ผู้ที่ปฏิบัติกรรมฐานแล้วเพ้อเจ้อไม่มีใครเกินคุณวลัยพร ฟุ้งไปทั่ว ยังไม่เข้าร่องเข้ารอยเลย

อ้างสติปัฏฐานสี่ เหมือนลูกคนมีสิ มีอิทธิ หรือ ลูกคนนามสกุลดังๆ อ้างชื่อผู้ให้กำเนิดตนเองว่า รู้ป่าวว่า ข้า ฯ นามสกุลอะไร พ่อ ข้า ฯ เป็นใคร ฯลฯ ฉันใดก็ฉันนั้น

ที่คิดว่าไม่มีอะไรคืบหน้า ความจริงแล้วก็มีเรื่อยๆ แต่ว่า เราเองไม่เ้ข้าใจ เพราะการที่สภาวะ
อะไรปรากฏมาแต่ละอย่างละครั้ง ล้วนเป็นทางปรับความสมดุลของอินทรีย์ทั้งนั้น บางอย่าง
ก็บอกลักษณะของปัญญา
ระยะนี้ สภาวะตอนนี้ก็จะวนๆ เป็นรอยต่อสมถะและวิปัสสนา การปฏิบัติแนวนี้จะมีรอยต่อ
สภาวะอยู่ ๒-๓ ระดับ ลักษณะที่ติดอยู่หรือวนอยู่ก็จะเป็นตอนมาถึงรอยต่อ ตอนนี้คุณทักทาย
ก็อยู่แถวรอยต่อต้นๆครับ สภาวะเลยอย่างนี้



เป็นอาการที่สมาธิดีขึ้นพอควรเลย สมาธิที่ดีขึ้น มีผลให้จิตเราสงบ เมื่อจิตสงบ การรับ
รุ้สภาวะก็ดีขึ้นไวขึ้น เสียงอะไรเล็กๆน้อยก็ได้ยินถนัดกว่าเวลาปกติ ถ้าชัดจนดึงจิตเราไป
ได้แบบนี้ ให้กำหนดที่เสียงนั้น ยินหนอๆ จนกว่าจะหาย ในกรณีเดินจงกรมอยู่ ถ้านานไม่หาย
ก็กำหนดรู้หนอ อยากละหนอ อยากเดินหนอ จากนั้นเดินต่อไป อย่าใส่ใจ
อาการสะดุ้ง เป็นอาการสติไว เพราะสติก็ดีตามสมาธิ แต่สติไม่ได้ปัจจุบันขณะ กำหนด ตกใจหนอๆ
เมื่ออาการหายไปก็กลับไปที่กรรมฐาน



เป็นอาการขุททกาปีติและขณิกาปีติที่เกิดจากสมาธิครับ
อย่าสนใจมาก วางใจเป็นกลางกับสิ่งที่เห็นที่รู้สึก กำหนด เห็นหนอๆ จนกว่าจะหาย
แล้วกลับมาที่กรรมฐานต่อ



สิ่งที่เห็นนี้เป็นนิมิตครับ ระยะนี้นิมิตและวิปัสสนูปกิเลสจะปรากฏมาก อย่ากลัว เราเห็นจริงๆ
แต่บอกไม่ได้ว่าสิ่งที่เห็นนั้นจะมีจริง กำหนดตามสภาวะ เห็นหนอๆ จนกว่าจะหาย อย่าละไป
โดยที่ยังไม่หายไป ถ้ากลัวก็กำหนดที่จิต กลัวหนอๆ จนกว่าจะหาย เราต้องรู้ตามสภาวะจน
กว่าหายไป ตามดูรู้ทุกขณะ ให้วางใจเป็นกลาง อย่าคิดก่อนกำหนด เห็นก็กำหนดเลย รู้ก็
กำหนดเลยครับ เพราะถ้าเราคิดก่อน ก็มักจะวางใจไม่เป็นกลาง อย่าไปอยากให้หายไป เรา
อยากให้หายหรือไม่อยาก ถึงเวลาเขาหายเอง แต่ให้เรารู้เห็นตามจริงไปจนกว่าเขาจะหาย



นั่นแน่ มาแล้วไหมล่ะ สภาวะเดิมๆ เกิดบ่อยๆ ก็เลยทำให้เราเบื่อที่จะปฏิบัติได้ ต้องระวัง
จะทิ้งกรรมฐานก็ช่วงนี้ล่ะ ต้องพยายาม ต้องอดทน เราปฏิบัติมาจนพื้นฐานใช้ได้ระดับหนึ่งแล้ว
อย่าทิ้งไป เสียดาย อย่างน้อยเราต้องรักษาสภาวะไว้ให้ได้
การเดิน จะแนะนำตอนท้ายครับ



ความกลัว ความสงสัย ต้องกำหนดรู้ไปตามสภาวะ ดูอารมณ์ที่กลัวที่สงสัย พร้อมกับกำหนดด้วยใจเป็น
กลาง ไม่ปรุงแต่งเพิ่ม ดูรู้พร้อมกำหนดจนกว่าจะหาย จะเข้าใจเองว่า เแท้จริงไม่มีอะไรน่ากลัวเลย เรา
ไปปรุงแต่งก่อนก็เลยกลัว เมื่อกลัวสงสัยก็ตามมา หมดกลัวก็จะหมดสงสัยเอง

แสงที่ปรากฏวับๆเป็นอาการปีติครับ กำหนด เห็นหนอๆ สติและจิตรู้อยู่ตรงที่เห็นจนกว่าจะหาย ไม่ช้า
ก็จะหายไปเอง เท่าที่ผมอ่านๆดู สมาธิล้ำสติไปหน่อย

ความรู้สึกที่เป็นเงาวูบไป ปวดขา ปวดหลัง คันหน้า แบบเร็วทุกอาการ สลับกันเหมือนฉากหนัง
อาการแบบนี้ สติและสมาธิดีขึ้นกว่าแต่ก่อน รับรู้สภาวะได้ชัดเจน ความจริงสภาวะเกิดตามๆกัน
ทุกขณะในชีวิตประจำวัน เช่น เวลาเราดูหนัง คันหน้าตาก็มี แต่บางทีนิดเดียว เราก็ไม่รู้สึก เพราะน้อย
ไป และใจเราจดจ่ออยู่ที่การดูหนัง เลยไม่รู้สึก เมื่อจิตใจสงบ สมาธิดี สติดีขึ้น ก็ชัดทุกอาการแล้วทีนี้
อาการคล้ายเราฟุ้ง แต่จริงๆเราไม่ฟุ้ง เรายังมีจิตและสติรู้ แต่กำหนดไม่ทัน ข้อนี้ให้กำหนด รู้หนอๆ
ใจจดจ่ออยู่ที่อาการที่ปรากฏ ปล่อยให้เขาแสดงไป เราดูรู้เห็นพร้อมกำหนด รู้หนอๆไป จนกว่าจะหาย
ละการกำหนดที่ท้องก่อน หรือ ถ้าจะกำหนดแบบเดี่ยวก็ได้ ดูรู้สภาวะที่ชัดที่สุด จดจ่อกำหนดอยู่ที่นั่นเลย
จนกว่าอาการนั้นจะหายไป ทุกสภาวะอย่าไปกำหนดเพื่ออยากให้หาย วางใจเป็นกลาง

อาการงุบ เป็นอาการจิตที่ดิ่งภวังค์ หรือตกภวังค์ ถ้ากำหนดตามอาการที่เริ่มจะตก ก็จะไม่ตกง่ายๆ
จะเหมือนยื้อกันเลย ตรงนี้บอกได้ว่า สติที่เรากำหนดตามสภาวะน้อยกว่าสมาธิ ลองตามอาการก่อน
ที่จะงุบดู เกาะเลย กำหนดรู้เกาะตามไป อย่าละ ถ้าละจะงุบ ถ้าไม่ละ ก็จะหายไปเอง สติน้อยกว่าสมาธิ
หน่อย อาการงุบนี้ เป็นด้วยปีติก็มี แต่วิธีแก้ ใช้อย่างเดียวกัน เกาะติดรู้ไปทุกขณะ และจะมีแก้ตอนเดิน
อีกหน่อยเพื่อเพิ่มสติให้สมดุลสมาธิ

อาการสะดุ้ง เป็นอาการที่จิตรับรู้สภาวะรอบตัวได้ดีขึ้น หลังจากที่เราฝึกอบรมจิตมาพอสมควร ทุกอย่าง
ที่ปรากฏเลยชัดเจน เมื่อเราไม่เคยรับรู้สภาวะที่ชัดมาก่อนก็เลยเกิดความสะดุ้งจิต และกลัวก็จะตามมา
กำหนดให้ทันให้ไว ไม่ต้องเว้นระยะเพื่อรอคอยอะไร เพราะกิเลสความสะดุ้งก็รอเข้าอยู่ พอสะดุ้งไม่ต้อง
คิดอะไรก่อน กำหนดเลย ตกใจหนอๆ พร้อมสติรู้ที่อาการสดุ้งที่จิตเรา ถ้าหายไป กลัวจะไม่มา แต่ถ้าเอา
ไม่อยู่ ฟุ้งไปกับสะดุ้ง ตามดูฟุ้งอีก ถ้ากลัวตามมา ตามดูที่กลัวอีก อย่าละ อย่าถอย อย่าทิ้ง ตามอย่าให้
เว้นช่อง กำหนดเป็ระยะๆ ไม่ช้า ไม่เร็วเกินไป แต่อย่าเปิดช่องให้สภาวะอื่นแทรกได้อีก
พยายามเตือนตัวเอง สอนตัวเองว่า เป็นปกติอยู่นั่นเอง เมื่อน้ำใส ก็เห็นสิ่งที่อยู่ในน้ำได้ง่าย เมื่อน้ำสงบ
มีอะไรกะทบก็สะเทื่อนง่าย เป็นของธรรมดา

แนะนำ......
๑.ปรับเวลาเดินนั่งใหม่ เดิน ๔๐ นาที นั่ง ๒๐ นาที เพิ่มสติหน่อย โดยเดินตามระยะดังนี้โดยประมาณ

๑.๑ เดินระยะที่ ๑ ขวาย่างหนอ ซ้ายย่างหนอ

เริ่มเท้าขวาก่อน เมื่อยกส้นเท้า จิตรู้การยกนั้น กำหนด ขวา เมื่อเท้าพ้นพื้นและเคลื่อนไปข้างหน้า จิต
รู้อาการเคลื่อนนั้น กำหนด ย่าง ไปพร้อมกัน เมื่อเท้าลงพื้นเต็มเท้า จิตรู้พร้อมกำหนด หนอ
การเดิน ช้ากว่าการเดินปกตินิดหน่อย เดินติดต่อกันไปไม่ต้องเว้นหยุด คือ ขวาย่างหนอ ไม่ใช่
ขวา..ย่าง..หนอ เท้าซ้ายก็เช่นเดียวกัน ข้อนี้เดินประมาณ ๑๐ นาที หลังจากนั้นเดินระยะ ๓ ต่อไป

๒.ไปลองดูวิธีสวดมนต์ไหว้พระก่อนการปฏิบัติและหลังปฏิบัติดูที่
http://sites.google.com/site/pongyoob/home-1

๓.ในระหว่างปฏิบัติ ถ้าเห็นนิมิตเป็น คน สัตว์ หลังปฏิบัติ ควรแผ่เมตตาอุทิศส่วนบุญกุศลไปให้เขา ใน
โดยเจาะจง เราไม่รู้แน่ว่า นิมิตนั้นจริงหรือเท็จในส่วนที่เกี่ยวกับเวรกรรม ให้ทำใจ อย่ากลัว คิดเสียว่า
เราใช้กรรมในกรรมฐาน ดีกว่าเราใช้กรรมข้างถนน หวังว่าคุณคงเข้าใจ

คุณทักทาย ตรงนี้คุณเอาไปเป็นกำลังใจนะครับ




ส่วนตรงนี้ ของผม

zผีไม่มีในโลก มีแต่ อทิสมานกาย กาย ละเอียด ถ้าโดน หลอก หน้ากลัวๆๆๆก็คือ เทวตา
ที่อยู่ในบ้านเรือนมาลองเล่นๆ ถ้าหูแว่วแสดงว่า มารเล่นให้เฉยๆๆๆลูกเดียวเดี๋ยวก็ไปเอง

ขอสนทนากับคุณ taktay ในฐานะแฟนเพลงเก่านะขอรับ ไม่ใช่ฐานะอาจารย์

สิ่งที่คุณคิดว่า ไม่สำคัญนั่นแหละสำคัญมากๆๆๆๆๆๆ เพราะหากคุณยึดติดอยู่กับสิ่งนั้น หรือสภาวะเช่น
นั้นๆ อาการความรู้สึกนั้นจะฝั่งแน่นฝังลึกอยู่ในใจคุณตลอดไป เพราะจิตเกิดอุปาทานอย่างเหนียวแน่นเข้า
แล้ว เป็นกิเลสทั้งนั้น





คุณทักทายอุดรูรั่วเหล่านี้นะขอรับ

เมื่อสะดุ้ง คุณต้องกำหนดตามนั้นครับ “สะดุ้งหนอๆๆ”
มีเสียงวิ้งๆ หรือ ดังยังไงก็ตาม รู้สึก กำหนดเลยครับ “วิ้งๆหนอ”
รู้สึกตอนไหน กำลังเดิน หรือ นั่ง คุณต้องกำหนดจิตลงไปตามนั้นครับ กำหนดแล้วๆกัน
เอาสติมาเกาะจับจับพองยุบต่อไป
รู้สึก วิ้งๆ อีก สะดุ้งอีก กำหนดตามนั้นอีก





ขณะที่พองหนอ ยุบหนอ ตามปกติ เห็นแสงสี หรือ อะไรก็ตาม กำหนดครับ “เห็นหนอๆๆๆ” จบ
กำหนดรู้แล้วๆกัน เกาะจับพองยุบ กำหนดต่อไป
พองยุบเป็นอารมณ์ที่ใช้เป็นหลัก อย่างอื่นๆเป็นอารมณ์รอง ไม่เกิดไม่ต้องกำหนดอะไรมัน
ไม่พึงนึกถึงมัน เมื่อคิด "คิดหนอๆๆ"






กำหนดพองหนอ ยุบหนอ ซึ่งเป็นอารมณ์หลักไป
เห็นอะไรๆ จึงค่อยกำหนด “เห็นหนอๆๆๆ” ไม่เห็นไม่ต้องกำหนด
และไม่พึงคิดล่วงหน้าว่าจะเป็นนั่นเป็นนี่ หากคิด “คิดหนอๆๆ” กำหนดแล้วจบ
พองหนอ ยุบหนอ ต่อไป
เห็นอีก กำหนดอีก ๆๆๆ




ถูกต้องรู้สึกกลัว “กลัวหนอๆๆๆ” กำหนดตามนั้นแล้วๆกันจบ
เกาะจับพองหนอ ยุบหนอ ต่อไป

เห็นคนแก่คนเฒ่า ฯลฯ ละวางพองยุบก่อน กำหนด “เห็นหนอๆๆ” กำหนอตามนั้นจบ
จับเกาะพองหนอ ยุบหนอ ต่อไป

เห็นอีกกำหนดอีก “เห็นหนอๆๆ”
รู้สึกกลัวอีก กำหนดรู้ตามนั้นอีก “กลัวหนอๆๆๆ”





สภาวธรรมจะปรากฏกี่ร้อยกี่พันอย่างที่รุ้สึก ก็เรื่องของมัน เรื่องของความคิด
หน้าที่ของโยคีอกำหนดรู้ไปตามนั้น กำหนดรู้แล้วจบ พองหนอยุบหนอต่อไป
เมื่อภาวะใดปรากฏรู้สึกตัวอีก วางอารมณ์พองยุบก่อน แล้วกำหนดรู้ตามที่มันเป็น
ตามที่รู้สึก กำหนดแล้วๆกัน เกาะจับพองยุบต่อไปใหม่

ตัวอย่างที่เล่ามา “เห็นหนอๆๆ”
คิดถึงสิ่งที่น่ากลัว “คิดหนอๆๆๆๆ”
เวทนาเกิดยังไง ก็กำหนดไปตามนั้น ทุกข์หนอ สุขหนอ ฯลฯ กำหนดตามสภาพ
เสียงวิ้งๆ กำหนด “วิ้งๆหนอ”
กำหนดแล้วจบ มาเกาะพองยุบต่อไป

สิ่งดังกล่าวเกิดอีก กำหนดอีก
ไม่เกิดไม่ต้อง พองยุบ เป็นหลัก





คุณว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่กรัชกายเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณมากมาย

ที่สำคัญคุณเริ่มยึดติดถือมั่นเสียงวิ้งๆในหัวแล้ว

หน้าที่ของเรา คือ กำหนดรู้ทุกๆ อย่างที่ปรากฏ ขณะกำลังเดิน กำลังนั่ง หรือ กำลังนอน ฯลฯ
รู้สึกตอนไหน ก็ตอนนั้น

กำลังเดินจงกรม มีเสียง วิ้งๆ “วิ้งๆหนอ” กำหนดจิตตามนั้นแล้วเดินต่อไป ไม่ต้องหยุด
แค่กำหนดแวบเดียว “วิ้งๆหนอ” จงกรมต่อไป เดินระยะที่ ๑ มากๆหน่อยช่วงนี้

คิดลังเล “ลังเลหนอๆๆ”
รู้สึกกลัว “กลัวหนอๆๆ”
นึกๆขี้เกียจ “ขี้เกียจหนอๆๆ”
คิดสงสัย “สงสัยหนอๆๆ”





ต้องกำหนดทุกๆ ครั้งที่เห็น ที่ได้ยิน ที่คิดครับ

ไม่ใช่ครั้งเดียวแล้วเลิกกัน ไม่กำหนดแล้ว ไม่ใช่ขอรับ
ได้ยินเมื่อไร กำหนดเมื่อนั้น ไม่ได้ยินไม่ต้อง
เห็นเมื่อไร กำหนดเมื่อนั้น ไม่เห็นไม่ต้อง พองหนอ ยุบหนอไปตามปกติ
รู้สึกปวด “ปวดหนอๆๆ” กำหนดแล้วๆกัน พองยุบต่อไป ปวดอีกกำหนดอีก






งุบๆอย่างที่เล่า ไม่ใช่อาการง่วง แต่เป็นลักษณะสันตติ (ความสืบต่อ) ภาวะนั้นๆขาด
แต่เราเองยังไม่เห็นถึงต้นเหตุของมัน ก็กำหนดไป งุบหนอๆ เมื่องุบ-ผงะ เมื่อไม่กำหนด
เราก็สงสัยอยู่นั่นว่า อะไรๆ

คุณจะต้องกำหนดความคิดกลัวนั้นด้วย “กลัวหนอๆๆๆๆ” กำหนดแล้วๆกัน แล้วไปเกาะจับอารมณ์
ที่เป็นปัจจุบันขณะ ไป





คุณหนีความรู้สึกตนเองไม่พ้นหรอกครับ อย่าหนีเสียให้ยากเลย
ต่อให้คุณดำน้ำหนี ความกลัวก็ตามคุณลงไปใต้น้ำ
คุณเหาะหนีขึ้นฟ้า ความกลัวก็ตามคุณไปบนฟ้า

กำหนดรู้อารมณ์ (ธรรมารมณ์) กลัวตามนั้นขอรับ “กลัวหนอๆๆ” ทุกๆขณะที่รู้สึกกลัว
เกิดอาการสะดุ้ง “สะดุ้งหนอๆๆ” ทุกขณะที่สะดุ้ง
ได้ยินเสียง “เสียงหนอๆๆ” ทุกครั้งที่ได้ยิน

ประเด็นนาฬิกาปลุกเวลา ตั้งแล้วล๊อกเสียงกริ่งไว้ครับ เอาแค่ได้ยินเสียงแป๊ก เมื่อถึงเวลาที่ตั้งไว้

เมื่อยู่ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัดยามค่ำคืน แม้เสียงแป๊กนาฬิกาก็ยังได้ยิน เอาผ้าห่มหรืออะไรทับนาฬิกาไว้อีกชั้นหนึ่ง เอาเบาๆพอได้ยิน

อนึ่งถึงจะนั่งเกินเวลาไปบ้าง ขาดไปบ้าง ไม่ใช่ประเด็นสำคัญครับ

คุณทักทาย ช่วยแจ้งสภาวะนี้ด้วยครับ

๑.ระยะของพองยุบ
๒.ความรู้สึกที่เท้าเวลาเดินจงกรม
๓.สภาวะที่ปรากฏทั่วไปกำหนดกี่ครั้งจึงหาย
๔.ก่อนจะงุบ จิตและสติคุณอยู่ที่ไหนแล้วงุบไป

แล้วจะเฉลยว่า งุบเพราะอะไร สาเหตุงุบมีอย่างน้อย ๖ อย่าง เผื่อคุณอาจสงสัย
เพราะตอนที่ผมประสบกับงุบที่เป็นสันตติขาด ผมจะไม่งุบอย่างเดียว ก่อนหลังงุบ
จะมีให้รู้ด้วย ในระหว่างที่งุบก็จะรู้จะเห็นบางอย่างด้วย
แต่ตอนนี้ กำหนดก่อนครับ

ขออนุโมทนาครับคุณกาม

ขออนุโมทนากับทั้ง ศิษย์และอาจารย์ ด้วยค่ะ
อยากขออนุญาตนำไปพิมพ์เป็นเล่ม ๆ ให้ท่านที่สนใจไว้อ่านประกอบการปฏิบัติ ท่านใดจะขัดข้องบ้างคะ
คือ...1 ภาษาที่ใช้ เรียบง่าย
......2 สำนวน กระชับ ชัด ตรง
......3 มีความเคารพและ อ่อนน้อมทั้งผู้ให้และผู้รับ
......4 มีความน่าติดตามในเนื้อหา
และหาแบบนี้ไม่ค่อยเจอ

ทั้งคุณ กามโภคี และคุณทักทาย ทำให้แมวขาวมณี ได้เกิดบุญ - กุศล ในจิตตลอดมาตั้งแต่เริ่มอ่าน กท นี้ค่ะ
ขอท่านทั้ง 2 จงเป็นดังอาจารย์ของแมวขาวมณีนะคะ

สาธุค่ะ

คุณแมวขาวมณีครับ เรื่องการส่งสอบวิธีการปฏิบัติที่ผมถามตอบกันไปมา แล้วทำให้คุณ
เกิดบุญกุศล ผมขออนุโมทนาด้วยครับ

๑.ภาษาที่เรียบง่าย ก็ออกมาเพราะคุณทักทายต้องการปฏิบัติ ต้องการอย่างไรก็ส่งให้แบบนั้น ข้อนี้
เป็นความดีของคุณทักทาย

๒.สำนวนกระชับ ชัด ตรง การส่งสอบอารมณ์ ต้องแบบนี้ครับ พูดมากไม่ได้ ไม่ใช่เวทีให้ผู้แนะนำมา
อวดภูมิ บางอย่างรู้ ควรกดก็กดไว้ บางอย่างควรส่งก็ส่งไปครับ ข้อนี้เป็นความดีของคุณครู
อาจารย์ที่ท่านพร่ำสอนแนะนำผมมา

๓.ผู้ที่ปฏิบัติธรรม ความนอบน้อมจะปรากฏให้เห็นง่ายครับ ถ้าปฏิบัติถูกทาง มานะทิฏฐิจะลดลง
เพราะจิตที่ฝึก ปัญญาที่พิจารณาอย่างเป็นระบบแล้วจะพัฒนากายใจเองครับ ข้อนี้เป็นพระกรุณาคุณ
ที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสสอนไว้ จริงจากวันนั้นถึงวันนี้

๔.ในส่วนเนื้อหาที่น่าติดตาม เป็นคุณของพระธรรมอย่างเดียวเลยครับ เมื่อผู้ปฏิบัติไปตามวิธี ก็จะ
มีลักษณะต่างๆปรากฏตามสภาวะที่ขยับเรื่อยๆ เมื่อนั้นเนื้อหาก็จะน่าสนใจ เพราะออกมาจาก
ธรรมชาติของการปฏิบัติ พระธรรม เมื่อปฏิบัติตาม ผลก็จะชัดเจนครับ


เรื่องการจัดพิมพ์ต่อสาธารณะ หรือเผยแผ่ อ้างอิงนั้น ผมกังวลนะครับ เพราะเป็นการถามตอบแก้สภาวะ
ข้อนี้เสี่ยงมากครับ เท็จจริงคือ สภาวะใครสภาวะมันครับ
อย่างไรก็ตาม ที่ผมถามตอบแก้กันนั้น เป็นเรื่องที่เปิดเผยได้ ส่วนใดสำคัญหรืออันตราย
ผมปกปิดไว้แล้วโดยภาษาที่ใช้ ซึ่งถ้าคนไม่ถึงสภาวะนี้ จะไม่รู้ว่า สภาวะนี้จริงเท็จแค่ไหน

การจัดทำเพื่อเป็นแนวทาง แล้วแต่คุณนะครับ ผมก็ยังคิดว่า เอ...ใครจะไปอ่าน

เฮ่อ คิดถึงคุณครูจัง.....