:b12:
เวลาเขียนแผนที่บอกทางคนนี่เขาไม่ใช่เขียนให้เห็นภาพรวมทั้งหมดหรือครับ

คิดอย่างกรัชกายก็เหมือนคนเขียนแผนที่บอกทางจากกรุงเทพไปขึ้นดอยอ่างขางที่เชียงใหม่คือเขียนให้ดูเฉพาะจุดที่ตั้งของขนส่งหมอชิต หรือประตูน้ำพระอินทร์ มันจะอาศัยแผนที่ที่กรัชกายเขียนเป็นคู่มือนำไปถึงดอยอ่างขางได้หรือครับ

ถ้ากรัชกายจะเขียนแผนที่ไปนิพพาน, นิรวาณ อย่างอโศกบ้าง จะเขียนให้เห็น เช่น =>ศีล => สมาธิ=> ปัญญา => วิมุตติ => วิมุตติญาณทัสสนะ จบกิจ ชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย ไม่กลับมาเกิดอีกแล้ว เบื่อลูกเบื่อเมีย ไม่ได้ดังใจเลย คิกๆๆ

เขียนสั้นง่ายดีแล้วมันจะไปในเวลาอันรวดเร็วเหมือนที่เขียนได้หรือคะ

ถ้าถามท่านอโศก ท่านจะบอกว่า แค่กลั้นใจก็ถึงนิพพานแล้ว

บางคนก็ว่า ยืนฉี่ก็เป็นอรหันต์ (ไปนิพพานแล้ว)

ถ้าถามกรัชกาย มันไม่ง่ายอย่างพูดอย่างเขียนดอกครับคุณโรส แค่เจริญภาวนาให้สมาธิเกิดนี่ ใช้เวลาเป็นเดือนเป็นปี บางคนทำจนท้อสมาธิยังไม่เกิดเลย ครั้นสมาธิเกิดแล้ว ก็หลงวน บางคนทำไปทำมาหลงติดยึดเหล่ห์กลความคิดจนเพี้ยนไปก็มี

ศิษย์ : " หลวงปู่ครับ ทำยังไงจึงจะถึง
นิพพานเร็วๆ ครับ ? "

หลวงปู่บุดดา : " ดูปัจจุบันบ่อยๆ สิ ถึงเอง
แหละ อุเบกขาต่ออดีต อนาคตเสีย มีตัว
ปัจจุบันเอกัคคตา กายไม่มีบาปมีกรรม
เอกัคคตาจิต ไม่มีอารมณ์ ๖ เหลืออารมณ์
เดียว กายเป็นอารมณ์ของจิต

วิปัสสนาปัญญาตรัสรู้
กายสงบ จิตสงบ นี่ เป็นตัวสมถะ
พอเห็นกายกับจิต เกิดดับ
ก็เป็นวิปัสสนาขององค์มรรค ๘

แก้ปัจจุบัน แก้กิเลสมาร แก้ที่ปัจจุบัน
อยู่ที่กายปัจจุบัน จิตปัจจุบัน

พุทธะ ก็อยู่นี้ ,ธรรมะ ก็อยู่นี้ ,สังฆะ ก็อยู่นี้,
ปริยัติ อยู่ปัจจุบัน, ปฏิบัติ ก็ปัจจุบัน, ปฏิเวธก็ปัจจุบัน

เอโกธัมโม ธรรมมีอันเดียว ธรรมไม่เกิดไม่
ตาย ก็เข้านิพพานตรงนี้ มันจะต้องไปยาก
อะไรเล่า พอถึงแล้วก็ไม่ตาย ก็เป็นนิพพาน
แล้ว มันจะไปยากอะไร "

หลวงปู่บุดดา ถาวโร

ดูนี่ค่ะ อ้างอิงโพสต์ จากกระทู้ ความถือตนถือตัว คุณรสมน จขกท.
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=52573

หนังสือประวัติปฏิปทาของหลวงปู่ดูลย์ อตุโล

หวนคิดขึ้นมาได้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งหนึ่ง ครั้งนั้นสามเณร ๒ รูป เสร็จจากการศึกษาพระปริยัติธรรมแล้ว นั่งพักผ่อนอยู่ใต้ต้นไม้หน้ากุฏิ ถกเถียงกันอยู่ถึงคุณแห่งพระอรหันต์ที่ศึกษามาจากห้องเรียน
สามเณรใหญ่ชี้แจงว่า "พระอรหันต์นั้นละกิเลสได้หมดสิ้นแล้ว ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ไม่ยุ่งเกี่ยวกับอะไรทั้งนั้น หมดความยึดมั่นถือมั่นโดยสิ้นเชิง"
สามเณรน้อยเถียงทันที "พระอรหันต์ของหลวงพี่ช่างน่าเวทนานัก เหมือนเสาต้นหนึ่ง ก้อนหินก้อนหนึ่ง จะเกิดน้ำท่วมไฟไหม้ก็ไม่รู้อะไรเลย คงจะต้องตายเสียเปล่า และยังเป็นบุคคลที่ไร้ประโยชน์สิ้นเชิง"
ขณะที่วิวาทะกำลังดำเนินไปอย่างผิดเป้าหมาย ก็มีเสียงกระแอมดังขึ้นจากในกุฏิ สามเณรทั้ง ๒ จึงสามัคคีกันหลบหนีไป
ครั้นข้อถกเถียงนี้ล่วงรู้ถึงหลวงปู่ ท่านก็บอกว่า "แม้จะเป็นการถกเถียงเอาชนะกันแต่ก็เป็นการตั้งข้อสังเกตที่น่าพินิจพิจารณา"
แล้วหลวงปู่อธิบายว่า
"จิตเป็นสภาพรู้อารมณ์ ตราบใดที่มีจิต การรับรู้อารมณ์ก็ย่อมมีเป็นธรรมดา โดยไม่ต้องสงสัย ดังนั้นบุคคลธรรมดารับรู้อารมณ์อย่างไร พระอรหันต์ก็ย่อมจะต้องรับรู้อารมณ์อย่างนั้น และการรับรู้อารมณ์ของท่านน่าจะเป็นไปด้วยดี ยิ่งเสียกว่าคนธรรมดาสามัญด้วยซ้ำ เพราะจิตของท่านไม่มีเมฆหมอกคือกิเลสปกคลุมอยู่ อันจะทำให้ความสามารถรับรู้อารมณ์ลดลง"
ดังนี้ การกล่าวหาว่าพระอรหันต์ไม่รับรู้อะไร ไม่ยุ่งไม่เกี่ยวอะไรทั้งนั้น จึงไม่ถูกต้องอย่างแน่นอน
ส่วนการที่ท่านหมดความยึดมั่นถือมั่นโดยสิ้นเชิงนั้น ย่อมหมายความว่าแม้กระทั่งความไม่ยึดมั่นในสิ่งหนึ่งสิ่งใดก็ย่อมไม่มีแก่ท่าน
กล่าวคือ ท่านหมดทั้งความยึดมั่นถือมั่น และความไม่ยึดมั่นถือมั่น ไม่มีทั้งความพอใจในสิ่งใด ทั้งความรังเกียจในสิ่งใด ดังนี้จึงจะเรียกว่า "โดยสิ้นเชิง" ได้
จิตของท่านจึงลอยเด่นเหนือความดึงดูดและผลักดันต่อสรรพสิ่งเป็นอิสระชั่วนิรันดร
หลวงปู่ได้ชี้แนวทางพิจารณาว่า
"อย่าพยายามทึกทักเอาเองตามความรู้สึกของตนว่า พระอริยบุคคลไม่ว่าในลำดับใด เป็นบุคคลที่มีอะไรผิดแปลกไปจากคนธรรมดาสามัญ ท่านก็มีอะไรทุกอย่างเหมือนๆ กับคนธรรมดาสามัญ ทั้งร่างกายและจิตใจ
หรือถ้าจะว่าให้ถูก ท่านเสียอีกเป็นธรรมดาสามัญ ปุถุชนต่างหากที่มีอะไรผิดธรรมดาวิปริตไปด้วยการปรุงของกิเลสตัณหาอันเป็นเหตุแห่งทุกข์
พระอรหันต์ท่านเป็นปกติธรรมดา พ้นจากการปรุงแต่ง จึงอยู่อย่างไม่มีทุกข์
พระอริยบุคคลที่รองๆ ลงมา ก็มีการดำรงอยู่อย่างมีทุกข์มากขึ้นตามลำดับ และกำลังดำเนินไปสู่การดำรงอยู่อย่างไม่มีทุกข์ต่อไป
ก็แล การดำรงอยู่อย่างไม่มีทุกข์นี้ย่อมเป็นยอดปรารถนาของสัตว์โลกทั้งมวล
สรรพสัตว์ทุกหมู่เหล่าที่วิ่งเต้นดิ้นรนอยู่ด้วยประการต่างๆ ทุกวันเวลานี้ ก็ล้วนแต่เพื่อจุดประสงค์ที่จะระงับดับทุกข์ของตนๆ อย่างเดียวเท่านั้น มิได้เป็นไปเพื่อประการอื่นใดเลยแม้แต่น้อย เมื่อหิวก็เสาะแสวงหาอาหาร เมื่อเกิดโรคภัยก็วิ่งหายารักษาโรค เป็นต้น"

จากหนังสือประวัติปฏิปทาของหลวงปู่ดูลย์ อตุโล