(เริ่มๆจากสิ่งหยาบๆมองเห็นสัมผัสได้ไปก่อน)


พุทธศาสนาสอนให้เป็นผู้ให้ ให้โดยไม่คิดจะได้รับสิ่งตอบแทน การให้ดโดยหวังผลตอบแทนจะทำให้เกิดความวิตกกังวล หรือเกิดการทวงบุญคุณ การที่มนุษย์มีจิตเป็นกุศลจากการให้ และคิดแผ่เมตตา เป็นต้น มนุษย์ผู้นั้นจะเกิดปีติสุขขึ้นในใจของตน เมื่อใจเป็นสุขจิตก็เข้าภาวะที่สงบนิ่งได้ง่ายขึ้น (พูดอีกนัยหนึ่ง ก็เปรียบเหมือนการเตรียมการอุ่นเครื่องก่อนการเล่นกีฬาหรือออกกำลังกาย)


ส่วนทางด้านจิตใจก็จำต้องมีการอุ่นเครื่องเช่นกัน แต่การอุ่นเครื่องทางจิตนั้น ท่านให้ใช้หลักการแบ่งปัน และแผ่เมตตา และยึดมั่นในศีลและมีสัจจะ เมื่อได้มีการอุ่นเครื่องเตรียมใจพร้อมแล้ว จิตก็เป็นสมาธิได้โดยง่าย ขั้นต่อไปจะศึกษาให้ลึกซึ้งอย่างไรก็มีทางเลือกไปได้ต่างๆ


ผู้เขียนขอกล่าวเปรียบเทียบให้ฟังได้ว่า ผู้ที่ปฏิบัติสมาธิจิตเป็นประจำเปรียบได้กับนักยิงปืน ซึ่งฝึกยิงเป้าทุกวัน แน่นอนเหลือเกินที่ฝีมือยิงปืนของผู้นั้นจะเข้าจุดใจกลางของเป้าได้อย่างแม่นยำ
อีก บุคลิกภาพ และอิริยาบถทุกขณะจิตของผู้นั้น นับตั้งแต่การหยิบปืน การบรรจุกระสุนปืน การประทับปืนและเล็งไปที่เป้าแล้วลั่นไกปืน ตลอดจนการลดปืนลงจากบ่า จะเป็นไปด้วยความแนบเนียนนุ่มนวลท่าทางสวยงาม และลูกปืนจะวิ่งเข้าเป้าดีกว่าผู้ไม่เคยฝึกยิงอย่างไม่มีปัญหา จริงหรือไม่ ?

ผู้เขียนจะกล่าวถึงบุคลิกภาพสักเล็กน้อย กล่าวคือ มีคติพจน์ข้อหนึ่งของยุวสมาคมนานาชาติ (Junior Chamber International) กล่าวไว้ว่า "บุคลิกภาพของมนุษย์เป็นขุมทรัพย์มหาศาลแห่งพิภพ" นั่นคือ เมื่อกายมีบุคลิกงาม จิตมีเมตตามั่นคง เชื่อมั่นในตนเอง ใครเห็นคงไม่มีใครเกลียดเป็นแน่แท้ จะประกอบกิจการใดก็จะประสบผลสำเร็จด้วยดี

จบตอน

ต่อหยิน + หยาง

ตามลัทธิต๋าวนั้น ผู้ที่มีชีวิตยืนยาว แสดงว่า ได้มีการปฏิบัติให้เป็นไปตามกฎของหยิน และหยาง

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=57450





หากไม่ต้องการศึกษาเรื่อง หยิน หยาง ข้ามไปตอนสุดท้ายเลย

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=57009&p=435520#p435520