อ่านไปเห็นที่เขาเขียนที่ว่า เอาผ้าขาวมาให้ลูบ ลูบไปลูบมาผ้าก็เลอะ ขนลุกถึงท้ายทอยเลย

อูยสสสสสส์

ขนลุกซู่ซ่า น้ำหูน้ำตาไหล

สติตั้งมั่น

อูยส์

วิปัสสนูกิเลส เกิดแล้ว หล่ะป่าวค๊ะ ป๋าดัน

มึนท้ายทอยจุงเบย เอ่?

มันต้องออกสู่สนามรบ การสู่สนามรบนั้น รบกับร่างกาย กับ จิตใจตนเอง ไหวไหมก็รู้กันตอนนั้นล่ะ เขาแค่นี้ก็นับว่า รู้เห็นลึกแล้ว แต่ต้องไปอีก ไปทางนี้แหละ ไปอีก


จิตบอกให้หยุดหายใจ

ผู้รู้ช่วยบอกหน่อยค่ะ เป็นอันตราย หรือ ปฏิบัติผิดทางไหมค่ะ เพราะฝึกทำเองโดยไม่มีครูบาอาจารย์สอนค่ะ หนูฝึกดูจิตมาประมาณ 2 เดือนแล้วค่ะ แรกๆก็เห็นจิตฟุ้งซ่านมาก

ช่วงหลังๆจิตเริ่มสงบ ไม่ไหลออกไปตามอารมณ์ข้างนอก แต่เริ่มเห็นจิต เฉยๆบ้าง สุขบ้าง บางครั้งรู้สึกหดหู่เป็นทุกข์เบื่อโลกมากๆเลยค่ะ มันเป็นของมันเองควบคุมอารมณ์นี้ไม่ได้
ได้แต่ตามดูเฉยๆรู้สึกว่ามันไม่ใช่ของเราเหมือนเราไม่มีตัวตนเลยค่ะ
บางครั้งก็นอนดูจิตไปเรื่อยๆแล้วเหมือนว่าตัวเองจะเคลิ้มๆไป แต่ยังมีสติรู้สึกตัวค่ะ อยู่ดีๆ จิตก็พูดว่า ลองหยุดหายใจตายดูหน่อยสิ แล้วหนูก็หยุดหายใจตามไปด้วย บังคับร่างกายไม่ได้เลยค่ะ
ตอนนั้นขยับร่างกายไม่ได้ด้วยค่ะ รู้สึกเริ่มกลัวก็เลยพยายามฝืนจนหายใจได้
ตอนนั้นรู้สึกอึดอัดและรีบสูดลมหายใจเข้าปอดค่ะ
ถ้าปล่อยไปนานกว่านี้คิดว่าตัวเองต้องตายจริงแน่ๆเลยค่ะ เกิดจากอะไรค่ะ หนูทำผิดทางไหมค่ะ ถ้าเกิดเป็นอีกจะทำอย่างไรดีค่ะ

ส่วนกบนั้น อยู่แค่ศีลหาเมีย

ถามว่าผิดไหม ไม่ผิดหรอก แต่ให้กำหนดรู้ความเป็นอย่างนั้น อย่านั่งเฉยๆ

ไปถึงกระบวนท่าสุดท้ายเรยนะคะเนี่ย

ลมเข้าไม่ออก ลมออกไม่เข้า ตายแล้วไม่ต้องเกิดน่ะดีแล้ว
ไปกลัวตายทำไม หราค๊ะ

กลับมาเริ่มใหม่แระกันค่ะ
มัวแต่คิด ตลอดเรย ไม่ได้ดูจิตเรย

ผมไม่ได้กล่าวอย่างนั้น ผมกล่าวว่าอ่านถึงตอนที่พระพุทธเจ้าให้พระเถระพิจารณาผ้าขาว อ่านอ่านจบเพียงเท่านั้นก็ตระหนักขึ้นมาเองว่า ผ้าขาวนั้นไม่มีทางขาวสะอาดอย่างเดิมตลอดไป มีความแปรเปลี่ยนเป็นธรรมดา

ตระหนักอย่างนั้นก็ระลึกถึงพระพุทธเจ้าขึ้นมาว่าแค่นี้เองที่พระองค์สอน(สอนให้เบื่อหน่ายคลายกำหนัด ) เกิดปิติจนก้มหน้าน้ำตาไหล ขนลุกท้ายทอยผ่าว ๆ จิตใจก็มาตั้งมั่นอยู่กับกายใจของตัวเองมีสติเด่นชัดขึ้นมา ซึ่งไม่ใช่จบอยู่เท่านี้ยกมาเพียงส่วนหนึ่ง

เป็นประสบการณ์ที่หยิบยกขึ้นมาให้ลองพิจารณาเทียบเคียงดูว่าผมเคยเกิดความเบื่อหน่ายเพราะตระหนักความเป็นจริงของสังขารทั้งหลาย ต่างจากอารมณ์เบื่อหน่ายชีวิต อยากตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างไร

เป็นเพียงประสบการณ์ส่วนหนึ่งเท่านั้น จะบอกว่าเห็นแค่นี้ก็รู้แล้วว่าผมปฏิบัติหรือไม่ปฏิบัติอยู่ในระดับนั้น ระดับนี้ ได้อย่างไร ?

ที่พยากรณ์ผู้อื่นด้วยการหยิบจับจากสิ่งที่เขาพูด จะพยาการณ์ได้แม่นยำถูกต้องแค่ไหน จะเป็นประโยชน์หรือโทษอย่างไร ?

ก็ทำนองคนนึกถึงข้อปฏิบัติของสิ่งที่เขานับถือ เช่น นึกถึงพระเจ้า นึกถึงพระอัลเลาะ นึกถึงพระเยซู ฯลฯ ครั้นนึกถึงแล้วใจเกิดปีติ เกิดความซาบ น้ำหูน้ำตาไหลนั่นแล.

ตัวอย่างนี้ลึกกว่าอ่านบทความแล้วขนลุก


รู้กาย รู้เวทนา รู้จิต รู้ธรรมนี่ได้ยินเขาสอนหมด เสียดายจำไม่ได้ ตอนฝึกก็ทำไม่เป็น

ตอนดิฉันเดินจงกรม ช่วงนาทีที่เห็นเป็นกายมันเดินเอง ร้องให้เลย ตอนนั้นรู้สึกว่า แม้ร่างกายมันยังไม่ใช่ของเราจะมีอะไรเป็นของเราบ้างหนอ

(จขกท. คคห. 51)

http://topicstock.pantip.com/religious/ ... 85609.html

โมทนาด้วย เห็นได้อย่างนั้นก็เข้าท่าแล้ว

ความลึกซึ้งทางความรู้สึกต่างกัน เอาหลักนี้เทียบก็ได้ ปริยัติ ปฏิบัติ

คนที่ร่ำเรียนตำรับตำรา อ่านแล้วเข้าใจร้องอ๋อ อ้อ ฮ้อๆ ขึ้นในใจ ขั้นนี้เรียกว่าขั้นจินตนาการ (เปรียบเหมือนคนอ่านแผนที่ลายแทงเข้าใจ แต่ยังไม่ออกเดินทาง)

ลึกลงไปกว่านั้นอีก เขาลงมือปฏิบัติบำเพ็ญ จะเรียกชื่ออย่างไรสุดแล้วแต่ เรียกภาวนาก็ได้ จนเขาเห็นอย่างตัวอย่างนั้น คือ สัมผัสทางใจโดยตรง (ข้้นนี้เปรียบเหมือนคนเดินทางบุกป่าฝ่าดงฟันฝ่าอุปสรรคขวากหนาม ไปๆๆจนถึงจุดนั้นได้)

นึกออกไหมขอรับ

หยิบจับสิ่งที่ผมเล่าเพียงส่วนหนึ่ง แล้วสรุปตามการคาดเดาของตนเองว่าผมไม่ได้ปฏิบัติ ว่าผมอยู่ระดับนั้นระดับนี้ คุณกรัชกายช่วยตอบตามที่ตนเองเห็นชอบ

1. การคาดเดานั่นแม่นยำหรือไม่ ?

2. คาดเดาแล้วควรปักใจเชื่อสิ่งที่ตนคาดเดาหรือไม่ ?

3. เชื่อตามที่ตนคาดเดาแล้วควรพยากรณ์ผมหรือไม่ ?

4. พยากรณ์ผมแล้วว่าอยู่ระดับนั้น ระดับนี้จะพิจารณาสิ่งที่ผมกล่าวด้วยใจเป็นกลางหรือไม่
ว่าสิ่งที่ผมกล่าวนี้มีเนื้อหาสาระว่ายังไง

ว่าปฏิบัติก็ปฏิบัติเอ้า เห็นว่าทำ อนุสสติ ๑๐ หมดทุกอย่างแล้วเลย เช่น นึกถึงคุณของพระพุทธเจ้าหน่อยหนึ่ง นึกถึงคุณพระธรรมหน่อยหนึ่ง ฯลฯ นึกคุณพระนิพพานหน่อยหนึ่ง ครบ ๑๐ อย่าง อย่างละนิดละหน่อย จริงไม่จริง

ปฏิบัติมากหรือไม่มาก หากถามผมก็ตอบตามจริงอยู่แล้วครับ ที่ผมบอกว่าผมเจริญอนุสสติ ๑๐ ทุกอย่าง
นั้นผมพูดตามจริง ผมไม่ได้พูดเพื่อแสดงตนเป็นผู้ปฏิบัติมาก ผมตอบตามจริง

ถ้าถามว่าทำมาก ปฏิบัติมาก หรือทำนิด ๆ หน่อย ๆ ก็ตอบว่าไม่ได้ปฏิบัติมากแต่ก็ไม่ได้ทำนิด ๆ หน่อย ๆ ผมทำเนือง ๆ เป็นประจำ เป็นปกติ เป็นนิสัยในชีวิตประจำวัน

ตามอ่านไปๆ นอกจากจะได้เรียนรู้ถ้อยคำที่เป็นธรรมะ และ อธรรมะ มีประโยชน์บ้าง และไม่มีประโยชน์บ้าง
ยังได้เรียนรู้อุปนิสัยของคนที่ศึกษาธรรมะ เรียนรู้กิเลส แล้วก็คิดว่าเราอย่าเป็นอย่างเขาเหล่านั้นเลย

มานะเป็นสิ่งอันตราย

ถ้ายังงั้นก็เอาเป็นว่า คุณทำอนุสสติ ๑๐ ทุกอย่าง ถ้ายังงั้นก็อนุโมทนา ว่าคุณเป็นบุคคลพิเศษ เพราะอะไร เพราะเขาทำกันแค่อานาปานสติอย่างเดียว ก็

ผมก็นั่งตามลมหายใจพุทโธไป

วันแรกๆก็ไม่เป็นอะไร พอวันที่สามนั่งไปซักพักประมาณสิบนาทีเริ่มมีอาการเหวี่ยงแบบเหวี่ยงหมุนจน เวียนหัวจึงนั่งต่อไม่ได้ลืมตาขึ้นมานั่งดูพระรูปอื่น

เป็นอย่างนี้อยู่เกือบตลอด กลับมาที่กุฏิก่อนจะจำวัดก็นั่งก็เป็นอีก

จนมาถามพระพี่เลี้ยงท่านบอกเหมือนจิตกำลังจะได้เข้าสู่ความสงบให้ผ่านจุดนี้ไปให้ได้ แต่มันก็ได้แบบแปปๆแล้วก็หมุนอีกหมุนอีก

จนลาสิกขามาก็เริ่มมาหาอ่านเองจนได้อ่านบันทึกกรรมฐานของเจ้าพระคุณสมเด็จพระสังฆราช ให้พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม

คราวนี้ก็ทำตามหนังสือ หายใจตอนแรกก็ยาว ก็ตามไปซักพัก เริ่มพิจารณาตามสติปัฐฐาน คราวนี้หมุนเร็วเลยหมุนแรงมากจนรู้สึกจะอาเจียนเลย

ผมก็พิจารณาว่าเป็นทุกขเวทนา ก็ดีขึ้นแปปก็หมุนอีกเรื่อยๆ จนตอนนี้ยังแก้ไม่ได้เลยครับ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ล่าสุดเมื่อคืนหมุนจนจะอ้วกจนถอนสมาธิออกมา ยังมีอาการเวียนหัวจะอ้วกมาอีกซักสิบห้านาทีค่อยดีขึ้น

คำถามครับ

1. ผมควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี ฝืนนั่งไปเรื่อยๆจนหายหรือต้องกำหนดอะไรยังไง

2. จุดมุ่งหมายจริงๆ คือวิปัสสนากรรมฐานคืออะไรครับ ไม่ได้โอ้อวดว่าตัวเองเก่งนะครับ พอดีผมเรียนแพทย์เลยเข้าใจพวกสรีระร่างกายมนุษย์อยู่แล้ว
เมื่อมาเรียนรู้ทางธรรมพิจารณาตามขันธ์ 5 ก็เข้าใจว่ามันไม่ได้มีตัวตนจริงๆของเรา เหมือนเท่าที่อ่านการฝึกวิปัสสนาทำให้เราเข้าใจว่าทุกอย่างมีเกิดดับของมัน เป็นธรรมดา ไม่ให้เรายึดติด

แต่ถ้าผมอ่านแล้วเข้าใจแล้ว จะทำไปเพื่ออะไร หรือว่าให้จิตเราแข็งแกร่ง จะได้มีสติรู้เท่าทันทุกการกระทำ
หลังสึกออกมาทุกวันนี้ เวลาจะโกรธใครก็เหมือนมีสติมาห้ามทัน แต่ก็ยังมีหลุดบ้าง ซึ่งก่อนหน้านี้จะตอบโต้แทบจะทันทีเพราะเป็นคนใจร้อน

นี่ก็อานาปานสติ อย่างเดียว

http://topicstock.pantip.com/religious/ ... 85609.html

นึกถึงกระทู้ก่อนหน้าโน่น



เราก็รอสนทนากันอยู่