ตายก็เผา ไม่มีใครเผาคนอยู่ก็เหม็นเองเออ

ได้อยู่แค่นี้ละน่ะ อุตส่าห์ ลอกคัมภีร์มาสอนคนตั้งนาน ทำได้แค่เนี้ยะ
อนิจจา นักวิชาการใหญ่ มองไม่เห็นทางไปของชาวพุทธ

่ที่พูดนั่นผิดตรงไหน คือชาวพุทธบ้านเราเมื่อมีคนในบ้านตายแล้วก็ตั้งศพสวดอภิธรรม กุสลา ธัมมา อกุสลา ธัมมา อพยากตา ธัมมา ....

https://www.youtube.com/watch?v=qfik0aMVeVM

3 คืนบ้าง 5 คืนบ้าง แล้วแต่ เผาแล้วเหลืออัฐิห่อหนึ่ง ท่านอโศกไม่เคยไปงานศพใครหรือขอรับ คนไม่เอาเพื่อนบ้านก็งี้แหละไม่เข้าใจธรรมเนียมประเพณี แต่ก็มีนะที่บริจาคร่างให้ รพ.เป็นอาจารย์ใหญ่

ถ้าเชื้อสายจีนด้วยตายแล้วสวดกงเต็กเพิ่มให้ ถ้าเป็นบรรพบุรุษก็นำไปฝังยังสุสานๆ จ.ชลบุรีเยอะเลย ท่านอโศกไม่เคยเห็นหรือไง แต่คนรุ่นใหม่นี่สวดแล้วเผากันหมดแล้วขอรับประหยัดกว่าฝัง

ได้อยู่ ติดอยู่แค่ประเพณี พิธีกรรม เท่านี้หรือครับกรัชกาย
เสียดายที่คลุกคลีอยู่กับตำราพุทธศาสนามาเนิ่นนาน

รูปที่แนบมาให้ดูหมั่นสังเกต พิจารณาหน่อย จะได้รู้ว่า ทางไปของสัตว์โลก สัตว์โลกในที่นี้รวมถึงกรัชกายและมนุษย์ทุกคนด้วยนะ ทางไปของสัตว์โลกมีตั้ง 5 ทาง

ผู้ติดอยู่ในประเพณีพิธีกรรมนี่จัดอยู่ในกลุ่มพวกที่กำลังทำกึ่งๆกลางระหว่างทางบาปอกุศลกับทางสายบุญกุศล ซึ่งมี
อบายภูมิ มนุษย์ภูมิและเทวดาภูมิเป็นที่ไป ยังไม่ถือว่าเป็นชาวพุทธเพราะยังไม่ได้ตั้งใจเดินตามรอยเท้ารอยบาทของพระพุทธเจ้า

ถ้าท่านอโศกตายจะเผาหรือฝัง หรือจะทำแบบประเพณีชนทิเบต ตายแล้วเอาไปสับๆให้แร้งกิน

https://www.dek-d.com/board/view/1496215/

แนะๆร่ายเป็นกลอนเป็นขื่อมาเชียร์ อิอิ

อวิชชาอะไร?

ความเห็นผิด ยึดผิด ว่า รูป นาม กาย ใจ นี้ เป็นอัตตา ตัวกู ของกูนั่นแหละเป็นรากเหง้าของอวิชชาจริงๆ

อวิชชา คือ ความไม่รู้ในอริยสัจจ 4

นั่นคือตอบตามตำรา

ถามว่า....ประเด็นสำคัญและเป็นงานหลักของอริยสัจ 4 คืออะไร? กรัชกาย

งานหลักก็ คือทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา= วิธีปฏิบัติ,ข้อปฏิบัติ,ลงมือทำให้ถึงความดับทุกข์ไง

ทำๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ลงมือทำ นี่แหละงานหลักของมรรค (เรียกสั้นๆ)

ถูกอยู่บ้าง...แต่ไม่ถูกทั้งหมด..คับ..

ไม่ถูก..ตรงที่ว่า..เป็นรากเหง้าของอวิชชา...นี้แหละคับ..

เพราะถ้า..เป็นรากเหง้าจริง...อวิชชามันคงไม่ทำให้คนบางคนคิดฆ่าตัวตายหรอกนะคับ...

คนที่คิดฆ่าตัวตาย...ลึกๆ..ใจมันทราบนะคับว่า..จะได้ไปเกิดใหม่..ได้ตัวตนใหม่...
ที่เขาคิดกำจัดตัวตนอันปัจจุบันนี้..ก็เพราะ...เขาเห็นว่า..ตัวตนอันนี้มีแต่ทำให้เขาทุกข์ที่ไม่อาจพ้นไปได้...หมดหนทางที่จะทำให้เขาพบความสุขได้ด้วยอัตภาพนี้.....

รากเหง้าของอวิชชา..จริง.ๆ..คือ...คิดว่า..อัตตาตัวตน...นี้...นำพาความสุขมาให้...เป็นบ่อเกิดแห่งความสุข...อวิชชาจึงปรารถณามีอัตตาตัวตน..นี้..รักที่จะมีตัวตน..ไม่เคยเปลี่ยนใจ....

การภาวนา...จึงมุ่งไปที่...แก้ความเข้าใจผิดของอวิชชา..ตรงนี้...โดยการชี้ให้ใจเห็น..ว่าการมีอัตตาตัวตน..มันไม่ได้มีความสุขจริง...
นี้แหละ...ทุกข์จึงต้องกำหนดรู้...เข้าอิรยะสัจข้อที่ 1

ท่านอโศกตอบชัดๆนะเอาให้ชัดแจ๋วเลยนะ

ผู้ถามนี่ยึดผิดว่า รูปนาม กายใจ นี้เป็นอัตตา ตัวกูไหม เป็นอวิชชาไหม (คำเตือนระวังจะถูกฟาดด้วยหางกะเบน)

ตอบดิเอ้า

สอบถามผู้รู้ค่ะ เสียงแว่วจากในหัว

มีใครพออธิบายสาเหตุของอาการที่ดิฉันเป็นได้บ้างคะ ดิฉันมักจะได้ยินเสียงพระสวดเกือบตลอดเวลาเป็นร้อยๆรูปกัณฑ์ใหญ่ หรือบางทีก็เปลี่ยนเป็นเสียงดนตรีบรรเลงโหมโรงแบบไพเราะมากดังก้องเหมือนกำลังจะมีพิธีใหญ่อะไรสักอย่าง และสลับกับเสียงดังกังวานทั่วบ้าน เป็นเสียง ผญ และ ผช ลักษณะเป็นกลุ่มมากกว่าสองคน กำลังคุยกันเหมือนประชุมอยู่ตลอด แต่ฟังไมชัดเจนเนื่องจากเสียงพึมพำมาก ดิฉันจะได้ยินเสียงเหล่านี้อยู่ตลอดเวลาจนเริ่มชินกับเสียงเหล่านี้จนคิดว่าเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แต่บางทีเสียงก็ดังชัดแบบแปลกกว่าทุกทีที่เคยขึ้นมาเฉยๆทำให้ดิฉันรู้สึกเหมือน ตัวเองผิดปกติหรือป่าวหรือกำลังป่วยเป็นโรคอะไรเกี่ยวกับโสตการรับฟังของตัวเองอยู่รึป่าว เลยอยากขอคำแนะนำเพื่อประกอบการพิจารณาในการปฎิบัติตัวที่เหมาะสมต่อไปค่ะ


เบื้องต้นดิฉันได้มีการปฎิบัติสวดมนต์ นั่งสมาธิ เป็นประจำทุกวันมาพักใหญ่แล้วนะคะ แต่เสียงที่ว่ากลับยิ่งเพิ่มความถี่ขึ้นตลอดเวลา ไม่มีช่วงที่หายไปเลย ดังตลอดในชีวิตประจำวัน ตลอดจนถึงเวลานั่งสมาธิ ก็ยังได้ยินเช่นเดิม สลับกันไปมาตลอด

เป็นวิบากคล้ายคนที่ชอบฟังเพลงหรือฟังรายการต่างๆด้วยการกรอกเข้าไปในหูผ่านหูฟัง ทำเป็นอาจินจนเหมือนไม่ปล่อยให้หูได้ว่างจนเกิดอาการคล้ายได้กสิณเสียง หลังจากนั้นเวลาอยู่เปล่าๆไม่มีอะไรก็เกิดเสียงแว่วในหูไปตามอุปาทานหรือสิ่งที่จิตตนผูกยึดปรุงแต่งไว้

อาการหูแว่วนี้เกิดได้ทั้งก่อนมีสมาธิหรือหลังจากจิตเริ่มมีสมาธิจัดเป็นอุปาทานและนิมิตชนิดหนึ่ง

วิธีแก้ไข
1.กลบบังด้วยคำบริกรรมใหม่ๆ เช่น ท่องพุทโธ หรือ อนัตตา ถี่ๆตามลมหายใจเข้าออกให้คำบริกรรม เสียงบริกรรมแทนเสียงที่หูแว่ว เป็นการตัดกระแสเสียงแว่ว

2.ท่องคาถาปลุกพระหรือหัวใจคาถาต่างๆเช่นหัวใจอิติปิโส หัวใจพระเจ้าสิบชาติ โดยท่องเป็นคาบๆจนจิตรวมเป็นสมาธิลืมเรื่องหูแว่ว

3.เมื่อเบรคเสียงหูแว่วได้แล้วด้วยวิธีที่ 1 และ 2 ให้ชนตรงกับอาการหูแว่วโดย นิ่งรู้นิ่งสังเกตอาการหูแว่วนั้นจนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา นี่เป็นวิธีการขุดถอนอุปาทานที่ฝังลึกออกโดยตรง อย่าใจร้อน มีกำลังสติสัมปชัญญะตั้งมั่นกลับคืนมาก็เอาวิธีที่ 3 นี้ไปใช้บ่อยๆ
สิ่งสำคัญคือต้องคอยสังเกตอาการหูแว่วและอารมณ์ย่อยที่เกิดต่อจากอาการหูแว่วให้ทันปัจจุบันทุกอารมณ์ อย่าให้คลาดสายตาเก็บรายละเอียดให้หมดอย่าให้เหลือ ไม่ช้าก็จะข้ามอุปาทานตัวนี้ไปสู่แดนสงบ

อาการหูแว่วนี้จัดอยู่ในกลุ่มของอุทธัจจะนิวรณ์+วิจิกิจฉานิวรณ์

ส่วนคำเตือนที่ว่าจะฟาดด้วยหางกระเบนนั้น เป็นคำพูดของคนลืมตัวไร้สัมมาคารวะ จะถามธรรมกลับถามด้วยความหยิ่งยะโสนึกว่าตนเองเป็นครูอาจารย์จะตีลูกศิษย์ที่ทำผิด ไม่พึงกระทำ จะเป็นกรรมหนักปิดกั้นมรรค ผล นิพพาน และความเจริญก้าวหน้าในธรรมของตนเองนะกรัชกาย อย่าทำอีก ไม่สมควร

ตอบไม่ตรงคำถาม โจทก์ถามว่า

ท่านอโศกตอบชัดๆนะเอาให้ชัดแจ๋วเลยนะ

ผู้ถามนี่ยึดผิดว่า รูปนาม กายใจ นี้เป็นอัตตา ตัวกูไหม เป็นอวิชชาไหม (คำเตือนระวังจะถูกฟาดด้วยหางกะเบน)


เด๋วก็ตีด้วยไม้หน้าสาม