คำว่า แก้ ในที่นี้ ได้แก่ แก้ปัญหาสภาวธรรมที่เรากำลังประสบอยู่ในขณะนั้นๆ ไม่ใช่แก้ให้เป็นอย่างที่เราต้องการ ไม่ใช่ ไม่ใช่ มันเป็นยังไงมันก็เป็นยังงั้นของมัน ยกตัวอย่างง่ายๆ เช่น ฝนตก ฟ้าร้อง ฟ้าผ่า เปรี้ยง แดดออก ... เราแก้ให้ฝนไม่ตกแดดไม่ออกได้ไหม อิอิ บ่ได้ดอก เรื่องของธรรมชาติมันฉันใด สภาวธรรมก็ฉันนั้น แก้ด้วยการกำหนดรู้ความจริงของมัน นี่คือภาษาพูดภาคปฏิบัติว่า "แก้" "แก้อารมณ์"

ดูตัวอย่างเห็นๆสักเรื่องหนึ่ง มีแม่ค้าซึ่งค้าขายริมฟุตบาท ช่วงหน้าฝนๆตกบ่อยๆ วันหนึ่ง ฝนตั้งเค้ามืดมาเขาแหงนมองดูฟ้า แล้วแม่ก็ทำหน้านิ่ว วิ่งหนีตัวปลิวกลัวขนคิ้วจะไม่มี ไม่ใช่ๆ ขออภัย แล้วพูดออกมาว่า ฝนอย่าเพิ่งตกเลย ขอขายของก่อน (ฝนตกคนหายหมด ขายของไม่ได้) อย่างนี้ เขาจะให้ธรรมชาติเป็นไปตามความอยากของตัวเอง ซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้ การปฏิบัติธรรมก็ทำนองเดียวกัน เราจะให้สภาวธรรมซึ่งมันเป็นธรรมชาติเป็นอย่างที่ตัวเองต้องการไม่ได้ บ่มีทางดอก แต่เราต้องรู้ตามที่มันเป็น ทั้งทางกาย ทางใจ เป็นยังไง รู้สึกยังไง ก็ว่าในใจยังงั้น ทุกข์ก็ทุกข์ สุขก็สุข


มีตัวอย่างเบาๆ ให้ดูเรื่องหนึ่ง



เห็นไหมอ่ะ คันคอ น้ำตาไหล น้ำลายกระเด็น ไอค้อกๆแค้กๆ มันเป็นธรรมดา แต่โยคีเอง จะเอาตามความยึดตามความต้องการของตน ดูสิฮะจะหาวิธีแก้ไม่ให้คันคอ ก็มันคันก็กำหนดไปสิ คันหนอๆๆ อิอิ แค่นี้เอง

แต่มันก็แปลกนะอ่ะ การปฏิบัติธรรม ปฏิบัติกรรมฐาน การปฏิบัติทางจิตเนี่ย เหมือนมีมารคอยผจญ พอจิตเริ่มสะฮบๆ (สงบๆ) จะมีนั่นเกิดนี่มาขัดมาขวาง ดังนั้น โยคีพึงทำใจไว้เลยว่า มารบ่มีบารมีบ่เกิด ยิ่งมีมารเยอะแล้วทำมาร (กิเลสมาร) ให้พ่ายได้ บารมีกล้าแกร่งเลย เชื่อไอ้เรืองดิ

cool
ทุกคำที่เขียนมาคือความจริงตรงปัจจุบัน
ที่พระพุทธเจ้ารอบรู้ครบถ้วนทุกคำ
ตัวเองไม่รู้แม้1คำตรงขณะไงคะ
แปลว่ามีกิเลสอาสาวะไหลครบ

ฟังเพื่อละไม่รู้ที่กำลังติดข้องต้องการอยากจะถึงนิพพานเร็ว
มันอิมพอสซิเบิ้ลแปลว่าทุกอย่างมีแล้วตามเหตุตามปัจจัย
ตถาคตทำได้แค่บอก/สาวกมีหน้าที่ฟังเพื่อปัญญาปรากฏ
ตนเองต้องคิดสิคะว่าเป็นสาวกแล้วทำไมไม่ทำฟังให้ตรง

ถ้าให้ฟัง แล้วจะมี ปฏิบัติก่อน ถึงจะถึงปฏิเวธ ไว้ทำไม ไหนตอบให้ไอ้เรืองตายตาหลับทีซิ ทุกวันนี้ ยังตายตาไม่หลับเลย คิกๆๆ

พูดสะเห็นภาพฝอยขัดหม้อเลย ยุ่งนุงนังพันกันจนหาเงื่อนไม่เจอ

http://www.njdigital.net/upload/01-get- ... ool-sl.jpg

กำลังฟังเข้าใจสะสมปัญญาทันทีจะฟังไหมล่ะไม่พิสูจน์ไม่รู้น๊าเอ๊าาาาาของจริงต้องฟังจริงๆอย่ามโนว่าฟังคิคิคิ

ปัญญาเป็นเจตสิกเกิดดับพร้อมจิตทีละ1ขณะเริ่มต้นที่การฟัง
ไม่ใช่ปัญญาเกิดยาวนานหลายชั่วโมงนะคะนะมัวทำอะไรอยู่
ถ้าปัญญาแรกยังไม่ล้นมันก็ไม่ถึงปัญญาที่2และไม่ล้นไป3
ทุกอย่างเป็นไปตามลำดับตามเหตุตามปัจจัยบังคับไม่ได้
พอจะนึกออกไหมทุกอย่างบังคับเป็นไปตามการกระทำ
ทำเหตุไม่ตรงทางเกิดปัญญานั้นน่ะปัญญาก็เกิดไม่ได้
ฟังพระพุทธพจน์เพื่อรู้ตรงลักษณะเป็นปัจจุบันธรรม

กำลังฟังเข้าใจสะสมปัญญาทันทีจะฟังไหมล่ะไม่พิสูจน์ไม่รู้น๊าเอ๊าาาาาของจริงต้องฟังจริงๆอย่ามโนว่าฟังคิคิคิ

ผู้เรียนตำราโดยเฉพาะอภิธรรมนี่เขาแยกไว้ละเอียด จิตมีเป็นร้อยๆ เจตสิกกว่าครึ่งร้อย รูปแจกออกไปเกือบ 30 อิอิ ถ้าผู้เรียน เรียนเตลิดไปก็กลับบ้านเก่าไม่ถูก คือ ว่า เรียนแล้วคิดฟุ้งซ่านไปตามที่เขาจำแนกนั่น ว่า นั่นเท่านี้ นี่เท่านั้น ผสมกับนั่น ไม่ผสมกับนี่ นี่เกิดพร้อมกัน ดับพร้อมกัน มีอารมณ์เป็นอย่างเดียวกัน ไม่ใช่เรา เป็นสภาพธรรม ไปใหญ่เลย คิกๆๆ อย่างนี้เขาเรียกว่าเรียนแล้วนำมาใช้ประโยชน์กับชีวิตไม่เป็น
ที่เขาเรียนกันนั่น มันก็คนหัวโด่ๆ หรือชีวิตคนนั่นเอง
เรียนแล้วกลับมาที่เดิมได้ก็เป็นประโยชน์ต่อชีวิตตน ระดับต้น คือ ปริยัติ ยังยังไม่พอ ไปอีกต้องก้าวไปอีกก้าวหนึ่ง คือ ลงมือปฏิบัติ ลงมือทำให้รู้เห็นตามที่เรียนนั้น แต่ก็ไม่ต้องถึงกับนับจำนวนจิต จำนวนเจตสิก จำนวนรูปตามหนังสือนั้นหรอก ถ้าเล่นนับตามเขา ไม่วันคืนนับได้หรอก อิอิ เอาเพียงแค่รู้เท่าทันความรู้สึกนึกคิด กับ รู้เท่าทันการเคลื่อนไหวของร่างกาย ดูการทำงานของสองสิ่งนี้ให้ทันนะฮะ

คุณลุงกรัชกายนี่แหละค่ะ

เป็นตัวอย่าง ของคนที่ไม่ได้เรียนพระอภิธรรม ไม่ได้ศึกษาพระไตรปิฎก
และปฎิบัติไม่เอาไหน

ไม่มีความรู้เรื่ององค์ธรรมของการการทำสมาธิ เอาเสียเรย

[color=#FF0000]ดันไปเที่ยวสอนว่า ทำสมาธิไป คันคอหนอๆๆ ขัดข้องหนอๆๆ วุ่นวายหนอๆๆๆ
สมาธิหนอๆ วุ่นวายหนอ ขัดข้องหนอๆๆ มั่วแหลกหล่ะค่ะ

ปริยัติก็ไม่เป็น ปฎิบัติก็ผิดเพี้ยน ไม่ตรงตามคำที่พระศาสดาแสดงค่ะ

แถมยังมาแนะนำ จะให้กลับไปเป็นคน กลับบ้านเก่า

ไม่รู้ว่า พระพุทธองค์ ทรงรื้อเรือนเก่า ที่ช่างทำเรือนทำไว้ ทิ้งหมดนะจ๊ะ

[/color]

คือ ฝึกสมาธิเองมาตลอด มีหลายครั้งมากที่เกิดอาการแปลกๆกับตัวเอง เคยนั่งบริกรรมพุธ-โธไปเรื่อยๆ แล้วอยู่ดีๆก็รู้สึกว่าตัวเองตัวใหญ่มาก...และอีกอย่างที่สำคัญ เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ หลังจากบริกรรม ไปเรื่อยๆ จนรู้สึกนิ่งมาก เห็นตัวเองไม่ใช่ตัวเองคะ เห็นตัวเองเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ตัดผมสั้น ใส่ชุดขาวทั้งชุด ภาพมันจะสลับกันไป คะ ระหว่างดิฉันกับผู้ชายคนนั้น และเห็นหลายวันมาก ทุกวันเป็นคนคนเดิมและคนเดียวกัน พอจะทราบไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้น ดิฉันพยายามไม่สนใจคะ แต่ก็เห็นอยู่ดี

นู๋เมของลุง ลุงไม่ได้พูดว่า สอนสมาธิให้มันคันคอ ทั้งที่นำตัวอย่างให้ดูทุกๆครั้งนะ มันคันของมันเอง คิกๆๆ

เอาใหม่นี่



มันเป็นของมันเองตามเหตุปัจจัยของมัน (ไม่ใช่ของเรา) ของมัน เออ