อดนึกถึงโฮฮับไม่ได้ แทรกหน่อย ถึงบ้านท้อแท้ คนเลยท้อแท้ใจ ว่ากันไปบนถนนชีวิต




กระทู้นี้ พูดถึง “ชีวิต” (ชีวิตคืออะไร) พอพูดถึงชีวิต โฮฮับ ก็ค้านว่า ไม่เป็นพุทธพจน์ พระพุทธเจ้าไม่เคยพูดถึงชีวิต พูดถึงแต่ สัตว์ (สัตตานัง) ว่างั้น

ดังนั้น จึงให้ดู ทั้ง “มนุษย์” ทั้ง “คน” ทั้ง “สัตว์” จะใช้คำไหนเลือกเอา

พอพูดถึงคน โฮฮับก็แย้งว่า ถ้าพูด “คน” ได้แก่ “คนบ้า” คือบ้าบอคอแตก อยู่บ้านหลังคาแดง นี่ “คน” ว่างั้น
ถ้าไม่บ้า ไม่ใช่คน ไม่เรียกคน เรียก”บุคคล” ว่ากันไป

และต้องตาย (หยุดหายใจ) ไร้ชีวิตแล้วด้วยนะ ถ้ายังไม่ตาย ยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่เป็นพุทธพจน์ ต้องตายก่อน

ดู


มนุษย์ ตามศัพท์ “ผู้มีใจสูง” ได้แก่ คนผู้มีมนุษยธรรม เช่น เมตตา กรุณา เป็นต้น สัตว์ผู้รู้จักคิดเหตุผล, สัตว์ที่มีใจสูง, คน

สัตว์ “ผู้ติดข้องอยู่ในรูปารมณ์ เป็นต้น” สิ่งที่มีความรู้สึกและเคลื่อนไหวไปเอง รวมตลอดทั้งเทพ มาร พรหม มนุษย์ เปรต อสุรกาย ดิรัจฉาน และสัตว์นรก ในบาลีเพ่งเอามนุษย์ก่อนอย่างอื่น ....ไทยมักเพ่งเอาดิรัจฉาน


สัตว์โลก โลกคือหมู่สัตว์

...นึกถึงสิ่งนี้...โลกคือหมู่สัตว์อันชราต้อนไปอยู่...อัทธุโว...เป็นผู้ไม่ยั่งยืน...