ประเพณีอันดีงามของไทยเราหลายๆอย่าง..(เกือบจะหมดทุกอย่าง)...มาจากพระพุทธศาสนา..เป็นการปฏิบัติธรรมในชีวิตประจำวัน...เช่น.การน้อบน้อม..ทางกาย..ทางวาจา..เป็นต้น

การน้อบน้อมหรือกราบภิกษุนักบวช(แม้จะเพิ่งบวชได้เพียงแค่นาทีเดียว)..ซึ่งในการกระทำนี้แท้จริงแล้ว..เป็นการน้อบน้อมเคารพพระรัตนตรัยโดยมีผ้ากาสาวพัสตร์อันบุคคลที่เพิ่งบวขนั้นสวมอยู่...หากผู้กราบระลึกอย่างนี้...ก็บ่งบอกว่าผู้นั้นมีวิจิกิจฉาสังโยชน์น้อยลง..นี้ก็เป็นการปฏิบัติธรรมอันนึ่ง

ผู้ที่..อดทนไม่พูดโฆษณาในที่สาธารณะ..ในพฤติกรรมเสียๆบางอย่างของนักบวชส่วนน้อย..ทำให้ดูเสมือนว่า..นักบวชส่วนใหญ่เขาทำ...ขึ้นชื่อว่า..เป็นผู้ถนอมส่วนที่เป็นพระศาสนา..เป็นผู้รักษาพระศาสนา..และการเล็งเห็นผลเสียมากกว่าผลได้..จึงเป็นผู้ไม่พูดโดยไม่คิด...นี้ก็แสดงว่าผู้นี้มีสีลลัพตปรามาสสังโยชน์น้อยลง..นี้ก็เป็นการปฏิบัติธรรมอันนึง....

และการที่สามารถกราบคนที่เพิ่งบวชได้...ผู้กราบย่อมเป็นผู้มีมานะอ่อนลง...นี้ก็เป็นการปฏิบัติธรรมอันนึ่ง..

การที่บอกว่าตนเองเป็นนักปฏิบัติธรรม...แต่พฤติกรรมของชีวิต...ไม่ได้แสดงออกมาของมรรคของผลเลย...
เห็นพระ..จิตก็คิดถึงรับเงิบรับทอง..
เห็นคนห่มขาว...จิตก็คิดไปนอนวัดได้งัย...
เห็นพระไปสวดมนต์หน้าถ่ำ..จิตก็คิดไม่ใช่กิจของสงฆ์...

เป็นต้น..เช่นนี้..ยังเป็นผู้เอาตนไม่รอด..อยู่...ผู้ไม่สามารถระงับยับยั่งจิตอกุศลไม่ให้เกิดได้จะว่าเป็นผู้รอดจากอบายได้อย่างไร...

ในส่วนที่เห็นฆราวาส.ตั้งสำนัก..ตั้งบริษัท..สั่งสอนอบรมธรรมะ..ทั่วราชอาณาจักร...อันนี้..ก็เป็นสัญญาณความเสื่อมของพระศาสนาในสังคมมนุษย์..ได้อย่างหนึ่ง
แม้ตัวพระธรรม..จะเป็นอกาลิโก..เป็นของแท้ที่เที่ยง...แต่ตัวคนเป็นของไม่เที่ยง...สมัยหนึ่งมีความเห็นอย่างนี้ดี..พอกาลสมัยเปลี่ยนไปก็อาจจะเห็นอีกอย่างดี..ขึ้นมาแทนได้..นี้แหละ..ความรู้สึกนึกคิดของคนมันไม่เที่ยง

ประเพณีอันดีงามของไทยเราหลายๆอย่าง..(เกือบจะหมดทุกอย่าง)...มาจากพระพุทธศาสนา..เป็นการปฏิบัติธรรมในชีวิตประจำวัน...เช่น.การน้อบน้อม..ทางกาย..ทางวาจา..เป็นต้น

การน้อบน้อมหรือกราบภิกษุนักบวช(แม้จะเพิ่งบวชได้เพียงแค่นาทีเดียว)..ซึ่งในการกระทำนี้แท้จริงแล้ว..เป็นการน้อบน้อมเคารพพระรัตนตรัยโดยมีผ้ากาสาวพัสตร์อันบุคคลที่เพิ่งบวขนั้นสวมอยู่...หากผู้กราบระลึกอย่างนี้...ก็บ่งบอกว่าผู้นั้นมีวิจิกิจฉาสังโยชน์น้อยลง..นี้ก็เป็นการปฏิบัติธรรมอันนึ่ง

ผู้ที่..อดทนไม่พูดโฆษณาในที่สาธารณะ..ในพฤติกรรมเสียๆบางอย่างของนักบวชส่วนน้อย..ทำให้ดูเสมือนว่า..นักบวชส่วนใหญ่เขาทำ...ขึ้นชื่อว่า..เป็นผู้ถนอมส่วนที่เป็นพระศาสนา..เป็นผู้รักษาพระศาสนา..และการเล็งเห็นผลเสียมากกว่าผลได้..จึงเป็นผู้ไม่พูดโดยไม่คิด...นี้ก็แสดงว่าผู้นี้มีสีลลัพตปรามาสสังโยชน์น้อยลง..นี้ก็เป็นการปฏิบัติธรรมอันนึง....

และการที่สามารถกราบคนที่เพิ่งบวชได้...ผู้กราบย่อมเป็นผู้มีมานะอ่อนลง...นี้ก็เป็นการปฏิบัติธรรมอันนึ่ง..

การที่บอกว่าตนเองเป็นนักปฏิบัติธรรม...แต่พฤติกรรมของชีวิต...ไม่ได้แสดงออกมาของมรรคของผลเลย...
เห็นพระ..จิตก็คิดถึงรับเงิบรับทอง..
เห็นคนห่มขาว...จิตก็คิดไปนอนวัดได้งัย...
เห็นพระไปสวดมนต์หน้าถ่ำ..จิตก็คิดไม่ใช่กิจของสงฆ์...

เป็นต้น..เช่นนี้..ยังเป็นผู้เอาตนไม่รอด..อยู่...ผู้ไม่สามารถระงับยับยั่งจิตอกุศลไม่ให้เกิดได้จะว่าเป็นผู้รอดจากอบายได้อย่างไร...

ในส่วนที่เห็นฆราวาส.ตั้งสำนัก..ตั้งบริษัท..สั่งสอนอบรมธรรมะ..ทั่วราชอาณาจักร...อันนี้..ก็เป็นสัญญาณความเสื่อมของพระศาสนาในสังคมมนุษย์..ได้อย่างหนึ่ง
แม้ตัวพระธรรม..จะเป็นอกาลิโก..เป็นของแท้ที่เที่ยง...แต่ตัวคนเป็นของไม่เที่ยง...สมัยหนึ่งมีความเห็นอย่างนี้ดี..พอกาลสมัยเปลี่ยนไปก็อาจจะเห็นอีกอย่างดี..ขึ้นมาแทนได้..นี้แหละ..ความรู้สึกนึกคิดของคนมันไม่เที่ยง

ในบอร์ดนี้ก็มีผู้หญิงเยอะแยะที่มีความรู้และมีธรรมะในใจ ไม่ต้องไปมองคนอื่นหรือเพ่งโทษคนอื่น หาจุดที่ตัวเองบกพร่อง เริ่มใช้ธรรมะในการดำรงชีวิต

ไม่เป็นผู้ยกตนข่มท่านนี่ก็เป็นธรรมะที่พระพุทธเจ้าสอน การรู้ตรงเห็นตรง ต้องไม่สวนทางกันกับการดำรงชีวิต

รู้สัจธรรมต้องไม่ขัดแย้งกันกับการความประพฤติ นิสัยต้องเป็นคนมีสัมมาคารวะ รู้เขารู้เรา หมั่นตรวจว่าเดี๋ยวนี้ตนเองกำลังคบกับคนพาล หรือคบกับสัตบุรุษ การด่าว่าพระสงฆ์ ไม่มีใครเขาอยากคบด้วย เพราะคนเขาคุยด้วยเพราะเขาสงสาร อยากให้เห็นและละเว้นบาปอกุศลที่ทำอยู่