ความหมายของคำที่นำไปใช้ก็แตกต่างตามความหมายของคำขยายความร่วมด้วยค่ะ
เช่นถ้าสำหรับการนำไปใช้นับจำนวนก็ได้ว่ามนุษย์เรียกว่า1คนไม่ใช่1มนุษย์หรือ1ตัว
และถ้าเอาไปแทนชื่อก็บอกว่าคนนี้คนโน้นคนนู้นคนนั้นก็เป็นคนละคนกันแยกคน
และถ้าบอกว่าคนนี้ดีคนนั้นร้ายคนนั้นหัวเสียคนโน้นหัวเราะก็แสดงถึงกิริยา
คุณกรัชกายคิดว่าการเปลี่ยนแปลงของคำที่คิดเนี่ยหลากหลายไหม
ถ้าเป็นคำของพระพุทธเจ้าตรงๆไม่เปลี่ยนความหมายค่ะตรงมาก
คุณกรัชกายลองพิจารณาคำว่าจิตกับใจดูสิว่าต่างกันไหมคะ

คำว่าจิต กับ ใจ ดูสิว่าต่างกันไหมคะ

จะออกแนวๆ คนบ้า เรียกคน คนไม่บ้า เรียกบุคคลมั้ยน้อ แต่เอาเถอะข้ามประเด็นนี้ไป

แล้วที่คุณโรสว่า การได้อัตภาพเป็นมนุษย์ได้โดยยาก ยากยังไงอ่ะ



จิต -ใจ มีศัพท์ที่ใช้แทนกันได้ ทางธรรมเรียกว่าเป็นไวพจน์กัน (แต่ไม่ใช่ไวพจน์ นักร้อง อย่างโฮฮับว่านะ) มี 4-5 ศัพท์ด้วยกัน เอาเท่าที่พอนึกได้ตอนนี้นะครับ

จิต ใจ วิญญาณ มโน มนะ หทัย มานัส ใช้ตัวไหนก็ได้ ความหมายเดียวกัน

ที่บ้านเราใช้กันบ่อย จิต ใจ หรือเรียกควบกันว่า จิตใจ ส่วนวิญญาณใช้ในความหมายที่น่ากลัว (หมายถึงผี) หรือวิญญาณที่ล่องลอยไปไหนต่อไหน ไป

คุณโรสล่ะว่าไง จิต ใจ ต่างกันไหม

คุยกันมาตั้งนานยังไม่รู้นิยามที่พระพุทธเจ้าตรัสว่าจิตวิปลาศเลยหรือคะ
ข้าพเจ้าพยายามขยายความเพื่อให้รู้ให้เข้าใจนำมาสู่การสนทนาธรรมอ่ะ
คุณกรัชกายไม่หยั่งรู้หรือว่าข้าพเจ้าจะสื่อสารอะไรให้เข้าใจสิ่งที่มีจริงๆน่ะ
ทุกอย่างเป็นธัมมะและเป็นอนัตตาคุณกรัชกายเห็นตัวอักษรชัดเจนคำว่าจิต
พระพุทธเจ้าให้นิยามว่าจิตเป็นสภาพรู้เป็นธาตุรู้เป็นประธานในการรู้อารมณ์
ใจถ้าพูดว่าใจดีเป็นกุศลใจร้ายเป็นอกุศลดังนั้นใจจึงเป็นสภาพรู้แต่ไม่ใช่จิต
ดังนั้นถ้าบอกว่าคุณกรัชกายจิตใจโหดร้ายจึงอกุศลจิต(จิต+อกุศลเจตสิก+รูป)

ภาษาบาลีสันสกฤตถูกนำมาใช้ในภาษาไทยแต่ตีความไม่ตรงต้นฉบับ
เวลาคนไทยพูดคุยกันตามปกติจึงจำคำพูดที่เพี้ยนไม่ตรงของจริง
ซึ่งทำให้ตีความพระพุทธพจน์โดยอ่านพระไตรปิฏกก็จริงอยู่
ในการใช้คำทับศัพท์แต่ไม่เข้าใจความหมายเพราะคิดเอง
ดังนั้นควรศึกษาโดยความเข้าใจตามรากศัพท์ดั้งเดิม
และจำเป็นต้องรอบคอบในการอ่านควรปรึกษาผู้รู้
ถ้าขอคำแนะนำก็แนะนำให้ศึกษาบ้านธัมมะชัดมาก
จะให้ชัดเจนไปสนทนากับอ.สุจินต์โดยตรงก็ดีค่ะ
จะได้เข้าใจว่าปัญญารู้ชัดเป็นอย่างไรพิสูจน์ได้

:b8:
ขออนุญาตแทรกนิดหนึ่งนะครับ เรื่องจิตกับใจนี่กรัชกายรู้และเข้าใจโดยตีรวามจากตัวหนังสือในตำรา ไม่เคยภาวนาพิสูจน์ว่าทำไมหนอท่านจึงต้องบัญญัติสภาวธรรมเดียวกันออกเป็นตั้งหลายชื่อ จิต ใจ มโน วิญญาณ

ที่เขาแยกบัญยัติอย่างนั้นก็เพื่อชี้ชัดรายละเอียดปลีกย่อยในการทำงานของสภาวะธรรมอันนี้

ตอนที่เป็นจิตเป็นวิญญาณนั้นเขาจะทำหน้าที่ รู้ เฉยๆ ที่ว่า จิตเป็นธรรมชาติ รู้
มันเป็นนามธรรมล้วนๆเหมือนเป็นเรื่องพลังงานล้วนๆ

ส่วนตอนที่เป็นใจ มโน นั้นมันไปเกี่ยวกับหทัยวัตถุซึ่งเป็นที่รับรู้ทางด้านวัตถุ รูปธรรม หทัยวัตถุเป็นที่เกิดจิตนามธรรม เป็นที่รับความรู้สึกต่อจากจิตรู้ แล้วเอาไปเป็นเหตุปรุงแต่งต่อกลายเป็นเวทนา ยินดี ยินร้าย เฉยๆ เกิดมโนกรรม วจีกรรม กายกรรมต่อเนื่องกันไปทางรูปธรรมตามลำดับ โดยเริ่มต้นจากจิตที่เป็นนามธรรม

เรื่องอย่างนี้ถ้าไม่ลงมือภาวนาสังเกตสภาวธรรมจริงๆจะแจกแจงไม่ออกบอกไม่ถูกหรอกครับกรัชกาย มันก็เลยไปได้คำตอบแต่เฉพาะตามตัวหนังสือนั่นไงครับ
คำตอบตามตำราและตัวหนังสือมันที่อๆแข็งๆห้วนๆ ไม่หวานชื่นละมุนละไมลึกซึ้งเหมือนคำตอบจากผลการปฏิบัติจริงหรอกนะครับ

ครูที่สอนโดยจำตำราลอกตำรามาสอน มันฟังแล้วไม่ซาบซึ้งประทับใจเหมือนครูที่รู้จริงทำได้จริงปฏิจริงมาแล้วมาสอน รสชาดมันต่างกันเยอะเลย กรัชกายเคยรู้ซึ้งในเรื่องแบบนี้บ้างหรือเปล่าครับ

อนุโมทนากับสติปัญญาของคุณโรส
สนุกไปกับข้อโต้เถียงแบบกอดคำราของคุณกรัชกาย
ขอให้เจริญสุขเจริญธรรม ปิดประตูอบายได้ทันทั้งสองท่านพร้อมกับผู้ฟังผู้อ่านกระทู้ทุกคนด้วยครับ
สาธุ

สนุกไปกับข้อโต้เถียงแบบกอดคำราของคุณกรัชกาย

เห็นพูดบ่อย ถามคุณโรสอีกที เจตสิก นี่มันอะไรครับ

ศึกษามาเยอะแล้วก็ยังสงสัยโน่นนี่นั่นกำลังมีอกุศลจิตก็ไม่รู้
บอกแล้วเรียงลำดับทวารทั้งหกว่าแต่ละขณะทวารไหนปรากฎบ้าง
รู้ของตัวเองนะคุณกรัชกาบให้ทันตอนกำลังมีทวารนั้นกำลังปรากฏให้รู้
ได้รึเปล่าคะถ้าไม่ได้นะคะก็ไม่รู้หรอกนะว่าเจตสิกคืออะไรดูจากความจริงที่มี
ถ้าอยากรู้ที่อ่านเป็นตัวหนังสือก็ไปนั่งท่องสิว่าเจตสิกมี52ประเภทแต่ไม่รู้ที่ตนมีตอนไหน

ถามอย่างตอบอย่างอีก

ถามว่า เจตสิก น่ามันอะไร คิกๆๆ

รู้ดีรู้ชั่วตอนนี้ไงคะ...แค่นี้ก็ไม่รู้...แล้วจะดีได้เหรอ...ชั่วแล้วที่ไม่รู้นะคุณกรัชกาย...

ทั้งอโศก ทั้งคุณโรส ไม่มีอะไรกอด คือ ไม่มีทั้งตำรา คือปริยัติ ไม่มีทั้งปฏิบัติ คือลงมือทำ เห็นแต่มั่วๆไปตามอารมณ์ พูดเองเออเอง จำเออ คิกๆๆ

อ้อ นั่นน่าหรือเจตสิก ตามความเข้าใจคุณโรส นี่ไงพูดเองเออเอง

...ขออภัยนะคะการศึกษาพระธรรมจะประมาทกันไปก็เป็นทางแห่งความเสื่อมแล้วค่ะ...
...อ่านดูค่ะ...เพราะไม่รู้จึงเกิดมาในหล้าโลก...เพราะไม่รู้จึงเศร้าโศกในวัฏสงสาร...
...เพราะไม่รู้จึงเป็นเราเขลามานาน...เพราะไม่รู้จึงพบพาลผลผลาญตน...
...คิดออกไหมคะว่า...พาลไม่ได้อยู่ที่ข้างนอกเลย...อยู่ที่จิตที่รู้ๆค่ะ...
...ที่กำลังคิดว่ารู้นี่แหละคือกำลังไม่รู้ความจริงของจิตที่ไม่มีใคร...
...มีแค่3ประการที่กำลังสะสมคือกุศลจิต/อกุศลจิต/อัพยากตาจิต...
...เพราะเดี๋ยวนี้เองที่คิดด้วยอุปาทานยึดมั่นว่าเราดีเขาไม่ดีถูกไหม...
...ต่างอันต่างจริงต่างอันต่างสะสมอกุศลเป็นของตนแล้วเดี๋ยวนี้เองค่ะ...
...ก็ไม่รู้จริงไหม...ใครสอนให้เข้าใจสิ่งนี้ถ้าไม่ใช่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า...