อย่าเบี่ยงประเด็น
ใครบอกว่า รูปตามอภิธรรม ไม่มีอิริยาบถ
เช่นนั้น กำลังบอกว่า มีครับ
และคุณโรส บอกให้ดูวงเล็บ
ก็อธิบายว่า มีจิตเป็นสมุฏฐาน
นี่คือตรงกับสัจจะที่พระพุทธองค์แสดงครับ
การอ่านให้เข้าใจจึงเกิดสุตตมยปัญญาครับ
จริงหรือไม่จริง ที่ยกมาตามพระอภิธรรม ........ หรือสิ่งที่ยกมาไม่ใช่มาจากปากของป้าสุจินต์จึงรับไม่ได้ครับ

คำสอนตรงมากเดี๋ยวนี้ก็คือเดี๋ยวนี้จริงๆ
มีจิตครบแล้วทั้ง6ทางถูกใช่ไหมคะ
แต่ตถาคตแสดงว่าจิตเกิดดับ
ทีละ1ขณะทีละ1ทางจริงๆ
แต่ทุกคนไม่ได้เห็นถูก
กำลังเห็นผิดคิดจำ
ตัวอักษรเป็นจิตคิดนึก
หลังเห็นดับไปแล้วหลายขณะ
ที่กะพริบตาแล้วก็นับขณะไม่ถ้วน
ทุกคนจะไปนับทุกขณะเดี๋ยวนี้เลยไม่ได้
จึงต้องพึ่งคำตถาคตตรงรูปที่ปรากฏทีละ1ตรงสัจจะที่กายใจตนรู้ทัน1นั้น
ถ้าไม่ทันเลยไม่รู้ตรงความจริงที่ตนกำลังมีเลยนั่นแหละเรียกว่ามีอวิชชาแล้วค่ะ
ปัญญาตามคำสอนเกิดได้ตามลำดับ123จะข้าม1ไม่ได้ทุกครั้งที่ทำปัญญานะคะ
ฌานเหมือนกันเวลาเริ่มก็ต้องแบบเดิมทุกครั้งไม่ข้าม1ไป5นะคะสุตมยปัญญาต้องตรงจริงค่ะ

ปกติตื่นลืมตาดูอยู่นี้มีตัวตนถูกไหม
ใครไม่รู้ว่าตัวเองนั่งยืนเดินนอน
ก็รู้อยู่แล้วทำไมจะต้องไป
กำหนดตัวตนเน้นย้ำ
ให้มีอัตตาเข้าไปอีก
การฟังเป็นการละไม่รู้
คลายความติดข้องต้องการ
ที่อยากจะไปรู้ค่ะเพราะกำลังฟังแล้วรู้
หายสงสัยหมดอยากแล้วค่ะตอนฟังแต่พอ
หยุดฟังก็ไปทำตามที่ตนมีกิจธุระตามปกติไงคะ
การพึ่งพระรัตนตรัยต้องพึ่งฟังจริงๆแล้วรู้สึกตัวตรงคำปรมัตถสัจจะ
สมมุติสัจจะมีพระองค์ก็แสดงให้ทราบความต่างของอัตตาและอนัตตา
การไปเลือกทำตามที่ตนต้องการเป็นการส่งเสริมอัตตามันมีอยู่แล้วในชีวิตประจำวัน
แต่การฟังจะเลือกให้ปัญญาเกิดเป็นไปไม่ได้แล้วแต่การรู้สึกตัวที่แต่ละคนสะสมความตรงปัจจุบันค่ะ
รู้ความจริงตามที่ปรากฏแต่ละทางตามเหตุปัจจัยที่เกิดปรากฏว่ามีแล้วเท่านั้นที่รู้ได้ส่วนที่ดับก็ผ่านไปแล้ว
เกิดสิ่งใหม่ตลอดเวลาเทียบความเร็วให้ทราบได้ตามปกติว่าดับครบ6ทางนับไม่ถ้วนตอนกะพริบตาแล้วนั้น
ไม่ทันก็คือความจริงปรากฏมีตามเหตุตามปัจจัยที่กายใจกำลังมีแต่ตนไม่รู้ความจริงจึงปรากฏกับอวิชชา

สรุป....คุณโรสแพ้คาเวที...กรณีที่ไปให้ความเห็นว่า..รูปไม่มีอริยาบท..

ยังไม่รู้สึกตัวอีกกิเลสไม่ถลอกเลย
ฟังคำตถาคตแล้วกิเลสร้องไห้เลือดซึมเลยรู้ป่าวล่ะ

ตอบให้ตรงคำถามสิ คุณโรส เคย ยืน เดิน นั่ง นอน ไหม

เมื่อไม่ถนัดรูปแบบกัมมัฏฐานนี้ ก็ใช้ลมเข้ากับลมออกได้ ไม่ถนัดอีก ใช้นับลูกประคำได้ ไม่ถนัดอีก นับเป็นตัวเลขได้

ต่อไปตอบคำถาม ท้องพองว่า พอง สุดพองว่าหนอ ท้องยุบ ว่ายุบ สุดยุบว่าหนอ เบื้องต้นก็เท่านี้ แบบนี้เรียกว่า ใช้อาการท้องพอง กับ ยุบ เป็นที่ทำงานของจิต (กรรมฐาน)

หนอ ไม่ใช่ตัวสติ ไม่ใช่ หนอตัดทิ้งก็ได้ เมื่อขณะนั้น พอง-ยุบเร็วว่าหนอไม่ทัน ตัดออกเลยได้ ว่าแค่พอง ยุบๆๆๆๆๆๆๆๆ ไป

กิเลสคือความฟุ้งซ่านเป็นต้น ถ้าควบคุมจิตให้อยู่กับอาการพอง-ยุบ ได้นานๆ นั่นแปลว่า ระงับกิเลสได้แล้ว

ก็สมควรมึนหัวหรอกครับ ไม่คิดคือกำลังคิด พูดแบบนี้ หมายความว่าคิดคือไม่คิดใช่หรือไม่ คิกๆๆ

ประเด็นนี้ ใช้บททดสอบด้วยการทำ ขณะที่จิตอยู่กับลมเข้า อยู่กับลมออกได้ นั่นคือไม่คิด หมายถึงว่า ไม่คิดฟุ้งซ่านไปอื่น อยู่กับกัมมัฏฐาน หมายถึงว่า จิตมันทำงานอยู่ ณ ที่นั่น เหมือนตัวอย่างลิงค์ที่ให้ดูข้างต้น เขาอยู่กับลมเข้า-ออกได้เป็นสายได้นานๆ




แสดงว่าจิตไม่ฟุ้งซ่านพล่านไป ถ้าฟุ้งซ่านแล้ว ไม่มีทางจะรู้ได้ติดต่อกันนานๆหรอก คือ มันจะวิบไปวิบมา บางทีไปนานกว่าจะระลึกรู้สึกตัว นั่นแปลว่า สติอ่อนแอมากๆ

หลักเป็นอย่างนี้

กายสังขาร 1. ปัจจัยปรุงแต่งกาย ได้แก่ ลมหายใจเข้า หายใจออ ก 2. สภาพที่ปรุงแต่งการกระทำทางกาย ได้แก่ กายสัญเจตนา หรือความจงใจทางกาย ซึ่งทำให้เกิดกายกรรม

วจีสังขาร 1. ปัจจัยปรุงแต่งวาจา ได้แก่ วิตก (ตรึก) และวิจาร (ตรอง) ถ้าไม่มีตรึกตรองก่อนแล้ว พูดย่อมไม่รู้เรื่อง 2. สภาพที่ปรุงแต่งการกระทำทางวาจา ได้แก่ วิจีสัญเจตนา คือความจงใจทางวาจา ที่ก่อให้เกิดวจีกรรม

จิตตสังขาร หรือ มโนสังขาร 1. ปัจจัยปรุงแต่งจิต ได้แก่ สัญญาและเวทนา 2. สภาพที่ปรุงแต่งการกระทำทางใจ ได้แก่ เจตนาที่ก่อให้เกิดมโนกรรม

สังขาร 1. สิ่งที่ถูกปัจจัยปรุงแต่ง, สิ่งที่เกิดจากเหตุปัจจัย เป็นรูปธรรมก็ตาม นามธรรมก็ตาม ได้แก่ ขันธ์ ๕ ทั้งหมด

้ถ้าจะเอาศีล สมาธิ ปัญญา หลักเขามีอย่างนี้

อธิสีลสิกขา เรียกสั้นๆว่า ศีล

อธิจิตตสิกขา เรียกสั้นๆว่า สมาธิ

อธิปัญญาสิกขา เรียกสั้นๆว่า ปัญญา

ศีล สมาธิ ปัญญา นี่ย่อมาจากอริยมัคค์มีองค์ ๘ คือ ท่านย่อมาเป็นหลักปฏิบัติ เรียกว่า ไตรสิกขา

หายใจเข้า-ออก นับเป็นตัวเลขให้ดู

การนับ (คณนา)

เริ่มแรก ในการกำหนดลมหายใจเข้า-ออกนั้น ท่านว่าให้นับไปด้วย เพราะการนับจะช่วยตรึงจิตได้ดี การนับแบ่งเป็น ๒ ตอน

- ช่วงแรก ท่านให้นับช้าๆ การนับมีเคล็ดหรือกลวิธีว่า อย่านับต่ำกว่า ๕ แต่อย่าให้เกิน ๑๐ และให้เลขเรียงลำดับ อย่าโจนข้าม ไป (ถ้าต่ำกว่า ๕ จิตจะดิ้นรนในโอกาสอันแคบ ถ้าเกิน ๑๐ จิตจะไปพะวงที่การนับ แทนที่จะจับอยู่กับกรรมฐาน คือลมหายใจ ถ้านับขาดๆ ข้ามๆ จิตจะหวั่นจะวุ่นไป)

ให้นับที่หายใจเข้า-ออกอย่างสบายๆ เป็นคู่ๆ คือ ลมเข้าว่า ๑ ลมออก ว่า ๑
ลมเข้าว่า ๒ ลมออกว่า ๒ อย่างนี้เรื่อยไป จนถึง ๕,๕ แล้วตั้งต้นใหม่ ๑,๑ จน ถึง ๖,๖ แล้วตั้งต้นใหม่ เพิ่มทีละคู่ไปจนครบ ๑๐ คู่ แล้วย้อน ที่ ๕ คู่ใหม่ จนถึง ๑๐ อย่างนั้นเรื่อยไป

พอจะเขียนให้ดูได้ ดังนี้

๑,๑ ๒,๒ ๓,๓ ๔,๔ ๕,๕

๑,๑ ๒,๒ ๓,๓ ๔,๔ ๕,๕ ๖,๖

๑,๑ ๒,๒ ๓,๓ ๔,๔ ๕,๕ ๖,๖ ๗,๗

๑,๑ ๒,๒ ๓,๓ ๔,๔ ๕,๕ ๖,๖ ๗,๗ ๘,๘

๑,๑ ๒,๒ ๓,๓ ๔,๔ ๕,๕ ๖,๖ ๗,๗ ๘,๘ ๙,๙

๑,๑ ๒,๒ ๓,๓ ๔,๔ ๕,๕ ๖,๖ ๗,๗ ๘,๘ ๙,๙ ๑๐,๑๐

๑,๑ ๒,๒ ๓,๓ ๔,๔ ๕,๕

๑,๑ ๒,๒ ๓,๓ ๔,๔ ๕,๕ ๖,๖

ฯลฯ

อธิศีล ศีลอันยิ่ง หมายถึงปาฏิโมกข์สังวรศีล ตลอดลงมาจนถึงศีล ๕ ศีล ๘ ศีล ๑๐ ที่รักษาด้วยความเข้าใจ ให้เป็นเครื่องหนุนนำออกจากวัฏฏะ หรือเป็นปัจจัยให้ก้าวไปในมรรค

อธิศีลสิกขา เรื่องอธิศีลอันจะต้องศึกษา, การศึกษาในอธิศีล, ข้อปฏิบัติสำหรับฝึกอบรมพัฒนาศีลอย่างสูง ที่จะให้ตั้งอยู่ในวินัย รู้จักใช้อินทรีย์ และมีพฤติกรรมทางกายวาจาดีงาม ในการสัมพันธ์ที่จะอยู่ร่วมสังคมกับผู้อื่น และอยู่ในสิ่งแวดล้อมต่างๆด้วยดี ให้เป็นประโยชน์เกื้อกูล ไม่เบียดเบียน ไม่ทำลาย และให้เป็นพื้นฐานแห่งการฝึกอบรมพัฒนาจิตใจในอธิจิตตสิกขา
เขียนอย่างบาลีเป็น อธิสีลสิกขา และเรียกกันง่ายๆว่า ศีล

อธิจิต, อธิจิตต์ จิตอันยิ่ง, เรื่องในของการเจริญสมาธิอย่างสูง หมายถึงฌานสมาบัติที่เป็นบาทแห่งวิปัสสนา หรือแม้สมาธิที่เจริญด้วยความรู้เข้าใจโดยมุ่งให้เป็นปัจจัยแห่งการก้าวไป ในมรรค

อธิจิตตสิกขา เรื่องอธิจิตต์อันจะต้องศึกษา, การศึกษาในอธิจิตต์, ข้อปฏิบัติสำหรับฝึกอบรมพัฒนาจิตใจอย่างสูง เพื่อให้เกิดสมาธิ ความเข้มแข็งมั่นคงพร้อมทั้งคุณธรรมและคุณสมบัติที่เกื้อกูลทั้งหลาย เช่น สติ ขันติ เมตตา กรุณา สดชื่น เบิกบาน เป็นสุข ผ่องใส อันจะทำให้จิตใจมีสภาพที่เหมาะแก่การใช้งาน เฉพาะอย่างยิ่ง ให้เป็นฐานแห่งการเจริญปัญญา เรียกกันง่ายๆว่า สมาธิ

อธิปัญญา ปัญญาอันยิ่ง โดยเฉพาะวิปัสสนาปัญญา ที่กำหนดรู้ความจริงแห่งไตรลักษณ์

อธิปัญญาสิกขา เรื่องอธิปัญญาอันจะต้องศึกษา, การศึกษาในอธิปัญญา, ข้อปฏิบัติสำหรับฝึกอบรมพัฒนาปัญญาอย่างสูง เพื่อให้เกิดความรู้แจ้ง มองเห็นสิ่งทั้งหลายตามเป็นจริง อันจะทำให้จิตใจหลุดพ้นเป็นอิสระ ปราศจากกิเลสและความทุกข์ เรียกกันง่ายๆว่า ปัญญา

ทุกอย่างเกิดโดยความเป็นอนัตตาคือเลือกให้เกิดปัญญาไม่ได้ค่ะ
เลือกให้เกิดผลเดี๋ยวนี้เลยไม่ได้เพราะสิ่งที่ปรากฏเป็นผลของกรรม
แต่การคิดถูกเข้าใจถูกตามพระพุทธพจน์คือคิดตรง1คำเข้าใจทุกคำ

คือการเพียรฟังเพื่อเข้าใจความจริงถูกตามได้ทีละขณะเพราะจิตเกิดดับทีละ1ขณะค่ะ
ถ้าคิดไม่ตรงคำและไม่ตรงขณะก็ไม่ใช่ผู้ตรงต่อการมีสัจจะค่ะเพราะมีความจริงปรากฏแล้ว
แต่อวิชชาไม่รู้จึงคิดไปเร่งให้เกิดเร็วยาวๆหลายชั่วโมงโดยนั่งหลับตาหาเองมันผิดทางแล้วนะคะ
เพราะทางรู้ความจริงคือการใช้จิตได้ยินตามเสียงนำทางจิตทางอื่นๆเข้าใจการเกิดแต่ละทางค่ะ
จนกว่าจะจำลักษณะสภาพธรรมที่กำลังปรากฏตรงตามที่กำลังฟังถูกตรงๆคือรู้ชัดเจนจริงๆนะคะ
ความเข้าใจที่รอบรู้อย่างนั้นจะมีได้ตอนลืมตาดูใข้หูฟังพระพุทธพจน์เข้าใจถูกตามไปด้วยจริงๆ
และที่กำลังลืมตาเห็นเป็นสิ่งหนึ่งสิ่งใดรอบๆตัวแล้วยังไม่เอ่ยชื่อก็คือจิตคิดนึกจำผิดหลงผิดแล้ว

ตอนนี้กำลังยืนหรือเดินหรือนั่งหรือนอนอยู่ล่ะคะก็รู้สึกตัวเองตามปกติมีตัวตนแล้วนี่คะ
ไปบังคับหรือฝืนตัวตนนั่นแหละมีตัวตนชัดเจนมีท่าด้วยยิ่งจำตัวตนเข้าไปอีกหลายชั้น
คริคริคริบอกว่าให้เริ่มฟังเพื่อละไม่รู้ที่ไหลถล่มทลายอยู่ในขณะนี้เพื่อดับความเห็นผิด
จำแต่บัญญัติคำมันเป็นสัญญาจำคำตถาคตค่ะแต่ไม่เข้าใจความจริงที่ตนเองกำลังมีไง

บ้านธัมมะ น้ำโดยแม่สุจินต์ กับ คุณโรสเป็นต้น คิดว่าเข้าใจธัมม์ นั่นมันคิดเอาเอง ไม่ได้เข้าใจหรอก เขาเรียกฟุ้งซ่านธรรม คนที่ไปทำกรรมฐานเขาไปฝึกสติสัมปชัญญะ เพื่อให้รู้เข้าใจสภาวะชีวิต เรื่องนี้มันต้องฝึก (ทมะ) ต้องสร้างปัญญา (ภาวนามยปัญญา) ไม่ใช่ปล่อยให้คิดไปตามเรื่องแบบบ้านธัมมะอะไรนั่น

คุณโรสเขาเป็นอะไร