"พูดเลยทำ" "พูดแบบมโนธรรมแต่ไม่ทำ " อ่านทวนหลายๆรอบ จนกว่าจะเก็ตคำพูด อิอิ

ขณะนั้น รู้สึกกลัว ความกลัวใช่จิตไหม? มีคำถามว่า ที่พูดแล้ว ได้เห็นอนิจจะ ทุกขะ และอนัตตะของความรู้สึกกลัวไหม ถามตนเอง แล้วตอบตัวเองสิ

อาหาร ปัจจัยอันนำมาซึ่งผล, เครื่องค้ำจุนชีวิต, เครื่องหล่อเลี้ยงชีวิต มี ๔ คือ

๑. กวฬิงการาหาร อาหารคือคำข้าว

๒.ผัสสาหาร อาหารคือผัสสะ

๓. มโนสัญเจตนาหาร อาหารคือมโนสัญเจตนา

๔. วิญญาณาหาร อาหารคือวิญญาณ

กวฬิงการาหาร อาหารคือคำข้าว ได้แก่ อาหารที่กลืนกินเข้าไปหล่อเลี้ยงร่างกาย, อาหารที่เป็นวัตถุ

ผัสสาหาร อาหารคือผัสสะ, ผัสสะเป็นอาหาร คือเป็นปัจจัยอุดหนุนหล่อเลี้ยงให้เกิดเวทนา ได้แก่ อายตนะภายใน อายตนะภายนอก และวิญญาณกระทบกัน ทำให้เกิดเวทนา คือ สุขบ้าง ทุกข์บ้าง เป็นอุเบกขาบ้าง

มโนสัญเจตนาหาร ความจงใจเป็นอาหาร เพราะเป็นปัจจัยให้เกิดกรรม คือ ทำให้พูดให้คิด ให้ทำการต่างๆ

วิญญาณาหาร อาหารคือวิญญาณ, วิญญาณเป็นอาหารคือเป็นปัจจัยอุดหนุนหล่อเลี้ยงให้เกิดนามรูป

จ้ะทูลหัว

อ่อ ผมเพิ่งรู้ว่ามรรคจิตก็เป็นกุศลจิต เจตสิกย่อมเกิดขึ้นกับจิต เจตสิกในองค์ของอริยะมรรค ก็คือมรรคจิตใช่ป่าวครับ
..ผมเข้าใจผิดมาตลอดว่า มรรคจิต ไม่เป็นทั้งกุศล และ อกุศล

อ่อที่กล่าวถึงไม่ใช่มรรคจิตใช่ไหมครับ คือผมไม่รู้ธรรมอะครับ ดังนี้ผมจึงเห็นว่าท่านควรกล่าวว่า กุศลจิตเป็นอาหารขององค์อริยะมรรค เป็นเหตุแห่งสุจริต ๓ จะดีกว่าไหมครับ (เมื่อมีกุศลเจตสิก ดวงจิตที่เกิดขึ้นย่อมเป็นไปในกุศลตามวิถีจิต ไม่ว่าจะเมตตาก็ดี กรุณาก็ดี มุทิตาก็ดี ทานก็ดี อย่างนี้เป็นต้น จึงชื่อว่ากุศลจิต ใช่ไหมครับ) หากใช้คำผิดนี่ความหายและการตีความผิดเลยนะครับ เหมือนพระในสมัยพุทธกาลที่ ฟัง จำ ตีความหมายของคำว่า วิญญาณ แล้วมาใช้ในความหมายที่ผิด จนพระบรมศาสดาตรัสว่าโมฆะบุรุษ

เพราะถ้าใช้คำว่าเจตสิกของอริยะมรรค เจตสิกมันคือสิ่งที่เกิดประกอบจิต ปรุงแต่งจิตให้เกิดขึ้นรับรู้สัมผัสความรู้สึกอารมณ์ต่างๆเป็นดวงจิตเกิดขึ้น นี่ก็เป็นมรรคจิตไปแล้ว
(กล่าวคือ เจตสิกเป็นสังขารตัวหนึ่งนั่นเอง กุศลเจตสิก สติเจตสิก สมาธิเจตสิก โลภะเจตสิก โทสะเจตสิก โมหะเจตสิก ต่างก็เป็นสังขารเหมือนกันทั้งสิ้น ต่างกันเพียงหน้าที่คุณลักษณะ อาการ สภาวะที่เกิดขึ้นมีก็เหมือนกันเพราะมีเหตุให้เกิดขึ้น สภาวะที่ตั้งอยู่ก็เหมือนกันเพราะมีปัจจัยสืบต่อ สภาวะที่ดับไปก็เหมือนกันเพราะเหตุปัจจัยที่ไม่มีสืบต่อ ที่ต่างกันก็แค่เป็นกุศล หรืออกุศลเท่านั้น สิ่งใดควรเสพย์ สิ่งใดไม่ควรเสพย์ ใช่ไหมครับ)

หรือในพระอภิธรรม 7 คัมภีร์ท่านกล่าวไปแบบนั้นครับ ผมไม่รู้นะครับ เพราะผมยังรู้น้อยความสามารถยังไม่ถึงการท่องจำอภิธรรมได้ครับ

---------------------------

แต่โดยส่วนตัวผมไม่ดูถูกปัญญานะครับ แต่เห็นในมุมมองหนึ่ง อีกด้านนะครับซึ่งเป็นเพียงความเห็นเท่านั้น โดยผมกล่าวแบบคนไม่รู้ธรรมนะว่า..

- ที่จริงแล้วพระอภิธรรมนี้ท่านรจนาไว้ เพื่อให้เข้าใจตรงกันในสภาวะจิตใช่ไหมครับ
- ส่วนการนำมาใช้งานจริง ก็ไม่ต้องไปคิดจำหรือเพ่งนับกระแสจิต หรือวิถีจิตใช่ไหมครับ
- เมื่อรู้สิ่งใดก่อน เข้าถึงสัมผัสอารมณ์ ดวงจิตใดได้ก่อนก็ให้รู้ธรรมนั้นว่าควรเสพย์หรือควรละ กุศลจิตเกิดก็รู้ว่าเป็นกุศล อกุศลจิตเกิดก็รู้ว่าเป็นอกุศลจิต เหตุของจิตนั้นเกิดจากสิ่งใด
..อุปมาเหมือนโสภณจิต เกิดมีได้เพราะอกุศลจิตดับ จิตไม่มีอกุศลอย่างหยาบเกิดขึ้นทำให้จิตเบิกบานผ่องใส ช่วงขณะนั้นไม่มีเหตุสืบต่อกิเลสอกุศลธรรมทั้งปวง ซึ่งถ้าไปตามหาวิถีจิตอย่างไรเราก็คงไม่ทันพิสูจน์ได้ยาก แต่เราสามารถรับรู้ได้ทันทีว่า เพราะสิ่งนี้ดับ สิ่งนี้จึงมี เพราะสิ่งใดเป็นเหตุ สิ่งใดจึงสืบต่อผล จิตกระทำสิ่งใด อะไรเป็นเหตุ อะไรเกิด อะไรดับ จิตจึงเกิดมีสภาวะจิตอย่างนั้น ทำให้เห็นแจ้งชัดในสิ่งที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนไว้ดีแล้วนั้น
- ส่วนความต่อเนื่องไม่ก่อนไม่หลัง ที่เรียกว่า สันตะตินี้ ผู้แน่ชัดจริง คือ พระพุทธเจ้าเท่านั้น เพราะสุดท้ายแล้ว การเข้าถึงแท้จริงแล้วคือ จิตมีกำลังทำกิจอยู่ท่ามกลางสังขาร ไม่ข้อง ไม่แวะ ไม่เสพย์ ไม่อ่อนไหวไหลตาม เพราะอาศัยมรรคสามัคคีกัน เกิดเห็นเป็นสังขารุเปกขา ความสงบ ว่าง นิ่งเฉยต่อสังขารทั้งปวง ไม่ยึดเกาะ อิ่ม คลาย ตัด ถอน แบบนี้ไหมครับ

ผมไม่รู้ธรรมนะครับ คงพูดตามท่านที่เรียนปริยัติมาไม่ได้ คงพูดในแบบที่ตนเข้าใจมาแนวนี้อะครับ ผมเชื่อว่าทุกอย่างที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนดีหมด สามารถใช้ได้ให้ผลได้ไม่จำกัดกาล อยู่ที่ปัญญาของเราจะมีเหตุสะสมบารมีมาให้เข้าถึงได้มากหรือน้อยเท่านั้นเอง ดังนั้นอยู่ที่กรรมปรุงแต่งมา ผมก็ไม่เห็นความจำเป็นไรๆที่จะกล่าวว่าใครด้อย ใครต่ำ ใครเหนือใครในธรรมได้ เพราะศาสนาเดียวกัน พระพุทธเจ้าเป็นพระศาสดาเหมือนกัน จะกล่าวได้ก็แต่ว่า..บุคคลนี้ๆอบรมสะสมบารมีมาดีแล้วเข้าถึงไวแจ้งชัดเห็นจริง บุคคลนี้ยังอบรมสะสมบารมีมาน้อยยังไม่พอให้แสดงผล จึงยังมีกรรมชั่วบดบังให้เข้าถึงธรรมนี้ๆได้ยาก ต้องใช้ความเพียร อดทนอบรมให้มากเพื่อให้เต็มผล ซึ่งตรงนี้คนทีสูงกว่าถึงแล้วมักจะมีจิตเมตตาแนะนำผ๔้ด้อยกว่าตนด้วยดี อันเป็นบารมีทาน เมตตาบารมี ของผู้ให้ความเอื้อเฟื้อนันเอง

หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ด้วยนะครับ มีแนวทางแนะนำให้ธรรมผมยิ่งๆขึ้นอย่างไรผมยินดีน้อมมาพิจารณาเสมอครับ ขอบพระคุณอย่างสูงครับ

ขอบพระคุณมากครับคุณเม ที่แนะนำครับ

ผมเชื่ออย่างยิ่งว่าระหว่างการสนทนาตอบกระทู้ของผมและคุณเม จะแสดงให้เห็นความแตกต่างระหว่าง "คนที่รู้ธรรม กับ คนที่ถึงธรรม" ได้เป็นอย่างดีครับ ไม่ว่าจะลักษณะความเห็น ความคิด วาจา การกระทำ การดำรงตน ความเพียร ความระลึกได้ ความตั้งมั่น ความรู้แจ้งชัด เป็นประโยชน์อย่างสูงสำหรับคนที่แวะชมกระทู้นี้ครับ

ขอบคุณ คุณเมที่แสดงธรรมของคุณเมให้ได้รู้ครับ

ตอนนี้เอกอนกำลังนั่งมอง แดจาวู



นั่งมอง แดจาวู ต่อเนื่องมาตั้งแต่เดือน มิ.ย.61



เอกอนเคยคิดว่า ชีวิตคนเราดำเนินไปด้วยความ บังเอิญ/ความน่าจะเป็น

แต่ แดจาวู มันกลับมาหักล้างความเข้าใจเช่นนั้น

แดจาวู เป็นสิ่งเหมือนกับว่า เราเห็นแผนการที่ได้ถูกกำหนดเอาไว้

และเมื่อเราใช้ชีวิต และเราเดินตามข้อกำหนด แม้เราจะตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจ รู้ตัว หรือไม่รู้ตัวก็ตาม
แม้เราจะปฏิเสธการรับรู้ก็ตาม เราก็จะได้พบกับสิ่งต่าง ๆ ที่ดำเนินไปตามแผนนั้น ๆ



ว่าแต่แผนการนั้น ใครเป็นผู้กำหนด และได้กำหนดไว้ตอนไหน



จริง ๆ เอกอนมีคำตอบทุกอย่างอยู่แล้วใน แดจาวู
แต่...มันเป็นจุดที่เอกอนเจอกับลำดับความเป็นไปที่ขัดแย้งน่ะ
จนยากที่จะปฏิเสธ และก็ยากที่จะยอมรับ....

แดจาวู ของเอกอนอย่างเช่นว่า

สมมตินะสมมติ

แบบว่า สมมติว่าตอนเด็ก ๆ เอกอนนอนหลับไปแล้วอยู่ ๆ ก็ตื่นมากลางดึก
แล้วก็เดินลงไปนั่งคุยกับคณรุกขเทวดาที่อยู่ตรงศาลพระภูมิ
ท่านก็เล่าเรื่องราวมากมายให้ฟัง แล้วก็บอกว่า ในวันหนึ่งจะมีแดร๊คคิวล่ามาจากดาวดวงหนึ่ง
ที่อยู่อีกฟากของกาแลคซี่ เขาจะมาในรูปของคนปกติ แต่เขาจะพูดคำ "......."
ซึ่งเอกอนจะรู้ทันทีว่าเขามาจาก ดาวแดร็คคิวล่า ...
แล้วว....แล้ววว...แล้วววว...แล้ววววววว

แล้วอยู่มาวันหนึ่ง เอกอนก็ได้เจอกับสิ่งนั้น ที่บ่งบอกว่าเป็นแดร็คคิวล่า

เอกอนไม่สงสัย แต่ความตรึกมันตกลงไปสู่ ห้วงอะไรสักอย่าง ที่...

เหมือนกับเข้าไปอยู่ในนิยายวิทยาศาสตร์ลี้ลับ มิติคู่ขนาน ชีวิตในมิติที่ 4

ความเป็นไปในอีกระนาบที่อายตนะมนุษย์ปกติยากจะเข้าใจ ...



มีเรื่องหนุก ๆ ให้ อ๊บซ์ เข้ามาแสดงความเห็นแล้ว

นี้ก็...แดจาวู...รู้ว่าผมต้องมาอ่าน..ด้วยอะป้าว..?

อาการไม่ชัดขนาด..เอกอน..

เรียกว่า..ยังบ้าไม่ถึงขั้น...

แค่..หันซ้ายคุยดีดี..หันขวาก็เปลี่ยนกลับมาอยู่โลกเหมือนเดิม..

อ้าว.เมื่อกี้..อยู่โลกไหนละหว้า..???

สงสัยแก่ไป..คงไม่พ้นอัลไซเมอร์