ผมก็นั่งตามลมหายใจพุทโธไป

วันแรกๆก็ไม่เป็นอะไร พอวันที่สามนั่งไปซักพักประมาณสิบนาทีเริ่มมีอาการเหวี่ยงแบบเหวี่ยงหมุนจน เวียนหัวจึงนั่งต่อไม่ได้ลืมตาขึ้นมานั่งดูพระรูปอื่น

เป็นอย่างนี้อยู่เกือบตลอด กลับมาที่กุฏิก่อนจะจำวัดก็นั่งก็เป็นอีก
จนมาถามพระพี่เลี้ยงท่านบอกเหมือนจิตกำลังจะได้เข้าสู่ความสงบให้ผ่านจุดนี้ไปให้ได้ แต่มันก็ได้แบบแปปๆแล้วก็หมุนอีกหมุนอีก

จนลาสิกขามาก็เริ่มมาหาอ่านเองจนได้อ่านบันทึกกรรมฐานของเจ้าพระคุณสมเด็จพระสังฆราช ให้พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม

คราวนี้ก็ทำตามหนังสือ หายใจตอนแรกก็ยาว ก็ตามไปซักพัก เริ่มพิจารณาตามสติปัฏฐาน คราวนี้หมุนเร็วเลย หมุนแรงมาก จนรู้สึกจะอาเจียนเลย

ผมก็พิจารณาว่าเป็นทุกขเวทนา ก็ดีขึ้นแปปก็หมุนอีกเรื่อยๆ จนตอนนี้ยังแก้ไม่ได้เลยครับ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ล่าสุดเมื่อคืนหมุนจนจะอ้วก จนถอนสมาธิออกมา ยังมีอาการเวียนหัวจะอ้วกมาอีกซักสิบห้านาทีค่อยดีขึ้น

คำถามครับ

1. ผมควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี ฝืนนั่งไปเรื่อยๆจนหายหรือต้องกำหนดอะไรยังไง

2. จุดมุ่งหมายจริงๆ คือวิปัสสนากรรมฐานคืออะไรครับ ไม่ได้โอ้อวดว่าตัวเองเก่งนะครับ พอดีผมเรียนแพทย์ เลยเข้าใจพวกสรีระร่างกายมนุษย์อยู่แล้ว เมื่อมาเรียนรู้ทางธรรมพิจารณาตามขันธ์ 5 ก็เข้าใจว่ามันไม่ได้มีตัวตนจริงๆของเรา เหมือนเท่าที่อ่านการฝึกวิปัสสนาทำให้เราเข้าใจว่าทุกอย่างมีเกิดดับของมัน เป็นธรรมดา ไม่ให้เรายึดติด แต่ถ้าผมอ่านแล้วเข้าใจแล้วจะทำไปเพื่ออะไร

หรือว่าให้จิตเราแข็งแกร่ง จะได้มีสติรู้เท่าทันทุกการกระทำ หลังสึกออกมาทุกวันนี้ เวลาจะโกรธใครก็เหมือนมีสติมาห้ามทัน แต่ก็ยังมีหลุดบ้าง ซึ่งก่อนหน้านี้จะตอบโต้แทบจะทันทีเพราะเป็นคนใจร้อน

"ธรรมๆๆๆๆๆๆๆๆ" ใครๆก็ว่าก็อ้างธรรมๆๆ อะไรๆก็ธรรม ถ้าถามว่าอะไร "ธรรม" อึ ส่ายหน้าเป็นพัดลมเชีย

นี่สิธรรม (สภาวธรรม) แต่ตำราไม่ระบุไว้ตรงๆ




แต่พอเทียบกันได้รูปนามเป็นไปตามเหตุปัจจัยของมัน โยคีพึงกำหนดรู้ตามที่มันเป็น

รู้สึกหมุน ก็ "หมุนหนอๆๆๆๆ"

รู้สึกจะอ้วก ก็ว่าในใจตามที่รู้สึก "จะอ้วกหนอๆๆๆ" เมื่อกำหนดตามจริงแล้ว มันจะอ้วกก็ให้มันอ้วก ออกมา อย่าฝืน แต่ให้รู้ตามที่มันเป็น

นี่สิท่านอโศกภาคปฏิบัติ ไม่ใช่พูดเอาดีเอาอร่อย คิกๆๆ

"วิเนยยะโลเก อภิชฌา โทมนัสสัง"เอาออกเสียให้ได้ซึ่งความยินดียินร้ายในโลก(โลกย์) โลกในที่นี่คือผัสสะทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ


ทั้ง 4 ฐานล้วนมารวมลงให้ทำงานอย่างเดียวกันตรงนี้ กรัชกาย กบ และท่านเช่นนั้นเข้าใจและเห็นประเด็นสำคัญของสติปัฏฐานตรงนี้หรือเปล่า

วิเนยยะโลเก อภิชฌา โทมนัสสัง

แค่วิธีกำหนดหนอก็รู้มาผิดๆแล้ว จะมาอธิบายอะไรให้มากความอีก

รู้สึกหมุน ท่านให้กำหนดว่า "รู้หนอๆๆๆๆ"หรือรู้สึกหนอแค่นั้น

ไมใช่ไปหมุนหนอๆๆๆๆอย่างนั้นเดี๋ยวมันก็หมุนติ้ววงแตกสิ

ทุกคำที่บริกรรมถ้าทำมากๆมันจะกลายเป็นกสิณไปด้วยนะ แรงเพี้ยนได้

การกำหนดมีหลักว่าให้สติรู้ทันว่ากาย เวทนา จิต ธรรม กำลังเกิดอะไรขึ้นเท่านั้น ไม่ลงไปกำหนดรายละเอียดของธรรมที่เกิด
เกิดที่จิตให้รู้แค่ว่าจิตกำลังมีปฏิกิริยา
เกิดที่กาย เวทนาและธรรมก็ให้รู้แค่นั้นเช่น

เห็นหนอ คิดหนอ นึกหนอ ได้ยินหนอ หนักนอ เบาหนอ เจ็บหนอ ปวดหนอ ขุ่นมัวหนอ แจ่มใสหนอ ทุกข์หนอ ดิ้นรนหนอ สุขหนอ ฯลฯ เอาแค่นั้น มันจึงจะสงบและหยุดฟุ้งปรุงต่อได้

เอ้าแหละๆ ท่านอโศก หนอเป็นของพม่านะ ไม่ใช่ของพระพุทธเจ้า

วิธีเอาออกเหรอ?

"นิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์จนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา"

ลองทำจริงๆอย่างนี้ดูก่อนนะแล้วค่อยมาถามมาเถียงต่อ

มีใครพออธิบายสาเหตุของอาการที่ดิฉันเป็นได้บ้างคะ

ดิฉันมักจะได้ยินเสียงพระสวดเกือบตลอดเวลา เป็นร้อยๆรูป กัณฑ์ใหญ่ หรือบางทีก็เปลี่ยนเป็นเสียงดนตรีบรรเลงโหมโรงแบบไพเราะมาก ดังก้องเหมือนกำลังจะมีพิธีใหญ่อะไรสักอย่าง และสลับกับเสียงดังกังวานทั่วบ้านเป็นเสียง ผญ และ ผช ลักษณะเป็นกลุ่มมากกว่าสองคน กำลังคุยกันเหมือนประชุมอยู่ตลอด แต่ฟังไมชัดเจนเนื่องจากเสียงพึมพำมาก
ดิฉันจะได้ยินเสียงเหล่านี้อยู่ตลอดเวลา จนเริ่มชินกับเสียงเหล่านี้ จนคิดว่า เป็นเรื่องปกติไปแล้ว แต่บางทีเสียงก็ดังชัดแบบแปลกกว่าทุกทีที่เคยขึ้นมาเฉยๆ ทำให้ดิฉันรู้สึก เหมือนตัวเองผิดปกติหรือป่าวหรือกำลังป่วยเป็นโรคอะไรเกี่ยวกับโสตการรับฟังของตัวเองอยู่รึป่าว
เลยอยากขอคำแนะนำเพื่อประกอบการพิจารณาในการปฎิบัติตัวที่เหมาะสมต่อไปค่ะ

อ้าว!.....
ยกย่องอ้างอิงหนอมาใช้อยู่ดีๆ พอใช้ไม่เป็นผล ก็ไปโยนผิดให้พม่าเสียแล้ว กรัชกายนี่ช่างไม่รู้บุญคุณเสียจริง

อภิชฌา โทมนัส ความยินดีความยินร้ายซึ่งเป็นอารมณ์ของกิเลส เป็นอกุศล
ช่วงระหว่างกลางอกุศล เป็นกุศลหรืออกุศล?
ไปจำจากไหนมาอีก อโศกะ
มรรคมีองค์ 8 เป็นกุศล เพื่อละอกุศลทั้งมวล ไม่ใช่ให้มาเดินตรงกลางของอกุศล

ลงท้ายก็จำมาจากไหน หลุดพ้นจากปัจจัยการชั่วนิรันดร์ : หมายความว่าพอสำเร็จวิชาตามที่อโสกะแสดงมาก็ตายและเข้าอนุปาทิเสสนิพพานธาตุทันที?

เช่นนั้น ไม่เข้าใจตามอโศกะด้วยหรอกนะ

ท่านอโศกนี่โลเลจริงๆ ไม่มีจุดยืน ขาดหลักปฏิบัติที่ชัดเจน พอท้วงเข้าหน่อย เป๋ คลองเตยเลย คิกๆๆ

อนุโมทนากับความสงสัยของคุณเช่นนั้น

คุณเช่นนั้นลองคิดพิจารณาว่าทำไมพระพุทธเจ้าจึงทรงสอนไว้ในสติปัฏฐาน 4 ถึงแค่ "วิเนยยะ โลเก อภิชฌา โทมนัสสัง"
ไม่คิดวิเคราะห์ต่อไปอีกสักหน่อยหรือว่าที่เหลือต่อจากนั้นมันจะเป็นเรื่องของธรรมที่ต้องรู้ด้วยภาวนามยปัญญาซึ่งพระบรมศาสทรงทิ้งไว้ให้เราค้นคว้าและประสบการณ์เองด้วยการทำจริง

ลองคิดต่อตามหลักธรรมสิ ถ้า ยินดียินร้ายไม่มี อะไรจะเกิดขึ้นมาแทน

อุเบกขาเวทนาใช่ไหม เป็นกุศลหรืออกุศลธรรมล่ะ

เมื่อเกิดอุเบกขาเวทนาอยู่บ่อยๆกับผัสสะทั้งปวง อะไรจะเกิดขึ้น อกรรมิริยาใช่ไหม? คือไม่มีกรรมทั้งใจ วาจา กาย เกิดขึ้น
กายใจไม่มีกิจกรรมไม่มีงาน ปกติ (ศีล)ก็จะเกิดขึ้นมาแทนอุเบกขาใช่หรือไม่

ปกติของปุถุชนกับปกติของผู้ฝึกฝนเจริญสติปัฏฐาน 4 นั้นต่างกันลิบลับเพราะอันหนึ่งไม่เป็นเหตุนิพพาน แต่อีกอันหนึ่งเป็นเหตุนิพพานเป็นผลของการเจริญวิปัสสนาภาวนา[/size]

ทิ้งไว้แค่นี้ให้คุณเช่นนั้นคิดพิจารณาต่อ ค้นหาให้เจอความลึกซึ้งวิจิตรพิสดารของสติปัฏฐาน 4 ในเชิงปฏิบัตินะครับคุณเช่นนั้นและทุกๆท่าน จะเป็นการช่วยให้ภพชาติของทุกคนลดลงอย่างรวดเร็วจนหมดสิ้น จนวงปฏิจจสมุปบาทขาดสะบั้นทันในปัจจุบันชาตินี้

สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ในกุรุชนบท มีนิคมของชาวกุรุ ชื่อว่า
กัมมาสทัมมะ ณ ที่นั้น พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุ
ทั้งหลาย ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระผู้มีพระภาคว่า พระพุทธเจ้าข้า พระผู้มีพระภาค
ได้ตรัสพระพุทธภาษิตนี้ว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย หนทางนี้เป็นที่ไปอันเอก เพื่อ
ความบริสุทธิ์ของเหล่าสัตว์ เพื่อล่วงความโศกและปริเทวะ เพื่อความดับสูญ
แห่งทุกข์และโทมนัส เพื่อบรรลุธรรมที่ถูกต้อง เพื่อทำให้แจ้งซึ่งพระนิพพาน
หนทางนี้ คือ สติปัฏฐาน ๔ ประการ ๔ ประการ เป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ภิกษุในธรรมวินัยนี้ พิจารณาเห็นกายในกายอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ
มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้ ๑ พิจารณาเห็นเวทนาในเวทนาอยู่
มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้ ๑
พิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและ
โทมนัสในโลกเสียได้ ๑ พิจารณาเห็นธรรมในธรรมอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ
มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้ ๑ ฯ

เข้าใจผิด วินิจฉัยผิดอีกแล้วกรัชกาย ที่ดูเหมือนเป๋นี่กรัชกายคิดเอาเอง ที่จริงแล้วเป็นเมตตาของอโศกะที่โอนอ่อนผ่อนตามนิสัยโลเลของกรัชกายไปบ้างนิดๆไม่ให้เสียใจ แล้วค่อยดึงกลับมาหาหลักหาเกณฑ์ภายหลัง