เมื่อตาเนื้อไม่ได้เห็นเพียงสีตรงตามคำสอน
แสดงว่ากำลังมีเห็นผิดคลาดเคลื่อนไปไงคะ
จะไปรู้ตอนไหนว่าตัวเองไม่ใช่พระพุทธเจ้า
จึงเห็นกิเลสของตนที่เป็นคนสัตว์วัตถุนั้นน่ะ
ตถาคตผู้เดียวในจักรวาลที่รู้ความจริงนะคะ
ที่รู้ตามคำสอนน่ะคือเดี๋ยวนี้เห็นมีธัมมะดับไป
เฉพาะเห็นอย่างเดียว1ขณะเนี่ยมีตั้ง8ตัวธัมมะ
ตัวเองก็ไตร่ตรองสิตอนนี้มีครบทั้ง6ทางดับแล้ว
รู้ทันตรงสัจจะทางไหนกันบ้างล่ะคะไม่ทัน1คำคือกิเลสไง

อ่ะนะ ดูคุณโรสคิด



คิกๆ พูดเหมือนคนละเมอ พูดเหมือนว่าตัวเองเป็นพระพุทธเจ้าอยู่แล้วมารู้ทีหลังว่าไม่ใช่พระพุทธเจ้า

โฮะๆๆๆ
ตถาคตบอกให้ฟัง
แต่พวกที่อ่านฉลาดไหม
จำคำตถาคตเอาไปท่องจำได้คิดว่ารู้แล้ว
คริคริคริปัญญาเจตสิกเกิดได้ทีละ1คำตรงสัจจะตามปกติ
ที่ไปท่องคำตถาคตได้หลายๆคำนั้นน่ะแค่อ่านปัญญาของตถาคต
ปัญญาตถาคตเท่ามหาสมุทรส่วนปัญญาเจตสิก1ขณะเท่าจงอยปากยุงจุ่มลงมหาสมุทรเกิดได้เท่าจิ้มนิดนุงส์

อ่านหนังสือต้องอ่านให้เป็น จับประเด็นให้ได้ ถ้าอ่านแบบคุณโรสนั่นน่าเขาเรียกอ่านหนังสือไม่เป็น จับประเด็นไม่ได้ เขาเรียกว่าอ่านหนังสือไม่แตก

ดูที่เขียนมาสิน่าสับสนปนเปกันไปหมด ดูสินี่



อะไรนักก็ไม่รู้

เมืองใดอ่านหนังสือไม่แตก เมืองนั้นทะเลาะแหลกปั่นหัว

เสียเวลาเปล่า

พระไตรปิฎกเป็นบันทึกประวัติการแสดงพระธรรม
ให้สาวกฟังไม่ใช่อ่านแบบตำราเรียนแบบชาวโลก
แต่เป็นสัจธรรมที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา
มีลักษณะเฉพาะตรงสัจจะรู้ตรงเมื่อใดจริงเมื่อนั้น
ไม่ว่าจะไปไหนจะยืนจะเดินจะนั่งจะนอนก็มีจริงๆ
สิกขาเพื่อระลึกความจริงตรงสัจจะที่กำลังมีตามได้
คำสอนเกิดจากตรัสรู้โดยทศพลญาณเข้าใจหรือยัง
ไม่มีใครคิดเองได้และไม่ต้องไปทำเพื่อรู้นอกเหนือสิ่งที่มี
ตถาคตบอกให้ฟังเพื่อรู้ตรงที่ตนมีแล้วที่กายใจตรงสัจจะที่ผ่านไปๆๆๆหมดแล้ว
ทุกขณะสัจจะนั้นมีแล้วที่กายใจตนเองมันเปิดเผยตลอดเวลาแต่ตนไม่รู้เพราะมีอวิชชาขาดสุตะ

ดูคุณโรสคิด พูดสิ



คิกๆๆ ที่เขาเขียนไว้ในหนังสือนั่นน่า มีเสียงด้วยหรือ ถึงบอกให้ฟัง ไม่ใช่อ่านแบบชาวโลก

มันจบแล้วครับนาย

สิกขาสำหรับเสขะบุคคล
สิกขาสำหรับผู้รู้ผู้มีปัญญา
ท่องจำคำสอนไม่ใช่สิกขา

ฟังจำคำสอนจากทูปจนขึ้นใจจนเอามาบอกต่อได้ตามทูป

ก็ไม่ต่างจากฟังเพลงแล้วเอามาร้องได้จนขึ้นใจค่ะ
ยังไงมันก็แค่ร้องตามเพลงได้ แต่ยังไงก็เป็นนักร้องไม่ได้
เป็นแค่ร้องได้ ซึ่งร้องออกมาแล้วคนอื่นจะทนฟังได้หรือไม่ได้นั่นอีกเรื่องนึง

เพราะนักร้องอาชีพเขาไม่ได้แค่ร้องตามเพลงได้
เขาก็ต้องได้รับการฝึกฝนจนกระทั่งเกิดทักษะการร้องที่ถูกต้อง
การปฏิบัติธรรมก็เช่นกัน
จะรับรู้คำสอนมาด้วยวิธีใดก็ตาม ยังไงสิ่งที่ได้รับรู้มานั้น
ต้องนำมาตระหนัก ฝึกฝน ลงมือทำค่ะ ... ถึงจะเริ่มก้าวเข้าสู่การเป็นผู้ปฏิบัติ

ผมตามกูทั้ง ๔ ท่านสนทนากัน ทีแรกก็คิดว่าทะเลาะกันทำไม ทำไมไม่คุยกันดีๆ พระพุทธเจ้าองค์เดียวกัน
แนะนำกันดีๆดูเหมาะสม ทำให้ดูเหมือนพระพุทธศาสนาดูไม่น่ามาศึกษาพระพุทธศาสนาเลย

แต่ตอนนี้พอมาดูดีๆ ก็เลยอ๋อ...นี่พวกท่านเล่นกันมากว่า ต่างคนต่างสนุกเล่นกันแหย่กันมนก็ดูขำๆดีครับ

ไม่รู้สิ คือ ตอบยาก

คนเราต่างปฏิบัติมาแตกต่างกันไป

ต่างมีการซึมลึกไปในอารมณ์ธรรมต่างกันไป

วัตถุประสงค์ในการสนทนาธรรมของแต่ละคนก็ต่างกันไป

ซึ่งต่างก็มีความคิดอยู่ในใจต่างกันไปว่าจะเข้ามาสนทนาธรรมเพื่ออะไร

ถ้ามาแบบภาษาที่เอกอนแปลประโยคสไตล์นั้นไม่ออก

เอกอนก็ไม่รู้หรอก ว่าจะสนทนากันรู้เรื่องได้ยังไง ขำ & งง

เหมือนคู่สนทนาก็เจตนาจะใช้คำสนทนาไม่ให้ฟังกันรู้เรื่องด้วย

ก็เหมือนกับคนบ้ากับคนบ้ามานั่งคุยกันนั่นล่ะ

คนนึงพูดไปทาง อีกคนพูดไปอีกทาง



ก็ ขำ ขำ ดี ขนาดพูดกันไปคนละเรื่องก็ยังพูดกันมาได้จนป่านนี้



เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอนี่ล่ะ

เข้าเรื่องที




โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส ซึ่งเรียกรวมว่า ความทุกข์นั่นเอง คำสรุปของปฏิจจสมุปบาท จึงมีว่า “กองทุกข์ทั้งปวง จึงเกิดมีด้วยอาการอย่างนี้”

โสกะ ความแห้งใจ

ปริเทวะ ความร่ำไร

ทุกข์ โทมนัส ความเสียใจ

อุปายาส ความผิดหวังคับแค้นใจ

เป็นอาการสำแดงออกของการมีกิเลสที่เป็นเชื้อหมักดองอยู่ในจิตสันดาน ที่เรียกว่า อาสวะ

เหลือบดู คคห.บนด้วย

ต่อ


อาสวะนั้น ได้แก่ความใฝ่ใจในสิ่งสนองความอยากทางประสาททั้ง ๕ และทางใจ (กามาสวะ)

ความเห็นความยึดถือต่างๆ เช่น ยึดถือว่า รูปเป็นเรา รูปเป็นของเรา เป็นต้น (ทิฏฐาสวะ)

ความชื่นชอบอยู่ในใจว่าภาวะแห่งชีวิตอย่างนั้นอย่างนี้ เป็นสิ่งดีเลิศ ประเสริฐ มีความสุข หวังใจใฝ่ฝันที่จะได้อยู่ครองภาวะชีวิตนั้นเสวยสุขให้นานแสนนาน หรือตลอดไป (ภาวาสวะ) และ

ความไม่รู้สิ่งทั้งหลายตามที่มันเป็น (อวิชชาสวะ)


ชรามรณะเป็นเครื่องหมายแห่งความเสื่อมสิ้นสลาย ซึ่งขัดกับอาสวะเหล่านี้ เช่น

ในด้านกามาสวะ ชรามรณะ ทำให้ปุถุชนเกิดความรู้สึกว่า ตนกำลังพลัดพราก หรือหมดหวังจากสิ่งที่ชื่นชอบ ที่ปรารถนา

ในด้าน ทิฏฐาสวะ เมื่อยึดถืออยู่ว่าร่างกายเป็นตัวเรา เป็นของเรา พอร่างกายแปรปรวนไป ก็ผิดหวังแห้งใจ

ในด้าน ภวาสวะ ทำให้รู้สึกตัวว่า จะขาด พลาด พราก ผิดหวัง หรือหมดโอกาสที่จะครองภาวะแห่งชีวิตที่ตัวชื่นชอบอย่างนั้นๆ

ในด้าน อวิชชาสวะ ก็คือ ขาดความรู้ความเข้าใจมูลฐานตั้งแต่ว่า ชีวิต คือ อะไร ความแก่ชรา คือ อะไร ควรปฏิบัติอย่างไร ต่อความแก่ชรา เป็นต้น

เมื่อขาดความรู้ ความคิดในทางที่ถูกต้อง พอนึกถึงหรือเข้าเกี่ยวข้องกับชรามรณะ ก็บังเกิด ความรู้สึกและแสดงอาการในทางหลงงมงาย ขลาดกลัว และเกิดความซึมเซาหดหู่ต่างๆ

ดังนั้น อาสวะ จึงเป็นเชื้อ เป็นปัจจัยที่จะให้ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส เกิดขึ้นได้ทันทีที่ชรามรณะเข้ามาเกี่ยวข้อง

อนึ่ง โสกะ เป็นต้นเหล่านี้ แสดงถึงอาการมืดมัวของจิตใจ เวลาใด ความทุกข์เหล่านี้เกิดขึ้น จิตใจ จะพร่า มัว ร้อนรน อับปัญญา เมื่อเกิดอาการเหล่านี้ ก็เท่ากับพ่วงอวิชชาเกิดขึ้นมาด้วย

อย่างที่กล่าวในวิสุทธิมัคค์ว่า “โสกะ ทุกข์ โทมนัส และอุปายาส ไม่แยกไปจากอวิชชา และธรรมดา ปริเทวะ ก็ย่อมมีแก่คนหลง เหตุนั้น เมื่อโสกะ เป็นต้น สำเร็จแล้ว อวิชชาก็ย่อมเป็นอันสำเร็จแล้ว” (วิสุทธิ.3/192) ว่า “ในเรื่องอวิชชา พึงทราบว่า ย่อมเป็นอันสำเร็จมาแล้วแต่ธรรม มี โสกะ เป็นต้น” (วิสุทธิ.3/193) และว่า “อวิชชา ย่อมยังเป็นไปตลอดเวลาที่ โสกะ เป็นต้น เหล่านั้น ยังเป็นไปอยู่” (วิสุทธิ.3/124)

โดยนัยนี้ ท่านจึงกล่าวว่า “เพราะอาสวะเกิด อวิชชาจึงเกิด” (ม.มู.12/128/100) และสรุปได้ว่า ชรามรณะของปุถุชน ซึ่งพ่วงด้วย โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส ย่อมเป็นปัจจัยให้เกิด อวิชชา หมุนวงจรต่อไปอีก สัมพันธ์กันไม่ขาดสาย

ปัจจุบันขณะคือเดี๋ยวนี้ตรงไหมคะ
ไตร่ตรองให้ตรงกันเป็นไหมคะ
จิตเห็นสีกระทบตาดับแล้ว
ตัวเองน่ะเห็นอะไรดูสิ
รู้ความจริงของเห็น
หรือแค่คิดถูกตาม
เข้าใจถูกตามได้น๊า
ว่าตัวเองไม่ได้เห็นแค่สี
ทบทวนเอาให้ตรงกำลังเห็นสีตรงตามคำสอนหรือเคลื่อนไปตลอดเวลา
จึงมีกิเลสตลอดเวลาจนกว่าจะเริ่มฟังเพื่อคิดถูกตามได้ว่าตนรู้ตรงจริงแค่ไหน

เพิ่งอ่านข่าวคนเสพยา+ดื่มเหล้า รำคาญเสียงเครื่องขยายในงานศพแล้วใช้อาวุธปืนยิงเด็กอกทะลุเสียชีวิต ตย.ข่าว



ได้อ่าน คคห.คุณโรสนั่นแล้วนำมาเทียบกัน คคห.คุณโรสก็วกวนสับสนเหมือนเมาอะไรสักอย่าง หรือหลายๆอย่างรวมๆกัน ที่เห็นๆก็เมาปัจจุบันขณะ เมาสี เป็นต้น คิกๆๆ

ถ้าถามให้คิดต่ออีกว่า คุณโรสจะเมาอย่างว่าไปอีกนานเท่าใด ? ตอบไม่ยาก เมาไปจนตายนั่นแล.

จบข่าว