อยากรู้เรื่องการปฏิบัติธรรม

ก่อนรู้เรื่องการปฏิบัติธรรมจากสมาชิกท่านอื่น พึงรู้เข้าใจคำ ปฏิบัติธรรม ให้สุดขอบเขตของศัพท์ก่อน
เผื่อใช้เป็นประโยชน์ได้กว้างขึ้น (จากพุทธธรรมหน้า 932) ดังนี้


เกี่ยวกับการใช้ถ้อยคำ ซึ่งมีความหมายคลาดเคลื่อน เลือนกลาย แปลกออกไปตามกาลสมัย ตัวอย่างคำว่า “ปฏิบัติธรรม” ซึ่งความหมายที่แท้ควร ได้แก่ การนำเอาธรรมไปใช้ ในการดำเนินชีวิต หรือการดำเนินชีวิตตามธรรม
แต่ปัจจุบันมักเข้าใจคำนี้ในความหมายว่า เป็นการฝึกอบรมทางจิตปัญญาขั้นหนึ่งในระดับหนึ่งโดยเฉพาะ
ซึ่งมีลักษณะเป็นรูปแบบ และทำไปตามแบบแผนที่ได้กำหนดวางไว้


ที่กลายไปมาก ก็คือ คำว่า “ศึกษา” ที่มาคู่กับ “ปฏิบัติ” เป็นศึกษาและปฏิบัติ ความจริงแต่เดิมนั้น ศึกษาหรือสิกขานั่นแหละคือตัวแท้ของการปฏิบัติ หรือเป็นตัวการปฏิบัตินั่นเอง เพราะสิกขา ได้แก่ ศีล สมาธิ ปัญญา ซึ่งเป็นเรื่องของการปฏิบัติฝึกหัดอบรม (ดู วินย. อ. 1/264 ม.อ. 3/417,523 ฯลฯ)
โดยเฉพาะ การเจริญปัญญาหรือทำให้เกิดปัญญาย่อมเป็นการปฏิบัติระดับสูงสุด ซึ่งจะทำให้บรรลุผลคือปฏิเวธ
ต่อมาคำว่า ศึกษา คงถูกใช้ในความหมายของการเล่าเรียน อาจถึงกับเล่าเรียนโดยไม่ต้องคิด หรือคิด
อย่างเลื่อนลอย คิดฟุ้งซ่านไป ไม่มีหลักไม่มีระเบียบ คำว่า ศึกษา จึงมีความหมายกลายมาเท่ากับคำว่า
ปริยัติ
.......

หากเพิ่งเป็นสมาชิกใหม่ศึกษาหัวข้อนี้ก่อนก็จะดีครับ

viewtopic.php?f=2&t=19015

ยินดีที่ได้รู้จัก และต้อนรับสู่ลานธรรมจักรด้วยครับ

“ปฏิบัติธรรม” ซึ่งความหมายที่แท้ควร ได้แก่ การนำเอาธรรมไปใช้ ในการดำเนินชีวิต หรือการดำเนินชีวิตตามธรรม

ขออนุโมทนา กับคำอธิบายของท่านกรัชกาย ด้วย

ยินดีต้อนรับสู่ลานธรรมจักรนะคะ

ธรรมใดๆก็ไร้ค่า...ถ้าไม่ทำ

ธรรมะสวัสดีค่ะ