เมื่อว่า รูปารมณ์ ไม่ใช่ รูป+อารมณ์
แล้ว รูป+อารมณ์ มันมีไหม?
(ตรงนี้ ถามไปอย่างงั้น ไม่ได้สนใจนัก)

ความหมายของคำว่า "จิต"ก็คือชื่อหรือบัญญัติที่ใช้เรียกกระบวนการในกายใจที่เรียกว่า.....ขันธ์๕
กระบวนการนี้เกิดเกิดกับบุคคลทุกระดับ .......ยกเว้นพระอรหันต์

และที่บอกว่า "รูป"นั้น พระอรหันต์ไร้ซึ่งรูปด้วยประการทั้งปวง นั้นเป็นเพาะพระอรหันต์ผ่านการเจริญ
สติปัฏฐานมาอย่างสมบูรณ์แล้วนั้นเอง ในส่วนของ"รูป" ถ้าเป็นพระอรหันต์ท่านเรียกว่า....กาย



พูดไม่ถูกครับ จะต้องบอกว่า กายใจของพระอรหันต์ไม่ปรุงแต่งธรรม
และไม่ได้เรียกว่าจิตสังขาร แต่เรียกว่า......วิสังขาร




ไม่ใช่จิตวิญญานไม่เที่ยง วิญญานกับจิตเป็นคนละอย่างกัน
และสิ่งที่ไม่เที่ยงคือ...สังขารไม่ใช่จิต จิตเป็นชื่อของกระบวนการขันธ์๕





ปัจจัยแห่งขันธ์๕คือ สังขาร ไม่ใช่จิต ....จิตและสังขารเป็นคนละอย่างกัน



"เที่ยง" ไม่มีจริงในโลกธรรม ในโลกธรรมล้วนไม่เที่ยง
เหตุนี้จึงต้องพูดว่า พระนิพพานคือหลุดพ้นจากโลกธรรม
พระนิพพานจึงหลุดพ้นจากความไม่เที่ยงของโลกธรรม.....พระนิพพานจึงไม่ใช่ทั้งความเที่ยงและไม่เที่ยง



พระนิพพานไร้ซึ่งจิต ....เพราะกายใจของอรหันต์มีแต่อนัตตาและอสังขตลักษณะ
ไร้ซึ่งสังขาร.....เพราะสภาวธรรมของพระอรหันต์ เป็น...วิสังขาร
ไร้ซึ่งวิญญาน...เพราะกายใจอรหันต์ไร้ซึ่งอัตตา



ไม่ใช่! นิพพานเป็นชื่อที่ใช่เรียกลักษณะของกายใจ
ถ้ากล่าวถึงนิพพานก็ให้เข้าใจว่้า เป็นบัญญัติที่กล่าวในเชิงของปุคคลาธิษฐานและธรรมาธิษฐาน
ความหมายโดยรวมก็คือ เป็นผู้มีชีวิตอยู่

นิพพานเป็นธรรมาธิษฐาน
พระอรหันต์เป็นปุคคลาธิษฐาน.....ยังมีชีวิต
ธรรมทั้งสองต้องอยู่คู่กัน เพราะเป็นปัจจัยแก่กัน
อย่างหนึ่งเป็นตัวบุคคลและอีกอย่างเป็นลักษณะประจำตัวครับ

มหาเปรียญแปลไทยได้มั่วมาก คำว่ากาย(บาลี) ดันแปลเป็นไทยว่า กาย
แบบนี้เขาเรียกว่าแปลหรือ
คำว่ามโนก็เหมือนกัน ดันไปแปลว่าใจ....ถามหน่อยใจมันคิดได้หรือเปล่า

คำว่า "กาย"ในบาลี มันหมายถึง.... ผิวหนัง
คำว่า"มโน"ในบาลี มันหมายถึง.....สมอง
แบบนี้เขาถึงจะรู้เรื่อง



สิ่งที่เห็นด้วยตาในทางโลกเขาเรียกว่าภาพ แสง สี

ถ้าเป็นทางธรรม ท่านว่า สิ่งที่มากระทบกับจักขุคือ....วัตถุธรรม

รูปารมณ์ = รูป+อารมณ์ ....แบบนี้ผิด เพราะรูปารมณ์ ไม่ใช่ รูป+อารมณ์

แต่รูปารมณ์หมายถึง จักขายตนะ+รูปายตนะ

คนไม่รู้ภาษา จะพูดอย่างโฮฮับ
ภาษา มีพยัญชนะ และอรรถ
การพูดแบบนกแก้วนกขุนทอง คือจับเอาแต่พยัญชนะ ไม่รู้อรรถของพยัญชนะ

จึงด้นเอาเอง ว่ามหาเปรียญมั่ว
โฮฮับ....
รูปารมณ์ คือพยัญชนะ มีการสมาสสนธิของอักษร
อรรถ คือเนื้อหาที่ต้องเรียนรู้ว่าในพยัญชนะนั้นๆ หมายถึงอะไร
อรรถเป็นสมมติเพื่อการรับรู้ร่วมกันของพยัญชนะนั้นๆ
โฮฮับ......
หากจะมั่วถ้อยคำ ก็ควรจะอยู่ในร่องในรอยของภาษา

จิต ซึ่งเกี่ยวข้องกับ อเสกขบุคคล มีบันทึกไว้ให้ศึกษา
คือ
อรหัตมรรคจิต
อรหัตผลจิต
กิริยาจิต

ในขณะแห่งจิตที่ดำเนินไปในการละสังโยชน์เบื้องสูงคือกิเลสอันละเอียดอ่อนสุด 5 ประการ คือ รูปราคะ อรูปราคะ
มานะ อุทธัจจะ และอวิชชา จิตนั้นเป็นกุศลสูงสุด เรียกว่า อรหัตมรรคจิต ไม่เป็นทุกข์เพราะเหตุว่าดำเนินไปอยู่ในการดับทุกข์อย่างสิ้นเชิง

เมืออรหัตมรรคจิตทำกิจเสร็จสมบูรณ์ อรหัตผลจิตจึงปรากฏ
จิตนั้นจึงบรรลุความสิ้นทุกข์โดยประการทั้งปวง ไม่ต้องทำเหตุใดๆ เพื่อการดับทุกข์อีกต่อไป
แต่
ท่านก็ยังมีขันธวิบากซึ่งยังไม่หมดอายุขัยที่ยังต้องดำเนินอยู่
แต่การกระทำนั้นไม่เป็นอันก่อกรรม เพื่อความเกิด ความแก่ ความตาย เพื่อความตั้งแห่งภพไหนๆ
การกระทำนั้น ก็เพราะด้วยอรหัตผลจิต การกระทำด้วยอรหัตผลจิตจึงเป็นกิริยาจิต คือจิตเพื่อการกระทำทางกาย ทางวาจา และความคิดเท่านั้นเอง
จิตนี้เรียกว่า กิริยาจิต เป็นจิตที่ตั้งอยู่ในวิชชาวิมุติตลอดเวลาจนกว่าวิบากขันธ์นั้นหมดอายุขัยลง
ก็เป็นอันว่า ไม่มีบัญญัติแลโวหารใดให้เรียกอีกต่อไป

ทุกข์ ของอเสขบุคคลดับสิ้นเชิงด้วยประการทั้งปวง
ในขณะที่วิบากขันธ์ยังไม่หมดอายุขัย

ทุกข์ คือโสกะปริเทวทุกขโทมนัสอุปายาส

ทุกข์ คือ ความประสบสิ่งที่ไม่สมปราถนา

ทุกข์คือ ความพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก

ทุกข์คือ อุปาทานความยึดมั่นถือมั่นต่อขันธ์ 5
ทุกข์เหล่านี้ ดับลง

ทุกข์คือ ความ เกิด ความชรา ความตาย ก็ดับลงด้วยเหตุว่า
เมื่อขันธวิบากสิ้นอายุขัย จิตของท่านไม่มีเหตุที่จะทำให้ท่านกลับมาเกิด มาชรา มาตายอีก

ทั้งสิ้นทุกข์ทั้งปวงนี้จึงเป็นความดับทุกข์โดยประการทั้งปวงครับ

ฟุ้ง! เชช่นนั้นฟังให้ดีนะว่า สภาวธรรมหรือปรมัตถธรรมโดยหลักแล้วมีอยู่๔
นั้นก็คือ จิต ๑. เจตสิก ๑. รูป ๑.......และนิพพาน ๑.

ถามเช่นนั้น นิพพานใช่จิตหรือเปล่า ถ้าใช่ทำไมถึงได้แบ่งแยก จิตกับนิพพานออกจากกัน
จิต เจตสิก รูป......เป็นสภาวธรรมในกายใจของ เสขะ
นิพพาน ...............เป็นสภาวธรรมของ อเสขะ

เลอะเทอะ! ไอ้ที่คุณมั่วอ้างว่าเป็นพยัญชนะแล้วก็บลาๆๆ
ก็ต้องสอนกันอีกแล้วละว่า ใช่มันเป็นพยัญชนะ แต่ความสำคัญมันไม่ได้อยู่ที่พยัญชนะ
พยัญชนะเป็นเพียงสื่อทางเลือก ตัวธรรมแท้ๆมันอยู่ที่ การออกเสียงหรือสำเนียงให้ตรงกับ
มุขปาฐะที่สาวกได้ทำสังคายนาในครั้งแรก

ไม่เกี่ยวเลยกับเรื่องที่เช่นนั้นเอามั่วพูด พุทธพจน์แรกเริ่มมาอย่างไรก็ต้องเป็นอย่างนั้น
จะมาสมาสสนธิอะไรเลอะเทอะไม่ได้ พุทธพจน์ไม่ใช่วิชาภาษาไทยของเด็กประถมจำไว้

คำว่า "รูปารมณ์" ไม่ใช่คำสมาสหรือสนธิบ้าบอคอแตกอย่างที่เช่นนั้นมั่ว
รูปารมณ์เป็นคำหนึ่งคำไม่มีคำผสมใดๆทั้งนั้น
รูปารมณ์เป็นคำเดียว มีความหมายว่า อารมณ์อันเกิดจากผัสสะหรือจักษุสัมผัส

โมฆะบุรุษจงสำเหนียกไว้ว่า ....
พุทธพจน์ท่านให้ความสำคัญที่สำเนียง การออกเสียงต้องตรงกับสำเนียงบาลี
ไม่ใช่ตัวหนังหรือพยัญชนะตามที่โมฆะบุรุษเข้าใจ

คำว่า "รูปารมณ์" ไม่ใช่คำสมาสหรือสนธิบ้าบอคอแตกอย่างที่เช่นนั้นมั่ว
รูปารมณ์เป็นคำหนึ่งคำไม่มีคำผสมใดๆทั้งนั้น
รูปารมณ์เป็นคำเดียว มีความหมายว่า อารมณ์อันเกิดจากผัสสะหรือจักษุสัมผัส

"รูปารมณ์" ไม่ใช่คำสมาสหรือสนธิบ้าบอคอแตกอย่างที่เช่นนั้นมั่ว
รูปารมณ์เป็นคำหนึ่ง คำไม่มีคำผสมใดๆทั้งนั้น

ในความเป็นธรรมฐิติหรือกายใจของอรหันต์ที่ตั้งอยู่ ท่านดับเหตุแห่งทุกข์(สมุทัย)แล้ว
แต่ตัวทุกข์ในชาติปัจจุบันยังคงอยู่ เพียงแต่ตัวทุกข์ในชาติที่เป็นอนาคตไม่มีแล้ว
นั้นเพราะอเสขะดับเหตุแห่งทุกข์(สมุทัย)ในชาติปัจจุบันแล้ว

โดยสรุปก็คือ โมฆะบุรุษเช่นนั้นไม่รู้อริยสัจจฯนั้นเอง



มั่ว! ทุกข์หมายถึงอริยสัจจฯ โสกะปริเทวทุกขโทมนัสอุปายาส(ปฏิจจฯ) หมายถึง ผลขันธ์หรือกองขันธ์๕



โวหารเขาพูดอย่างไร ก็ไม่แยกแยะ
ความไม่สมปรารถนาท่านเรียกว่า....... อนิจจัง


ความพลัดจากสิ่งที่รักท่านเรียก ตัณหาและรูปราคะ


ความยึดมั่นไม่ใช่ต่อขันธ์ห้า ขันธ์ห้าเกิดหลังจากการยึดมั่นแล้ว
และการยึดมั่นไม่ใช่ทุกข์ แต่เป็นอัตตา


ทุกข์ก็คือวัฏฏสงสาร วัฏฏะของอรหันต์จะดับต่อเมื่อ สิ้นสุดวัฏฏะก็คือตายหรือปรินิพพานนั้นเอง

[๑๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อนี้แลเป็นทุกขอริยสัจ คือ
ความเกิดก็เป็นทุกข์
ความแก่ก็เป็นทุกข์
ความเจ็บไข้ก็เป็นทุกข์
ความตายก็เป็นทุกข์
ความประจวบด้วยสิ่งที่ไม่เป็นที่รักก็เป็นทุกข์
ความพลัดพรากจากสิ่งเป็นที่รักก็เป็นทุกข์
ปรารถนาสิ่งใดไม่ได้สิ่งนั้นก็เป็นทุกข์
โดยย่นย่อ อุปาทานขันธ์ ๕ เป็นทุกข์

กิริยาจิต เที่ยง เป็นทุกข์ไหม

กิริยาจิต ก็ไม่เที่ยงและเป็นทุกข์ครับ
เพราะต้อง
รู้อารมณ์ และเคลื่อนจากอารมณ์หนึ่งไปสู่อารมณ์หนึ่ง ละเกิดดับไปกับอารมณ์ เป็นสังขตธาตุ


กิริยาจิต เที่ยงครับ
เพราะกิริยาจิต เที่ยงต่อนิพพานอยู่ตลอดทุกขณะครับ

พระพุทธองค์ ไม่เคยสอนว่า ปรมัตถธรรมมีหลัก อยู่ 4
คือ จิต เจตสิก รูป นิพพาน