:b38:
"สำรวมกายใจมานิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์จนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา"

มีง่ายๆเท่านี้แหละกรัชกายหลักการปฏิบัติธรรม จำไว้ให้ขึ้นใจนะ ต่อไปจะได้ใช้เยอะ สูตรนี้ แล้วอย่าเพิ่งไปสงสัยและมีคำถามอะไร ลงมือทำไปก่อนสักระยะหนึ่งแล้วค่อยมาถาม จึงจะคุยกันรู้เรื่อง

ผมก็นั่งตามลมหายใจพุทโธไป

วันแรกๆก็ไม่เป็นอะไร พอวันที่สามนั่งไปซักพักประมาณสิบนาทีเริ่มมีอาการเหวี่ยงแบบเหวี่ยงหมุนจน เวียนหัวจึงนั่งต่อไม่ได้ลืมตาขึ้นมานั่งดูพระรูปอื่น

เป็นอย่างนี้อยู่เกือบตลอด กลับมาที่กุฏิก่อนจะจำวัดก็นั่งก็เป็นอีก

จนมาถามพระพี่เลี้ยงท่านบอกเหมือนจิตกำลังจะได้เข้าสู่ความสงบให้ผ่านจุดนี้ไปให้ได้ แต่มันก็ได้แบบแปปๆแล้วก็หมุนอีกหมุนอีก

จนลาสิกขามาก็เริ่มมาหาอ่านเองจนได้อ่านบันทึกกรรมฐานของเจ้าพระคุณสมเด็จพระสังฆราช ให้พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม

คราวนี้ก็ทำตามหนังสือ หายใจตอนแรกก็ยาว ก็ตามไปซักพัก เริ่มพิจารณาตามสติปัฐฐาน คราวนี้หมุนเร็วเลยหมุนแรงมากจนรู้สึกจะอาเจียนเลย

ผมก็พิจารณาว่าเป็นทุกขเวทนา ก็ดีขึ้นแปปก็หมุนอีกเรื่อยๆ จนตอนนี้ยังแก้ไม่ได้เลยครับ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ล่าสุดเมื่อคืนหมุนจนจะอ้วกจนถอนสมาธิออกมา ยังมีอาการเวียนหัวจะอ้วกมาอีกซักสิบห้านาทีค่อยดีขึ้น

คำถามครับ

1. ผมควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี ฝืนนั่งไปเรื่อยๆจนหายหรือต้องกำหนดอะไรยังไง

2. จุดมุ่งหมายจริงๆ คือวิปัสสนากรรมฐานคืออะไรครับ ไม่ได้โอ้อวดว่าตัวเองเก่งนะครับ พอดีผมเรียนแพทย์เลยเข้าใจพวกสรีระร่างกายมนุษย์อยู่แล้ว เมื่อมาเรียนรู้ทางธรรมพิจารณาตามขันธ์ 5 ก็เข้าใจว่ามันไม่ได้มีตัวตนจริงๆของเรา เหมือนเท่าที่อ่านการฝึกวิปัสสนาทำให้เราเข้าใจว่าทุกอย่างมีเกิดดับของมัน เป็นธรรมดา ไม่ให้เรายึดติด แต่ถ้าผมอ่านแล้วเข้าใจแล้วจะทำไปเพื่ออะไร

"สำรวมกายใจมานิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์จนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา"

มีง่ายๆเท่านี้แหละกรัชกายหลักการปฏิบัติธรรม จำไว้ให้ขึ้นใจนะ ต่อไปจะได้ใช้เยอะ สูตรนี้ แล้วอย่าเพิ่งไปสงสัยและมีคำถามอะไร ลงมือทำไปก่อนสักระยะหนึ่งแล้วค่อยมาถาม จึงจะคุยกันรู้เรื่อง

wink
ทะลวงผ่านด่านที่คิดว่ายากให้ได้เสียสักด่านหนึ่งสิ หลังจากนั้นทุกอย่างจะง่ายไปหมด โดยใช้สูตรเดียวนี่แหละไปทะลวงด่าน

"สำรวมกายใจมานิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์จนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา"


สำหรับปัญหาของน้องผู้หญิงคนนี้ เขามีวิบากของอดีตอกุศลมากั้นขวางการปฏิบัติธรรมของเขาจึงทำให้มีเรื่องฟุ้งซ่านปรุงแต่งนิมิตมาดึงให้แฉลบออกนอกทาง

การแก้ไขต้องวิเคราะห์หาเหตุอย่างละเอียดอ่อน ติดตามช่วยเหลืออย่างใกล้ชิดและต้องใช้หลากลายอย่างหลากหลายวิธีเข้าช่วยตามระดับความซับซ้อนของวิบากของเขา

เบื้องต้นก็กลับมาเช็คและย้ำเรื่องสติสัมปชัญญะของเขาก่อน
ใช้วิธีที่เขาถนัดไปก่อน ถ้าไม่ได้ผลจนเขายอมใจแล้วจึงค่อยป้อนวิธีใหม่ที่ดีกว่าให้เขาทำ จริงๆแล้ววิธีนี้

"สำรวมกายใจมานิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์จนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา"

ดีมากๆในการขุดถอนและสลายวิบากกรรม ตั้งใจศึกษาหรือวิเคราะห์ดูให้ละเอียดสิ จะเห็นคุณค่าของวิธีนี้ มันเป็นตัวชี้และพาเข้าสู่กลไกของวิปัสสนาภาวนาโดยตรงและอัตโนมัติเลยเชียว

มองลบมานานแล้วลองเปลี่ยนมามองบวกค้นหาความดีของวิธีการนี้ให้พบสิ จะได้ใช้ไปช่วยผู้คนได้เยอะเชียว

ต้องลองเอาไปทำแล้วจะเห็นคุณค่า อย่าเพียงแต่อ่านแล้วนึกอนุมานตัดสินเอา นี่เป็นเทคนิคปฏิบัติต้องพิสูจน์ด้วยการทำจริงๆแล้วจะเห็นจริง

พึ่งสังเกตุเห็น
"สำรวมกายใจมานิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์จนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา"

ปีนี้ อโศกะ เพิ่ม "หรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา" .......... ^ ^

ขอบใจที่ช่างสังเกตนะครับคุณช่นนั้น

ทีเพิ่มอย่างนั้นเพราะเจอศิษย์บางคนถามว่าถ้าเรื่องหรืออารมณ์ปัจจุบันนั้นยังไม่ทันดับแต่มีอารมณ์อื่นมาแทรกเสียก่อนจะทำยังไงครับ เลยตอบไปก่อนว่าถึงอารมณ์นั้นจะยังไม่ทันดับมีอารมณ์อื่นแทรกดึงจิตไปรู้อารมณ์ใหม่ก็ถือว่ามันดับไปนั่นแหละ

พอมีคนถามก็เลยต้องปรับปรุงคำพูดเสียใหม่อีกนิดหน่อยให้เจ้าใจง่ายขึ้นครับว่า
"หรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา" .. ต้องขอบคุณๆเช่นนั้นจริงๆครับที่อุตส่าห์จดจำและทำให้ผมมีโอกาสได้ชี้แจง
จะช่วยวิจารณ์ต่ออีกก็ได้นะครับถ้าเห็นผิดปกติขอบคุณ

ขอบคุณคุณธรรมาด้วยที่เตือนเรื่องแก่แก่แล้วมันมีลืมจริงๆในเรื่องอื่นแต่เรื่องธรรมนี้กลับไม่ค่อยลืมแฮะ
มันออกมาจากใจ

:b17:
กรัชกายก็มีปัญญาจับประเด็นได้แค่นี้แหละ ช่างน่าสงสารสัตว์โลก ผู้จมอยูในกองตำรา
หลงอยู่ในความคิดความเห็นของตนเอง
แถมไม่พอยังมีอหังการมนังการยกตนเสมอพระอริยเจ้า ทำปมาทะพระอริยเจ้าอย่างคะนองปากโดยไม่รู้วิบากแห่ง
ปมาทกรรมของตน ช่างน่าสงสารจริงๆ

s005
ไร้สำนึกเสียดายที่เรียนตัมภีร์ธรรมมาเยอะแต่มองไม่ออกว่าใครเป็นผู้ทรงธรรมควรเคารพ ใครเป็นอริยะไม่เป็นอริยะ
เสียเวลาเปล่าแล้วนะกรัชกาย ชาตินี้ที่ได้โอกาสเกิดมาเป็นคน

ไปไม่เป็นก็รำพัน

รู้และปฏิบัติไม่ถึงจึงหลงทำผิด
ละอานแก่ใจแล้วไม่กล้าสารภาพ
ทำบาปทางวาจาแล้วหารู้ตัวไม่
คงติดค้างขึ้นลงอบายอีกนานแสนนาน