บทเรียนของผมคือ การถูกไม้เสียบลูกชิ้นที่ตัวเองทิ้งไว้
แทงทะลุตั้งแต่พื้นรองเท้าผ่านอุ้งเท้า จนถึงส่วนหน้าเท้า
ซึ่งทำให้เรียนรู้ว่า “ความมักง่ายไม่ได้ทำร้ายเพียงผู้อื่น
ที่บังเอิญมารับเคราะห์เท่านั้น แต่ยังทำร้ายตัวเราเองด้วย”
และเรื่องที่กำลังจะเล่าต่อไปนี้ ขอสัญญาครับว่าเป็นเรื่องจริง

ปีที่ผ่านมา ผมไปเที่ยวงานวัดกับญาติๆ อย่างเคย
และทุกครั้งก็จะซื้อลูกชิ้นกินทีละหลายๆ ไม้
เดินชมงานวัดพร้อมๆ กับการกินอย่างเพลิดเพลิน
กินหมดหนึ่งไม้ก็ทิ้งลงพื้นไปเรื่อยๆ
ในใจนั้นคิดว่า “ไม้เสียบลูกชิ้น” ไม่ใช่ “ขยะ” เป็นสิ่งที่ย่อยสลายได้
ทิ้งลงบนพื้นก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร พอกินจนหมดทุกไม้ก็ทิ้งถุงพลาสติกลงในถังขยะ
และไม่ได้คิดถึงสิ่งที่ตัวเองทิ้งไปก่อนหน้านี้อีกเลย

กระทั่งเดินเที่ยวงานจนทั่ววัด และสมควรแก่เวลาที่ต้องกลับบ้าน
ซึ่งต้องเดินกลับออกมาทางเดิม
ตอนนั้นผมไม่ได้นับว่าเป็นก้าวที่เท่าไรที่เท้าย่ำย้อนรอยมา
แต่เมื่อทบทวนจากระยะสายตา ผมอยู่ห่างจากรถขายลูกชิ้นที่ประตูทางเข้า
นับเป็นช่วงเวลาแค่อึดใจเดียวเท่านั้น

ชั่วเวลาเห็นภาพนั้นเองที่เสียงของไม้เสียบลูกชิ้นแทงละลุถึงหน้าเท้า
นำความรู้สึกเจ็บปวดตามมาอย่างกระชั้น ผมหยุดชะงักพร้อมกับที่ลืมหายใจ
พร้อมๆ กับการก้มลงมองเท้าขวาที่เหยียบพื้นเต็มแรง

“ช่วยด้วย ทำอย่างไรดี” ถ้อยคำเหล่านี้ดังขึ้นเพียงในใจเท่านั้น
เพราะปากของผมไม่สามารถขยับเขยื้อนพูดออกมาได้
หัวใจเต้นแรงแล้วเร็วอีกเมื่อเลือดค่อยๆ ไหลอาบเท้าออกมา
ผมทรุดลงกับพื้น หงายฝาเท้าขึ้นโดยอัตโนมัติ ลังเลใจว่าจะดึงไม้ออก
หรือหักไม้บางส่วนทิ้ง หรือไปโรงพยาบาลทั้งที่ไม้คาอยู่ดี

เงยหน้าขึ้นมองบรรดาญาติที่กำลังอ้ำอึ้งตะลึงงัน
ราวกับว่าไม่มีใครสามารถออกความเห็นในเรื่องนี้ได้
ผมจึงตัดสินใจเลือกคำตอบแรกที่คิด คือกลั้นใจดึงไม้แหลมนั้นออกโดยเร็วไว
ความรู้สึกขณะที่ไม้รูดหลุดออกจากเท้านั้น
เจ็บจนน้ำตาค่อยๆ เอ่อเล็ดออกมาอย่างไม่รู้ตัว
และความปวดทรมานกลับยังคงอยู่เช่นเดียวกับเลือดที่ไหลออกมากขึ้น

ญาติคนหนึ่งโพล่งขึ้นมาว่า “สงสัยเซี่ยนฝังในเนื้อแน่ๆ ไปโรงพยาบาลเถอะ”
ผมเริ่มใจคอไม่ดี และเห็นด้วยกับความคิดนั้น
ญาติๆ จึงนำผมส่งโรงพยาบาลทันที

แล้วข้อสันนิษฐานของญาติคนนั้นก็เป็นความจริง
เมื่อคุณหมอตรวจดูแล้ววินิจฉัยว่า
“มีเซี่ยนบางจำนวนอยู่ในเนื้อ” และต้อง “ทำการผ่าตัดออก”
ผมภาวนาให้ความทรมานจากการเจ็บปวดสิ้นสุดลงโดยเร็วที่สุด
และปล่อยให้การผ่าตัดเป็นหน้าที่ของหมอ

ยาชาเข็มแรกฉีดลงบริเวณใกล้แผลลึก กลบความเจ็บไปชั่วขณะ
จากนั้นหมอค่อยๆ บรรจงใช้มีดกรีดเปิดให้แผลกว้างขึ้น
แล้วบอกว่า “เจอเซี่ยนแล้วนะ หมอจะค่อยๆ ดึงออกให้หมด”
ตอนนั้นผมไม่กล้ามองดูสิ่งที่หมอบรรยาย
เพียงแต่พยายามหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจเท่านั้น

ไม่นานหมอก็บอกว่า “หมอจะเย็บแล้วนะครับ” แล้วการผ่าตัดก็จบลง
ผมโล่งใจที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ แต่สิ่งที่จะต้องเผชิญต่อจากนี้
คืออาการความระบมหลังหมดฤทธิ์ยาชา
ซึ่งก็สมควรแล้วสำหรับคนมักง่ายอย่างผมที่ต้องชดใช้กรรมที่ก่อไว้

บทเรียนครั้งนี้ทำให้ผมตั้งปณิธานไว้ว่า
จะเลิกนิสัยมักง่ายโดยเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม
เพราะ “ความมักง่าย” คือการกระทำที่ไร้ความรับผิดชอบ
แล้วย่อมเกิดผลร้ายตามมาภายหลังไม่เร็วก็ช้า

และความมักง่ายครั้งนี้...ผมได้รับผิดชอบเรียบร้อยแล้ว ตามเรื่องที่เล่ามาทั้งหมดนี้ครับ

Tip : วิธีการกำจัดไม้แหลมของบุญสม อรุณพันธุ์
“การกำจัดไม้แหลมด้วยวิธีต่างๆ หลังจากใช้เสร็จแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นการหัก หรือแยกทิ้งเป็นพิเศษ
ก็ยังถือเป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ
ผมจึงแก้ที่ต้นเหคุคือเลิกใช้ไม้แหลมไปเลยครับ
เวลาที่ซื้อลูกชิ้นย่างหรือทอดก็ตามผมจะให้แม่ค้าเอาไม้แหลมออก
ซื้อแล้วน้ำมาใส่จานใช้ส้อมจิ้มดีกว่า
หรือถ้าอยากกินนอกบ้านก็กินจากถุงไปเลยครับ”

คัดลอกจาก...
http://www.cheewajit.com/HealthyGreen/A ... aspx?id=18

อนุโมทนาสาธุๆค่ะ ขอบพระคุณคุณลูกโป่ง บุญรักษาค่ะ

มาคนเดียว ไปคนเดียว เอกะจะรังจิตตัง