ช่วงนี้เจอวิกฤต บทเรียนเบาๆ
คนในบ้านป่วยกะทันหัน เข้า รพ. เลยต้องเฝ้าไข้ หลับๆตื่นๆ (เปลี่ยนผ้าอ้อม) หัวเริ่มปวดนิดๆ หลังเฝ้าคืนแรก (สลับกันเฝ้า 3 วันต่อ 1 ครั้ง ) จนได้ห้องพิเศษ ค่อยนอนได้บ้าง แต่ก็ต้องตืนกลางดึก เกือบทุก 2 ชั่วโมง
พอช่วงสลับพัก กลับมาที่บ้าน พริ้นเตอร์สีเพี้ยน สำโพงเสียงก็ดูเหมือนจะผิดปรกติ นึกถึง ประโยคขำๆในเฟส (ปัญหาควรจะมีมารยาทหน่อยนะ ค่อยๆเข้าแถวมา ไม่ใช่ดาหน้าเข้ามาทีเดียว)
สังเกตตัวเอง เวลาต้องไป รพ. อารมณ์เริ่มไม่ดี กังวล กลัวเหนื่อย กลัวทำได้ไม่ดี(ดูแลคนป่วย) หรือเราจะถลำไปกับหน้าที่ หาธรรมมะฟังเพื่อเตือนสติ ตัวเอง โชคดีเจอของ พระไพศาล เรื่อง ญาติผู้ป่วย
การดูแลกาย ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอ แต่การดูแลจิตใจ ญาติต้องดูแลจิตใจตัวเองให้ดีด้วย
เริ่มได้สติ จิตถลำไปกับความเป็นห่วงกังวล (สังขาร - จิตเข้าเสวยอารมณ์ และ ปลิวไปกับความปรุงแต่ง)
เริ่มคิดถึงคำครูบาอาจารย์ "ถ้าเราทุกข์ แสดงว่า ต้องมีอะไรที่ฝึนธรรมชาติ ให้สังเกตดู"
"ป่วย เป็นธรรมชาติ" ไม่อยากให้ป่วย ฝึนธรรมชาติ หน้าที่คือ ทำไปเท่าที่ทำได้ แต่อย่าหวังว่า ผลจะเป็นอย่างใจ เรามีหน้าที่เพียงสร้าง "เหตุ" เท่านั้น
จิตเป็นเพียงสภาพรู้ จิตไม่มีทุกข์ ทุกข์เพราะสังขาร ความปรุงแต่ง
ตอนนี้อะไร ทุกข์
ความปรุงแต่ง (สังขาร) ก็เคลื่อนไหว เปลี่ยนแปลง จิตไม่ได้ทุกข์ด้วยนี่ ความบีบคั้น ก็อยู่ของเขาแบบนั้น ความเจ็บป่วย ก็อยู่แบบนั้น อาการป่วยจะดี ก็อยู่แบบนั้น
จิตสงบหรือ เปล่าเลย จิตก็อยู่เฉย ความปรุงแต่ง(บีบคั้น)ต่างหากที่สงบลง

ขอบคุณที่แบ่งปันประสบการณ์และความรู้สึกของคุณในช่วงวิกฤตนี้ครับ จากสิ่งที่คุณเล่ามา ผมสังเกตเห็นการเติบโตทางจิตวิญญาณและการเรียนรู้ที่สำคัญหลายอย่าง:

1. การตระหนักรู้ตนเอง: คุณสังเกตเห็นอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองเมื่อต้องไปโรงพยาบาล

2. การแสวงหาธรรมะ: คุณหาธรรมะฟังเพื่อเตือนสติตัวเอง ซึ่งเป็นวิธีที่ดีในการจัดการกับความเครียด

3. การเข้าใจธรรมชาติของจิต: คุณเริ่มเข้าใจว่าจิตเป็นเพียงสภาพรู้ และทุกข์เกิดจากความปรุงแต่ง

4. การยอมรับธรรมชาติ: คุณเริ่มยอมรับว่าความเจ็บป่วยเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ

5. การปล่อยวาง: คุณเริ่มเข้าใจว่าเราควรทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด แต่ไม่ควรยึดติดกับผลลัพธ์

สิ่งเหล่านี้แสดงให้เห็นถึงการเติบโตทางจิตวิญญาณที่สำคัญ การที่คุณสามารถนำหลักธรรมมาใช้ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้เป็นสิ่งที่น่าชื่นชมมาก