...รู้มากเหลือเกินจนคัดลอกธรรมออกมาแสดงได้ตั้งหลายปียังไม่ยอมหมดเลย

ดูเหมือนท่านอโศกะก็น่าจะหายใจมากเหลือเกิน...หายใจเท่าไรก็ไม่มีท่าว่าจะหมด จะหยุดสักที



เรื่องรู้ เอกอนรู้อยู่แค่ 2
คือ การเข้าไปรู้ กับการไม่เข้าไปรู้
ซึ่งทั้ง 2 ล้วนเป็นไปตามปัจจัย

onion
ท่านพาหิยะฟังแล้วภาวนาตาม ไม่ใช่แค่คิดตาม

ท่านภาวนายังงัยนะ...บอกมาซิ

:b38:
ท่านพาหิยะสังเกตจิตตนเองจนเห็นหรือรู้ว่ามีความเห็นผิดยึดผิดว่ากายใจนี้เป็นพาหิยะเป็นตัวเป็นตน ถ้าไม่มีตัวตนพาหิยะเสียแล้วในการเห็น ดู ฟังและผัสสะทั้งหมด ก็หมดทุกสิ่งอย่างเป็นอนัตตา สุญญตา จิตท่านจึงลุถึงอนัตตาเต็มตัว เข้าสู่มรรคผลนิพพานไปตามลำดับจนถึงอรหัตผล

ท่านพาหิยะสังเกตจิตตนเองจนเห็นหรือรู้ว่ามีความเห็นผิดยึดผิดว่ากายใจนี้เป็นพาหิยะเป็นตัวเป็นตน ถ้าไม่มีตัวตนพาหิยะเสียแล้วในการเห็น ดู ฟังและผัสสะทั้งหมด ก็หมดทุกสิ่งอย่างเป็นอนัตตา สุญญตา จิตท่านจึงลุถึงอนัตตาเต็มตัว เข้าสู่มรรคผลนิพพานไปตามลำดับจนถึงอรหัตผล

s004
เอก้อนกับกบเอาอะไรมารู้ใจหรือคาดเดาใจท่านพาหิยะล่ะลองว่ามาซิ ดูสิว่ามันจะตรงกับหลักธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงสอนหรือไม่

ส่วนอโศกะนั้นเอาหลักธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงสอนนั้นแหละมาคืบลามคาดเดาเอา

หรือในตำรา กบและเอก้อนยึดแน่นไว้นั้น มีอธิบายรายละเอียดสภาวะจิตของท่านพาหิยะไว้ก็ลองนำมาเล่าสู่กันฟังจะได้เป็นบุญตาบุญหูของผู้ได้อ่านได้ฟังนะครับ

ส่วนความห่วงว่าอโศกะจะทำแปลกแหวกแนวไปอย่างที่ไปก้อปคลิ้บก้อปรูปอะไรมาให้ดูนั้น ขอให้หายห่วงอโศกะมิได้มีพฤติกรรมอย่างนั้น ลองสังเกตดูให้ดีๆสิ อโศกะพูดอยู่แต่เรื่องที่อยู่ในกรอบของ อริยสัจ 4 โพธิปักขิยธรรม 37 ประการ อนัตตา ปัจจุบันอารมณ์ตามภัทเทกรัตคาถา
มีอันไหนที่ว่ามานี้นอกหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าบ้างล่ะลองชี้มา มีที่กบ เอก้อนและหลายท่านไม่เข้าใจคิดว่าไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้าเพราะพากันไปเทียบเอาแต่ธรรมะในตำราและคัมภีร์ อโศกะนั้นเทียบเอาจากทั้งในคัมภีร์และในสภาวธรรมตามความเป็นจริงมาพูดมาบอกในคำพูดและภาษาชาวบ้านง่ายๆเลยดูขัดหูขัดตานักวิชาการใหญ่ทั้งหลายจนอดรนทนไม่ได้ต้องมารุมโจมตีแคะไค้ ส่อเสียดเบียดเบียนกันด้วยคำพูดตลอดมา

แต่อโศกะก็ถือว่าดีนะที่มีความคิดความเห็นขัดแย้งในการสนทนากันมันจึงจะชวนให้ศึกษาค้นคว้ากันให้มากขึ้นทั้งสองฝ่ายแถมยังได้สิ่งที่ขัดข้องใจกัน งหลายมาเป็นเครื่องช่วยในการพัฒนาธรรมะในตัวในใจของแต่ละคน จะได้อาศัยความกระทบเหล่านี้เป็นเหตุเป็นปัจจัยมาช่วยขุดถอนทิฏฐิ มานะ อาสวะ กิเลส อนุสัยของทุกๆคน
เจริญสุขเจริญธรรม

[๕๒๖] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ที่พระวิหารเชตวัน อารามของ อนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี
สมัยนั้นแล พระผู้มีพระภาคตรัสเรียก ภิกษุทั้งหลายว่า
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระดำรัสแล้ว พระผู้มีพระภาคได้ตรัสดังนี้ว่า
ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราจักแสดงอุเทศและวิภังค์ ของบุคคลผู้มีราตรีหนึ่งเจริญ แก่เธอทั้งหลาย
พวกเธอจงฟังอุเทศและวิภังค์นั้น จงใส่ใจให้ดี เราจักกล่าวต่อไป
ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระผู้มีพระภาคว่า ชอบแล้ว พระพุทธเจ้าข้า ฯ
[๕๒๗] พระผู้มีพระภาคจึงได้ตรัสดังนี้ว่า
บุคคลไม่ควรคำนึงถึงสิ่งที่ล่วงแล้ว (อดีต)
ไม่ควรมุ่งหวังสิ่งที่ยังไม่มาถึง (อนาคต)
สิ่งใดล่วงไปแล้ว สิ่งนั้นก็เป็นอันละไปแล้ว
และสิ่งที่ยังไม่มาถึง ก็เป็นอันยังไม่ถึง
ก็บุคคลใดเห็นแจ้งธรรมปัจจุบัน
ไม่ง่อนแง่น ไม่คลอนแคลนในธรรมนั้นๆ ได้
บุคคลนั้นพึงเจริญธรรมนั้นเนืองๆ ให้ปรุโปร่งเถิด
พึงทำความเพียรเสียใน วันนี้แหละ
ใครเล่าจะรู้ความตายในวันพรุ่ง
เพราะว่าความผัดเพี้ยนกับมัจจุราชผู้มีเสนาใหญ่นั้น ย่อมไม่มีแก่เราทั้งหลาย
พระมุนีผู้สงบย่อมเรียก บุคคลผู้มีปรกติอยู่อย่างนี้
มีความเพียร ไม่เกียจคร้านทั้งกลางวันและกลางคืน นั้นแลว่า ผู้มีราตรีหนึ่งเจริญ ฯ