คนเรานี่ไม่ค่อยรู้หรอกว่า ตัวเองสร้างกำแพงตัวเอง ขาดสติ หลง ผู้รู้จอมปลอมในตน 

เมื่อวานเมโทรไปร้านอาหาร ถามว่าร้านเปิดอยู่มั๊ย คุยกันเรียบร้อย ร้านบอกว่าเปิด อาหารที่สั่งมีพร้อม จะเตรียมไว้ให้ 

ก็เรยเรียกลูกน้องมา ไปซื้อข้าวหน้าไก่ ร้านนี้ให้หน่อย

พอลูกน้องมา ก็บอกให้ไป ลูกน้องก็สวนมาทันที  ร้านปิดแล้วค่ะ เย็นแล้ว 
ถ้าไม่มีเอาร้านอื่น อย่างอื่นมั๊ย  ?

เม ก็เรยบอกว่า ถ้าไม่มีก็รอที่ร้านนั่นแหละจนกว่าจะมี


อีกราย 

เม ให้ไปทำมุ้งลวดหน้าต่างกันยุงเพิ่มสองอัน  
ให้เอาตัวอย่างไป อันนึง

เม บอกไปว่าให้ทำแบบนี้ สองอัน

ลูกน้องก็สวนมาทันที  ตัดครึ่งเป็นสองอัน ใช่มั๊ยครับ ?
เมก็เรยถามแล้วจะไส่หน้าต่างได้หรอ
เค้าก็บอกไส่ช่องละสองอัน


เฮ้อ ปวดหมองๆ

จุดนี้ เมเคยเป็นเหมือนกันแหละค่ะ  เมื่อเด็ก 
แต่เมื่อได้รับการสั่งสอน ได้หัดปฎิบัติ 

เม ถือเอามาเป็นสาระสำคัญ 
เมื่อลูกบอลกระเด้งไปข้างฝา มันก็สะท้อนกลับ 
มาเร็ว ก็เด้งไปเร็ว
ตะก่อน ก็หลงไป ว่า สติ ปฎิภาณ ไหวพริบ ปัญญา ดี สมองดี
แต่ ในการปฎิบัติ   รู้เอง ว่าไม่ได้เรื่อง ห่างไกล ใช้ไม่ได้สักนิ๊ด 

เพราะที่เด้งออกมา มันเคลือบด้วย ตัวเองทั้งนั้น ความรู้ ความคิด ประสบการณ์ และสัญญา ความข้องเกี่ยวการประเมิน 
ของตัวเอง ล้วนๆ 

ก็เรยได้เห็นชัดแหละว่า  เมื่อครูถามคำถาม ประโยคเดียวกัน ทำไม นักเรียนแต่ละคน ตอบมาไม่ตรงไม่เหมือนกันสักคน 
แล้วจะหาความจริงแท้ได้ยังไง จากบอลที่เด้งออกมาจากแต่ละคน 

ได้ยิน ไม่สักว่าได้ยินซะ  
กริยา ส่งผลก่อรูปร่าง ออกเป็น สังขารและก็ปรุงแต่งซ้ำ เคลือบด้วยสักกายทิฎฐิ 

มีแต่สมมุติ ไม่เคยได้เห็นปรมัตถ์  
เห็น ไม่เป็นเห็นสี 
เสียง เป็นเสียงสาระพัด 
ไม่สักว่าได้ยิน 

วันนึง เมื่อลูกบอลมันไม่เด้งออกไป  ก็เรยตื่นตัว  
มันก็เป็นจุดเล็กๆ  ดูเหมือนไม่มีอะไร 
แต่ ถ้าผู้ปฎิบัติ จะไม่มีวันละสายตา
อยากรู้ก็ต้องทำเอานะค๊ะ