โฮฮับ :
1. ปุถุชน อริยชน บุคคล เป็นคนไหม?
2. พุทธพจน์ แปลว่าอะไร?
3.รู้ได้อย่างไรว่า พระพุทธองค์สื่อสารกับสาวกด้วยบาลี ไม่มีภาษาอื่นด้วย?
4.ถึงแม้ว่า ภาษาปรากฤต-มคธี จะไม่มีตัวอักขระ แต่ก็มีระบบอักษร สืบกันมาด้วยปากต่อปาก
แต่ก็ไม่มีหลักฐานทางประวัติศาสตร์แสดงว่าพระพุทธองค์อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ ด้วยอักขระอื่นนอกเหนือไปจาก ภาษาปรากฤต-มคธี
5.ทำไมต้อง ใช้ภาษาบาลี(ปรากฤต-มคธี)ในการยกพุทธพจน์ตอนสังคยนาครั้งแรก.

คนเป็นโวหารที่เกิดจากการปรุงแต่ง
ปุถุชน อริยชน และบุคคลเป็นพุทธพจน์

ฉะนั้น ปุถุชน อริยชน และบุคคล.......จึงไม่ใช่คน



หมายถึง"ชื่อ" ที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติในสิ่งที่พระพุทธองค์ทรงตรัสรู้


ถามไร้เดียงสาอีกแล้วไง! พูดอะไรมให้มันอยู่ใมนบริบทหน่อย ประเด็นมันอยู่ที่บาลีพระไตรปิฎก
ในบาลีพระไตรปิฎกมีภาษาอื่นมั้ยละ ชื่อมันก็บอกอยู่ทนโท่ว่า บาลีพระไตรปิฎก ถามไม่คิด!

สงสัยไม่ได้เรียนหนังสือหรือไม่ก็ต่อมหมวกไตพิการ
พอไปไม่ถูกก็ลากออกนอกประเด็น

ฟังให้ดีนะ"เช่นนั้น" อย่าทำตัวเกรียน มีกรัชกายคนเดียวก็ระอาเต็มทนแล้ว



ไอ้ที่ว่าสืบกันด้วยปาก ถามหน่อยคนชาติไหนครับที่บอกว่า เป็นระบบอักษร
เช่นนั้นผมจะสอนให้ว่า ในระบบของภาษา ภาษาพูดกับภาษาเขียนมันต่างกัน

ภาษาพูดไม่มีอักขระหรือตัวอักษร การจะมีตัวอักษรได้ต้องเป็นลักษณะของการเขียน
ไม่ใช่การพูด

แล้วก็อย่ามั่วอ้างคัมภีร์ใบลานหรือใบกระท่อมอีกล่ะ
จะบอกให้ว่า ต้นตอของอักขระในคัมภีร์โบราณ มันมาจากอักษรขอมหรือไม่ก็เป็นอักษรล้านนา
เป็นพุทธปะสาอะไรดันแยกไม่ออกว่า อะไรคือบาลีพระไตรปิฎก



อย่าเอาความเข้าใจผิดของตนมามั่วถามซิครับ ถามในสิ่งที่ตัวไม่รู้ก่อน
ไม่ใช่ไม่รู้แล้วก็มั่วถาม....

บอกแล้วว่า บาลีเป็นโวหารที่ใช้อธิบายพุทธพจน์และใช้เชื่อมคำ
สรุป....ในการทำสังคายนาครั้งแรก มีทั้งบาลี(โวหาร)และพุทธพจน์(พุทธบัญญัติ)

ปล. ถ้าไม่รู้อะไรก็ถามก่อน ไม่มีใครเขาว่าคุณเช่นนั้นโง่หรอกครับ
อย่าเอาความเข้าใจของตนมาถาม มันน่าอายกว่าที่คุณจะถามไถ่เสียอีก

1.โฮฮับ...ไม่ใช่ คน ถูกไหม?
2.ปุถุชน อริยชน บุคคล เป็นสิ่งที่พระพุทธองค์ตรัสรู้ถูกไหม?

3.
โฮฮับ....ข้อความในกรอบที่ยกมาข้างบน
ส่วนไหนไม่ใช่พุทธพจน์
และ "ฯ" ที่โฮฮับแปลว่า ย่อ ...ปรากฏอยู่ทั่วไปหมด ย่อมาจากอะไรบ้าง.
4. ทำไมไม่ตอบ
5.
คำถามคือ "ทำไม" ไม่ใช่ ตอบว่ามีอะไรหรือไม่มีอะไร

ไม่ใช่คน ก็คงเป็นอริยะชนนะซิ สาธุ!


ไม่ถูก! แต่เป็นชื่อเรียกในสิ่งที่พระพุทธองค์ตรัสรู้



อันนี้ยาวไปไม่มีเวลามากพอ พรุ่งนี้มาตอบให้



รู้ได้จากการทำความเข้าใจในบาลีพระไตรปิฎกนะซิ ถึงได้บอกไงว่า พูดกันเรื่องบาลีพระไตรปิฎก
ดันทลึ่งถ่อสังขารออกทะเล เดี๋ยวก็จมน้ำตายหรอก

จะมามั่วแต่งเรื่องถาม ถ้าเขาย้อนถามบ้างว่า รู้ได้ไงว่าพระพุทธองค์จะพูดภาษาอื่นด้วย
เอาความฝันมาถามชาวบ้านหรือเปล่า....ไปไม่ถูกก็เริ่มยียวนแล้วหรือไง ขันติเยอะๆ



คุณจะโกรธผมมั้ย ถ้าผมจะบอกว่า "ถามอะไรโง่ๆ" อย่าโกรธนะคุณก็เคยด่าผมคำนี้
ตอนแรกถามผมว่า "รู้ได้ไงว่าพระพุทธองค์" พุทธองค์สื่อสารกับสาวกด้วยบาลีไม่มีภาษาอื่น
มาตอนนี้ดันถามว่า ทำไมต้องใช้บาลียกพุทธพจน์ตอนทำสังคายนา

อยากได้คำตอบก็กลับไปดูคำถามที่ถามผมว่า "3.รู้ได้อย่างไรว่า พระพุทธองค์สื่อสารกับสาวกด้วยบาลี ไม่มีภาษาอื่นด้วย?"

ปัญญาอ่อนลืมแม้กระทั้งคำถามตัวเอง หรือถามดะไปงั้น
ตูไปไม่ถูกแล้ว ใช้ลูกพาลซะเลย

เอวมฺเม สุตํ เอกํ สมยํ ภควา สาวตฺถิยํ วิหรติ
เชตวเน อนาถปิณฺฑิกสฺส อาราเม ฯ
ตตฺร โข ภควา ภิกฺขู
อามนฺเตสิ ภิกฺขโวติ ฯ ภทนฺเตติ เต ภิกฺขู ภควโต ปจฺจสฺโสสุํ ฯ
ภควา เอตทโวจ สพฺพาสวสํวรปริยายํ โว ภิกฺขเว เทสิสฺสามิ
ตํ สุณาถ สาธุกํ มนสิกโรถ ภาสิสฺสามีติ ฯ เอวมฺภนฺเตติ โข เต
ภิกฺขู ภควโต ปจฺจสฺโสสุํ ฯ

ภควา เอตทโวจ ชานโต อหํ ภิกฺขเว ปสฺสโต
อาสวานํ ขยํ วทามิ โน อชานโต โน อปสฺสโต ฯ กิญฺจ ภิกฺขเว
ชานโต กึ ปสฺสโต อาสวานํ ขโย โหติ ฯ โยนิโส จ มนสิการํ
อโยนิโส จ มนสิการํ ฯ อโยนิโส ภิกฺขเว มนสิกโรโต อนุปฺปนฺนา
เจว อาสวา อุปฺปชฺชนฺติ อุปฺปนฺนา จ อาสวา ปวฑฺฒนฺติ ฯ โยนิโส
จ ภิกฺขเว มนสิกโรโต อนุปฺปนฺนา เจว อาสวา น อุปฺปชฺชนฺติ
อุปฺปนฺนา จ อาสวา ปหิยฺยนฺติ ฯ อตฺถิ ภิกฺขเว อาสวา ทสฺสนา
ปหาตพฺพา อตฺถิ อาสวา สํวรา ปหาตพฺพา อตฺถิ อาสวา
ปฏิเสวนา ปหาตพฺพา อตฺถิ อาสวา อธิวาสนา ปหาตพฺพา อตฺถิ
อาสวา ปริวชฺชนา ปหาตพฺพา อตฺถิ อาสวา วิโนทนา ปหาตพฺพา
อตฺถิ อาสวา ภาวนา ปหาตพฺพา ฯ


บาลีที่เอามาถาม มีเพียงคำเดียวที่เป็นพุทธพจน์ คืออาสวาหรืออาสวะ
นอกนั้นเป็นโวหารทั้งสิ้น ส่วนหนึ่งเป็นโวหารของสาวกและอีกส่วนเป็นโวหารของพุทธองค์

อนาถปิณฺฑิกสฺส อาราเม ฯ

ย่อมาจาก เรื่องความเป็นมาของวัดเชตวัน

ปจฺจสฺโสสุํ ฯ

ย่อมาจาก เรื่องที่พระพุทธองค์ตรัสสอน ในที่นี้ก็คือ สังวรในอาสวะ

ภาสิสฺสามีติ ฯ

ย่อมาจาก คำที่กล่าวถึงองค์ธรรมของผู้ปกครอง มีอะไรบ้าง ท่านกล่าวโดยย่อว่า"ภาสิสฺสามีติ"

เท่านี้ก่อน เตือนว่า ต้องเอาบาลีเป็นหลัก
อย่าเอาไปเทียบเคียงกับพระสูตรแปลของพวกมหาเปรียญ ไม่งั้นเถียงกันไม่รู้จบ
ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะ ความเห็นของผม คือ มหาเปรียญแปลมั่วนั้นเอง

เสียเวลา เอาเพียงสั้นๆว่า ถ้า"ฯ" คือย่อใจความ
ผู้ศึกษายังจะต้องศึกษาหาเพิ่มเติมจากวรรคหรือคำๆนั้น

โฮฮับ ผู้ไม่รู้จักภาษา.... : )
1. พระพุทธเจ้า เป็นคน สาวกของพระพุทธองค์ ก็เป็นคน
2. พระพุทธเจ้า สื่อสารกับสาวกของพระพุทธองค์ ด้วยภาษาหลายภาษา เช่นภาษาของแคว้นสักกะ แคว้นโกศล แคว้นวัชชี แคว้นมคธ หรือแม้แต่ภาษาพระเวทสนทนากับพราหมณ์ด้วยเช่นกัน
3. ยุคสมัยของพระพุทธองค์ ไม่มีภาษาบาลี ภาษาบาลีมีรากฐานอย่างแน่นแฟ้นมาจากภาษามาคธี(ปรากฤต-มคธี) เพราะทำสังคยนาครั้งแรกที่แคว้นมคธ แต่มีความจำเพาะที่ถ้อยคำ ความหมายต่างๆ มีไว้เพื่อรักษาพุทธพจน์ซึ่งเป็นเจตจำนงหลักของพระอรหันตสาวกกำหนดขึ้นและสวดพร้อมๆกัน
4.พระพุทธองค์อ่านออกเขียนได้ด้วยอักขระอื่น มีตัวอักขระอื่นที่ไม่ใช่อักษรบาลีในสมัยพระพุทธองค์
เพราะในสมัยพระพุทธองค์ มีการออกหมายจับ มีการเขียนด้วยตัวหนังสือ
ดังปรากฏในพระวินัย

โฮฮับผู้ไม่รู้จักภาษา ....
ภาษา คือกริยาอาการที่แสดงออกมาแล้วสามารถทำความเข้าใจกันได้ ไม่ว่าจะเป็นระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ มนุษย์กับสัตว์ หรือสัตว์กับสัตว์
ส่วนภาษาในความหมายอย่างแคบนั้น หมายถึง เสียงพูดที่มนุษย์ใช้สื่อสารกันเท่านั้นหรือสัญลักษณ์ที่กำหนดขึ้นเพื่อใช้เป็นเครื่องมือที่สำคัญที่สุดในการสื่อความเข้าใจระหว่างกันของคนในสังคม ช่วยสร้างความเข้าใจอันดีต่อกัน ช่วยสร้างความสัมพันธ์ของคนในสังคม.

ภาษาที่ใช้ในการสื่อสารมี 2 ประเภท คือ วัจนภาษาและอวัจนภาษา.
วัจนภาษา
วัจนภาษา หมายถึง ภาษาถ้อยคำ ได้แก่ คำพูดหรือตัวอักษรที่กำหนดใช้ร่วมกันในสังคม ซึ่งหมายรวมทั้งเสียง และลายลักษณ์อักษร ภาษาถ้อยคำเป็นภาษาที่มนุษย์สร้างขึ้นอย่างมีระบบ มีหลักเกณฑ์ทางภาษา หรือไวยากรณ์ซึ่งคนในสังคมต้องเรียนรู้และใช้ภาษาในการฟัง พูด อ่าน เขียนและคิด การใช้วัจนภาษาในการสื่อสารต้องคำนึงถึงความชัดเจนถูกต้องตามหลักภาษา และความเหมาะสมกับลักษณะ การสื่อสาร ลักษณะงาน เป้าหมาย สื่อและผู้รับสาร
วัจนภาษาแบ่งออกเป็น 2 ชนิด คือ

1. ภาษาพูด ภาษาพูดเป็นภาษาที่มนุษย์เปล่งเสียงออกมาเป็นถ้อยคำเพื่อสื่อสารกับผู้อื่น นักภาษาศาสตร์ถือว่าภาษาพูดเป็นภาษาที่แท้จริงของมนุษย์ ส่วนภาษาเขียนเป็นเพียงวิวัฒนาการขั้นหนึ่งของภาษาเท่านั้น มนุษย์ได้ใช้ภาษาพูดติดต่อสื่อสารกับผู้อื่นอยู่เสมอ ทั้งในเรื่องส่วนตัว สังคม และหน้าที่การงาน ภาษาพูดจึงสามารถสร้างความรัก ความเข้าใจ และช่วยแก้ไขปัญหา
ต่าง ๆ ในสังคมมนุษย์ได้มากมาย

2. ภาษาเขียน ภาษาเขียนเป็นภาษาที่มนุษย์ใช้อักษรเป็นเครื่องหมายแทนเสียงพูดในการสื่อ สาร ภาษาเขียนเป็นสัญลักษณ์ของการพูด ภาษาเขียนนั้นเป็นสิ่งที่มนุษย์ประดิษฐ์ขึ้นมาเพื่อใช้บันทึกภาษาพูด เป็นตัวแทนของภาษาพูดในโอกาสต่าง ๆ แม้นักภาษาศาสตร์จะถือว่าภาษาเขียนมิใช่ภาษาที่แท้จริงของมนุษย์ แต่ภาษาเขียนเป็นเครื่องมือสำคัญในการสื่อสารของมนุษย์ มาเป็นเวลาช้านาน มนุษย์ใช้ภาษาเขียนสื่อสารทั้งในส่วนตัว สังคม และหน้าที่การงาน ภาษาเขียนสร้างความรัก ความเข้าใจ และช่วยแก้ปัญหาต่าง ๆ ในสังคมมนุษย์ได้มากมายหากมนุษย์รู้จักเลือกใช้ให้เหมาะสมกับบุคคล โอกาส และสถานการณ์

อวัจนภาษา

อวัจนภาษา หมายถึง เป็นการสื่อสารโดยไม่ใช้ถ้อยคำ ทั้งที่เป็นภาษาพูดและภาษาเขียน เป็นภาษาที่มนุษย์ใช้สื่อสารกัน โดยใช้อากัปกิริยา ท่าทาง น้ำเสียง สายตาหรือ ใช้วัตถุ การใช้สัญญาณ และ สิ่งแวดล้อมต่าง ๆ หรือแสดงออกทางด้านอื่นที่สามารถรับรู้กันได้ สามารถแปลความหมายได้และทำความเข้าใจต่อกันได้.

โฮฮับผู้ไม่รู้ภาษา.....
พระพุทธองค์เกิดในสกุลของศากยะ แคว้นสักกะ
แคว้นต่างๆ ที่รายล้อมแคว้นนี้มีแคว้นที่มีอำนาจการปกครองมากเช่น แคว้นโกศล แคว้นวัชชี แคว้นมคธ แคว้นอังคะ ...
ภาษาที่ใช้ในแคว้นต่างๆ เหล่านี้ได้รับอิทธิพลมาตั้งแต่การกำเนิดแห่งอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุ อักขระที่ใช้ในสมัยนั้นต่างก็ได้รับอิทธิพลมากจาก Harappa ความแตกต่างทางภาษาเสียงสำเนียงก็มีแตกต่างกันไป

ในยุคอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุนี้ เป็นยุคที่มีอารยธรรมเจริญมาก มีการวางผังเมือง มีระบบชลประทาน รู้จักเขียนตัวหนังสือ มีมาตราชั่ง-ตวง-วัด นับถือเทพเจ้า ซึ่งก่อนพุทธกาล หรือ พ.ศ. 900-600 ปี ชนเผ่าอารยันได้แผ่อิทธิพลไปตลอดลุ่มแม่น้ำคงคา และนำศาสนาพราหมณ์ ภาษาพระเวท และระบบวรรณะเข้ามา

พระพุทธองค์รอบรู้หลายภาษา
การพรรณาเกี่ยวกับการปกครองหมู่สงฆ์ในสมัยพุทธกาล และการดำเนินเผยแผ่ของพระพุทธองค์ไปยังแคว้นต่างๆ จึงเชื่อได้ว่า พระองค์ทรงรอบรู้หลายภาษารอบๆ แคว้นสักกะด้วย.
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องการอนุญาติให้ยกพุทธพจน์ด้วยภาษาเดิมของเหล่าสาวกซึ่งมาจากหลายชาติหลายสกุล โดยไม่ให้ยกพุทธพจน์ด้วยภาษาพระเวทเพียงภาษาเดียว
ดังปรากฏในพระวินัย
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๗ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๗
จุลวรรค ภาค ๒

โฮฮับผู้ไม่รู้ภาษา....
พุทธพจน์ คือถ้อยคำซึ่งพระองค์ตรัส.
พุทธบัญญัติ เป็นสิ่งที่พระพุทธองค์มีเจตนาแสดงจำเพาะโดยอาศัยถ้อยคำ เช่นบัญญัติพระวินัย บัญญัติอนัตตา จุลศีล มหาศีล บัญญัติเฉพาะลงไปในถ้อยคำต่างๆ เพื่อประสงค์ให้มีความรู้ไปในทิศทางเดียวกัน.
พุทธบัญญัติเป็นส่วนหนึ่งในพุทธพจน์.

โฮฮับผู้ไม่รู้ภาษา...
ภาษาบาลี เกิดขึ้นหลังจากการปรินิพพานของพระพุทธองค์

ภาษาบาลี โดยคำว่า "บาลี" มาจากคำว่า "ปาลี" ซึ่งวิเคราะห์มาจาก ปาล ธาตุ ในความรักษา ลง ณี ปัจจัยๆ ที่เนื่องด้วย ณ ลบ ณ ทิ้งเสีย มีรูปวิเคราะห์ว่า พุทธวจนํ ปาเลตีติ ปาลี แปลโดยพยัญชนะว่า ภาษาใดย่อมรักษาไว้ซึ่งพระพุทธวจนะ เพราะเหตุนั้น ภาษานั้นชื่อว่า ปาลี แปลโดยอรรถว่า "ภาษาที่รักษาไว้ซึ่งพระพุทธวจนะ"

เป็นภาษาซึ่งอาศัยภาษาปรากฤต-มคธี เป็นภาษาหลักแต่มีความละเอียดรัดกุมขึ้นของไวยากรณ์
เป็นภาษาซึ่งพุทธสาวกฝ่ายเถรวาทใช้เป็นหลักในการศึกษาพุทธพจน์

ภาษาบาลีเป็นวจนภาษา เอาภาษาพูดเป็นหลัก ส่วนตัวอักขระยืมจากภาษาอื่นเฉพาะตัวอักขระ โดยเป็นเพียงเครื่องหมายที่มีเสียงกำกับอักขระจากภาษาอื่น

ตัวอักขระบาลีจึงแปรเปลี่ยนตามไปของเหล่าชนชาติ แต่การเปล่งเสียงซึ่งสืบทอดกันมาจะไม่เปลี่ยนแปลง
ตักอักขระบาลีที่มีการบันทึกจะเริ่มในสมัยพระเจ้าอโศกมหาราช โดยใช้อักขระพราหณมี และได้มีการพัฒนาเรื่อยมา เป็นอักขระเทวนาครี พม่า มอญ ไทยลานนา ลาว มลายู สิงหล ฯลฯ

โฮฮับผู้ไม่รู้ภาษา ....
การแปลภาษา ไม่ใช่อัตโมมติ หรือพูดเอาเอง
หลักการแปลภาษาบาลีเป็นไทย มีหลักมีเกณฑ์เข้มงวด

การแปลบาลี เป็นไทยให้เราๆ ท่านๆ ทำการศึกษาพุทธพจน์
มีการวางกฏเกณฑ์การแปลไม่ให้แปลตามอำเภอใจ
ต้องยึดหลักเกณฑ์ของไวยากรณ์บาลี
แปลโดยพยัญชนะ แปลโดยอรรถ ไม่อาจใส่ความคิดเห็นส่วนตนลงไปได้

ซึ่งต่างจากโฮฮับผู้ไม่รู้ภาษานั่งเทียน ความรู้ไวยากรณ์บาลีก็ไม่มีแม้เท่าหางอึ่ง
แสดงความเห็นเกรียนคีย์บอร์ด ไม่มีหลักไม่มีเกณฑ์แม้แต่ เครื่องหมาย "ฯ"
ซึ่งถูกประดิษฐ์ขึ้นมาเพื่อช่วยให้แบ่งประโยคทำความเข้าใจได้ง่ายขึ้น ในการศึกษาพระธรรมก็ไม่รู้จัก.


โฮฮับผู้ไม่รู้จักภาษา ...
ภาษาคนเป็นความรุ่งเรืองอย่างหนึ่งของอารยธรรมของมนุษย์

พระพุทธองค์อนุญาติให้ยกพุทธพจน์โดยภาษาท้องถิ่นตน

การแปลภาษาบาลี เป็นการแปลที่ต้องเป็นไปตามเนื้อความเดิม เพื่อให้คนชนชาตินั้นๆ รู้จักความหมายของพุทธพจน์...อย่างมีหลักเกณฑ์กำหนดตายตัว.

อย่าเอาอัตโนมัติตนแสดงแล้วอ้างว่าเป็นคำกล่าวของพระพุทธองค์

เช่นนั้นผู้หัวรั้นหัวแข็ง....

ไอ้ความเข้มงวดที่คุณกล่าวถึงนั้น............มันก็คือการบังคับให้คนต้องคิดตามฉัน
ธรรมมันเป็นเรื่องกายใจของตน...............ดันมาหลักเกณท์ของตนมายัดเยียดให้คนอื่น

สรุปเลยก็คือ ภาษาบาลีไม่ใช่ภาษาพ่อภาษาแม่ของเรา เราไม่มีสิทธิ์ไปตั้งกฎเกณท์
แล้วเที่ยวบังคับให้คนอื่นต้องเชื่อและทำตาม แบบนี้มันเป็นการดูแคลนบาลีพระไตรปิฎก
ดูถูกพระอรหันต์ผู้ทำมุขปาฐะในการทำสังคายนาครั้งแรก

พวกคนแก่หัวรั้น อธิบายที่มาที่ไปของภาษาให้ก็ไม่ฟัง ฟังหน่อยแล้วจะแย้งอย่างไรด้วยเหตุผล
ก็จะไม่ว่าสักนิด.....นี่มาพร่ามเรื่องกเกณท์บ้าๆบอๆที่พวกตนเมคตั้งเอาเอง

แค่เอาสติแยกแยะข้อมูลยังไม่มี เอาบาลีมาถาม แต่ดันทลึ่งพร่ามแต่"หลักการแปลบาลีๆๆๆ"
ตั้งสติแล้วพูดให้มีนเป็นเรื่องเป็นราว.....ทำได้มั้ย



แล้วไอ้ที่ทำอยู่เนี่ยไม่ใช่การใส่ความคิดเห็นส่วนตนหรือ ตัวเองทำได้คนอื่นทำไม่ได้หรือไง่
ศาสนาพุทธเป็นของคนแปลบาลีหรือไง
อ้างเรื่อยเปื่อย ขนาดหลวงพ่อปยุตผู้มีส่วนร่วมในการแปล ท่านยังบอกว่า....พระไตรปิฎกแปลไทย
ยังต้องให้ผู้มีความรู้มาตกลงร่วมกัน เพื่อแก้ไขให้เป็นไปในทางเดียวกัน

ไปอ่านพระไตรปิฎกแปลไทยของท่านพุทธทาสซิ ถามหน่อยมันเหมือนกับที่คุณอ้างหรือไม่
พุทโธ่! อ้างดะไม่รู้เรื่องรู้ราว พระผู้ใหญ่ที่สามารถแปลบาลีได้....ยังมีความเห็นไม่ลงรอยกันเลย

ไอ้ไวยากรณ์บาลีที่คุณอ้างพูด ผมถามหน่อยไอ้หลักที่คุณยึดมั่นอยู่......มันใช่หลักไวยากรณ์บาลีหรือ
มันก็แค่พวกมหาเปรียญรวมหัวกันสร้างหลักเกณท์ขึ้นมา ด้วยการเอาหลักของภาษาไทยบ้าง
เขมรบ้าง ล้านนาบ้าง.......แล้วก็มามั่วบอกว่า เป็นหลักเกณท์บาลี

แค่ตัวสัญลักษณ์..ฯ ยังมามั่วบอกว่าเป็นบาลี
แถมอ้างคัมภีร์โบราณเลอะเทอะ เราก็พูดเป็นร้อยครั้งว่า บาลีไม่มีตัวอักษร
ไม่มีภาษาเขียน มีแต่ภาษาพูด เมื่อไม่มีแล้วมันจะมี ฯได้อย่างไร

ถ้ามันมีปรากฎอยู่ในบาลีที่ใช้อักษรไทย ย่อมต้องเข้าใจว่ามันเป็นอักษรไทย
ความเข้าใจต่ออักษรหรือสัญลักษณ์นั้น.....ต้องยึดตามหลักการเขียนของไทย
ไม่ใช่ไปอ้างคัมภีร์โบราณ คัมภีร์โบราณมันไม่ใช่พระไตรปิฎก ส่วนใหญ่เป็นคัมภีร์เวทมนต์
ของพวกขอมหรือล้านนา



"ฯ" ไม่ใช่บาลี บาลีไม่มีตัวอักษร มีแต่ภาษาพูด
เมื่อเราอ่านบาลีที่ใช้อักษรไทยในการเขียนเพื่อออกเสียงนั้น
ตัวอักษร"ฯ"ย่อมต้องเป็นตัวษรไทยไปโดยปริยาย เหตุนี้"ฯ"จึงต้องยึดหลักตัวอักษณไทย
ไม่ใช่เป็นตัวอักษรไทยแต่มั่วไปอ้างตัวอักษรขอมหรือล้านนา

โดยการอ่านบาลีที่เป็นตัวอักษรไทย เมื่อเห็น"ฯ"จะไม่มีการอ่านออกเสียง
เพียงแต่ให้รู้ไว้ว่า บัญญัติต่างๆก่อนหน้าตัวอักษร"ฯ" ยังมีเนื้อหามากกว่าที่เห็น

และที่สำคัญที่สุดในภาษา ไทยตัวสัญลักษณ์"ฯ" ท่านอ่านว่า...ไปยาลน้อย
ท่านไม่อ่านว่า คั่นเดี๋ยวหรืออั่งคั่น คำที่ว่านี่มันเป็นของพวกขอมหรือล้านนาโบราณ
พวกขอมหรือล้านนาท่านใช้เขียนประกอบคัมภีร์เวทมนต์....มันไม่เกี่ยวกับพระไตรปิฎกเลยสักนิด