มีคนถามว่า เดินมาไกลละ จะไปต่อก้อยังอีกไกล จะใช้ธรรมข้อไหน

เพื่อที่จะให้ตนเดินต่อไปได้ ไปตอบเค้าแบบนี้ว่า...
.
.
.
นิพพานเป็นเหมือนเป้าหมายเหมือนเส้นชัย..

เมื่อเราเริ่มเดินทาง เดินไป ไปได้กลางทางแล้ว เหนื่อย ก็นั่งพัก คิดทบทวน..

เดินไปข้างหน้าก็ยังอีกไกล มองย้อนกลับไป เราก็มาไกลเกินจะย้อนกลับ
.
.
.
พักก่อนนะ พิจารณาไป... จะช้าบ้างเร็วบ้างคลานบ้าง สักวันมันก็ถึง

ไปต่อ เดินต่อ.. มันก็ถึงสักวัน มันมีความหวังในใจว่า..มันมีวันที่จะถึงเส้นชัยแน่นอน

แต่ถ้าหยุด มันจะอยู่ที่เดิม ค้างอยู่อย่างนั้น

และไม่มีวันถึงเป้าหมาย หรือ เส้นชัย ที่มีอยู่ในใจตน
.
.
.
ธรรมที่ใช้ในการเดินต่อไป คือ จิตตั้งมั่น ความเพียร..เทียบไปที่บารมีได้

จิตตั้งมั่นในจุดหมายในใจที่ตั้งใจไว้ นี่เป็นอธิษฐานบารมี ความเพียรเป็นวิริยะบารมี

ขันติบารมีในการอดทนเพียรเดินต่อไป สัจจะบารมี ตั้งใจแล้วและทำให้ได้อย่างที่ตั้งใจไว้

อุเบกขาบารมีวางเฉยต่อกิเลสที่เข้ามาทดสอบจิตใจของตน

เมตตาบารมี เมตตาตนเองเพื่อให้ตนพ้นไปจากทุกข์

ปัญญาบารมี พิจารณา ในการเดินในเส้นทางของตน ว่า..

เดินอย่างไรจึงจะเป็นสายกลางของตน

เดินอย่างไรจึงจะเดินตรงตามอริยมรรค

ที่เดินแล้วตรงต่อการให้เข้าถึงเส้นทางแห่งนิพพาน

ปัญญาบารมี จะดึงบารมีทุกตัวขึ้นมา..

เพื่อให้ตน ได้สามารถสะสมความดีให้ได้เต็มรอบ
.
.
.
ปัญญาบารมี สร้างได้ โดยการภาวนา..

ขณะเราภาวนา เรามีศีลบริบูรณ์ เราก็สะสมศีลบารมี เนกขัมมบารมีไปในตัว

รวมถึงทานบารมีด้วย..เราให้ทานแก่ตนเอง

ทำเพื่อตนเองให้เวลากับตนเอง นี่ก็ถือว่าเป็นทานบารมีที่เราให้กับตน
.
.
.
การภาวนานั้นเกิดจากการปฏิบัติล้วนๆ

โดยปฏิบัติตามทางหรือตามเส้นทางของปริยัติ

ที่เราได้เรียนสะสมมา ผันปริยัติให้เกิดขึ้นได้จริง

โดยการกระทำ ที่เรียกว่าปฏิบัติ

และการปฏิบัติเท่านั้น จึงจะทำให้ปฏิเวธเกิดขึ้น

....ทุกสิ่ง..ไม่พ้น..ปฏิบัติ.....

(ปฏิบัติให้ถูกทาง ที่ตรงต่อเส้นทางไปนิพาน โดยมุ่งเป้าไปที่ มีนิพพานเป็นที่ไป ในชาติปัจจุบัน)

จุดแรกต้องหาให้เจอก่อน

ขอบคุณนะค้าาา ลุงหมาน ^ ^