พูดยังงั้น หมายความว่า เกิดมาแล้วเป็นยังไงก็ยังงั้น เปลี่ยนแปลงไม่ได้ใช่หรือไม่

เป็นคนจนก็จนไปจนตาย เกิดมาโฮ่ ก็โฮ่ กันจนตาย เพราะเป็นกรรมเก่าแต่ปางก่อน เปลี่ยนแปลงไม่ได้ ยังงั้นหรือขอรับ

เกิดมาเป็นคนนี้ได้เพียงชาตินี้เพราะวิถีจิตยังดำรงสืบต่อมาจากปฏิสนธิจิตขณะแรกจนกว่าจะถึงจุติจิต
จิต1ขณะสุดท้ายที่ทำให้เกิดเป็นคุณกรัชกายเกิดภวังค์คั่นสืบต่อไปปฏิสนธิจิตชาติใหม่ร่างไหนไม่รู้น๊า
ไม่มีใครเลือกได้เพราะที่เกิดมาเพราะยังไม่หมดกิเลสค่ะแล้วตายไปแล้วหากรัชกายไม่เจอทั้งจักรวาล

กรัชกายถามว่า ไปไหนมาขอรับ ตอบให้ตรงคำถามหน่อยก็ดี จะได้อยู่ร่วมกันได้ คิกๆๆ

บอกไม่ชัดเหรอคะ

งั้นกลายร่างเป็นแมวเดี๋ยวนี้เลย

ตกลงเป็นแมวรึยังนี่คำตอบ

พูดยังงั้น หมายความว่า เกิดมาแล้วเป็นยังไง ก็ยังงั้น เปลี่ยนแปลงไม่ได้ใช่ไหม ใช่ ไม่ใช่

เกิดมาจนก็จนไปจนตาย เกิดมาโง่ ก็โง่กันจนตาย เพราะเป็นกรรมเก่าแต่ปางก่อน เปลี่ยนแปลงไม่ได้ ยังงั้นหรือใช่ ไม่ใช่

ตอบสิครับ ใช่ ไม่ใช่

สุภาพแบบคาดคั้นเอาเป็นเอาตายเลยหรอออออ

ก็จะตอบว่าทั้งใช่และทั้งไม่ใช่ก็ได้เพราะทุกอย่างมันไม่เที่ยงไง

ตอบว่าใช่เพราะเกิดมาแล้วเปลี่ยนแปลงไม่ได้เพราะดับแล้ว
เกิดมาเพื่อได้เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส รู้สิ่งกระทบสัมผัส
คิดนึก ที่เกิดมาแล้วมารับวิบากและทำกรรมใหม่เพิ่มขึ้นน๊า
เปลี่ยนแปลงไม่ได้เพราะเป็นผลของกรรมมาให้ผลเป็นคนนี้

ตอบว่าเกิดมาแล้วเปลี่ยนแปลงไม่ได้ก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละค่ะ
เพราะเกิดมาแล้วต้องแก่ชรา ต้องเจ็บป่วย และต้องตายไป
กรรมเก่าที่ให้ผลมาเกิดเป็นคนนี้เป็นกรรมดีแล้วแต่เหตุต่างๆ
ที่เป็นการปรุงแต่งตามกรรมในอดีตที่จิต+เจตสิก+รูปทุกสิ่ง
ที่เกิดดับแต่ละขณะในอดีตชาติก็มาปรากฏเป็นนิมิตที่ปรากฎ
จะดีจะเลวจะทุกข์จะสุขจะเดือดร้อนจะเจ็บป่วยไข้ทุกอย่างที่มี
วิบากกรรมเปลี่ยนไม่ได้แต่มีการปรุงแต่งจิตตามเหตุปัจจัยใหม่ได้

เงียบกริบนี่คุณกรัชกายขาคำตอบก็ตอบไปแล้ว
บอกมาสิคะว่าเป็นความจริงไหมถูกหรือผิดคะ
อย่าเชียวน๊า/อย่าบอกว่าลื่นว่าไหลไม่ใช่น๊า

ตั้งกระทู้ "กฏแห่งกรรม" ไว้ จะนำคำตอบนี้ไปเทียบ ไปทำความเข้าใจกับ คคห. คุณโรสที่นั่น รักแล้วรอหน่อย จะไปตามมาให้

น่านๆๆ มีแถไปเรื่อยต่ออีก

ผลของการปฏิบัติถูกต้อง คือ เมื่อกำหนดอารมณ์ทันปัจจุบันขณะ ไม่หลง หรือหลงน้อยลง จนผ่านพ้นอุปสรรคกีดขวางต่างๆ เช่น ภาพในใจ ความฟุ้งซ่าน ความง่วงเหงาหาวนอน เป็นต้นได้แล้ว สภาพจิตจะเป็น เช่น

ผลของการปฏิบัติ

๑. ในแง่ความบริสุทธิ์ เมื่อสติจับอยู่กับสิ่งที่ต้องการอย่างเดียว และสัมปชัญญะรู้เข้าใจสิ่งนั้นตามที่มันเป็น ย่อมเป็นการควบคุมกระแสการรับรู้และความคิดไว้ให้บริสุทธิ์ ไม่มีช่องที่กิเลสต่างๆ จะเกิดขึ้นได้ และในเมื่อวิเคราะห์มองเห็นสิ่งเหล่านั้น เพียงแค่ตามที่มันเป็น ไม่ใส่ความรู้สึก ไม่สร้างความคิดคำนึง ตามโน้มเอียง และความใฝ่นิยมต่างๆ ที่เป็นสกวิสัย (subjective ) ลงไป ก็ย่อมไม่มีความยึดมั่นถือมั่นต่างๆ ไม่มีช่องที่กิเลสทั้งหลาย เช่น ความโกรธ จะเกิดขึ้นได้ เป็นวิธีกำจัดอาสวะเก่า และป้องกันอาสวะใหม่ ไม่ให้เกิดขึ้น

๒. ในแง่ความเป็นอิสระ เมื่อมีสภาพจิตที่บริสุทธิ์อย่างในข้อ ๑ แล้วก็ย่อมมีความเป็นอิสระด้วย โดยจะไม่หวั่นไหวไปตามอารมณ์ต่างๆ ที่เข้ามากระทบเพราะอารมณ์เหล่านั้น ถูกใช้เป็นวัตถุสำหรับศึกษาพิจารณาแบบสภาววิสัย (objective) ไปหมด เมื่อไม่ถูกแปลความหมายตามอำนาจอาสวะ ที่เป็นสกวิสัย (subjective) สิ่งเหล่านั้น ก็ไม่มีอิทธิพลตามสกวิสัย แก่บุคคลนั้น และพฤติกรรมต่างๆ ของเขา จะหลุดพ้นจากการถูกบังคับด้วยกิเลสที่เป็นแรงขับ หรือแรงจูงใจไร้สำนึกต่างๆ (unconscious drives หรือ unconscious motivations) เขาจะเป็นอยู่อย่างที่เรียกว่า ไม่อิงอาศัย (คือไม่ต้องขึ้นต่อตัณหาและทิฐิ) ไม่ถือมั่นสิ่งใดในโลก

๓. ในแง่ของปัญญา เมื่อยอยู่ในกระบวนการทำงานของจิตเช่นนี้ ปัญญาย่อมทำหน้าที่ได้ผลดีที่สุด เพราะจะไม่ถูกเคลือบหรือหันเหไปด้วยความรู้สึกความเอนเอียง และอคติต่างๆ ทำให้รู้เห็นตามที่มันเป็น คือรู้ตามความเป็นจริง

๔.ในแง่ความพ้นทุกข์ เมื่อจิตอยู่ในภาวะที่ตื่นตัวเข้าใจสิ่งต่างๆตามที่มันเป็น และคอยรักษาท่าทีของจิตอยู่ได้เช่นนี้ ความรู้สึกเอนเอียงในทางบวกหรือลบต่อสิ่งนั้นๆ ที่มิใช่เป็นไปโดยเหตุผลบริสุทธิ์ ย่อมเกิดขึ้นไม่ได้ จึงไม่มีทั้งความรู้สึกในด้านติดใคร่กระหายอยาก (อภิชฌา) และความขัดเคืองกระทบใจ (โทมนัส) ปราศจากอาการกระวนกระวาย (anxiety) ต่างๆเป็นภาวะจิต ที่เรียกว่าพ้นทุกข์ มีความโปร่งเบาผ่อนคลายสงบผ่องใสเป็นตัวของตัวเอง อย่างไม่มีขีดคั่นพรมแดน


ผลที่กล่าวมาทั้งหมด ความจริงก็สัมพันธ์เป็นอันเดียวกัน เป็นแต่แยกส่วนในแง่ต่างๆ เมื่อสรุปตามแนวปฏิจจสมุปบาท และไตรลักษณ์ก็ได้ความว่า เดิมนั้น มนุษย์ไม่รู้ว่าตัวตนที่ยึดถือไว้ไม่มีจริง เป็นเพียงกระแสของรูปธรรมนามธรรมส่วนย่อยจำนวนมากมาย ที่สัมพันธ์เนื่องอาศัยเป็นเหตุปัจจัยสืบต่อกันกำลังเกิดขึ้น และเสื่อมสลายเปลี่ยนแปลงไปอยู่ตลอดเวลา


เมื่อไม่รู้เช่นนี้ จึงยึดถือเอาความรู้สึกนึกคิด ความปรารถนา ความเคยชิน ทัศนคติ ความเชื่อถือ ความเห็น การรับรู้ เป็นต้น ในขณะนั้นๆว่าเป็นตัวตนของตนแล้ว ตัวตนนั้นก็เปลี่ยนแปลงเรื่อยไปรู้สึกว่า ฉันเป็นนั่น ฉันเป็นนี่ ฉันรู้สึกอย่างนั้น ฉันรู้สึกอย่างนี้ ฯล ฯ

การรู้สึกว่า ตัวฉันเป็นอย่างนั้น อย่างนี้ ก็คือการถูกความรู้สึกนึกคิด เป็นต้น ที่เป็นนามธรรมส่วนย่อยในขณะนั้นๆ หลอกเอานั่นเอง เมื่ออยู่ในภาวะถูกหลอกเช่นนั้น ก็คือการตั้งต้นความคิดที่ผิดพลาด จึงถูกชักจูงบังคับ ให้คิดเห็นรู้สึกและทำการต่างๆไปตามอำนาจของสิ่งที่ยึดว่าเป็นตัวตนของตนใน ขณะนั้นๆ


ครั้นมาปฏิบัติตามหลักสติปัฏฐาน ก็มองเห็นรูปธรรมนามธรรม แต่ละอย่างที่เป็นส่วนประกอบของกระแส กำลังเกิด ดับอยู่ ตามสภาวะของมันเมื่อวิเคราะห์ส่วนประกอบต่างๆ ในกระแส แยกแยะออก มองเห็นกระจายออกไปเป็นส่วนๆ มองเห็นอาการที่ดำเนินสืบต่อกันเป็นกระบวนการแล้วย่อมไม่ถูกหลอกให้ยึดถือ เอาสิ่งนั้นๆ เป็นตัวตนของตน และสิ่งเหล่านั้น ก็หมดอำนาจบังคับให้บุคคลอยู่ในบงการของมัน


ถ้าการมองเห็นนี้เป็นไปอย่างลึกซึ้ง แจ่มชัดเต็มที่ ก็เป็นภาวะที่เรียกว่าความหลุดพ้น ทำให้จิตตั้งต้นดำเนินไปในรูปใหม่ เป็นกระแสที่บริสุทธิ์โปร่งเบา เป็นอิสระ ไม่มีความเอนเอียงยึดติดและเงื่อนปมต่างๆ ในภายใน เกิดเป็นบุคลิกภาพใหม่



กล่าวอีกนัยหนึ่งว่า เป็นสภาพของจิตที่มีสุขภาพสมบูรณ์ ดุจร่างกายที่เรียกว่ามีสุขภาพสมบูรณ์ เพราะองค์อวัยวะทุกส่วนปฏิบัติหน้าที่ได้คล่องเต็มที่ตามปรกติของมัน ในเมื่อไม่มีโรคเป็นข้อบกพร่องอยู่เลย

โดยนัยนี้ การปฏิบัติตามหลักสติปัฏฐาน จึงเป็นวิธีการชำระล้างอาการเป็นโรคต่างๆ ที่มีในจิต กำจัดสิ่งทีเป็นเงื่อนปม เป็นอุปสรรคถ่วงขัดขวางการทำงานของจิตให้หมดไป ทำให้ปลอดโปร่ง พร้อมที่จะดำรงชีวิตอยู่เผชิญและจัดการกับสิ่งทั้งหลายในโลก ด้วยความเข้มแข็งและสดชื่นต่อไป

ท่านผู้รู้ท่านรู้ชัดรู้แจ้งว่าไม่ใช่สัตว์บุคคลตัวตน
เพราะไม่รู้จึงเกิดมา ด้วยความไม่รู้ไปเรื่อยๆ
จนกว่าจะเริ่มรู้เริ่มคิดเห็นถูกตามคำสอน
อยู่ไปวันๆกับความคิดของตนว่าเรา
เป็นความอยากได้ในโลกธรรม8
หลงยึดมั่นถือมั่นเป็นธรรมดา
แต่เมื่อมีพระพุทธเจ้าอุบัติ
คำสอนของพระองค์
เตือนให้รู้ตัวจริงๆ
ฟังบ้างหรือเปล่า
ต้องเข้าใจน๊า
ตายแล้วเกิด
แน่นอนเลย
เพราะไม่รู้