วิปัสสนูกิเลส ๑๐ อย่าง
นั้นเป็นของดี จะเกิดขึ้นแก่บุคคลที่เจริญกรรมฐานที่ถูกต้องเท่านั้น
แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีนิกัณตัณหามาแทรกได้ ๆ แก่ตัณหา ๓ คือ ตัณหา มานะ ทิฏฐิ

วิปัสสนูปกิเลสจะไม่เกิดขึ้นแก่

พระอริยสาวก ผู้บรรลุปฏิเวธแล้ว
ผู้ปฏิบัติผิด (เริ่มต้นมาแต่ศีลวิบัติ)
ผู้ละทิ้งกรรมฐาน
บุคคลเกียจคร้าน (แม้ปฏิบัติถูกมาแต่เริ่มต้น)
แต่จะเกิดขึ้นแก่ผู้ปฏิบัติโดยชอบ ประกอบความเพียร ผู้เริ่มต้นบำเพ็ญวิปัสสนาแล้ว เท่านั้น

ในความหมายของภาพก็เพิ่อจะสิ่อให้รู้ว่าการปฏิบัติธรรมที่
เดินทางมาทางถูกแล้ว แต่ก็ต้องมาพบกับวิปัสสนูกิเลส ๑๐
หรือจะเรียกว่าอุปกิเลสก็ได้ ขวางทางอยู่ ถ้าจะหยุดยินดีพอใจ
กับอุปกิเลสทั้ง ๙ (หมายถึงกล้วยที่น่ากิน)ถ้าผู้ฉลาดในอุปกิเลส
ก็จะผ่านญาณไปได้
การสร้างภาพขึ้นมาก็เพื่อสื่อให้เห็นเป็นรูปธรรมจะได้จำได้ง่ายขึ้น

จขทก.ว่าจะต้องทำยังไง ถึงผ่านไปได้



อะไรผ่านญาณไปได้

อุปกิเลส ๑๐ คือ ฌาน ที่ทำให้หลงคิดว่าตัวเองบรรลุมรรคผล
เลยพลอย ทำให้ วิปัสสนาฯหยุดชงัก

คิดจะตอบอยู่เหมือนกัน แต่ทว่าไม่รู้จะตอบยังไงที่ไม่ซ้ำ
หรือไปตรงกับคนอื่น เพราะคำตอบที่ถูกมันมีคำตอบเดียว
ให้ไปหาเอาเองดีกว่า พยายามอธิบายให้ตายก็จะได้คำตอบที่ว่า
ไปก๊อปเขามาทั้งดุ้น...มันจะได้ประโยชน์อะไร

คนประเภทนี้เป็นคนที่ลบหลู่คุณของคนแม้กระทั่งผู้มีคุณกับตน

ที่เน้นว่าเป็นฌานทั้ง 10 เพราะ ญาณ หนึ่งในอุปกิเลส๑๐ นั้นที่ จขกท เข้าใจมันผิด
ญาณ ในอุปกิเลส๑๐ คือ ญาณแปด(ที่เกิดจากสมถะ)ไม่ใช่ ญาณที่เกิดจากวิปัสสนา

อุปกิเลสมันก็อุปกิเลส ฌานมันก็ฌาน ญาณมันก็ญาณ คนละเรื่องกันคนละอันกัน

ถึงได้ถามที่ว่า



จะผ่านญาณไปไหน ญาณ มันเป็นปัญญา มั่วเห็นๆ

วิปัสสนูกิเลส ๑๐ ย่อมเกิดกับผู้ปฏิบัติมาอย่างถูกต้อง
หมายถึงว่าเริ่มต้นปฏิบัติเพียรศึกษาอย่างดีด้วย
ระดับที่ื๑ ถึง ญาณ ๑๖ ล้วนแล้วเป็นญาณที่มีปัญญาทั้งสิ้น
ปัญญาย่อมเห็นชัดพัฒนาปัญญาไปในระดับของปัญญาให้สูงขึ้นไปจนถึงขั้นสูง
เรียกว่าปัญญาขั้นประหารกิเลสได้ เป็นปัญญาในมรรคจิตและผลจิต

ผู้ฉลาดในกิเลสก็หมายความว่าเมื่ออุปกิเลสเกิดขึ้นตรงอุทยัพพยญาณ
เรียกว่าวิปัสสนูกิเลส ในเมื่อผู้ฉลาดจะไม่หลงไหลไปตามกิเลสนิกันติตัณหา
ในช่วงนี้ผู้ปฏิบัติจะเริ่มเห็นอะไรๆ ที่มันแปลกๆ อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนทั้งชีวิต
จนอาจตื่นเต้นดีใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนนึกไปว่าตนเองน่าจะบรรลุแล้ว

อุปมาเหมือนหลุมดักผู้ปฏิบัติมาถูกทาง จนไม่สามารถจะผ่านกิเลสตรงนี้ไปได้
ก็หมายถึงปัญญายังไม่ฉลาดพอ

หรือจะอุปมาอีกอย่างหนึ่งว่าเหมือนผู้ศึกษาในชั้นเรียนในปีหนึ่ง ๆ
ก็ต้องทำการสอบเลื่อนชั้นให้สูงยิ่งๆขึ้นไปจนจบมหาวิทยาลัย
ดังนั้นการที่สอบผ่านมาได้ก็ต้องใช้ปัญญาทั้งนั้นจึงจะสอบผ่านได้
มิใช่ปัญญาชั้นระดับต้นๆ จะไปรู้ระดับปัญญาในตอนปลายได้
ก็จำเป็นอยู่เองที่จะต้องพัฒนาปัญญาให้ฉลาดสูงขึ้นไปเรื่อยๆ
จนถึงปัญญาขั้นสูงสุด

ที่พูดว่า ผู้ฉลาดในอุปกิเลส ก็จะผ่านญาณไปได้ .... จะผ่านญาณไปไหน ? จะผ่านปัญญาญาณไปไหน ?

คำถามแบบเนี้ย ถึงจะตอบให้ได้ ปัญญาก็ไม่เจริญขึ้น เป็นคำถามที่ไม่ใช่อยากรู้
แต่เป็นคำถามที่จะกวนๆ เพื่อจะหาเรื่องคุยไปเรื่อยๆ หรือไม่ก็เพื่อจะถามที่เพื่อให้ตอบไม่ได้
และไอ้ที่ตอบไปก็ไม่อ่าน หรืออ่านก็ไม่พิจารณาเพื่อจะทำให้สงสัย
ทั้งๆคำตอบก็ชัดเจนอยู่แล้ว คือ ถามแล้วก็เอามาถามอีก
เป็นอย่างนี้ปัญญามันถึงไม่ไปไหน

พูดเองแท้ๆ

ถ้ายังงั้น จขกท. คำถามนี่ จขกท.เรียนมาจากสำนักไหน ?

นี่่มันอุปกิเลสทั้งนั้น คิกๆๆ แต่ จขกท. ไม่เข้าใจ



เรียนจากหนังสือจากตำหรับตำราข้างนอกแล้ว จะต้องทดสอบทดลองข้างในดูว่า มันจะจริงดังเขาว่าดังที่เรียนมาไหม ต้องลอง (เรียนภาคทฤษฎีแล้วต้องลองภาคปฏิบัติจริงด้วย) ลองไปลองมา ครั้นประสบกับอุปกิเลสที่ว่านั่นเข้าแล้ว ณ ตอนนั้นขณะนั้นตัวเองจะทำยังไงจึงจะผ่านอุปกิเลส กิเลสเหล่านี้เหล่านั้นไปได้ จะทำยังไง จึงผ่านไปได้ ตรงนี่แหละคือคำตอบทั้งหมดที่เรียนที่ศึกษามา ซึ่งจะเรียกว่า ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ หรืออะไรก็เรียกไป

รู้แล้วจะได้ปัญญาไหม

นี่ก็อุปกิเลส ที่เอาให้ดูหลายครั้งนั่นก็ด้วย




เราจะทำยังไง หรือบอกว่า ตัวใครตัวมัน คิกๆๆ ก็ตัวคนพูดด้วยนั่นแหละ