ถ้าอยู่กับปัจจุบัน..จริง...จะต้องเห็น..เวทนา
เ้ห็นสุขเวทนา..ทุกขเวทนา..มันทุกข์เสมอกันยังงัย?..

ถ้าเลยมาที่..ยินดี..ยินร้าย...
ถ้าเห็นปัจจุบันจริง....จะมีคำถามกับตัวเองว่า..ทำไมมันถึงได้ยินดี..รึ..ยินร้าย.?
และถ้าอยู่กับปัจจุบันจริง...จะเห็นคำตอบในคำถาม.......
คำตอบนี้สำเร็จแล้วรึ?...ยัง..ยัง

เห็นคำตอบในคำถามนี้...เรื่อยๆ...จะเกิดความรู้สึกในสัมมาญาณ...
ความรู้สึกในสัมมาญาณนี้สำเร็จแล้วรึ?..ยัง...ยังก่อน

ความสำเร็จ..ไม่ใช่เรื่องของเรา.
เรื่องของเรา..คือ..สะสม..เพิ่มพูน..ความรู้สึกในสัมมาญาณ..ไปเรื่อยๆ..ส่วนความสำเร็จเป็นเรื่องของมัน..ไม่ใช่เรื่องของเรา..

ความรู้สึก..นี้แหละที่อโสกะ..ต่อต้านตลอด...นิยมความไม่รู้สึก...จนมีโวหารว่า..ยังมีผู้รู้อยู่...มักนิยมชมชอบคนที่มีโวหารการไม่รู้สึก...ดับไปต่อหน้าต่อตา..ตรงนี้ผมว่าอโสกะมีจิตตกร่องนะ(ภพประจำตัว)

:b12:
เฉย ด้วยมิจฉาทิฏฐินั้น ใช้วิธีอดเอาทนเอา ไม่สนใจ หลบเข้ฌาณ เข้าสมาธิ (1)แบบพวกฤาษี อเจลกะ

แต่เฉยสัมมาทิฏฐินั้น เป็นไปตามกระบวนการแห่งมรรค คือเอาสติ ปัญญามา สังเกตพิจารณาความยินดียินร้ายจนเห็นผู้ยินดียินร้าย เห็นเหตุปัจจัยที่ทำให้เกิดยินดียินร้าย ทำงานไปจนหมดกำลังดับความยินดียินร้ายไปโดยไม่ต่อปฏิกิริยาไปจนเป็นตัณหา(2) ยินดียินร้ายดับลงเพราะหมดเหตุปัจจัย อุเบกขาโดยธรรมจึงเกิดขึ้นมาแทน อุเบกขาประเภทนี้ สงบ เย็น ไม่ต้องออกแรงดูดดึงหรือผลักต้านสิ่งใด ตั้งอยู่ไม่นานก็เข้าสู่ปกติ หรือสมดุลย์ บางอาจารย์ท่านเรียกว่า "อุเบกขาที่สมบูรณ์" ภาษาอังกฤษเรียก " Equalnimity"

ถ้าดูตามที่เขียนมา..(1)..ก็เหมือนกับ..(2) ได้
ลำพัง...การขึ้นต้นด้วยคำว่า..มิจฉาทิฏฐิ...กับ..สัมมาทิฏฐิ...ไม่ได้ช่วยอะไร

(2)..จะต่างจาก (1) ได้...จะต้องมีคำบางคำที่บ่งชี้...ว่า..มีสัมมาญาณ..เกิดขึ้น..ซึ่งไม่เคยเห็นจากอโสกะเลย...นอกจากนิ่งๆไปแล้วมันก็ดับเอง...

ยินดี..ยินร้าย..นี้ถึงงัยมันดับเองอยู่แล้ว..ถึงปรุงไปมันก็ดับ....ไม่ปรุง.มันก็ดับ...การเห็นมันดับโดยไม่ปรุงต่อแค่นี้นะ...มิจฉาทิฏฐิ..ก็ทำได้...เพียงคำว่า..ใช้วิธีอดเอาทนเอา ไม่สนใจ หลบเข้ฌาณ เข้าสมาธิ ก็เป็นแค่โวหาร..เจ้าตัวก็อาจไม่รู้ว่าที่ตัวเองกำลังดูมัน..สังเกตมัน..อยู่นั้นนะ...ตัวเองกำลังใช้ความอดทนในเหตุปัจจัยที่ทำให้ยินดี..ยินร้าย..อยู่ก็ได้

แต่..สัมมาญาณ...จะแตกต่างออกไป...

ที่...ไม่เคยเห็นในความเห็นของอโสกะ..

ผมถึงเคยพูดว่า..อโสกะกำลังทำสมถะก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำสมถะ...(สมถะไม่ได้น่าเกลียดอะไร..แต่หลงนี้แหละน่าเกลียด)

แต่เฉยสัมมาทิฏฐินั้น เป็นไปตามกระบวนการแห่งมรรค คือเอาสติ ปัญญามา สังเกตพิจารณาความยินดียินร้ายจนเห็นผู้ยินดียินร้าย เห็นเหตุปัจจัยที่ทำให้เกิดยินดียินร้าย ทำงานไปจนหมดกำลังดับความยินดียินร้ายไปโดยไม่ต่อปฏิกิริยาไปจนเป็นตัณหา(2) ยินดียินร้ายดับลงเพราะหมดเหตุปัจจัย อุเบกขาโดยธรรมจึงเกิดขึ้นมาแทน อุเบกขาประเภทนี้ สงบ เย็น ไม่ต้องออกแรงดูดดึงหรือผลักต้านสิ่งใด ตั้งอยู่ไม่นานก็เข้าสู่ปกติ หรือสมดุลย์ บางอาจารย์ท่านเรียกว่า "อุเบกขาที่สมบูรณ์" ภาษาอังกฤษเรียก " Equalnimity"