ขอต้นฉบับได้ไหมคะ จะไปศึกษาเพิ่มเติม ว่าอยู่เล่มไหน หน้าไหน..ย่อหน้าที่เท่าไหร่ แบบนี้คะ

(เจตสิกสาธารณะ..ดับ ได้ด้วย หรือคะ?)

เฮ้อ..เราถามดีๆจะได้ไปเรียนรู้เพิ่มเติม..เบื่อจริงๆพวกฝีปากจัดจ้านเนี้ยะ..ผ่านๆ

การเรียนอภิธรรมของคุณโลกสวย ไม่ได้เรียนเรื่องกรรมบทสิบมาบ้างหรือคะ

ได้เรียนคำว่า ธรรมในจิตบ้างไหมคะ..หรือ ดูแต่รูปนามๆๆ ไปเรื่อยๆ จนฝีปากจัดจ้านแบบนี้้

ด่าว่าใครก็ได้ ถือว่าไม่ผิด เพราะไม่ได้ด่าบุคคล ด่ารูปนามตามอภิธรรม

เจอเยอะเลย คนเรียนอภิธรรมแล้วมีฝีปากจัดจ้าน วาจาหอกดาบ แหลมคมแบบนี้ แย่ๆ คะ ไม่ไหว

ผู้ดูแลลาน มาล๊อค กระทู้นี้ สักห้าวันสิบวันก็ดีนะคะ..ธรรมดีๆ กลายเป็นเรื่องอกุศลกรรมหมดแระ

ล๊อคห้ามโพสสักหน่อย ก็ดีคะ

คุณน้องขาาา...ทำไมในจดหมายน้อยที่ส่งมา กับสิ่งที่โพสอยุ่ตรงนี้ มันสวนทางกันหละคะ...ตัวไหนตัวจริงของน้อง และตัวไหนตอแหล ดัดจริตคะ...พี่เริ่มแยกไม่ออกแล้ว...มันต้องมีสักหนึ่งเป็นตัวจริง และสักหนึ่งตอแหลดัดจริตไป

พี่ว่าน้องใช้ภาษาไทยเก่งมาก ไม่ต้องอ้างว่าเป็นลูกครึ่งหรอกคะ...แต่ไม่ว่าจะเชื้อชาติไหน เมื่อได้ศึกษาธรรมมาแล้ว เขาจะมีธรรมในจิต ให้เกียรติซึ่งกันและกัน จะอ้างว่าเป็นคนสองเชื้อชาติคงไม่ได้ เพราะคุณน้องใช้ภาษาไทยเก่งมาก มากพอที่จะสามารถสื่อได้ว่า บุคคล คนนั้นคนนี้ ไม่เอาไหนทางด้านการศึกษา

ถ้าคุณน้องศึกษาธรรมเพื่อที่จะมาเป็นนักปาด ปาดคนโน้นที คนนี้ทีด้วยวาจา...มันเสียดายของเสียดายเวลามากคะ เพราะธรรมที่เรียนมี มันไม่เข้าไปเกลาจิตใจของน้อง ให้นุ่มละมุนและอ่อนเย็นลงได้

ที่พูดแบบนี้ เพราะคุณน้องยังไม่มีสติสัมปชัญญะที่จะรู้ตัวว่า ตัวเองได้ทำอะไรลงไปแล้ว...ยังคิดว่าสิ่งที่ตัวเองพูดมันถูก มันถูกจริงคะในแนวทางของโลก แต่ผิดในแนวทางของธรรม และการที่คุณน้องศึกษาธรรมมา มันไม่ได้ช่วยให้จิตคุณน้องที่หยาบกระด้างดีขึ้นมาได้เลย

ลุงหมาน พยายามมาว่ากันเรื่องเกวียน ต่อเถอะ

ลุงหมานเลือกภาพมาประกอบกับสิ่งที่นำเสนอได้เหมาะ น่าติดตาม



ทุกครั้งที่เมื่อนึกถึงเรื่อง วิถีจิต เอกอนก็จะนึกถึงภาพ ล้อเกวียน ธรรมจักร น่ะ

สมมุติว่าบรรลุธรรมมี4ชั้น
มรรคคือบันไดไต่ถึงชั้น4ไงคะ
คือถึงนิพพานแล้วบันไดก็ไม่ต้องใช้แล้ว

พออิ่มอกอิ่มใจกันหรือยังกับการเห็นกองขยะเป็นอาหารชั้นเลิศ เห็นเป็นของที่เอร็ดอร่อย

“คนสามฤดู"

มีอยู่วันหนึ่ง ลูกศิษย์คนหนึ่งของขงจื้อกำลังกวาดพื้นอยู่หน้าสำนัก มีคนแปลกหน้าผ่านมาแล้วถามเขาว่า

"เจ้าพำนักอยู่สำนักขงจื้อหรือ"
"ใช่ครับ ผมเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ขงจื้อครับ" เขาตอบอย่างภาคภูมิใจ
"ดีมาก ถ้าเช่นนั้นผมขอถามคำถามคุณสักข้อ"
"ได้เลยครับ เรียนเชิญ" ลูกศิษย์ตอบ ในใจเขาคิดว่าคงเป็นพวกปัญหาแปลกประหลาดพิสดารไม่เหมือนใคร

คนแปลกหน้าถามว่า "โลกนี้ปีหนึ่งมีกี่ฤดู"
ลูกศิษย์คิดในใจว่า คำถามง่ายๆแบบนี้ยังเอามาถามได้ จึงตอบไปอย่างมั่นใจว่า "ปีหนึ่งมีสี่ฤดู"
คนแปลกหน้าสั่นหัว "ไม่ถูก ปีหนึ่งมีแค่สามฤดู"
"คุณคงเข้าใจผิด สี่ฤดูแน่นอนอยู่แล้ว"
"สามฤดู" คนแปลกหน้าเถียงอย่างมีน้ำโห
ฝ่ายลูกศิษย์พยายามแจกแจงรายละเอียดของทั้งสี่ฤดูให้ฟังอย่างครบถ้วน แต่คนแปลกหน้าก็ไม่ยอมรับรู้

ทั้งสองโต้เถียงกันไม่ยอมจบ เลยตกลงกันว่าต้องมีเดิมพันกันหน่อย หากเป็นสี่ฤดู คนแปลกหน้าต้องโค้งคำนับฝ่ายลูกศิษย์ไปสามครั้ง แต่หากคำตอบคือสามฤดู ฝ่ายลูกศิษย์ต้องเป็นฝ่ายโค้งคำนับ

ก็พอดีเป็นจังหวะที่ขงจื้อเดินออกมาหน้าสำนักตน ลูกศิษย์จึงถือโอกาสเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้อาจารย์ฟัง พร้อมถามคำถามที่กำลังโต้เถียงกันอยู่ "ตกลงปีหนึ่งมีกี่ฤดูครับ อาจารย์"

ขงจื้อใช้สายตามองคนแปลกหน้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตอบเขาว่า "ถ้าเจ้าจะเชื่อว่าปีหนึ่งมีสามฤดู มันก็ไม่ผิด”

ลูกศิษย์ทั้งตกใจและแปลกใจในคำตอบ แต่ก็ไม่กล้าโต้แย้งอาจารย์

คนแปลกหน้าดีใจอย่างมาก “มาโค้งคำนับข้าเร็ว"

ลูกศิษย์จำใจต้องทำตามสัญญา ด้วยการโค้งคำนับคนแปลกหน้าไปสามครั้ง

เมื่อคนแปลกหน้าจากไปแล้ว ลูกศิษย์จึงถามขงจื้อด้วยความสงสัยว่า
"อาจารย์ครับ ปีหนึ่งมีสี่ฤดูชัดๆ แต่ทำไมอาจารย์จึงบอกว่ามีแค่สามฤดู"

ขงจื้อมองหน้าลูกศิษย์ ก่อนจะตอบอย่างใจเย็นว่า "เจ้าไม่เห็นหรือว่า คนแปลกหน้าคนนั้นนุ่งเขียวห่มเขียวมาทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า ข้าจึงอยากเปรียบเปรยเขาเป็นดั่งพวกตั๊กแตน ตั๊กแตนเกิดในฤดูใบไม้ผลิ และตายในฤดูใบไม้ร่วง พวกมันจึงไม่เคยได้พบเจอฤดูหนาวเลย คนแปลกหน้าคนนั้นอาจมาจากแดนไกลที่แทบจะไม่มีฤดูหนาว ถ้าบอกเขาว่า ปีหนึ่งมีสามฤดู เขาก็จะพอใจ แต่ถ้าบอกเขาว่าโลกนี้มีสี่ฤดู คงต้องทะเลาะโต้เถียงกันไม่จบไม่สิ้น แม้พระอาทิตย์จะตกดินไปแล้วก็ยังจะหาบทสรุปไม่ได้ การที่เจ้ายอมคำนับเขาไปสามครั้ง เสียเปรียบหน่อยแต่ก็ไม่ถึงกับเสียหายมาก เรื่องจะได้จบกันเสียที จงอย่าเสียเวลาไปโต้เถียงกับคนพวกนี้ให้เสียอารมณ์โดยใช่เหตุ"

************

เพื่อนๆหลายคนที่เคยอ่านเรื่องนี้แล้ว ก็มักจะกลับมาเล่าให้ฟังว่า เมื่อก่อนเจอคนที่ไม่ยอมคุยด้วยเหตุผล หรือเอาแต่ความคิดตนเองเป็นใหญ่ ก็จะโกรธ อารมณ์เสีย อยากเถียงให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลย แต่เดี๋ยวนี้เลิกอารมณ์ขุ่นมัวกับคนพวกนี้แล้ว เพราะคิดได้ว่าคนพวกนี้เป็นแค่ "คนสามฤดู" จิตใจก็จะสบายขึ้น

"คนสามฤดู" จะยืนกรานว่าตนมีเหตุผล รู้จริงและถูกต้องเสมอ ยากที่จะยอมรับความคิดเห็นคนอื่น นั่นเพราะพวกเขาไม่เคยพบเจอความจริงที่บ่งบอกถึงความเข้าใจผิดของพวกเขา หรืออาจเพราะความดื้อรั้นในตัวเขา เพราะฉะนั้น หากเรามัวแต่เสียอารมณ์ไปโกรธคนพวกนี้ ก็เท่ากับเรากำลังทำร้ายตัวเราเอง

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ถ้าเจอ”คนสามฤดู”....
ไม่แย่งชิงคือความสงบ
ไม่โต้เถียงคือความชาญฉลาด
ให้อภัยคือการหลุดพ้น
ยุติให้เป็นคือการปล่อยวาง

โลกเรานั้น
มี "คนสามฤดู" เยอะแยะไปหมด
จงจำนิทานเรื่องนี้ให้ดี
แล้วนำออกมาใช้ในจังหวะที่จำเป็น
มีประโยชน์ต่อคุณแน่นอน

หนูเมคะ...ที่หนูพยายามสื่อสารเล่าชีวิต
ความเป็นมาของหลานให้ยายรู้จักหนูน่ะ
เขาเรียกว่าชาดกคือเรื่องราวชีวิตชาตินี้
ของหนูเมไงคะปกติธรรมดาของปัญญา
ต้องเกิดร่วมกับสติตอนกำลังฟังและคิด
ตามคำตถาคตทีละคำคือสุตมยปัญญา
การแสดงความคิดเห็นที่เขียนไม่ตรงนะ
เขียนแล้วไม่ทำให้เข้าใจสิ่งที่กำลังมีอยู่
เขาเรียกเขียนความไม่รู้ไม่เข้าใจออกมา
คำสอนของพระพุทธเจ้าเป็นปัญญาล้วนๆ
และปัญญาเกิดได้เมื่อเริ่มฟังต้องรู้สึกตัวว่า
ตนเองวันหนึ่งๆพึ่งการฟังคำตถาคตบ้างรึเปล่า
และการฟังนั้นต้องระลึกตามได้ทีละคำไม่วอกแวกด้วยนะ
https://youtu.be/DSakJ0sCQZU