ชื่อ ของเครื่องหมาย "ฯ" นี้เมื่อใช้ในการแบ่งประโยค เรียกว่า "ขั้นเดี่ยว" พึงเข้าใจตามหลักภาษาศาสตร์
ของการจารึกพระธรรมในใบลาน
ส่วนการย่อความว่ายังมีเนื้อหา ในบันทึกใบลาน จะใช้ ฯเปฯ ไม่ได้ใช้ ฯลฯ โฮฮับรู้ผิดๆถูกๆ ก็เรียนรู้เสียใหม่
หากไม่รู้ก็ไปถามหาจากครูอาจารย์ด้านภาษาบาลี ก่อนที่จะมาเฉไฉถูไถครับ

หน้าแตกหน้าแหก เรื่องลอกผิดลอกถูก
อย่าให้ไม่รับเย็บขนาด ขนาดไม่รู้ภาษาอีกเลย โฮฮับ

จะบ้าตาย!!! บอกแล้วว่าบาลีไม่มีตัวอักษรหรือพยัญชนะใดทั้งสิ้น
บาลีมีแต่ภาษาพูด ถามจริงพวกมคธพูดกันที ตัวอักษรมันลอยออกมาจากปากหรือไง

อ้างอาจารย์ด้านบาลีหน้าตาเฉย ไปลอกเขามาแทนที่จะศึกษาให้ถ่องแท้เสียก่อน
ดันมาพูดเป็นนกแก้วนกขุนทอง ไปจำเขามาแล้วฟังเขาอธิบายหรือเปล่าว่า ทำไมถึงเรียกอย่างนั้น

ถามจริง"ฯ" ไอ้สัญลักษณ์แบบนี้ บาลีเขาอ่านว่าขั้นเดียวงั้นหรือ
ตลกจริงๆไอ้ที่พูดมานะ คนไทยเขาว่า"นี่มันภาษาของตู อย่ามามั่ว"

สัญลักษณ์"ฯ" นี่ในภาษาเขมรเขาไว้ใช้เป็นสัญลักษณ์บอกวันเดือนปี(ขึ้น แรม)
แต่ภาษาไทยมีความหมายว่า ยังมีเนื้อหามากกว่าที่เห็น
ทั้งสองชาติมีทั้งภาษาพูดและภาษาเขียน(ตัวอักษร)เป็นของตน

บาลีมันไม่มีตัวอักษร แค่ยืมตัวอักษรชาวบ้านมาออกเสียง
ดันเอาอักษรชาวบ้านมาแปลซะเป็นตุเป็นตะ

แถมอ้างบัณฑิตเอย หลักภาษาศาสตร์เอย ไอ้พระธรรมใบลานเนี้ยนะใช้หลักภาษาศาสตร์
ขอร้องละครับจะอ้างอะไรเอาแค่พอประมาณ อย่าทำตัวเหมือนเด็กอ้างซะเกินเหตุ

โฮฮับ...
ก่อนบ้าตายตอนนี้ ไปเสริชดู เครื่องหมายวรรคตอนโบราณนะครับ แล้วค่อยบ้าตาย
อังคั่น ...อังคั่นเดี่ยว หรือขั้นเดี่ยว ใช้เครื่องหมาย "ฯ" นี้นะครับ
พอเสริชเจอแล้วค่อยตายนะครับ โฮฮับ

ที่ว่าตามหลักภาษา ถามหน่อยหลักใครครับ ภาษาบาลี(พูด) มันไม่มีแต่อักษรไทยนะครับ
ผมถามหน่อยเถอะ บทสวดบาลีพม่า ลังกา เขมร ลาว....มันมีมั้ยไอ้ขั้นเดียวที่คุณว่า
อย่ามโนเอาเองซิครับ พูดเองว่ายึดหลักภาษาศาสตร์ แต่นี้เล่นโมเมเอาเองหาหลักสากลไม่ได้เลย
อ้างอะไรเรื่อยเปื่อย อ้างใบลานไปโน้น

ผมจะบอกให้ครับว่า จะอ้างหลักภาษาศาสตร์
ถ้าเป็นบาลี...สิ่งที่ต้องคำนึงถึงก็คือ การออกเสียงให้ถูกต้อง

ไอ้นี่อะไรกันครับ ดันเอาอักษรเขามาใช้แล้วก็แปลเองว่า"ขั้นเดียว"
"ขั้นเดียว"มันเป็นภาษาไทยแท้ๆ ทั้งตัวอักษรและความหมาย มันเป็นภาษาไทยแท้
ดันบอกมาได้เป็นบาลี ....ผมตลกกับคุณจริงๆครับ



มันจะใช้อะไรก็เรื่องของมันครับ ประเด็นที่เรากำลังถกกันอยู่คือ.....บาลีสยามรัฐ
อย่าหลงประเด็นอ้างมั่ว อ้างดะเล่นถึงคาถาใบลานไปโน้น ถามจริงตัวอักษรในใบลานที่คุณอ้าง
มันเป็นตัวอักษรที่เขียนในบาลีสยามรัฐหรือเปล่าครับ หรือเป็นสมัยพระเจ้าเหา

แล้วสอนเท่าไรไม่รู้จักจำ บอกว่าให้มีสมาธิอ่านความเห็นของอีกฝ่ายให้ดีเสียก่อน
"ฯลฯ" สัญลักษณ์นี้ผมแสดงความเห็นแบบที่คุณอ้างพูดหรือครับ อย่ามั่วซิครับ

คุณเช่นนั้นหลงไปไกลแล้ว ผมว่าเดี๋ยวได้อ้างพระถังซำจังแหง่ๆ

อังคั่นเดี่ยว หรือ คั่นเดี่ยว หรือ ขั้นเดี่ยว (ฯ) เป็นเครื่องหมายวรรคตอนที่นิยมใช้ในหนังสือไทยสมัยโบราณ
ใช้เมื่อจบบท ตอน หรือเรื่อง ทั้งคำประพันธ์ร้อยกรองและร้อยแก้ว
ใช้สัญลักษณ์เดียวกันกับไปยาลน้อย
ปัจจุบันมีอังคั่นเดี่ยวให้เห็นในหนังสือวรรณคดีและตำราเรียนภาษาไทยเท่านั้น
https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD ... 8%E0%B8%99


ไอ้อั่งคั่นเดียวหรือขั้นเดียวที่คุณมั่่ว......มันเกี่ยวกับบาลีพระไตรปิฎกตรงไหนครับ
ไอ้อั่งคั่นหรือขั้นเดียวที่คุณว่า ภาษาเขมรก็มี....แต่ประเด็นมันอยู่ที่บาลีพระไตรปิฎก

ถามอีกครั้งครับ บาลีมันมีอั้งคั่นหรือขั้นเดียวแบบที่คุณมั่วหรือครับ


วิกิพีเดีย เขาบอกว่า....

ใช้ในหนังสือไทยสมัยโบราณ คำประพันธ์ร้อยกรองและร้อยแก้ว

ปัจจุบันมีอังคั่นเดี่ยวให้เห็นในหนังสือวรรณคดีและตำราเรียนภาษาไทยเท่านั้น

ดีมากโฮฮับ ที่มีความขวนขวายอยู่
หากมีความขวนขวายมากกว่านี้ ก็จะพบ
ความรู้นี้

โฮฮับ ความรู้อันนี้จำไว้
เพราะหากศึกษาในพระไตรปิฏก จะเห็นเครื่องเหมาย "ฯ" นี้ปรากฏมากมาย
จะได้อ่านหรือศึกษาได้ถูก ว่าจบประโยคใด ต่อด้วยประโยคใด
^ ^
เวลาลอก บาลีมาจะได้ลอกมาไม่ผิดพลาด นะโฮฮับ

ไปไหนมาสามวาสองศอก!! ไอ้ที่คุณเพ้อเจ้อนะ ถามครับว่า มันเป็นบาลีในพระไตรปิฎกหรือเปล่าหรือเปล่า
กรุณาอย่าลากประเด็นที่เรากำลังโต้แย้งออกนอกทะเลครับ

ไอ้ตัวคั่นเดียวที่คุณอ้างมันก็ใช้หรือเรียกตามที่วิกิพีเดียบอกนั้นแหล่ะ
แต่ปัญหามันอยู่ที่.......บาลีพระไตรปิฎกมันออกเสียงและมีลักษณะแบบที่คุณว่าหรือเปล่า

อ่านบาลีพระไตรปิฎก มันต้องเข้าใจแบบบาลี ไม่ใช่ไปเข้าใจแบบที่คุณอ้าง มันคนละเรื่อง
ดันเอาหลักเกณท์ที่เขาใช้สิ่งหนึ่งมาอ้างกับสิ่งหนึ่ง

ที่สำคัญอ้างหลักภาษาศาสตร์ แต่ดันเอาเรื่องโบราณมาเป็นตัวอย่าง
ทั้งๆที่ตามหลักภาษาศาสตร์ไทย สัญลักษณ์"ฯ" อ่านว่าไปยาลน้อย

ซึ่งถ้าสัญลักษณ์"ฯ" มีอยู่ในบาลีพระไตรปิฏกเราจะไม่ออกเสียง
นั้นเป็นเพราะบาลีไม่มีคำหรือเสียงๆนี้ เพียงแต่ให้ผู้อ่านเข้าใจว่า ......
เนื้อหานั้นจบโดยย่อ
ตัวอย่างที่เป็นประเด็นเถียงกัน คือวรรคนี้



ไอ้เวทนาตัวแรกในกรอบคืออะไร และเวทนาตัวสุดท้ายในกรอบคืออะไร
ไอ้ที่คุณเช่นนั้นไปโยงมั่วตามใจตัวเพื่อเอาชนะนั้นแหล่ะ

คุเช่นนั้นตั้งสติให้ดี แล้วพายเรือกลับขึ้นฝั่ง แล้วผมจะบอกให้ว่า
"ฯ"มันจะเรียกอะไรไม่ใช่ประเด็น แต่ถ้าเป็นหลักภาษาศาสตร์ไทยท่านเรียกว่า...ไปยาลน้อย
หรือคุณจะเรียก "ขั่นเดียว"หรือ"คั่นเดียว"ก็ตามใจคุณ

ประเด็นมันอยู่ที่ ทำไมท่านจึงเขียนไว้ในบาลีพระไตรปิฎก
ท่านต้องการสื่ออะไร มันไม่ใช่เรื่องเรียกว่าอะไรที่คุณกำลังเพ้อเจ้อแก้เกี้ยว

อย่าไปไหนมาสามวาสองศอกครับ ความหมายของมันคือ โดยย่อ
และคำว่าโดยย่อ มันก็ต้องจบหรือละไว้ฐานที่เข้าใจนั้นเอง

ในบาลีไม่มีลักษณะเป็นประโยค นั้นเพราะประโยคมีใช้แต่ในหลักภาษาไทย
ลักษณะภาษาบาลีเป็น คำหรือพยางค์ เท่านั้น เพราะมันเป็นภาษาพูด


ฉะนั้นการที่คุณบอกว่า เป็นการจบประโยค เท่ากับเป็นการมั่วดน้ำเอาเองครับ
ดูก็รู้ว่าคุณเช่นนั้นแกไม่ได้รู้เรื่องหลักภาษาศาสตร์ ลักษณะประโยคเป็นเช่นไรยังไม่รู้

เอามาเปรียบเทียบกัน นีคือความเห็นของคุณเช่นนั้น ตามรูป




และนี่คือความเห็นของผม(โฮฮับ) ตามรูป



คุณเช่นนั้นไม่เข้าใจเรื่องของสภาพธรรม แกเอาพระสูตรแปลไทยเป็นหลัก เอาบาลีเป็นลอง
ซึ่งมันผิดหลักการแปล แท้จริงต้องเอาบาลีเป็นหลักแล้วจึงค่อยแปลไปที่ละบัญญัติ

เช่นนั้นเอาพระสูตรแปลไทยเป็นหลัก เมื่อเอามาเทียบกับบาลี.....มันย่อมเข้ากันไม่ได้
เมื่อเป็นเช่นนี้ เพราะอยากเอาชนะคะคาน ก็เลยตีเนียนโยงคำบาลีข้ามห้วย ข้ามวรรคตอน
ตามที่เห็นในรูปของคุณเช่นนั้น......คุณเช่นนั้นแกอธิบายในประเด็นนี้ไม่ได้ แกก็เลยหน้าตาย
เปลี่ยนเรื่องไปเรื่องขั้นเดียว คำนี้ตอนแรกอ่านแล้วก็งง ที่จริงมันต้องคั่นเดียวถึงจะถูก

สุดท้ายแกแกล้งลืมประเด็นที่ถกกันอยู่ชนิดหน้าตาเฉย ไปชักแม่น้ำทั้ง คัมภีร์โบราณเอย
ภาษาศาสตร์เอย ถามหน่อยเถอะ คัมภีร์หรือพระธรรมใบลาน มันเข้ากันได้กับภาษาศาสตร์หรือ

ตามที่บอกว่าต้องยึดบาลีเป็นหลัก แล้วจึงจะไปพิจารณาเทียบเคียงกับพระสูตรแปลไทย
ซึ่งในที่นี้ผู้แปลเข้าใจผิดในสภาพธรรม ก็เลยแปลความหมายพุทธพจน์ผิดลู่ผิดธรรมครับ
ดูภาพประกอบ.............



การแปลจะต้องแปลบัญญัติหรือตัวหนังสือในกรอบสีน้ำตาลก่อนครับ

ติสโส ก็คือ ทั้งสามนั้น

โข โดยความหมายก็คือ สภาพแห่งธรรมณ.ขณะนั้น

อิมา ก็คือ เหล่านี้หรือเหล่านั้น

อัคคิเวสสนะ เป็น ชื่อของพราหมณ์


ความหมายของพูดโดยรวมก็คือ......"อัคคิเวสสนะ สภาพธรรมทั้งสามประการ เหล่านี้นั้น"

แล้วจึงตามด้วย.....

"๑. เวทนา สุขา

๒.เวทนา ทุกขา

๓.เวทนา อทุกขมสุขา"

ส่วนที่มีต่อท้ายว่า เวทนา ฯ ท่านละหรือย่อ โดยความหมายก็คือ...."ธรรมที่กล่าวมาทั้งสามประการ มีเหตุปัจจัยมาจากเวทนา"
ที่ท่านละหรือย่อไว้โดยไม่กล่าว ก็เพราะมันยังมีเรื่อง ที่ต้องขยายความ(ธรรม)อีกเพื่อความเข้าใจ
ก็คือในส่วนของพระสูตรที่เหลือนั้นเอง

อยากให้พิจารณาพระสูตรแปลไทยกับพระสูตรต้นฉบับที่เป็นบาลี
ท่านบัญญัติไว้เป็นบัญญัติที่แตกต่างกัน เป็นเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะมันไม่ใช่อย่างเดียวกัน

ในส่วนแรกท่านบัญญํติว่า เวทนา สุขา๑ เวทนา ทุกขา๒ เวทนา อทุกขมสุขา๓

ในส่วนขยายความหรือส่วนที่สอง ท่านบัญญัติว่า
สุข เวทนานํ๑ ทุกฺข เวทน ๒ อทุกฺขมสุข เวทน ๓

พิจารณาดูให้ดี จะเห็นว่าบาลีบัญญํติในส่วนต้นและในส่วยขยาย....มันไม่เหมือนกัน
แต่ในพระสูตรแปลไทย ท่านบัญญัติไว้เหมือนกันเด่ะ.....นี้แสดงให้เห็นถึงความไม่เข้าใจ
ของผู้แปลบาลี รวมถึงนกแก้วนกขุนทองแบบคุณเช่นนั้นด้วยครับ

ตามสบาย นะโฮฮับ ....
โฮฮับสบายใจ ที่จะอ่านแบบโฮฮับ ก็อ่านไป

สำหรับท่านที่ติดตามอ่าน มีความรู้บาลี
คงจะทราบว่า
สุขํ เวทนํ เวเทติ
ทุกขํ เวทนํ เวเทติ
อทุกฺขมสุขํ เวทนํ เวเทติ
V
เวเทติ เป็นคำกิริยาที่เป็นปัจจุบันกาล เพราะถูกแจกด้วยวัตตมานาวิภัตติ

จึงเป็นการแสดงบอกความรู้สึกในปัจจุบันขณะนั้น...
ขณะใดรู้สึกอยู่ซึ่งสุขเวทนา เป็นต้น.....

ในบาลีท่านกล่าวถึงธรรมในลักษณะสองกาล ท่านไม่ได้เน้นว่าอะไรเป็นปัจจุบัน
คำว่า "เวเทติ" หมายถึง..."รู้หรือรู้สึก" แต่เวเทติเป็นเพียงโวหาร ด้วยเหตุนี้มันจึงไม่ได้หมายถึงปัจจุบัน
ถ้าจะกล่าวถึง"ปัจจุบัน" จะต้องใช้พุทธบัญญัติว่า...วิญญาน

คำว่า"วิญญาน"เป็นพุทธพจน์แท้ๆ ที่หมายความถึง ลักษณะการรู้โดยปรมัตถธรรม

คำว่า "เวเทติ" เป็นเพียงโวหาร ที่กล่าวถึง สมมติที่เกิดจากการปรุงแต่ง

สุขํ เวทนํ เวเทติ
ทุกขํ เวทนํ เวเทติ
อทุกฺขมสุขํ เวทนํ เวเทติ

ทั้งสามนี่มีความหมายว่า ...ความรู้สึก สุขหรือทุกข์หรือเฉยๆ เกิดจากการยึดมั่นในเวทนา
แล้วจึงปรุงแต่ง เป็นความรู้สึกนั้น....นี่เป็นผลจาที่กายใจไม่อยู่กับปัจจุบัน
กายใจเกิดอุปาทานหลงไปปรุงแต่ง

ฉะนั้น " เวเทติ" จึงไม่เกี่ยวข้องกับปัจจุบันตามที่ เช่นนั้น มั่วครับ


โดยเนื้อแท้ของเวทนาแล้ว มีอย่างอย่างเดียวไม่ได้มี๓อย่างตามที่พระสูตรแปลไทยท่านมั่ว
และธรรมที่เรียกว่าเวทนานั้น เป็นองค์ธรรมในปฏิจสมุปบาท


ในบาลีท่านกล่าวไว้ว่า......
ติสฺโส โข อิมา อคฺคิเวสฺสน เวทนา สุขา เวทนา
ทุกฺขา เวทนา อทุกฺขมสุขา เวทนา ฯ

เวทนาเป็นเหตุแห่งการปรุงแต่งได้สามธรรม....มันไม่ได้หมายถึงเวทนามีสาม
มีเพียงหนึ่งแต่เป็นต้นเหตุแห่งธรรม๓ประการ

สนทนากับคนไม่รู้ภาษา คงต้องยุติเพียงเท่านี้ล่ะครับ