ท้งหมดก็พอจะเข้าใจได้นะครับ
แต่ติดตรงที่ว่า สมาธื"สชาตื สชาธิสตื สชาธิสมาธิ สชาธิปัญญา"
อะไรยังไง เปิดหากูเกิลก็ไม่มีมันเป๋นยังไร หรือภาษาท้องถิ่นไหน

เห๋นแล้ว แต่ยังไงคนเขียนย่อมเข้าใจผิด
คำว่าเกิดพร้อมนั่น มันต้องเป็น "สหชาตะชาต" คือจิตเจตสิกที่เกิเดร่วมกันและพร้อมกัน นั่นหมายถึง สมาธิ สติ ปัญญา ก็ย่อมเป็นได้

สมาธิ :
สมาธินทรีย์ :
v สมาธินทรีย์ในกุศลจิต

V สมาธินทรีย์ในอกุศลจิต

V สมาธินทรีย์ ในโลกุตรจิต

V
ไม่มีสมาธินทรีย์ใน อัพยกตจิต เพราะเหตุกระทำไว้แล้ว จิตประกอบด้วย เอกัคคตาเจตสิก

สมาธิในพุทธศาสนาก็คือสมาธิที่ใช้ในช๊วิตประจำวันนั้นแหล่ะ.....เพียงแต่พุทธศาสนาท่านเพิ่ม
ความเป็นสภาพธรรมแห่งความเป็นสมาธิเข้ามา ท่านแบ่งสมาธิออกเป็น รูปธรรมและนามธรรม
รูปธรรมพุทธองค์ทรงบัญญัติเรียกว่า..........สมมติสัจจะ
ส่วนนามธรรมพระพุทธองค์ทรงบัญญัติว่า....ปรมัตถสัจจะ

การจะทำให้เกิดสมาธิได้ท่าน เราต้องไปกระทำที่รูปธรรม(สมมติ)หรือสมาธิในชีวิตประจำวันนั้นเอง
เมื่อสมาธิที่เป็นรูปธรรม(สมมติ)เกิด ความเป็นสมาธิที่เป็นนามธรรม(ปรมัตถ์)ก็เกิดขึ้นพร้อมๆกัน



ทั้งสติ ปัญญาและสมาธิ ไม่ได้มีมาแต่กำเหนิด
สิ่งที่มีมาแต่กำเหนิดก็คือ โทสะ โลภะและโมหะ อันสืบเนื่องมาจากขันธ์ห้าในอดีตชาติแ
สติ ปัญญาและสมาธิ รวมถึงวิริยะและศรัทธา จะต้องได้รับการสั่งสอนและฝึกฝนเสียก่อน



ไม่ถูกต้องนัก! ที่จริงต้องพูดว่า สมาธิจะเกิดได้จะต้องเจริญสติและสัมปชัญญะ
การมีสัมปชัญญะรู้ทันต่อสิ่งที่จะกระทำ(กำหนดรู้)และมีสติระลึกรู้ต่อสิ่งที่จะกระทำเมื่อเกิดความหลง
นี่คือมรรคหรือวิธีการทำให้เกิดสมาธิ

นิวรณ์ทั้งห้าเป็นเพียงธรรมายนอกที่มากระทบ สิ่งที่บุคคลจะต้องทำคือฝึกฝนให้สติสัมปชัญญะเข็มแข็ง
เพียงเท่านี้นิวรณ์ห้าก้ไม่สามารถเข้ามาครอบงำได้......สมาธิย่อมเกิดตามมา

เรื่องของเรื่องมันผิดตั้งแต่ต้น แท้จริงแล้ว ทั้งสติ ปัญญา สมาธิ รวมถึง ศรัทธาและวิริยะ
มันเป็นเรื่องของเหตุปัจจัย ไม่ใช่ว่ามนุษย์เกิดมาพร้อมกับสิ่งเหล่านี้

ในเมื่อมันเป็นเรื่องของเหตุปัจจัย เราจึงต้องใช้คำว่า..... อัญญมัญญปัจจัย ปัจจัยโดยเป็นอาศัยซึ่งกันและกัน

ป,. อย่างไรก็ดี ต้องแยกแยะด้วยว่ากำลังพูดถึงการใช้ชีวิตประจำวัน
หรือพูดถึงธรรมที่พระพุทธองค์ทรงสอน

คำว่าสติปัฏฐาน แท้จริงก็คือ มหาสติปัฏฐาน คำว่าสี่(๔)เป็นคำที่ต่อเติมเกินจากพุทธพจน์
ในหลักของมหาสติปัฏฐาน จะต้องยึดเอา ธัมมานุปัสสนาฯเป็นเป็นหลัก เหตุนี้การพูดว่าสติปัฏฐาน๔
จึงเป็นคำพูดที่ผิดเพี้ยน

และความหมายของมหาสติปัฏฐานก็คือ......การใช้สติปัญญาไปพิจารณาธรรมที่มากระทบกายใจ(ปัจจุบัน)
มันไม่ใช่มีความหมายว่า ฐานที่ตั้งของสติ แท้จริงคือการใช้สติเป็นฐานที่ตั้งแห่งปัญญา


กายานุปัสสนา เวทนานุปัสสนา และจิตตานุปัสสนา.....ล้วนเป็นองค์มรรคหรือองค์ประกอบของ
ธัมมานุปัสสนาทั้งสิ้น การที่บุคคลจะเดินมรรคใดในสามมรรคที่ว่า เราจะต้องพิจารณาจากบรรพต่างๆ
ในธัมมานุปัสสนา ตัวอย่างเช่น ในธัมมมานุปัสสนาท่านให้พิจารณา นิวรณ์บรรพ เราก็ต้องไปเจิญมรรค
ในเรื่องของกายานุปัสสนา......สรุปก็คือเราต้องเอา ธัมมานุปัสสนาฯเป็นประธาน ส่วนกายาฯ เวทนาฯและจิตฯเป็นเพียงองค์ประกอบ

รู้ไม่เท่าเขา ก็ว่าเขาทำเกิน เหมือนช่างซ่อมรถ ถอดเครื่องออกมาแล้วใส่ไม่หมด ก็บอกว่าฝรั่งทำเกิน คิกๆๆ

สี่หมายถึง 4 ข้อ (เวลาปฏิบัติท่านให้ตามดูรู้ทันที่ 4 จุดนี้) เหมือนที่ท่านอโศกพูด อานาปานสติ 16 ขั้น

ดูนะเอาสั้นๆพอเห็นเค้า

1. กายานุปัสสนา

2. เวทนานุปัสสนา

3. จิตตานุปัสสนา

4. ธัมมานุปัสสนา

อนึ่ง เวลาลงมือทำลงมือปฏิบัติจริง ไม่ใช่มานั่งทำทีละข้อๆ 1 2 3 4 ตามลำดับ ของจริง ไม่ได้เกิดตามลำดับอย่างที่เขาบันทึกเป็นตัวหน้งสือหรอก

โยคีนั่งกำหนดตามดูรู้กายอยู่ ที่เหลือเกิดได้ทุกข้อ เดี๋ยวเจ็บปวด เดี๋ยวฟุ้งซ่าน เดี๋ยวหาวนอน ซึมเซา สลับไปสลับมา