เราทุกคนต่างเคยทำผิดพลาดในชีวิตด้วยกันทั้งนั้น
แต่สิ่งสำคัญคือ อย่าปล่อยให้ความรู้สึกผิดนั้นคาใจนานเกินไป
เพราะทำให้บั่นทอนกำลังใจในการดำเนินชีวิตโดยเปล่าประโยชน์
ความรู้สึกทุกข์ใจร้อนใจอยู่ไม่เป็นสุข อันเนื่องมาจากความผิดที่ตนเคยทำไว้เรียกว่า
‘วิปฏิสาร’ (อ่านว่า วิบ -ปะ-ติ-สาน)
บ่อยครั้งคนเรามักเก็บวิปฏิสารไว้นาน จนเวลาล่วงผ่านเลยไปโดยเปล่าประโยชน์ ไม่ว่าความผิดนั้นจะร้ายแรงเพียงใด เราควรละวางวิปฏิสารนั้น แล้วเรียนรู้ที่จะเริ่มต้นใหม่

ในพระไตรปิฎกมีเรื่องเล่าว่าในสมัยพระพุทธเจ้านามว่ากัสสปะ ภิกษุรูปหนึ่งจำพรรษาอยู่ในถ้ำติดชายทะเลอยู่เพียงรูปเดียว วันหนึ่งขณะสรงน้ำมีเรือแล่นผ่านมา ท่านเห็นตะไคร่น้ำเป็นพุ่มยาวออกมาจากใต้ท้องเรือจึงนึกสนุกโผกายเข้าไปจับตะไคร่น้ำแล้วปล่อยให้เรือลากตัวท่านไปจนตะไคร่น้ำขาดออกจากกัน
ขณะนั้นท่านรู้ตัวว่าตนเองต้องอาบัติเสียแล้วเพราะมีพุทธบัญญัติข้อหนึ่งระบุว่าห้ามภิกษุพรากของเขียว หมายถึงห้ามภิกษุตัดต้นไม้หรือทำพืชทุกชนิดขาดออกจากกัน หากทำเช่นนั้นต้องอาบัติปาจิตตีย์

อาบัติปาจิตตีย์จะระงับได้ต่อเมื่อภิกษุได้แสดงอาบัตินั้นแก่ภิกษุอีกรูปหนึ่ง แต่ภิกษุรูปนี้จำพรรษาอยู่ในถ้ำริมทะเลเพียงรูปเดียวยังหาภิกษุอื่นมาร่วมแสดงอาบัติไม่ได้ ท่านจึงตั้งใจไว้ว่าหากพบเจอภิกษุท่านใดผ่านมาจะแสดงอาบัติทันทีเมื่อมีโอกาส จนกระทั่งมีเหตุให้ภิกษุรูปนี้เสียชีวิตไปในขณะที่ยังหาภิกษุรูปอื่นมาปลงอาบัติไม่ได้ ในใจก็ยังติดข้องอยู่ในอาบัตินั้น

ความติดข้องนี้เป็นเหตุให้ภิกษุรูปดังกล่าวไปเกิดเป็นพญานาค
ทั้งๆ ที่ท่านบำเพ็ญเพียรมานานน่าจะไปจุติบนพรหมโลกหรือไปสู่ภพภูมิที่สูงกว่า
แต่ก็ไม่สามารถไปเกิดได้เพราะจิตติดข้องอยู่กับอาบัติเพียงตัวเดียว

แท้จริงแล้วอาบัติปาจิตตีย์เป็นเพียงอาบัติเล็กน้อย
การทำตะไคร่น้ำขาดมิได้เป็นการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต จึงไม่น่ามีผลให้ภิกษุรูปดังกล่าวต้องไปเกิดเป็นพญานาค
พระพุทธเจ้าบัญญัติสิกขาบทข้อนี้ขึ้นมามีจุดมุ่งหมายเพื่อป้องกันมิให้ภิกษุทำลายต้นไม้ทำลายธรรมชาติ
แต่ด้วยจิตที่ติดข้องอยู่กับอาบัติเพียงเล็กน้อยทำให้ต้องไปเกิดเป็นพญานาค และเป็นพญานาคที่มีลักษณะแตกต่างจากพญานาคทั่วไป ตามลำตัวมีเกล็ดเหมือนตะไคร่น้ำลุ่มล่ามนุงนังไปหมด

เนื่องจากขณะวาระจิตใกล้ดับจิตปรุงแต่งแต่เรื่องที่ตนเคยทำตะไคร้น้ำฉีกขาดเมื่อไปเกิดเป็นพญานาคจึงทำให้มีเกล็ดคล้ายตะไคร่น้ำไปด้วย
หากภิกษุรูปดังกล่าวสามารถทำความเข้าใจได้ว่า
อาบัติข้อนี้พระพุทธองค์บัญญัติขึ้นมาเพื่อป้องกันมิให้ภิกษุตัดไม้ทำลายป่า
และการทำตะไคร่น้ำฉีกขาดก็ไม่ได้เป็นบาปกรรมอะไร
ก็คงไม่ต้องไปเกิดเป็นพญานาคเช่นนั้น

อุปมากบนอกกะลา คล้ายๆคนร้อนแดดมา พอเข้าร่มไม้รู้สึกเย็นๆก็เออชื่นใจ

กบการอ่านข้อความนี้เป็นต้นก็ทำนองเดียวกัน แต่ถ้าถามเถอะกบจะร้องอึ

อ้าวนะจะลองเทสดู

กบเข้าใจยถาภูตญาณไหม กบทำได้ไหม ?

หากกักกายเข้าใจ..แล..ทำได้
ก็ขออนุโมทนาสาธุด้วย..

เข้าใจไหม ยถาภูตญาณ

กบนอกกะลา นำสิ่งเป็นระดับอรหัตมรรค อรหัตผลซึ่งเขาทำตามกันไม่ได้มาเพื่อความเท่ห์

ควรจะนำสิ่งที่เขาทำตามกันได้มามากกว่า เช่น การให้ชีวิตเป็นทาน (ทาน) คือ ปล่อยนก ปล่อยปลา ปล่อยเต่า ตักบาตรพระตอนเช้า ปิดทองฝังลูกนิมิต ไหว้พระ ๙ วัด ไรเงี้ยะ

กรัชกายชอบธรรมะระดับปล่อยนก ปล่อยปลา ปล่อยเต่า
ทำบุญให้ทาน อันเป็นระดับพื้นฐานที่ทำกันมานับชาติไม่ถ้วนแล้ว ไม่รู้จักต่อยอดบุญของตัวเองให้สูงขึ้น ยกระดับขึ้นไปสู่
ศีล สู่ภาวนา ที่สูงสุดคือ วิปัสสนาภาวนา เมื่อถึงระดับวิปัสสนาภาวนาแล้วจึงจะถึงระดับที่ได้เดินตามรอยเท้ารอยบาทและคำสั่งสอนที่แท้จริงของพระพุทธเจ้า

ทาน ศีล สมถะภาวนา มีสอนกันอยู่ในทุกศาสนา
แต่วิปัสสนาภาวนามีสอนอยู่ในเฉพาะพระพุทธศาสนา เป็นเอกลักษณ์ของพุทธศาสนา ใครที่จะเรียกตนเองว่าเป็นชาวพุทธได้อย่างภาคภูมิใจ ต้องรู้จักและทำวิปัสสนาภาวนาเป็น
ถ้าไม่รู้และทำวิปัสสนาภาวนาไม่เป็นก็ยังถือว่าเป็นชาวพุทธปลอมอยู่นะครับ

กรัชกายจึงไม่ควรจะทำให้ผู้คนที่สนใจในพุทธศาสนามาอ้อยอิ่งกันอยู่แต่เรื่อง ทาน ศีล สมถะภาวนา
ควรจะหาวิธีที่จะทำให้ผู้คนเข้าถึงวิปัสสนาภาวนาได้อย่างรวดเร็วจะดีกว่า ไม่เสียเวลาและยืดเยื้อกับเรื่องที่ทุกคนทำมาแล้วนับชาติไม่ถ้วนนะครับ

กักกาย..คงเจ็บใจน่าดู...จึงเก็บคำที่ผมตำนิกักกายเรื่องแก้สภาวะ...มาระบายใส่ผม..

แต่..ในกระทู้นี้...มันต่างออกไปไม่ได้เป็นอย่างที่กักกายใส่สีให้ผมว่าเพื่ออยากเท่ห์..

ชื่อกระทู้...วิปฏิสาร..

ลุงหมาน...เสนอว่า..


กระผมก็เห็นด้วย...
จึงนำอานิสงค์ของอวิปฏิสาร..มาเสนอประกอบกระทู้..


แล้วกักกายก็มาตั้งคำถามว่าผมเข้าใจ...ยถาภูตญาณไหม?...ทำได้มั้ย?


ชื่อกระทู้..วิปฏิสาร..ลุงหมานนำเสนอ..
ผมนำ....อานิสงค์อวิปฏิสาร..มา
แต่กักกายเลือกที่จะถาม..ยถาภูตญาณ..แล้วยังถามว่าผมทำได้มั้ย..อีกด้วย

เอาละ..กักกายมีสิทธิ์ถาม...

ผมก็มานั่งคิด..ว่า..ทำไมกักกายเลือกที่จะถามผมว่า..เข้าใจในยถาภูตญาณมั้ย..??..ทำไมไม่ถามว่าเข้าใจวิปฏิสาร..อวิปฏิสาร..ตามชื่อกระทู้ละ?

ผมก็เลยคิดว่า..กักกายคงมั่นใจว่าตัวเองเข้าใจในยถาภูตญาณนั้นแหละจึงถามมา...ไม่งั้นคงไม่ถามนอกประเด็นของกระทู้...

แล้วกักกายยังพ่วงคำถามว่า..ผมทำได้มั้ย?..อีกด้วย...
ผมก็คิดว่า...กักกายก็คงมั่นใจว่าตัวกักกายเองทำได้น่านแหละ..จึงถามนอกประเด็นกระทู้...

ผมคิดว่า..ที่กักกายถาม..ก็เพราะกักกายมองว่าถ้าผมตอบผิด..กักกายจะได้บอกว่าที่ถูกต้องเป็นอย่างไร...(คือ..กักกายไม่ได้นึกว่าผมจะเข้าใจอยู่แล้วละ...เพียงนึกหาเหตุที่จะพูดถึง..ยถาภูตญาณ..)

ซึ่งผมก็รู้ตัวดีว่า..แม้จะเข้าใจคำแปลว่า..ยถาภูตญาณ..นั้นหมายถึงอะไร..แต่ผมก็ไม่ได้เข้าใจจะแจ้ง..รึ..ทำญาณอะไรได้ทะลุปรุโปรง..

เห็นกักกายถาม..ด้วยความมั่นใจในตัวเอง...
ก็เลย..อนุโมทนาสาธุด้วย..ด้วยความจริงใจ.



แต่ก็ไม่วาย..มีติ่งเล็กๆ....เตือนใจกักกาย..นิดหน่อย..ขอให้ทำได้จริง..

ไม่ได้แถ..อะไร..

(..มีคำว่า..แถ..ก่อนจะแก้ไขตัดทิ้งไป..) .

ถามเลยแล้วกัน สมถะหมายถึงอะไร วิปัสสนาล่ะ อะไร ตอบชัดๆ ไม่น้ำท่วมทุ่งนะ

ยังเลียบๆเคียงๆอยู่นั่น แปลว่าอะไร ที่ว่าเข้าใจคำแปล - หมายถึงอะไร ไหนลองว่ามาสิ

อาบัติเล็กน้อยยังส่งผลขนาดนี้ ไม่ต้องกล่าวถึงอาบัติที่หนักกว่านี้เลยจะส่งผลขนาดไหน

สัตว์มีกรรมนำไปเกิดจริงๆ

ถ้าไม่ใช่อนัตริยกรรม..แล้วละก้อ

ทุกอย่างเปลี่ยนได้...ถ้าทำอย่างที่ลุงหมานว่ามา...

ดังนั้น...ถ้าเห็นใครทำชั่ว...เป็นพระก็ประพฤติไม่เหมาะสม...รึแม้แต่เราเอง...ก็อย่าไปติดใจกับเรื่องพวกนี้...ถ้ายังติดตาติดใจเรื่องที่ทำให้ใจเศร้าหมองอยู่...ก็ให้ภาวนาหาข้อธรรมมาแก้อาการนั้นๆ..ไป

ทุกอย่างที่เกิดแล้วดับแล้ว ผู้ที่ทำผิดอาบัติก็แสดงอาบัติและสำรวมต่อไป