมาเพื่อพิจารณาค่ะ อนุโมทนา เจริญในธรรมค่ะ

ปัญญาที่เห็นสภาวะพวกนี้แล้วนำมาคิดได้ใช้เป็น คือใช้ให้เกิดประโยชน์หลังการปฏิบัติ
ตอนที่ผมแนะนำให้เดินนั่ง และบอกใบ้วิธีคิดในนิมิตเมื่อวาน เป็นปัญญาที่เกิดจากการ
ฟังและคิด ระดับหนึ่งของปัญญาเท่านั้น ที่เราต้องการคือ ปัญญาจาการปฏิบัติ

มีคนเข้าใจผิดมากว่า ปัญญาจากการปฏิบ้ตินั้น ต้องรู้เห็นสิ่งที่ลึกมากของกายใจ รูปนาม
แท้จริงปัญญาจากการปฏิบัติจะมาแป๊บเดียว ทำงานชั่วฟ้าแลบเท่านั้น ปัญญาภาวนานั้นมี
ลักษณะตัด คือมาตัดกิเลสแล้วก็หายไป ไม่ใช่มาอยู่ที่สติสมาธิเรานานเลย



อนิจจัง ไม่คงที่ แปรเปลี่ยนไป ไม่ยั่งยืน ไม่คงทนอยู่ได้ในสภาพเดิม
ทุกขัง เพราะถูกเบียดเบียนโดยการแปรเปลี่ยน ไม่ยั่งยืน ฯลฯ จึงทนยาก ยากที่จะทน

๒ อย่างนี้เป็นเหตุให้เข้าใจอนัตตา รู้จัก อนิจจังอย่างเดียวก็รู้จักทุกขังและอนัตตา รู้จักทุกขัง ก็รู้จัก
อนิจจังและอนัตตา แต่เพราะไม่ได้เรียนปริยัติจึงแยกไม่ออก แต่บอกได้พูดได้ตามเข้าใจที่ไม่ผิด
ที่เรารู้อยู่นี้ยังจัดเป็นรู้จัก อนิจจังเทียมและทุกขังเทียม หมายถึงยังเข้าใจเห็นในส่วนหยาบ แต่ยังดีกว่า
คนทั่วไป ที่รู้จักหยาบกว่านี้หรือเทียมที่สุดก็ว่าได้ ที่บอกว่า เกิดแล้วก็ต้องตาย หรือว่า เกิดแก่เจ็บตาย
นั่นยังหยาบ บางครั้งได้รับเวทนาเช่น เจ็บหูเจ็บตา บ่นว่าปวดจังทุกข์จริง นี่ก็หยาบที่สุด เห็นทุกข์อย่าง
หยาบ ตอนนี้ทักทายเข้ามารู้จักขนาดกลางๆแล้ว



ปัญญาจากการคิด ต้องเกิดหลังการปฏิบัติ ถ้าในระหว่างปฏิบัติอยู่ เรียกว่า สงสัย หรือหนักหน่อย
ก็ฟุ้งซ่านไปเลย แต่ถ้าจะหมายถึงปัญญาจากการปฏิบัติละก็ จะมีแว็บเดียว มาตัดกิเลส มาลดกิเลส
ไม่ได้มาแบบให้นั่งนึกอะไรปานนี้ หรือทำให้เราฉลาดขึ้นในเรื่องทำนองปริยัติก็ไม่ใช่นะ ปัญญาภาวนา
จะมาให้รู้เห็นแป๊บเดียว แล้วถอยไปตามอำนาจสติสมาธิ ถ้าสติ สมาธิ พอดีเมื่อไร กำหนดได้ปัจจุบัน
ปัญญาภาวนาก็จะมาอีก มาค่อยๆลดกิเลส มาตัดกิเลสหยาบๆออกไปก่อน

ที่ผมแนะไป ก็หวังว่า ในเมื่อนิมิตมีให้เห็น เราออกกรรมฐานไป เราก็เก็บเอาไปพิจารณาให้เป็นประโยชน์
ข้อที่เห็นแบบนี้ ทางพระเขาว่า กลาปนัย อัทธานนัย ขณนัย คือ เห็นสังขารเป็นกลุ่ม เห็นโดยกาลที่เป็น
อดีต อนาคต ปัจจุบัน และเห็นเป็นขณะๆ แต่อีก ๒ นัยยังไม่เห็น (ทั้งหมด ๕ นัย)
ที่ทักทายเข้าใจอย่างนี้ว่าไม่ใช่ปัญญาจากการปฏิบัตินั่น ถูกแล้วครับ



ที่ขีดไว้นั่น ปัญญาขนานแท้ ไม่รู้ตัวใช่ไหม นั่นไง มาแป๊บเดียวแล้วไป แยกรูปนามเป็น
คนละอันเองและเริ่มหาเหตุของรูปนามแล้ว คือ สงสัยว่า อะไรเกิดก่อน ก็คือว่ากำลังหาเหตุของรูปนาม
ระหว่างคิดกับเห็น อะไรเป็นเหตุให้เห็น อะไรเป็นเหตุให้คิด เพราะคิดถึงเห็นหรือเพราะเห็นถึงคิดเป็นต้น
รู้โดยภาษาปฏิบัติเลย แค่นี้ก็ถือว่าก้าวหน้าแล้ว
ทักทายคล้ายคนที่เีรียนมากอยู่อย่างหนึ่ง คนเรียนมามากบางครั้งมาปฏิบัติ เห็นแต่พวกนี้ เจอแต่พวกนี้
คิดว่าไม่เห็นมีอะไรเลย ไม่เห็นเกิดปัญญาอะไรเลย เพราะหวังว่าปัญญาต้องรู้มากหรือเห็นมากมาย
หลายประเด็น บางคนถอยเลย ไม่เอาแล้ว ไม่เห็นได้ปัญญาอะไรเลย จริงๆแค่ที่ขีดเส้นไต้ไว้
จะเป็นฐานของการละกิเลสได้

ตรงที่ขีดไว้นั่นดีนะ เริ่มจะเข้าใจตัวรู้กับผู้รู้แล้ว มันมีถึงสามสี่รู้เลยนะ เดี๋ยวไม่นานจะชัดขึ้นเอง
อย่างไรเสีย 'จานวะ (วลัยพร) อาจมาอธิบายสภาวะตรงนี้ก็ได้ คนนี้ถนัดเรื่องสภาวะรู้ ตัวรู้ ถูกรู้
ทิ้งรู้



ถูกแล้วที่กำหนดสงสัย ต้องแบบนี้ จะอะไรอย่าไงมา เรารู้ก็กำหนดตามที่รู้ที่เห็น เรื่องคิดเอาไว้นอก
กรรมฐาน
เรื่องที่ไม่เชื่อว่าเป็นภาวนาปัญญานั้น ถูกแล้ว ขั้นนี้เรียกว่า จินตามยปัญญา ปัญญามาจากการคิด
ไม่ใช่ทิฏฐิที่มาปิดกั้นหรอก อย่ากังวล เพราะแท้จริงยังไม่เข้าปัญญาภาวนาเต็มที่ ยังลังเลอยู่ เขาเรียก
ช่วงนี้ว่า เลือกทาง เมื่อแก่กล้าอีกหน่อยหนึ่ง จะเข้า รู้จักทาง คือตัดสินใจเองเลยว่า ทางนี้หลุดพ้นได้
พ้นจากทุกข์ได้ ตอนนี้กำลังสงสัยอยู่ ถ้าแก่กล้าแล้ว เห็นประจักษ์แล้วจะเชื่อเองเลือกทางเองเลย

คำชี้แจงก็มีเท่าที่อธิบายไป อย่ากังวล เชื่อยากนั่นละดีแล้ว ปลอดภัยมากกว่าเชื่อง่าย ไม่ใช่ทิฏฐิเลย
เพียงแต่ที่รู้เห็นช่วงนี้ ต้องแนะกัน ยังเป็นช่วงที่บอกได้แนะได้ถึงวิธีพิจารณา
วิธีแก้ไขไม่มี เพราะตอนนี้ทำถูกแล้ว กำหนดและรู้ไปตามสภาวะที่ปรากฏ ให้ทันปัจจุบันทันที
ถ้าสติ สมาธิ กำหนด รู้ ทันกับปัจจุบัน ปัญญาจะออกมาโชว์เองแว๊บๆ แล้วจะรู้จัก อนิจจังแท้ ทุกขังแท้
ด้วยตาเลย

แนะนำ....ปฏิบัติตามเดิม พยายามใส่ใจ(หมายถึงสติจิตตามรู้อาการ)การเดินทุกขณะ อาการของท้อง
ที่พองยุบพยายามใส่ใจตั้งแต่เริ่มไปจนสุด อย่าทิ้ง เวทนาที่เกิดก็เช่นกัน กำหนดจนหายแล้วค่อยละ
การคิดหรือฟุ้งซ่าน ให้ตามติดเช่นเดียวกัน การกำหนดสิ่งกระทบทางตาหูจมูกลิ้นกายใจก็เช่นกัน อย่าละ
เลย เกาะให้ติดทุกขณะเลย ข้อสำคัญให้ได้ปัจจุบัน แล้วภาวนาปัญญาจะแว๊บมาเอง ต้นจิต คือจิตที่
อยาก เกิดก่อนเราจะทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ถ้าเห็น กำหนดเลย ถ้าไม่เห็น ไม่ต้องกำหนด เดี๋ยวจะเป็นการ
ติดบริกรรมไปซะ

อนุโมทนาครับ เริ่มกระจ่างบางอย่างเรื่องคิดกับเห็นแล้ว คือเริ่มรู้จัก รู้ ถูกรู้
ขอให้เจริญก้าวหน้าอย่างเร็วพลันครับ