Kiss
พระพุทธเจ้าแสดงธรรมเพื่อให้มีความเห็นถูกความเข้าใจถูกตอนกำลังฟังน๊า
จะรู้ว่ามีปัญญาก็เมื่อเริ่มฟังต่างคนต่างฟังต่างคนต่างเข้าใจตามปัญญาของตน
ไม่มีใครทำกุศลสูงสุดในพระพุทธศาสนาระดับปัญญาแทนใครได้หาซื้อไม่ได้ด้วย
ถ้าจะเกิดปัญญาตามความเป็นจริงก็ต้องค่อยๆฟังค่อยๆไตร่ตรองว่ากำลังฟังว่ามีอะไร
ฟังคนพูดที่เคยผ่านการเรียนหนังสือมาเวลาเรียนมีชั่วโมงเรียนก็เข้าไปนั่งฟังทีละนิดถูกไหม
กว่าจะอ่านกไก่ขไข่พูดเป็นประโยคเลยหรือฝึกที่ละคำคะคุณกรัชกายทีเวลาจะบอกคนอื่นทำไม
ยกตัวอย่างการฝึกลิงมาบอกเขาได้ลิงฝึกทุกวันด้วยการฟังหรือลิงไปอ่านตำราก่อนมาฟังคะคิดดูสิ
เวลาพระพุทธเจ้าฝึกบุรุษที่สมควรฝึกได้ก็ต้องค่อยๆพูดทีละคำคนฟังก็ต้องฟังทีละคำค่อยๆรู้ไหมล่ะ
ไม่พึ่งการฟังทีละคำก็คือท่องได้เป็นนกแก้วนกขุนทองแต่ไม่รู้เลยความหมายเป็นอย่างไรลึกซึ้งไหม
ต้องลงทุนนั่งฟังด้วยตนเองทุกวินาทีที่ผ่านไปเป็นไปกับการสะสมอกุศจิตด้วยความคิดของตนเลย
ไม่พึ่งพระรัตนตรัยคือไม่สนใจที่จะสละเวลาฟังคือเงี่ยโสตลงสดับว่าคำของพระพุทธเจ้าจริงยังไง
ถามว่าจะใช้เงินจ้างคนอื่นไปนั่งฟังแทนตนเองแล้วทำให้คนจ้างเกิดปัญญาขึ้นมาเป็นไปได้ไหม

สมใจจริงๆ คุณโรสไม่เคยทำให้ผิดหวัง คิกๆๆ

คือถามอย่างตอบอย่าง ถามว่า ปัจจุบันขณะที่พูดนั่นน่าหมายถึงยังไง ปัจจุบันขณะ

:b12:
อนัตตาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

"สัพเพธัมมา อนัตตา" ธรรมทั้งหมดทั้งปวงเป็นอนัตตา

ถกเถียงกันไปมาตั้งยาวในที่สุดก็หาสาระแก่นสารอะไรไม่ได้

อนัตตาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ยกนั่นยกนี่แล้วก็สรุปเอาเองอีก ถึงว่าไงว่า ท่านอโศกเหลือแต่กางเกงในตัวเดียว อีกนิดหนึ่งจะเหมือนนิครนถ์

เสื้อผ้าของอโศกะยังมีพอใช้พอแจกอยู่เต็มตู้ กรัชกายมีโอกาสก็ขึ้นไปรับแจกมาใช้บ้างก็ได้นะ

แต่หนอนตำรามุดอยู่ใต้กองตำราที่ท่วมหัวหูตาไปหมดแล้วเช่นกรัชกายนี้ยังจะมีโอกาสหลุดรอดออกมาชมโลกกว้างทางสดใสไปสู่อมตะสุขได้หรือเปล่าหนอ

แน่ะ ๆ พูดเปรียบเทียบ ยังไม่เข้าใจ

ตอบแบบเว้าซื่อๆกรัชกายก็ยังไม่เข้าใจเช่นกัน จะต้องให้แปลความหมายให้ฟังเชียวหรือ ยังไม่รู้หรือว่าอโศกะเดินทางสายกลางตามพระพุทธเจ้า มิได้สุดโต่ง ซ้ายขวาเป็นนิคฤนอย่างกรัชกายหรอกนะ

เรื่องของทางสายกลางนั้นกรัชกายคงจะติดอยู่แค่ทางสายกลางตามตำราอยู่นั่นแหละคือไปยกปริยัติเรื่องมรรคมีองค์ 8 มาท่องสู่กันฟัง

แต่ทางสายกลางที่แท้จริงในภาคปฏิบัตินั้นมันคือช่วงระหว่างกลางความยินดียินร้าย อันเป็นหัวใจสำคัญของสติปัฏฐาน 4 นั่นเองถ้าใครที่เจริญสติปัญญารักษาใจให้อยู่ระหว่างกลางความยินดียินร้ายได้อยู่เสมอ นั่นคือเขากำลังเดินบนทางสายกลาง เมื่อกลางได้ดีอยูตลอดเวลาเขาจะได้ถึงกลางโดยสมบูรณ์คือสิ้นสุดความปรุงแต่งอยู่เป็นปกติ เมื่อถึงความเป็นกลางโดยสมบูรณ์เช่นนั้นแล้ว การสลัดคืนหรือการกลับสู่ธรรมชาติเดิมแท้ก็จะบังเกิดขึ้นกับผู้นั้น ทำให้เขาหลุดพ้นจากปัจจัยการชั่วนิรันดร์

s004
...ทำให้เขาหลุดพ้นจากปัจจัยการชั่วนิรันดร์

s004
เรื่องของทางสายกลางนั้นกรัชกายคงจะติดอยู่แค่ทางสายกลางตามตำราอยู่นั่นแหละคือไปยกปริยัติเรื่องมรรคมีองค์ 8 มาท่องสู่กันฟัง

แต่ทางสายกลางที่แท้จริงในภาคปฏิบัตินั้นมันคือช่วงระหว่างกลางความยินดียินร้าย อันเป็นหัวใจสำคัญของสติปัฏฐาน 4 นั่นเองถ้าใครที่เจริญสติปัญญารักษาใจให้อยู่ระหว่างกลางความยินดียินร้ายได้อยู่เสมอ นั่นคือเขากำลังเดินบนทางสายกลาง เมื่อกลางได้ดีอยูตลอดเวลาเขาจะได้ถึงกลางโดยสมบูรณ์คือสิ้นสุดความปรุงแต่งอยู่เป็นปกติ เมื่อถึงความเป็นกลางโดยสมบูรณ์เช่นนั้นแล้ว การสลัดคืนหรือการกลับสู่ธรรมชาติเดิมแท้ก็จะบังเกิดขึ้นกับผู้นั้น ทำให้เขาหลุดพ้นจากปัจจัยการชั่วนิรันดร์

แน่ะๆ หลบมาสติปัฏฐาน 4 อีกแระ

ตกลงจะเอาอะไรแน่นะ เดี๋ยวมีกลั้นหายใจ เดี๋ยวอริยสัจ 4 เดี๋ยวไปอานาปานสติ 16 ขั้น

อ้างสติปัฏฐานดีนัก ไหนบอกสิ ภาคปฏิบัติสติปัฏฐาน 4 ทำยังไง

ท่านคิดว่าตัวท่านเป็นอะไรเหร๋อ
จึงคิดว่าท่านจะหลุดจากปัจจยการชั่วนิรันดร์...น่ะ



ในเมื่อความคิดที่ว่าจะหลุดจากปัจจัยการชั่วนิรันดร์
ก็เป็นสิ่งที่ปรากฎขึ้นภายใต้ปัจจยการ...



สรรพสิ่งปรากฎเป็นไปตามปัจจัย
สิ่งที่พ้นไปจากปัจจการ คือ เมื่อไม่มีปัจจัย การเกิดก็ไม่ปรากฎ

...เมื่อการเกิดไม่ปรากฎ ก็ไม่ปรากฎเขาที่หลุดพ้นเช่นกัน...