กังขาวิตรณวิสุทธิ ความบริสุทธิ์ด้วยหมดสงสัยในนามรูป คือ กำหนดรู้ปัจจัยแห่งนามรูปได้ว่า เพราะอะไรเกิด นามรูปจึงเกิด เพราะอะไรดับ นามรูปจึงดับ

ทุกๆ คคห.ของคุณโรสเป็นความฟุ้งซ่านธัมม์ทั้งเพ เอ้า คคห.นี้ตัวอย่าง



ทั้งเพทั้งระยองนั่น เกิดจากความคิดฟุ้งซ่าน ที่เรียกว่าฟุ้งซ่านธัมม์ เกิดจากการฟังแม่สุจินพูดกรองหูทุกวัน ซึ่งแม่สุจินเองก็ไม่เห็นความเป็นอย่างนั้นของกายของใจ ของรูปของนาม ซึ่งมีอยู่เป็นไปในขณะนั้น แม่สุจินเรียนแล้วมโนไปตามหนังสือนั่น อย่างนี้แหละ เรียกว่า รู้ตามหมึกพิมพ์ในกระดาษ แบบนี้ยิ่งรู้ยิ่งฟุ้งซ่าน ไม่หายฟุ้งซ่าน ถ้าจะให้หายฟุ้งก็ต้องรู้เห็นจากประสบการดังตัวอย่างว่าข้างบนโน่น

มีทางเดียวที่จะให้คุณโรสศิษย์บ้านธัมมะซึ่งนำโดยแม่สุจินหยุดความเพ้อหยุดฟุ้งซ่านได้ ต้องลงมือลงเท้า อิอิ ทำภาวนา ภาวนาไปๆๆ จนกระทั่งปัญญาซึ่งเกิดจากการภาวนาเกิด (ภาวนามยปัญญา) โน่นกังขาวิตรณวิสุทธิเกิดโน่นแหละ หยุดฟุ้งแน่นวล อ้าวจริงๆไม่ใช่พูดเล่น

ที่พันทิพก็มีกระทู้สนทนากัน เช่น



คคห.ที่ 1 บอกว่า



ใช่เลย

รู้สิ่งที่เกิดแล้วไม่ใช่ก้มหน้าก้มตาแต่อ่านตำรา
กาลามสูตร10มีว่าไม่ให้เชื่อตำรามิใช่หรือ
เชื่อตำราแล้วนี่ถึงเลือกบางตอนเอาไปทำ
ไม่ได้รู้ว่าเห็นแล้วจำแล้วได้ยินแล้วมีแล้ว
มีอกุศลเกิดรู้ตัวทันทีนั่นน่ะมีปัญญา
ส่วนที่คิดว่าตนดีแล้วน่ะไม่รู้ว่าไม่ดี
เพราะไม่มีตัวตนไปทำดีหรือชั่วเลย
แต่เป็นเดี๋ยวนี้ที่ละชั่วไม่ได้เพราะไม่รู้
เอาอะไรไปรู้เพราะสุตมยปัญญาทำอย่างไร
ข้ามสุตมยปัญญาคือละชั่วไม่ได้เลยเพราะมีแต่อยากทำลืมฟังไงคะ
อัธยาศัยการบรรลุธรรมของคฤหัสถ์น่ะสบายๆชิวๆไม่ลำบากเดือดร้อนเรื่องรับเงินใช้เงินถึงอรหันต์ก็บวชไง
แต่เข้าไปครองผ้ากาสาวพัตรก่อนแต่ไม่บรรลุแม้แต่โสดาบันแล้วก็รับเงินรับทองนั้นน่ะไปอบายภูมิน๊า
ปิดกั้นสวรรค์และมรรคและผลและนิพพาน...หวังอะไรที่รับเงินมีแต่สะสมความโลภอยากได้เพิ่มไหมงเงิน

ความคิดสับสนปนเปื้อนเละเทะไปหมด

แล้วที่คุณโรสนำมาพูดมาเล่านี่เอามาจากไหนขอรับ ถ้าไม่ได้เอามาจากตำรา ตรัสรู้เองหรือยังไง คิกๆๆ

อ้างบ่อยๆ คือ ไปนำวิธีที่พระพุทธเจ้าบอกชาวกาลามะมา แต่ไม่เข้าใจเจตนารมณ์ที่พระองค์สอนชาวบ้านนั่น

ไม่ต้องพูดบาลีว่าตนรู้ศัพท์เยอะได้ไหมมันไม่ตามไปชาติหน้าค่ะ
บอกไม่ฟังก็บอกว่าให้สะสมสัจญาณคือปริยัติจากสุตมยปัญญา
คุยมาตั้งแต่แรกไม่เข้าใจหรือคะว่าโรสฟังพระพุทธพจน์เข้าใจ
ไม่ได้จดหรือไม่ได้อ่านมาก่อนไม่ได้ไปกางเปิดตำราตอบมันอยู่ในกึ๋นไงคะ
เข้าใจถูกตรงตามการฟังแล้วคำตถาคตเข้าใจแล้วเวลาสนทนาก็บอกตามความเข้าใจตรงคำจริงไงคะ

ข้ามภพข้ามชาติไปโน่นเลย

ปัจจุบันชาติเดี๋ยวนี้คุณโรสไม่รู้เรื่อง นั่นก็แปลว่าเพ้อเจ้อ ตัวอย่าง เช่น เอา สติ ของเขามา ก็มาว่าเป็นคำๆ อิอิ เช่นที่ว่า ส คำหนึ่ง ติ คำหนึ่ง ว่าฟังทีละคำๆ

นิพพาน ก็เอาของเขามาว่า เป็นคำๆ เช่น นิพ คำหนึ่ง พาน คำหนึ่ง ว่าฟังทีละคำๆ เนี่ยมันเละเห็นๆ

จบข่าว

อย่างที่บอกนับครั้งไม่ถ้วนว่าเสียเวลาเปล่า

คุณโรสว่า ว่าฟังพระพุทธพจน์เข้าใจ ไหนเอาพุทธพจน์ที่ว่ามาให้ดูหน่อยสิขอรับ

ความคิดสองบรรทัดนั่น เราจะเห็นความเพ้อเจ้อฟุ้งซ่านของคุณโรสศิษย์บ้านธัมมะนำโดยแม่สุจินชัดว่า เกิดจากคิดเพ้อเจ้อไปเรื่อย เพราะอะไร? เพราะอ่านหนังสืออภิธรรมว่าจิตเกิดดับมาบ้าง ฟังเขามาบ้าง แล้วก็มาสรุปเอาตามอัตตโนมติ ว่าไม่ใช่ตัวตนคนสัตว์ อะไรก็ว่าไป ซึ่งตนเองยังไม่รู้ไม่เห็นเลยสักกะติ๊ดว่าจิตมันเกิดดับทีละ 1 ขณะ ขะแน่ะ อะไรเลย คิกๆๆ นี่เพราะขาดภาวนามยปัญญาล้าน % + ขาดการศึกษาให้ถ้วนทั่วรอบด้าน จึงเป็นเหตุให้ฟัุงซ่านพล่านไปสุดเสียงกู่

ให้ดูทั้งหมด


วิสุทธิ ความบริสุทธิ์, ความหมดจด, การชำระสัตว์ให้บริสุทธิ์ด้วยการบำเพ็ญไตรสิกขาให้บริบูรณ์เป็นขั้นๆ ไปโดยลำดับ จนบรรลุจุดหมาย คือ พระนิพพาน มี ๗ ขั้น (ในที่นี้ ได้ระบุธรรมที่มีที่ได้เป็นความหมายของแต่ละขั้น ตามที่แสดงไว้ในอภิธัมมัตถสงคหะ)
คือ

๑. สีลวิสุทธิ ความหมดจดแห่งศีล (ได้แก่ ปาริสุทธิศีล ๔)

๒. จิตตวิสุทธิ ความหมดจดแห่งจิตต์ (ได้แก่ สมาธิ ๒ คือ อุปจารสมาธิ และอัปปนาสมาธิ)

๓. ทิฏฐิวิสุทธิ ความหมดจดแห่งทิฏฐิ (ได้แก่ นามรูปปริคคหญาณ)

๔. กังขาวิตรณวิสุทธิ ความหมดจดแห่งญาณเป็นเครื่องข้ามพ้นความสงสัย (ได้แก่ ปัจจัยปริคคหญาณ)

๕. มัคคามัคคญาณทัสสนวิสุทธิ ความหมดจดแห่งญาณเป็นเครื่องรู้เห็นว่าทางหรือมิใช่ทาง (ได้แก่ ต่อสัมมสนญาณ ขึ้นสู่อุทยัพพยญาณ เป็นตรุณวิปัสสนา เกิดวิปัสสนูปกิเลส แล้วรู้เท่าทันว่า อะไรใช่ทาง อะไรมิใช่ทาง)

๖. ปฏิปทาญาณทัสสนวิสุทธิ ความหมดจดแห่งญาณอันรู้เห็นทางดำเนิน (ได้แก่ วิปัสสนาญาณ ๙ นับแต่อุทยัพพยญาณที่ผ่านพ้นวิปัสสนูปกิเลสแล้ว เกิดเป็นพลววิปัสสนา เป็นต้นไป จนถึงอนุโลมญาณ)

๗. ญาณทัสสนวิสุทธิ ความหมดจดแห่งญาณทัสสนะ (ได้แก่ มรรคญาณ ๔ มีโสดาปัตติมรรค เป็นต้น แต่ละขั้น)

(วิสุทธิทั้งนั้น สุตะ จินตะ ไม่ถึงหรอก ต้องภาวนา)