ลองฟัง คห. ผมบ้างนะครับ
จิตรู้สมมุติ เป็นได้ทั้งฝ่ายสมุทัย และ ฝ่ายมรรค

ฝ่ายสมุทัย คือ จิตรู้สมมุติ อโยนิโสมนสิการ ทำไว้ในใจโดยไม่แยบคายในธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งความยินดี ยินร้าย เช่นรูปสวย รูปทราบ รสอร่อย รสไม่อร่อย

ฝ่ายมรรค คือ จิตรู้สมมุติ โยนิโสมนสิการ ทำไว้ในโดยแยบคายในธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งสติเช่น รูปไม่เที่ยง เป็นทุกข์ อนัตตา ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น

จิตไม่รู้ทุกข์ เป็นทุกขสัจ
จิตไม่กำหนดรู้ทุกข์ เป็นสมุทัยสัจ
จิตรู้แจ้งแทงตลอดทุกข์ เป็นนิโรธสัจ
จิตกำหนดรู้ทุกข์ เป็นมรรคสัจ

เล่นบ้าง....เล่นบ้าง...

จิตหลงสมมุติยึดสมมุติ...เป็นสมุทัย...มีผลเป็นทุกข์
จิตทันสมมุติละสมมุติ..เป็นมรรค..มีผลเป็นนิโรธ

สาธุครับท่านกรัซกาย สิ่งที่ท่านกรัซกายพูดมา ผมขอแจ้งก่อนว่ามันคนละเรื่อง มันคนละอย่างกับที่ผมคุยกับท่านเจน่ะครับ แต่หากท่านเห็นว่าเรื่องสังขารผมมีปัญญาน้อย ถึงน้อย รู้น้อย ก็คงตอบตามที่ตนเคยพบเจอและแก้ไขได้แล้วตามนี้ครับ

เรื่องผู้หญิงที่ท่านยกมา ไม่ว่าจะปิติอาการไรๆ มันไม่ใช่การเห็นจริงในสังขาร มันแค่สภาวะของสมาธิ ..ทางแก้คือ ทำแค่รู้ดูอาการมันไป เมื่อเข้าถึงความวิเวกได้มันจะรวมเป็นองค์เดียวในสมาธิ แล้วรวมจิตไว้ที่ฐานจิต เช่น ท้องน้อย หน้าอก ปลายจมูก
.. คนเราผ่านจุดนี้ไม่ได้เพราะกลัว ดั้งนั้นให้ตั้งจิตมั่นทิ้งกายไปเสีย ภาวนาอบรมจิตเราทำที่ฝจไม่ใช่ทำที่กาย ทิ้งกายไปเสียตั้งมะ้นรวมไว้ที่ใจอย่างเดียว รวมจิตลงเป็นจุดเดียวไม่ได้ให้เปิดกว่าออก ระลึกว่าจิตเดิมแท้มีหน้าที่ทำแค่รู้ไม่ได้มีหน้าที้สั่งยึด แล้วเปิดใจปล่อยแผ่ขยายไปแค่รู้แต่ไม่จับ เอาความรู้เป็นเครื่องยึดสติให้ตั้งมั่น ทำอุบายว่าดจริญแบบนี้นี่เข้าวิญญาณกสินได้เลยนะ
..หรือ ทำอุบายระลึกรู้ว่าสิ่งที่เกิดมันเป็นปรกติของขันธ์ คนมีขันธ์ ๕ มันก็มีเป็นธรรมดา เรื่องปกติ แล้วก็ปล่อยมันไป สิ่งนี้เกิดขึ้นเราไม่ตายนะ แต่ไม่มีลมหายใจนี่ตายเลย รู้ลมดีกว่าปล่อยขันธ์มันไป ตราบที่ยังใีความรู้ทรงสภาพอยู่นั่นคือเรายังไม่ตาย
..หรือ เมื่อรู้ก็ทำแค่รู้ว่ามันเกิดขึ้นแล้วก็ปล่อยมันไปเพราะมันเป็นแค่อาการหนึ่งๆของกายกับจิตที่เกิดมีขึ้นตามเหตุปัจจัย ซึ่งมีอยู่นับล้านแบบเท่านั้นเอง ที่รู้ความเป็นตัวตนว่าเป็นแบบนั้นแบบนี้ มีสิ่งนั้นสิ่งนี้เกิดขึ้นมันสมมติความคิดทั้งนั้น นี่ใจไปรู้สมมติตัวตนให้สมมติกิเลสนิวรชักนำทางสฬายตนะ ละสมมติความคิดไปก็จะเหลือเพียงจิตที่รู้แค่อาการ เมื่อใจนิ่งขึ้นก็จะไม่มีชื่อในอาการ ไม่มีอะไร มีแต่ใจทำแค่รู้ไม่เข้าไปจับจ้องผลักไสใคร่เสพย์ ก็จะผ่านไปได้ด้วยดี
.. การที่ไปจำจดจำจ้องพอมีสิ่งไรๆเกิดขึ้นแล้วไปจำบ้าง พยายามจะได้รู้บ้าง หรือตกใจในอาการ มันทำให้จิตตื่น เช่น..อาการ น้ำลายไหลยืดก็น้ำลายไหล สักพักเลอะแล้ว ซู๊ดกินคืน ..หรือขนลุกขนพองน้ำหูน้ำตาไหล, ตัวเบาหวิวเหมือนลอยได้, คันยุยยิบๆบ้าง, ขนลุกซู่ตามรูขุมขนบ้าง เมื่อจิตจำจดจำจ้องเพ่งเล็งจนจิตตื่นซึ่งไม่ใช่สติมีมาก นี่ทำให้หลุดสมาธิแล้ว พลาดของดีไปแล้ว ..แทนที่อาการที่เหมือนมีกำลังหรือเหมือนหนักแน่นมีสมาธิห้อหุ้มจิตไว้อยู่จะเดินต่อไปได้ ก็กลับหลุดเสีย เพราะใจไม่มีกำลังทานกิเลสให้ใจทำแค่รู้แล้วปล่อยมันไปได้

..ส่วนสิ่งที่ผมคุยกันกับท่านเจ คือ เข้าไปเดินสติปัฏฐานแล้ว จิตทำกิจแล้ว มันคนละอย่างกัน ถ้ายังอยู่แค่นั้นก็เป็นแค่การสะสมบารมีแก่ขันธ์ ได้ไม่เกินอุปจาระสมาธิ ถ้าเป็นฌาณความหวั่นไหวไม่มีแล้วมะนรู้แล้วเฉยองค์ธรรมอื่นรวมเป็นหนึ่งเข้าเอกัคคตา

ศีล สมาธิ ปัญญา มรรคที่ท่านกรัซกายกล่าวนี้ดีครับ เป็นแบบสาสวะที่เป็นเหตุสะสมบารมี แต่ว่ายังไม่ใช่องค์มรรคที่สามัคคีกัน มรรคยังแยกกันอยู่
แต่สิ่งที่ผมคุยกับท่านเจคือ ผลที่เกิดจากองค์มรรคแท้สามัคคีกันเกิดขั้นครับ เข้ามรรคญาณ เข้าปัญญาญาณน่ะครับ

ส่วนถามว่าใครถึงใครไม่ถึง ผมไม่มีสิทธิ์ไปพยากรณ์ใครครับ คนไหนเห็นได้แค่ไหนอยู่ที่คนนั้นทำมามากแค่แค่ไหน คนเราไม่เท่ากัน
.. บางคนให้รู้ท่องจบพระไตรแต่ไม่เคยปฏิบัติจรองจังติดคิดอยู่นึกตามอยู่ก็ไม่ไปไหน รู้ได้แต่ความคิด
.. บางคนไม่เคยอ่านอะไร รู้แค่พุทโธ กลับบรรลุธรรมใดธรรมหนึ่งได้ก็มี

ซึ่งใครจะได้มากเราก็เรียนรู้กับเขา ส่วนใครได้น้อยเราก็แบ่งปันเท่าที่จะทำได้ เพราะทั้งสองสิ่งไม่ใช่เราได้ เราทำเราได้ จะมากหรือน้อยเราก็เป็นคนได้ มันเป็นของเรา การเอาของเขามาพูดมันก็ไม่ใช่ของเราได้ แต่เป็นของเขา เขาได้

การคุยธรรมต้องคุยแบบทางธรรม อย่าเอาความเป็นโลกมาถมธรรม มันก็จะเปิดความรู้ที่เพิ่มขึ้นครับ อย่างบอกว่าตนรู้ธรรมแต่แสดงแต่ความเป็นโลกออกมามันขัดกันมาก ดังนี้จะว่าตนเห็นธรรมได้อย่างไร

- สิ่งที่เป็นโลกคือ ทำด้วยใจ รัก โลภ โกรธ หลง
- สิ่งที่เป็นทำธรรมคือ ทำด้วยใจผ่องใส เอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน เว้นจากความเบียดเบียน

คุณว่า นี่เขามีพลธรรมไหม ดูก่อน

https://www.facebook.com/10000810930913 ... 482697007/


https://www.facebook.com/vietfunnyvideo ... 622995266/

ให้ดูหลายๆตัวอย่าง ไม่ต้องพิมพ์มาก บอกมี ไม่มีแค่นั้นพอ

พุทธธรรมในการดำรงชีพ (แลกเปลี่ยนธรรมในการใช้ดำรงชีพ)

เล่นบ้าง....เล่นบ้าง...

จิตหลงสมมุติยึดสมมุติ...เป็นสมุทัย...มีผลเป็นทุกข์
จิตทันสมมุติละสมมุติ..เป็นมรรค..มีผลเป็นนิโรธ

สมมติ การรู้ร่วมกัน, การตกลงกัน, การมีมติร่วมกัน หรือยอมรับร่วมกัน

สมมติสัจจะ จริงโดยสมมติ คือ โดยความตกลงหมายรู้ร่วมกันของมนุษย์ เช่น นาย ก. นาย ข. ช้าง ม้า มด โต๊ะ หนังสือ พ่อ แม่ ลูก เพื่อน ลานธรรมจักร ลานธรรมเสวนา พันทิพ พลังจิต เป็นต้น ซึ่งเมื่อกล่าวตามสภาวะ หรือโดยปรมัตถ์แล้วก็เป็นเพียงสังขาร หรือนามรูป หรือขันธ์ ๕ เท่านั้น

บัญญัติ การตั้งขึ้น, ข้อที่ตั้งขึ้น, การกำหนดเรียก, การเรียกชื่อ, การวางเป็นกฎไว้, ข้อบังคับ




รู้จักสมมติแล้วใช้ให้เป็น ในการดำเนินชีวิตของมนุษย์ก็ใช้สมมติกันอยู่ แต่มากคนไม่รู้จักสมมติ

โอ้วเฉียบ

ความหมายของคำว่าสมมุติ ของคุณกบนอกกะลา
น่าจะหมายถึงการปรุงแต่งเวทนาของสัญญาสังขาร
อันนี้ผมเคยเห็น

สมมติ การรู้ร่วมกัน, การตกลงกัน, การมีมติร่วมกัน หรือยอมรับร่วมกัน

สมมติสัจจะ จริงโดยสมมติ คือ โดยความตกลงหมายรู้ร่วมกันของมนุษย์ เช่น นาย ก. นาย ข. ช้าง ม้า มด โต๊ะ หนังสือ พ่อ แม่ ลูก เพื่อน ลานธรรมจักร ลานธรรมเสวนา พันทิพ พลังจิต เป็นต้น ซึ่งเมื่อกล่าวตามสภาวะ หรือโดยปรมัตถ์แล้วก็เป็นเพียงสังขาร หรือนามรูป หรือขันธ์ ๕ เท่านั้น

บัญญัติ การตั้งขึ้น, ข้อที่ตั้งขึ้น, การกำหนดเรียก, การเรียกชื่อ, การวางเป็นกฎไว้, ข้อบังคับ




รู้จักสมมติแล้วใช้ให้เป็น ในการดำเนินชีวิตของมนุษย์ก็ใช้สมมติกันอยู่ แต่มากคนไม่รู้จักสมมติ

ลองฟัง คห. ผมบ้างนะครับ
จิตรู้สมมุติ เป็นได้ทั้งฝ่ายสมุทัย และ ฝ่ายมรรค

ฝ่ายสมุทัย คือ จิตรู้สมมุติ อโยนิโสมนสิการ ทำไว้ในใจโดยไม่แยบคายในธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งความยินดี ยินร้าย เช่นรูปสวย รูปทราบ รสอร่อย รสไม่อร่อย

ฝ่ายมรรค คือ จิตรู้สมมุติ โยนิโสมนสิการ ทำไว้ในโดยแยบคายในธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งสติเช่น รูปไม่เที่ยง เป็นทุกข์ อนัตตา ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น

จิตไม่รู้ทุกข์ เป็นทุกขสัจ
จิตไม่กำหนดรู้ทุกข์ เป็นสมุทัยสัจ
จิตรู้แจ้งแทงตลอดทุกข์ เป็นนิโรธสัจ
จิตกำหนดรู้ทุกข์ เป็นมรรคสัจ

เล่นบ้าง....เล่นบ้าง...

จิตหลงสมมุติยึดสมมุติ...เป็นสมุทัย...มีผลเป็นทุกข์
จิตทันสมมุติละสมมุติ..เป็นมรรค..มีผลเป็นนิโรธ

ความหมายของคำว่าสมมุติ ของคุณกบนอกกะลา
น่าจะหมายถึงการปรุงแต่งเวทนาของสัญญาสังขาร
อันนี้ผมเคยเห็น

สาธุครับ เป็นอย่างท่านว่าดีแล้ว

ดังที่กล่าวว่าถึงรู้ตัวสมมติ แต่จิตไม่เดิน ไม่ทำกิจ ก็คือความไม่โยนิโสหรือแม้โยนิโสแต่ไม่แยบคาบก็ยังปุถุชนอยู่ฉันนั้น เพราะปัญญาไม่แทงตลอด มันก็กลับกรอกไปมาตามนั้นครับ

ดังที่จะเห็นว่าหลายท่านเข้าไปเห็นของจริงแล้ว แรกทีจะมุ่งแต่บรรลุเท่านั้นเพราะยังมรรคอยู่ แต่เพราะไม่แยบคายก็กลับกลอกยังปุถุชนอยู่ดังเดิม ซึ่งเชื่อว่าหลายท่านในเวบก็เคยผ่านจุดนี้กันมาแล้ว

สาธุคครับท่านเจ ถูกแล้วดีแล้วครับท่าน