บวชแล้วร้องเพลงได้ไหมปรุงอาหารเองได้ไหมชงกาแฟไหม
มีจีวร3ผืนบาตร1ใบและอัฏฐบริขารต้องมีตู้ในกุฏิไว้เก็บของ
เก็บสะสมอาหารไหมคะฉันอาหารจากบิณฑบาตหมดทุกวัน
ไม่เก็บสะสมอะไรเลยมีเงินในบัญชีได้ไหมในเมื่อสละแล้วนี่
แล้วที่ไปเดินตามห้างช๊อปปิ้งชี้เอาโน่นนี่นั่นแล้วจ่ายเงินได้รึ
สำนึกไหมว่าเป็นบรรพชิตตั้งแต่ตื่นจนหลับทำอะไรเอาไว้อ่ะ
รู้จักตนเองตามความเป็นจริงหรือเปล่าตายคาจีวรโดยไม่ปลง
ไม่แก้อาบัติไปได้แต่อบายภูมิเท่านั้นค่ะทำไม่ได้ลาสิกขาได้
พันโทษอาบัติทันทีไม่ทำให้ผ้ากาวสาวพัตรแปดเปื้อนกิเลส
จะไปไหนจะทำอะไรหนีไม่พ้นตัวตนถ้าไม่รู้ว่ามีตัวตนก็ส่อง
กระจกดูได้นั่นแหละชาตินี้บุญที่ทำมาทำให้ได้เกิดเป็นคน
ชาติต่อไปเป็นอะไรที่จำชาตินี้ไม่ได้เลยและจะได้เป็นคนไหม

คุณโรสเอ้ย คิกๆๆ

ไม่ใช่ให้เชื่อแต่ให้ฟังแล้วจะรู้ความจริงตรงๆ
เป็นผู้ตรงต่อความจริงที่กายใจตนกำลังมีจริงๆ
ไม่ใช่ปลีกตัวออกไปโดยไม่เห็นคุณของพระธรรม
ที่มาบอกอยู่นี้เป็นกรรมดีหนึ่งของคุณเองจึงมีเหตุ
และปัจจัยปรากฏเป็นนิมิตคนมาบอกเตือนให้ฟังคร่าาา

นั่นน่าสิ ฟังยังไง

ปัญญา ๓

ปัญญานั้น แท้จริงก็มีอย่างเดียว ได้แก่ ธรรมชาติที่เป็นความรู้เข้าใจสภาวะ คือ หยั่งถึงความจริงของสิ่งทั้งหลายตามที่มันเป็น แต่ก็นิยมจำแนกแยกประเภทออกไปเป็นหลายอย่าง ตามระดับของความรู้เข้าใจบ้าง ตามหน้าที่หรือแง่ด้านของการทำงานของปัญญาบ้าง ตามทางที่ปัญญานั้นเกิดขึ้นบ้าง เป็นต้น

ปัญญาชุดหนึ่ง ซึ่งจำแนกตามแหล่งที่มา หรือทางเกิดของปัญญา ได้แก่ ปัญญา ๓ อย่าง ชุดที่แยกออกไปเป็น สุตมยปัญญา จินตามยปัญญา และภาวนามยปัญญา

คำท้าย คือ ปัญญาเป็นตัวกลางร่วมกัน ส่วนคำข้างหน้าที่ต่างกัน บอกที่มาหรือแหล่งเกิดของปัญญานั้น ว่า
หนึ่ง เกิดจากสุตะ (การสดับฟัง การอ่าน และเล่าเรียน)
สอง เกิดจากจินตะ (การคิดไตร่ตรองพิจารณา) และ
สาม เกิดจากภาวนา (การปฏิบัติต่อจากนั้น)


ปัญญา ๓ ชุดนี้ ในพระไตรปิฎกกล่าวถึงน้อย แต่มีผู้นำมาพูดค่อนข้างบ่อย ข้อสำคัญคือเข้าใจความหมายกันไม่ค่อยชัด จึงควรแสดงคำอธิบายที่พ่วงมากับถ้อยคำเหล่านี้สืบแต่เดิมไว้ เพื่อประโยชน์ในการศึกษา


เริ่มด้วยการเรียงลำดับ ปัญญา ๓ นั้น ตามที่พูดกัน มักเรียงสุตมยปัญญาเป็นข้อแรก

แต่ของเดิมในพระไตรปิฎก ทั้งในพระสูตร (ที.ปา. ๑๑/๒๒๘/๒๓๑) และ
ในพระอภิธรรม (อภิ.วิ.๓๕/๗๙๗/๔๒๒) เริ่มต้นด้วยจินตามยปัญญาเป็นข้อแรก

อย่างไรก็ตามในเนตติปกรณ์ ซึ่งพระเถรวาทสายพม่าถือเป็นคัมภีร์หนึ่งในพระไตรปิฎกด้วย (จัดรวมไว้ใน ขุททกนิกาย แห่งพระสุตตันตปิฎก) เรียงสุตมยปัญญาขึ้นก่อน (และเรียกชื่อต่างไปเล็กน้อยเป็น สุตมยีปัญญา จินตามยีปัญญา ภาวนามยีปัญญา) และ

ต่อมา ในคัมภีร์ชั้นอรรถกถา-ฎีกา นิยมมากขึ้นในทางที่จะเรียกชื่อเป็น สุตมยญาณ จินตามยญาณ และภาวนามยญาณ

ก็ฟังให้เข้าใจคำที่กำลังฟังไม่ได้มีตัวตนแยกออกไปทำอีกที
https://youtu.be/qP1Q8FI8spw

ต่ออีกให้อีกหน่อย

ในที่นี้ ขอเรียงลำดับ ปัญญา ๓ ตามพระไตรปิฎกชั้นเดิมไว้ก่อน พร้อมด้วยแสดงความหมายสั้นๆ ดังนี้

๑. จินตามยปัญญา ปัญญาเกิดจากการคิดพิจารณา (ปัญญาเกิดจากโยนิโสมนสิการที่ตั้งขึ้นในตนเอง)

๒. สุตมยปัญญา ปัญญาเกิดจากการสดับเล่าเรียน (ปัญญาเกิดจากปรโตโฆสะ)

๓. ภาวนามยปัญญา ปัญญาเกิดจากการปฏิบัติบำเพ็ญ (ปัญญาเกิดจากปัญญาสองอย่างแรกนั้นแล้วหมั่นมนสิการ)

การที่ท่านเรียงจินตามยปัญญาขึ้นก่อน หรือสุตมยปัญญาขึ้นก่อน จับความได้ว่า อยู่ที่การคำนึงถึงบุคคลเป็นหลัก หรือมองธรรมตามความเกี่ยวข้องของบุคคล



ในกรณีที่เรียงจินตามยปัญญาเป็นข้อแรก ก็คือ ท่านเริ่มที่บุคคลพิเศษประเภทมหาบุรุษก่อน หมายความว่าพระพุทธเจ้า (และพระปัจเจกพุทธเจ้า) ผู้ค้นพบและเปิดเผยความจริงขึ้นนั้น มิได้อาศัยสุตะ ไม่ต้องมีปรโตโฆสะ คือ การฟังจากผู้อื่น
แต่รู้จักคิดพิจารณาด้วยโยนิโสมนสิการของตนเอง สามารถสืบสาว เรียงต่อ ไล่ตามประสบการณ์ทั้งหลายอย่างถึงทันทั่วรอบทะลุตลอด จนหยั่งเห็นความจริงได้ จากจินตามยปัญญา จึงต่อเข้าภาวนามยปัญญาไปเลย (ไม่ต้องอาศัยสุตมยปัญญา)


แต่เมื่อมองที่บุคคลทั่วไป ท่านเริ่มด้วยสุตมยปัญญาเป็นข้อแรก โดยมีคำอธิบายตามลำดับว่า

บุคคลเล่าเรียนสดับฟังได้สุตะ ได้ข้อธรรม ได้ข้อมูลแล้ว เกิดศรัทธาขึ้นเป็นพื้นเบื้องต้น จึงนำไปใคร่ครวญตรวจสองพิจารณาได้ความรู้เข้าใจในสุตะนั้น ก็เกิดเป็นสุตมยปัญญา

แล้วในขั้นต่อไป อาศัยสิ่งที่ได้เรียนสดับนั้นเป็นฐาน เขาตรวจสอบชั่งตรองเพ่งพินิจขบคิดลึกชัดลงไป มองเห็นเหตุผลความสัมพันธ์เป็นไปชัดเจน เกิดเป็นจินตามยปัญญา

เมื่อเขาใช้ปัญญาทั้งสองนั้นขะมักเขม้นมนสิการในสภาวธรรมทั้งหลาย (พูดอีกสำนวนหนึ่งว่า อาศัยหรือตั้งอยู่ในปัญญาทั้งสองนั้นแล้ว เจริญวิปัสสนา - สุตจินฺตามยญาเณสุ หิ ปติฏฺฐิโต วิปสฺสนํ อารภติ. เนตฺติ. ๕๓) แล้วเกิดญาณ มีความรู้สว่างประจักษ์แจ้งความจริง เป็นมรรคที่จะให้เกิดผลขึ้น ก็เป็นภาวนามยปัญญา


พึงสังเกตด้วยว่า สำหรับคนทั่วไปนี้ ถึงจะได้รับสุตะ คือ ข่าวสารข้อมูลมากมาย แต่คนจำนวนมากก็ได้แค่สุตะเท่านั้น (ได้แค่ฟังเท่านั้น) หาได้ปัญญาไม่ คือ
ในข้อที่ ๑ นั้น ต้องแยกว่า คนจำนวนมากได้แต่สุตะ
มีเพียงบางคนที่อาศัยสุตะนั้นแล้วสามารถทำให้เกิดสุตมยปัญญา

ดูต่อที่นี่

viewtopic.php?f=1&t=52468

จะให้เข้าใจว่ายังไง "สติ" ว่า สะ คำหนึ่ง ติ คำหนึ่ง

"นิพพาน" ว่า นิพ คำหนึ่ง พาน คำหนึ่ง ให้เข้าใจว่ายังไง แนะนำหน่อยสิ ฟังยังไงจึงเข้าใจ อ้าว

พันทิพ ก็มีกระทู้ถาม-ตอบ เขาถามว่า





คคห.ที่ 1 บอกว่า



คนตอบ บอกเห็นไส้เห็นพุงเบย

ฟังคลิปนี้ให้จบ...ฟังและไตร่ตรองตรงตามคำที่กำลังได้ยิน...ปรโตโฆษะเพราะมีแต่เสียงที่ทำให้รู้ความจริง

สะ ได้แก่ อะไร ติ ได้แก่ อะไร

นิพ ได้แก่ อะไร พาน ได้แก่ อะไร

บอกตรงนี้ชัดๆ

ด้าย



ได้ ท่านไม่ห้าม ถ้าเนื้อหาสาระของเพลงนั้นๆประกอบด้วยหลักธรรม คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา แฝงแง่มุมให้ฉุกคิดถึงสิ่งดีงาม อิอิ

https://www.youtube.com/watch?v=cNHtquEL7Kw

เพลงธรรมะ คิกๆๆ

https://www.youtube.com/watch?v=BN3Yf_6xPAI

https://www.youtube.com/watch?v=GyExvdY ... N3Yf_6xPAI

ร้องได้

เพลง ดอกบัวบูชา

https://www.youtube.com/watch?v=Wu22_qs ... I&index=23


เพราะคุณโรสแท้ๆ

มั่วจริงๆไม่ทราบหรือคะที่ยังเกิดอยู่นี้แหละคือประเภทปะทะปะระมะ
ยังอยากไปทำโน่นนี่นั่นไปหมดอันนั้นก็ยังไม่ทำอันนี้ก็ยังไม่ทำ
ต้องทำมากๆจะได้บุญมากๆคริคริคริไม่มีปัญญาเกิดร่วมไง
ยิ่งเร่งยิ่งอยากถึงปิดกั้นทางเกิดปัญญาทันทีต้องมีเหตุปัจจัยบังคับไม่ได้น๊า
และไม่เกิดลอยๆได้เองเพราะประมาทการฟังมากเกินไปตายแล้วเกิดชัวร์
วิปัสสนาภาวนาคือรู้ความจริงเดี๋ยวนี้ทุกขณะไม่ใช่คิดเอาได้อบรมเจริญปัญญาจากฟัง
รู้แยกแยะตามความเป็นจริงของแต่ละ1ทางจากขั้นการฟังจนมั่นคงถึงสัจญาณคือปริยัติ