เกิดและตายแบบปัจจุบัน


ผู้ต้องการสืบความในบาลีเกี่ยวกับสังสารวัฏ หรือการเวียนว่ายตายเกิดแบบที่เป็นไปในปัจจุบัน ภายในชาตินี้ อาจศึกษาพระสูตรตอนหนึ่งต่อไปนี้ เป็นตัวอย่าง

“ความสำคัญตนที่เป็นกิเลสหมักหมม ย่อมไม่เป็นไปแก่บุคคลผู้ดำรงอยู่ในธรรม ๔ ประการ เมื่อไม่มีความสำคัญตนที่เป็นกิเลสหมักหมมเป็นไป ย่อมเรียกได้ว่า เป็นมุนีผู้สงบ”

“ข้อความที่กล่าวไว้ดังนี้นั้น เราได้กล่าวโดยอาศัยเหตุผลอะไร ? ความสำคัญตน ย่อมมีว่า เราเป็นบ้าง เราไม่เป็นบ้าง เราจักเป็นบ้าง เราจักไม่เป็นบ้าง เราจักเป็นผู้มีรูปบ้าง เราจักเป็นผู้ไม่มีรูปบ้าง เราจักเป็นผู้มีสัญญาบ้าง เราจักเป็นผู้ไม่มีสัญญาบ้าง เราจักเป็นเนวสัญญานาสัญญีบ้าง ดูกรภิกษุ ความสำคัญตนเป็นโรคร้าย เป็นฝีร้าย เพราะก้าวล่วงความสำคัญตนว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้เสียทั้งหมดได้ จึงจะเรียกว่า เป็นมุนีผู้สงบ”

“ดูกรภิกษุ มุนีผู้สงบ ย่อมไม่เกิด ย่อมไม่แก่ ย่อมไม่ตาย ย่อมไม่วุ่นใจ ย่อมไม่ใฝ่ทะยาน สิ่งอันเป็นเหตุที่เขาจะเกิด ย่อมไม่มี เมื่อไม่เกิด จักแก่ได้อย่างไร เมื่อไม่แก่ จักตายได้อย่างไร เมื่อไม่ตาย จักวุ่นใจได้อย่างไร เมื่อไม่วุ่นใจ จักใฝ่ทะยานได้อย่างไร”

“ความสำคัญตนที่เป็นกิเลสหมักหมม ย่อมไม่เป็นไปแก่บุคคลผู้ดำรงอยู่ในธรรม ๔ ประการ เมื่อไม่มีความสำคัญตนที่เป็นกิเลสหมักหมมเป็นไป ย่อมเรียกได้ว่า เป็นมุนีผู้สงบ” ข้อความที่เรากล่าวไว้ดังนี้ เราได้กล่าวโดยอาศัยเหตุผลดังว่ามานี้ ดูกรภิกษุ เธอจงทรงจำการจำแนกธาตุ ๖ โดยย่อ แห่งเราดังนี้”

บาลีนี้มาใน ม.อุ.14/693/446....)

.............

ธรรม ๔ ประการ ได้แก่ ปัญญา สัจจะ จาคะ อุปสมะ

กบพูด

กบไม่ลองกลับมุมมองไปอีกข้างหนึ่งดูบ้างหรือครับว่า...
จะมีสักกี่คนที่กล้ามาสะกิดเตือนผู้ยิ่งในตำรา นักวิชาการทั้งหลายให้ได้มีโอกาสวางตำราและความรู้ความคิดทั้งปวงเสียบ้างเป็นพักๆเพื่อให้จิตได้สัมผัสธรรมชาติแท้ๆ หรือธรรมชาติเดิมแท้หลังจากความนึกคิดรู้หยุดทำงานไปชั่วคราว

"หยุดคิดถึงรู้" นี่คือตอนแรกที่สำคัญ รู้ครั้งแรกนี้คือ รู้ธรรมตามความเป็นจริง

หลังจากนั้นแล้ว "แต่จะรู้ก็ต้องคิด" นี่คือ รู้ภายหลังเป็นการรู้เพื่อเปรียบเทียบกับความรู้ในตำราทำให้แตกฉานและชาญฉลาดยิ่งขึ้น

ถาม แล้วตอบตามตรงนะ "หยุดคิดจึงรู้ แต่จะรู้ต้องคิด" ไปจำใครมาพูด

มันไม่ยังงั้นนะซี...
มันตั้งหน้าตั้งตาว่าจนเกินไป..ขาดสติ..มันเฟื่อ...จนเลี่ยน.



นี้ก็เข้าใจคลาดเคลื่อนจากเจ้าของวลีนี้..

"หยุดคิดถึงรู้"...รู้แรกนี้..รู้สงบ...รู้ว่าเราไม่ต้องเต้นไปตามขันธ์5ก็ได้..เมื่อไม่เต้นไปตามขันธ์...มันก็สงบเป็น..นี้รู้สงบ..รู้ว่ามีเขามีเรา...แยกเขาแยกเราออกจากกันได้...

"แต่จะรู้ก็ต้องคิด"..รู้อันที่สองนี้...รู้อันนี้เป็นญาณ...จากธัมมะวิจัยสัมโพชฌงค์

จำจากคำพูดของหลวงปู่ดุลย์ อตุโล

กบยิ่งเข้าใจคลาดเคลื่อนจากธรรมมาก

หยุดคิดถึงรู้ คือ รู้ปรมัตถ์

จะรู้ก็ต้องคิด คือ รู้บัญญัติ

ที่บอกว่าตั้งใจว่าจนเกินไปนั้น เป็นความคิดเห็นของกบคนเดียว

ดูและสังเกตให้ดีๆสิ ในคำว่านั้นแฝงความปารถนาดีไว้ด้วยตลอดเวลา

ของพระพุทธเจ้ามีทำไมไม่จำ

มีเหรอ งั้นลองเอาที่ฟังแล้วรู้เข้าใจง่าย ไม่มีบาลีมากมายมาบอกให้ฟังหน่อยซิ
ต้องเป็นเรื่องเดียวกับที่หลวงปู่ดุลย์พูดนะ

พระบรมศาสดาทรงสอนไว้ดีแล้ว แต่ ที่นำมาแปลและประยุกต์ออกมาเป็นภาษาไทยง่ายๆ ไม่ค่อยจะมีมาก เพราะนักวิชาการทั้งหลายกลัวเสียเนื้อความเดิม

นี่ไงธรรมะปฏิรูป



เอาของเขามายำกันจนเละ เพื่อให้เข้ากับความต้องการของตน คิกๆๆ ชัดนะ

อโสกะ...เลอะเทอะแล้ว...

ไม่เข้าใจเจตจำนงของเจ้าของวลี..เลย...ตีความเลอะเทอะตามใจคิด..

เต็มๆก็ข้างบน นี่ตัดมานะ แค่นี้เอง



ถ้ายังอยากจะเป็นนั่นเป็นนี่ เป็นอาการของตัณหา (สมุทัย คือ เหตุแห่งทุกข์)

ต้นตอความคิดเลอะเทอะ..คือ..ชอบแปลไปมั่วแล้วเข้าใจว่าตัวแน่...อยากว่าตัวแน่จนแปลไปเลอะๆเทอะๆ..

บาปกรรมจะส่งผลให้ฟังธรรมของจริงไม่รู้เรื่อง...
แต่จะชอบแต่เรื่องเลอะๆเทอะๆ..

นี้แหละถึงไม่เข้าใจวลีหลวงปู่ดุลย์..

ถ้ากบเข้าใจ ว่าไปสิ เป็นไง

ว่าไปตั้งนานแล้วคุณชาย..

อ๋อ ที่กบว่ารู้เข้าใจวลีหลวงปู่ดุลย์ "หยุดคิดจึงรู้ แต่จะรู้ก็ต้องคิด" นั่นน่ะหรือ

กบ เคยถามหลวงปู่ดุลย์แล้วหรือว่าเรากับท่านเข้าใจตรงกัน