ไม่เห็นมีอะไรนอกจากรูปภาพกะตัวหนังสือ

เอาปรมัตถ์ก็แสง

เพราะมีที่กระทบ

คุณ student ตอบไม่ตรงคำถาม โจทก์เขาถามว่า ที่เขาบัญญัติเรียกกันว่า "รถ" รถๆ เนี่ย ตรงไหน ส่วนไหน รถ

ถามใหม่



ที่เขาสมมติบัญญัติเรียกว่า "คน" คนๆ คนๆนี้ชื่อนายนั่น นางนี่ ชี้ให้เห็นชัดๆสิตรง คน นาย ก. นาง ข.

ถามนี้ประกอบด้วย



คนยังไม่ตาย เขาไม่เรียกว่าตับ ว่าปอด ว่าหัวใจ ว่าสมอง ว่าแขน ว่า ขา เป็นต้นยังงั้นหรอ เขาเรียกอะไรกัน คนยังไม่ตาย เรียกแขน ว่าหู ว่าสมอง กันยังงั้นหรือ คิดสิครับคิด

ก็ขึ้นอยู่กับว่าคิดในแงไหนครับ

อย่างคนตาย ไม่ยักกะเรียกคน กลับเรียกคนตาย

ถ้าเห็นแขนขาดอยู่บนโต๊ะหมอผ่าตัด ทำไมไม่เรียกคนครับ

เรียกแขนคน

เพราะตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ก็เรียกคนบ้าง แมวบ้าง สิงโตบ้าง

ถ้าจะเอาหลัก สถานะความเป็นคนนั้นไม่เที่ยง เพราะปัจจัยปรุงแต่ง

เหมือนกรัธกายเอาภาพรถมาลง

เอาจริงๆคือแสงกระทบ

ถ้ามองในแง่สมมุติคือภาพรถนั่นเอง

การประกอบกันของชิ้นส่วนต่างๆ
พวงมาลัยบ้าง ล้อบ้าง ยางรถบ้าง
เรียกรถ

ฉันนั้น
เคยอ่านคาถาในสมัยพุทธกาลท่อนนี้ไหมครับ

พระพุทธเจ้าเดินออกบิณฑบาตตอนเช้าผ่านทุ่งนาหยุดที่ชาวนา
ชาวนาบอกเราทำนาได้ข้าวกิน ท่านก็ทำแบบเดียวกันสิจะได้ข้าวกิน
พระพุทธเจ้าตรัสว่า เราก็ทำแบบเดียวกันกับท่านเราเสวยวิมุติธรรม
มีเคียวคือศีล มีกล้าคือความเพียร มีปัญญาคือเมล็ด

นึกภาพออกใช่ไหมครับคุณกรัธกาย

เดี๋ยวจะเลอะไปกันใหญ่ ทั้งสองตัวอย่างนั้น ตกลงคุณ student เห็น "รถ" เห็น "คน" (ได้คำตอบ) จังๆชัดๆไหม

1. ไม่เห็น
2. เห็น

1-ถ้าพิจารณาเหตุปัจจัย ไม่เห็นมีนี่ครับ มีแต่แสง
2-ถ้าพิจารณาธรรม เห็นครับ นี่รถ นี่คน

เมื่อองค์ประกอบคือชิ้นส่วนต่างๆอย่างนี้ๆครบ ก็สมมติ-บัญญัติ เรียกกันว่า "รถ" แต่ "รถ" หามีไม่ มีแต่องค์ประกอบต่างๆ เช่น คัสซี่ เครื่อง ล้อ ...ประกอบเข้าด้วยกัน บัญญัติเรียกกันว่า "รถ" เมื่อรื้อองค์ประกอบเหล่านั้นออกไป คำว่า "รถ" ก็หายไป มีชื้นส่วนต่างๆ

คำว่า "คน" ก็ทำนองเดียวกัน คำว่า "คน" ไม่มี มีแต่องค์ประกอบต่างๆ เช่น เลือด เนื้อ เอ็น กระดูก เป็นต้น ประกอบกันเข้า อย่างนี้ๆ สมมติ-บัญญัติเรียกว่า "คน" เมื่อกระจายองค์ประกอบเหล่านั้นออก คำว่า คน ก็หายไป

อ้างความในคัมภีร์มาช่วยเสริมความเข้าใจ เช่น พระบาลีว่า

“อาศัย เครื่องไม้ เถาเชือก ดินฉาบ และหญ้ามุง มีช่องว่างแวดล้อม ย่อมเรียกกันว่า เป็นเรือน ฉันใด อาศัยกระดูก เส้นเอ็น เนื้อ หนัง มีช่องว่างแวดล้อม ย่อมเรียกกันว่า เป็นตัวตน (รูป) ฉันนั้น”

มารถามพระวชิราภิกษุณีว่า

“สัตว์ (ตัวบุคคล) นี้ใครสร้าง ผู้สร้างสัตว์อยู่ที่ไหน สัตว์เกิดที่ไหน สัตว์ดับที่ไหน?”

วชิราภิกษุณีตอบว่า

“นี่แน่ะมาร ท่านเชื่อหรือว่าเป็นสัตว์ (เป็นตัวบุคคล) ท่านมีความเห็น (อย่างนั้น) หรือ ? นี้คือกองแห่งสังขารล้วนๆ จะ หาตัวสัตว์ในนี้ไม่ได้เลย เพราะประชุมส่วนประกอบเข้าด้วยกัน ย่อมมีศัพท์เรียกว่า รถ ฉันใด เมื่อขันธ์ (กองแห่งรูปธรรม และนามธรรม) ทั้งหลายมีอยู่ ก็มีสมมุติเรียกว่า สัตว์ ฉันนั้น แท้จริง ทุกข์ (สภาพไม่คงตัว) เท่านั้น เกิดมี และทุกข์ก็ตั้งอยู่ และเสื่อมสลายไป นอกจากทุกข์ ไม่มีอะไรเกิด นอกจากทุกข์ ไม่มีอะไรดับ”

พระเสลาภิกษุณีตอบว่า

“ร่างนี้ ไม่มีใครสร้าง ตัวนี้ไม่มีใคร บันดาล อาศัยเหตุมันก็เกิดมี เพราะเหตุสลายมันก็ดับ เม็ดพืชอย่างใดอย่างหนึ่ง ที่เขาหว่านในนา อาศัยรสในแผ่นดินและยางในเมล็ดพืชทั้งสองอย่างนี้ ก็ย่อมงอกงามขึ้นได้ฉันใด ฉันนั้นเหมือนกัน ประดาขันธ์ ธาตุทั้งหลาย และอายตนะทั้ง 6 เหล่านี้ อาศัยเหตุ ย่อมเกิดมี เพราะเหตุสลาย ก็ย่อมดับไป”

ช้าง ม้า เหล่าทหาร และยานรบทั้งหลายรวมๆเข้าด้วยกัน ก็เรียกว่า กองทัพ
ตึกรามบ้านเรือนผู้คนและกิจการต่างๆ มากหลายชุมนุมกันอยู่ ก็เรียกว่า เมือง
มือกับนิ้วรวบเข้าด้วยกันในท่าหนึ่ง เขาเรียกว่า กำปั้นหรือหมัด
กำปั้นหรือหมัด ไม่มีอยู่จริง มีแต่มือและนิ้ว
มือและนิ้ว เมื่อแยกส่วนประกอบย่อยๆออกไป ก็ไม่มีเช่นเดียวกัน วิเคราะห์กระจายส่วนออกไปได้โดยลำดับ จนหาตัวตนอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไม่ได้

พระสูตรทั้งหลายมากมาย แสดงแต่เรื่องนามรูปหรือนามธรรมและรูปธรรม ไม่กล่าวถึงสัตว์ หรือ บุคคลเลย

(ดูวิสุทฺธิ 3/214-5)

ตย.ความเข้าใจอีก นี่บัญญัติชื่อเรียกว่า "ต้นกล้วย" นะ



แต่เมื่อเราลอกๆๆๆๆ ต้นกล้วยออกทีละกาบๆ "ต้นกล้วย" ก็ลับหายไปด้วย

วางหลักเทียบให้อีก


บัญญัติ การตั้งขึ้น, ข้อที่ตั้งขึ้น, การกำหนดเรียก, การตั้งชื่อ, การวางเป็นกฎไว้, ข้อบังคับ

สมมติ,สมมุติ รู้ร่วมกัน, ตกลงกัน, การมีมติร่วมกัน หรือยอมรับร่วมกัน

สมมติสัจจะ ความจริงโดยสมมติ (เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า โวหารสัจจะ ความจริงโดยโวหาร หรือโดยสำนวนพูด) คือ จริงตามมติร่วมกัน ตามที่ได้ตกลงกันไว้ หรือหมายรู้ร่วมกัน เป็นเครื่องมือสื่อสาร พอให้สำเร็จประโยชน์ในชีวิตประจำวัน เช่น คน สัตว์ คนดี คนชั่ว โต๊ะ เก้าอี้ หนังสือ เป็นต้น

ปรมัตถสัจจะ ความจริงโดยปรมัตถ์ คือ จริงตามความหมายสูงสุด ตามความหมายแท้อย่างยิ่ง หรือ ตามความหมายแท้ขั้นสุดท้ายที่ตรงตามสภาวะและเท่าที่พอจะกล่าวถึงได้ หรือพอจะยังพูดให้เข้าใจกันได้ เพื่อสำหรับให้เกิดความรู้ความเข้าใจเท่าทันความเป็นจริงของสิ่งทั้งหลาย คือ รู้จักสิ่งเหล่านั้นตามที่มันเป็น และเพื่อให้เกิดประโยชน์อย่างสูงสุด คือ การหยั่งรู้สัจธรรม ที่จะทำให้ความยึดติดถือมั่นหลงผิดทั้งหลายสลายหมดไป ทำให้วางใจวางท่าทีต่อสิ่งทั้งหลายอย่างถูกต้อง หลุดพ้นจากกิเลสและความทุกข์ มีจิตใจเป็นอิสระ ปลอดโปร่ง ผ่องใส เบิกบาน มีความสุขที่แท้จริง

สิ่งที่เป็นจริงโดยปรมัตถ์ เช่น นามธรรม รูปธรรม เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ หรือ จิต เจตสิก รูป นิพพาน ผัสสะ เจตนา เอกัคคตา ชีวิตินทรีย์ ฯลฯ

พอเข้าใจคำถามนี้หรือยัง

โฮฮับกับสาวิกา ไม่เอาสมมตินะ คือ จะเอาแต่ปรมัตถ์ปะระเม็ด แต่หารู้จักปรมัตถ์ไม่

เช่นตย. ไม่เอาคน เพราะคนเป็นสมมุติบัญญัติว่างั้น หนีไปเอาบุคคล แต่จริงแท้ทั้งคนทั้งบุคคลต่างก็ไม่มีไม่เป็น คือ เป็นเพียงคำสมมติบัญญัติเพื่อสื่อสารกันรู้เรื่องเข้าใจกันได้

ตกลงนี่พวกเขาจะทำยังไงกับชีวิตปรมัตถ์ (ปรมัตถ์ตามความเข้าใจของเขา) เสียเวลาเปล่า

หรือเป็นเหมือนคนหนีเงาตัวเอง ไปไหนๆ เงาก็ตามไปด้วย

ตัวเองถือปืน เงาก็ถือปืนด้วย จึงโกรธเงา คิดว่า เป็นคนคิดจะฆ่าตัวเอง จึงยกปืนขึ้นไกจะยิง

เงาก็ยกปืนขึ้นไกเหมือนกัน

โฮฮับยิ่งโกรธเป็นทวีคูณ ร้องตะโกนเสียงดังว่า เอ้ยๆ เอ็งแน่ใจนะว่าจะดวลปืนกับข้าฯ

เงาก็อ้าปากบ้าง

โฮฮับจึงลั่นไกปืนปังๆๆๆหมดลูกโม่ ลงพื้น เผอิญนัดหนึ่งโดนปลายนิ้วเท้าตัวเอง จึงทรุดลง

เงาก็ทรุดด้วย โฮฮับหัวเราะชอบใจ 555 นึกว่าแน่ โดนปืนเข้าไปถึงกับทรุดเลยหรอ คิกๆๆๆ

นิทานเรื่องคนหนีเงา

คุณ student เห็นด้วยไม่เห็นด้วย เข้ามาแย้งอีกได้นะ

ขาดคนเห็นแย้งเห็นต่าง กรัชกายไปไม่เป็น ทั้งหลอกทั้งล่อทั้งยั่วให้ศาสดาโฮฮับเข้ามาก็ไม่มา คิกๆๆ ได้แต่จ้องตาไม่กระพริบ

หลงกู่ไม่กลับ