รู้นั่นแหละปัญญา เออ ถ้าไม่รู้ก็ไม่ใช่ปัญญา

ถามอีกที จขกท.เรียนทำไม ศึกษาทำไม ถ้าไม่เรียนเพื่อรู้ เพื่อให้เกิดความรู้ เกิดปัญญา เอ้า

นี่ก็อุปกิเลส



พอแล้ว พูดไป จขกท.ก็ไม่เข้าใจ เห็นแต่เอาวงๆมาแค่นั้น รู้แต่ในกระดานดำ แต่นำมาที่ตัวไม่ได้ เสียเวลา

มีแต่ จินกับจิ้น

ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เอาอีกหน่อยดีกว่า

ธัมมุทธัจจะ (ธรรมุธัจจ์) ความฟุ้งซ่านด้วยสำคัญผิดในธรรม คือ ความฟุ้งซ่านเนื่องจากเกิดวิปัสสนูปกิเลสอย่างใดอย่างหนึ่งขึ้นแล้วสำคัญผิด (พอมันเกิดแล้วก็คิดฟุ้งไปว่านั่น ว่านี่ มันเป็นนั่นมันเป็นนี่ ทำไมจึงเป็นยังงี้ ไม่เป็นยังงั้นฟุ้งไป...) ว่าตนบรรลุธรรมคือมรรคผลนิพพาน จิตก็เลยคลาดเขวออกไปเพราะความฟุ้งซ่านนั้น ไม่เกิดปัญญาที่จะเห็นไตรลักษณ์ได้จริง

ตย.

บาลีเรียกธัมมุทธัจจ์ -อรรถกถาเรียกวิปัสสนูปกิเลส (วิปัสสนา+อุปกิเลส)

ธรรมุทธัจจ์ - วิปัสสนูปกิเลส อุปกิเลสแห่งวิปัสสนา, สภาวะที่ทำให้วิปัสสนามัวหมองข้องขัด, สภาพน่าชื่นชม ซึ่งเกิดแก่ผู้เจริญวิปัสสนาในขั้นที่เป็นวิปัสสนาอย่างอ่อน (ตรุณวิปัสสนา) แต่กลายเป็นโทษเครื่องเศร้าหมองแห่งวิปัสสนา โดยทำให้เข้าใจผิดว่าตนบรรลุมรรคผลแล้ว จึงชะงักหยุดเสีย ไม่ดำเนินก้าวหน้าต่อไปในวิปัสสนาญาณ วิปัสสนูปกิเลส ๑๐ คือ

๑. โอภาส แสงสว่าง ซึ่งรู้สึกงามเจิดจ้าแผ่ซ่านไปสว่างไสวอย่างไม่เคยมีมาก่อน

๒. ปีติ ความเอิบอิ่มใจ รู้สึกเต็มเปี่ยมไปทั่วทั้งตัว

๓. ญาณ ญาณหยั่งรู้ที่เฉียบแหลมคมกล้า รู้สึกเหมือนว่าจะพิจารณาอะไรเป็นไม่มีติดขัด

๔. ปัสสัทธิ ความสงบเย็น เกิดความรู้สึกว่าทั้งกายและใจสงบสนิท เบา นุ่มนวล คล่องแคล่ว แจ่มใสเหลือเกิน ไม่มีความกระวนกระวาย ความกระด้าง หนัก ความไม่สบาย หรือความรำคาญขัดขืนใดๆเลย

๕. สุข มีความสุขที่ประณีตละเอียดอ่อนลึกซึ้งอย่างยิ่งแผ่ไปทั่วทั้งตัว

๖. อธิโมกข์ เกิดศรัทธาอย่างแรงกล้าประกอบเข้ากับวิปัสสนา ทำให้จิตใจมีความผ่องใสอย่างเหลือเกิน

๗. ปัคคาหะ ความเพียรที่ประกอบกับวิปัสสนา ซึ่งพอเหมาะพอดี เดินเรียบ ไม่หย่อนไม่ตึง

๘. อุปัฏฐาน สติที่กำกับชัด มั่นคง ไม่สั่นไหว จะนึกถึงอะไร ก็รู้สึกว่าระลึกได้คล่องแคล่วชัดเจน เหมือนดังแล่นไหลไปถึงหมด

๙. อุเบกขา ภาวะจิตที่ราบเรียบ เที่ยง เป็นกลางในสังขารทั้งปวง

๑๐. นิกันติ ความพอใจติดใจที่สร้างความอาลัยในวิปัสสนา มีอาการ สุขุม ซึ่งความจริงเป็นตัณหาที่ละเอียด แต่ผู้ปฏิบัติไม่สามารถกำหนดจับได้ว่าเป็นกิเลส ธรรมทั้งหมดนี้ (เว้นแต่นิกันติ ซึ่งเป็นตัณหาอย่างสุขุม) โดยตัวมันเอง มิใช่เป็นสิ่งเสียหาย มิใช่เป็นอกุศล แต่เพราะเป็นประสบการณ์ประณีตล้ำเลิศที่ไม่เคยเกิดมีแก่ตนมาก่อน จึงเกิดโทษ เนื่องจากผู้ปฏิบัติไปหลงสำคัญผิดเสียเองว่าเป็นนั่นเป็นนี่ เป็นฌานขั้นนั้นขั้นนี้ ฯลฯ

ธรรมาธิษฐาน มีธรรมเป็นที่ตั้ง คือ เทศนายกธรรมขึ้นแสดง เช่นว่า ศรัทธา ศีล คืออย่างนี้ ธรรมที่ประพฤติดีแล้ว ย่อมนำสุขมาให้ ดังนี้เป็นต้น คู่กับบุคคลาธิษฐาน

บุคคลาธิษฐาน มีบุคคลเป็นที่ตั้ง, เทศนายกบุคคลขึ้นตั้ง คือ วิธีแสดงธรรมโดยยกบุคคลขึ้นอ้าง

ธัมมานุปัสสนา การตั้งสติกำหนดพิจารณาธรรม, สติพิจารณาธรรมที่เป็นกุศลหรืออกุศลที่บังเกิดกับใจเป็นอารมณ์ว่า ธรรมนี้ก็สักว่าธรรม ไม่ใช่สัตว์บุคคล ตัวตน เรา เขา

ธรรมานุธรรมปฏิบัติ การปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม หมายถึง การปฏิบัติธรรมถูกต้องตามหลัก เช่น หลักย่อยสอดคล้องกับหลักใหญ่ และเข้าแนวกับธรรมที่เป็นจุดมุ่งหมาย, ปฏิบัติถูกต้องตามกระบวนธรรม


สังเกตคำว่าธรรมที่ธัมมานุปัสสนา กุศลก็เรียกว่าธรรม อกุศลก็เรียกว่าธรรม ปวดหัวก็เรียกว่าธรรม สบายๆก็เรียกว่าธรรม

ตลก..กักกาย...ยกตัวอย่างมาประกอบ..วิปัสสนูกิเลส..

ขำ..

แต่ไม่แปลก..เพราะกักกายไม่รู้...

ถามกักกายเพื่อให้แน่แน่..ว่า..ตัวอย่างที่กักกายยกมานั้นนะ..กักกายว่าเป็นวิปัสสนูกิเลส..หรือ?

แล้วกบว่าเป็นอะไรล่ะ

(กระทู้นี้ปิดๆ เปิดๆ ว่างมากไง ปิดก็ปิดไปเลย เออ)

นึกใว้แล้วว่า..ไม่รู้..

พอถามย่ำว่าแน่ใจมั้ย..เลยไม่ชัวร์...ไม่กล้าพูด..

อิอิ...

ก็แค่นี้แหละ...

ไปดูบอลดีกว่า

ก็ว่าไม่ใช่ กบว่าอะไรก็ว่ามาดิ คิกๆๆ

ศีลหาเมีย หารถ หาเสื้อผ้าบริจาค รู้แล้ว ไม่ต้องบอกซ้ำนะ

แทงใจดำ..ถึงกับระลำระลัก..พูดขาดสติไปเลยรึ?

แล้วมันเป็นอะไรเล่า บอกมาสิ พ่อศีลหาเมีย ถือศีลได้เมียมาคนหนึ่ง ตอนนี้ คิดจะทิ้ง เพราะนึกความตาย คิกๆๆ

ไม่ได้เรื่อง เสียเวลานะ เอาเวลาไปปลูกผักปลูกหญ้าส่งตลาดไทน่าจะดีกว่า ศก.แบบนี้