ทั้งพระไตรปิฏกที่บันทึกคำสอนก็มาจากแขก เพราะพระพุทธเจ้ามีเชื้อแขก

สงสัยสมองมีแต่ไขมันเปลว
พระแขก +ตำราวิสุทธิมรรค
พระศาสดา(แขก) + พระไตรปิฎก

พระศาสดา(แขก)ไม่ใช่พระแขก
พระไตรปิฎกไม่ใช่ ตำราวิสุทธิมรรค

กรัชกายไปให้หมอฉีดยาละลายมันเปลวในสมอง แล้วมาคิด

โฮฮับเอ้ย มองให้ชัดมองให้ถึงก้นบึ้ง

ก็ในเมื่อพระพุทธเจ้าเป็นแขก คำสอนของท่านๆก็สอนแขกสอนพราหมณ์ครั้งยังเป็นชมพูทวีป ตย. "ดูกรพราหมณ์..." มีไหมที่ว่า ดูกรชาวสยาม ชาวไทย ชาวพม่า ชาวเขมร ฯลฯ มีไหม เคยเห็นไหม

ลากไปไหนต่อไหน น่ารำคาญชิบเป๋ง!!

มันจริงไหมล่ะที่พูดน่ะ

ก็บอกแล้วไงว่า มองให้ลึกมองให้ถึงก้นบึ้ง มองให้ถึงต้นตอที่มาที่เกิดของพระพุทธศาสนา อิอิ

มีไหมคำสอนที่ว่า ดูกรชนชาวสยาม ชนชาวไทย ชนชาวพม่า ...เห็นแต่ ดูกรพราหมณ์ ดูกรภิกษุทั้งหลาย อิอิ

โฮฮับไม่เชื่อใช่มั้ย ถ้างั้นดู ตย.

"ดูกรภิกษุทั้งหลาย ศีลเป็นพื้นฐานเป็นที่รองรับคุณอันยิ่งใหญ่ ประหนึ่ง แผ่นดินเป็นที่รองรับ และตั้งลงแห่งสิ่งทั้งหลายทั้งที่มีชีพ และและหาชีพมิได้ เป็นต้นว่าพฤกษาลดาวัลย์มหาสิงขร และสัตว์จตุบททวิบาทนานาชนิด บุคคลผู้มีศีลเป็นพื้น ใจย่อมอยู่สบาย มีความปลอดโปร่งเหมือนเรือนที่บุคคลปัดกวาดเช็ดถูเรียบร้อย ปราศจากเรือดและฝุ่นเป็นที่รบกวน"

"ดูกรภิกษุทั้งหลาย ศีลนี้เองเป็นพื้นฐานให้เกิดสมาธิ คือ ความสงบใจ สมาธิที่มีศีลเป็นเบื้องต้น เป็นสมาธิที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก บุคคลผู้มีสมาธิย่อมอยู่อย่างสงบเหมือนเรือนทีมีฝาผนัง มีประตูหน้าต่างปิดเปิดได้เรียบร้อย มีหลังคาสำหรับป้องกันลม แดด และฝน ผู้อยู่ในเรือนเช่นนี้ ฝนตกก็ไม่เปียก แดดออกก็ไม่ร้อนฉันใด บุคคลผู้มีจิตเป็นสมาธิดีก็ ฉันนั้น ย่อมสงบอยู่ได้ ไม่กระวนกระวาย เมื่อลม แดด และฝน กล่าวคือ โลกธรรมแผดเผา กระพือพัดสัดสาดเข้ามา ครั้งแล้วครั้งเล่า สมาธิอย่างนี้ ย่อมก่อให้เกิดปัญญา ในการฟาดฟันย่ำยี และเชือดเฉือนกิเลสอาสวะต่างๆ ให้เบาบางและหมดสิ้นไป เหมือนบุคคลผู้มีกำลังจับศาสตราอันคมกริบแล้วถางป่าให้โล่งเตียนก็ปานนั้น"

"ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปัญญา ซึ่งมีสมาธิเป็นรากฐานนั้น ย่อมปรากฏดุจไฟดวงใหญ่กำจัดความมืดให้ปลาสนาการมีแสงสว่างรุ่งเรืองอำไพ ขับฝุ่นละออง คือ กิเลสให้ปลิวหาย ปัญญาจึงเป็นประดุจประทีปแห่งดวงใจ"

โฮฮับดูที่สอนพราหมณ์

การแสวงหาและการรักษาทรัพย์

ครั้งหนึ่ง อุชชัยพราหมณ์ได้ไปเฝ้าพระพุทธเจ้า และกราบทูลว่า ตนจะไปอยู่ต่างถิ่น จะขอให้พระพุทธองค์แสดงธรรม ที่เป็นไปเพื่อประโยชน์สุขปัจจุบัน และธรรมที่เป็นไปเพื่อประโยชน์สุขภายหน้า พระพุทธเจ้าได้ตรัสว่า

“ดูกรพราหมณ์ ธรรม ๔ ประการนี้ เป็นไปเพื่อประโยชน์เพื่อความสุขปัจจุบัน กล่าวคือ อุฏฐานสัมปทา อารักขสัมปทา กัลยาณมิตตตา สมชีวิตา

๑) อุฏฐานสัมปทา เป็นไฉน ? คือ กุลบุตรหาเลี้ยงชีพด้วยความขยันในการงาน ไม่ว่าจะเป็นกสิกรรม ก็ดี พาณิชยกรรม ก็ดี โครักขกรรม ก็ดี ราชการทหาร ก็ดี ราชการพลเรือน ก็ดี ศิลปะอย่างใดอย่างหนึ่ง ก็ดี เธอเป็นผู้ขยัน ชำนิชำนาญ ไม่เกียจคร้าน ในงานนั้น ประกอบด้วยปัญญาเครื่องสอบสวนตรวจตรา รู้จักวิธีปฏิบัติในเรื่องนั้นๆ สามารถทำ สามารถจัดการ นี้เรียกว่า อุฏฐานสัมปทา

๒) อารักขสัมปทา เป็นไฉน ? คือ กุลบุตรมีโภคทรัพย์ ที่หามาได้ด้วยความขยันหมั่นเพียร เก็บรวบรวมขึ้นด้วยกำลังแขน อย่างอาบเหงื่อต่างน้ำ เป็นของชอบธรรม ได้มาโดยธรรม เธอจัดการรักษาคุ้มครองทรัพย์เหล่านั้น โดยพิจารณาว่า ทำอย่างไร ราชาทั้งหลายจะไม่พึงริบโภคะเหล่านี้ของเราเสีย พวกโจรไม่พึงลักไปเสีย ไฟไม่พึงไหม้เสีย น้ำไม่พึงพาไปเสีย ทายาทอัปรีย์ก็จะไม่พึงเอาไปเสีย นี้เรียกว่า อารักขสัมปทา

๓) กัลยาณมิตตตา เป็นไฉน ? คือ กุลบุตรเข้าอยู่อาศัยในคามหรือนิคมใดก็ตาม เธอเข้าสนิทสนมสนทนาปราศรัย ถกถ้อยปรึกษา กับท่านที่เป็นคหบดีบ้าง บุตรคหบดีบ้าง พวกคนหนุ่มที่มีความประพฤติเป็นผู้ใหญ่บ้าง คนสูงอายุที่มีความประพฤติเป็นผู้ใหญ่บ้าง ผู้ประกอบด้วยศรัทธา ประกอบด้วยศีล ประกอบด้วยจาคะ ประกอบด้วยปัญญา เธอศึกษาเยี่ยงอย่างความเพียบพร้อมด้วยศรัทธา ของท่านผู้เพียบพร้อมด้วยศรัทธา ศึกษาเยี่ยงอย่างความเพียบพร้อมด้วยศีล ของท่านผู้เพียบพร้อมด้วยศีล ศึกษาเยี่ยงอย่างความเพียบพร้อมด้วยจาคะ ของท่านผู้เพียบพร้อมด้วยจาคะ ศึกษาเยี่ยงอย่างความเพียบพร้อมด้วยปัญญา ของท่านผู้เพียบพร้อมด้วยปัญญา นี้เรียกว่า กัลยาณมิตตตา

๔) สมชีวิตา เป็นไฉน ? คือ กุลบุตรเลี้ยงชีวิพอเหมาะ ไม่ให้ฟุ่มเฟือยเกินไป ไม่ให้ฝืดเคืองเกินไป โดยรู้เข้าใจทางเพิ่มพูนและทางลดถอยแห่งโภคทรัพย์ ว่าทำอย่างนี้ รายได้ของเราจึงจะเหนือรายจ่าย และรายจ่ายของเราจึงจักไม่เหนือรายได้ เปรียบเหมือนคนชั่งตาชั่งหรือลูกมือคนชั่งยกตาชั่งขึ้นแล้ว ย่อมรู้ว่าหย่อนไปเท่านั้น หรือเกินไปเท่านี้

“ถ้าหากกุลบุตร นี้ รายได้น้อย แต่เลี้ยงชีวิตอย่างฟุ้งเฟ้อ ก็จะมีผู้กล่าวว่าเอาได้ว่า กุลบุตรผู้นี้ ...กินใช้ทรัพย์สมบัติเหมือนคนกินมะเดื่อ ถ้ากุลบุตรนี้มีรายได้มาก แต่เลี้ยงชีวิตอย่างฝืดเคือง ก็จะมีผู้กล่าวว่าเอาได้ว่า กุลบุตรผู้นี้ คงจะตายอย่างคนอนาถา แต่เพราะกุลบุตรนี้เลี้ยงชีวิตพอเหมาะ...นี้เรียกว่า สมชีวิตา

"ดูกรพราหมณ์ โภคะที่เกิดขึ้นโดยชอบอย่างนี้แล้ว ย่อมมี อบายมุข (ช่องทางเสื่อม) ๔ ประการ คือ เป็นนักเลงหญิง เป็นนักเลงสุรา เป็นนักเลงการพนัน มีมิตรชั่วสหายชั่ว ฝักใฝ่ในคนชั่ว เปรียบเหมือนอ่างเก็บน้ำแหล่งใหญ่ มีทางไหลเข้า ๔ ทาง มีทางไหลออก ๔ ทาง หากคนปิดทางน้ำเข้าเสีย เปิดแต่ทางน้ำออก อีกทั้งฝนก็ไม่ตกต้องตามฤดูกาล เมื่อเป็นเช่นนี้ อ่างเก็บน้ำใหญ่นั้น เป็นอันหวังได้แต่ความลดน้อยลงอย่างเดียว ไม่มีความเพิ่มขึ้นได้เลย...

“ดูกรพราหมณ์ โภคะที่เกิดขึ้นโดยชอบอย่างนี้แล้ว ย่อมมี อายมุข (ช่องทางเพิ่มขึ้น) ๔ ประการ คือ ไม่เป็นนักเลงหญิง ไม่เป็นนักเลงสุรา ไม่เป็นนักเลงการพนัน มีมิตรดี มีสหายดี ใฝ่ใจในกัลยาณชน เปรียบเหมือนอ่างเก็บน้ำใหญ่ ใหญ่ มีทางไหลเข้า ๔ ทาง มีทางไหลออก ๔ ทาง หากคนเปิดทางน้ำเข้า ปิดทางน้ำออก และฝนก็ตกต้องตามฤดูกาล เมื่อเป็นเช่นนี้ อ่างเก็บน้ำใหญ่นั้น เป็นอันหวังได้แต่ความเพิ่มพูนอย่างเดียว ไม่มีความลดน้อยลงเลย...

“ดูกรพราหมณ์ ธรรม ๔ ประการ เหล่านี้แล ย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์ เพื่อความสุขปัจจุบัน แก่กุลบุตร”

จากนั้น ตรัสแสดงธรรม ๔ ประการ ที่เป็นไปเพื่อประโยชน์สุขเบื้องหน้า หรือประโยชน์ล้ำเลยตาเห็น (สัมปรายิกัตถะ) คือ สัทธาสัมปทา ศีลสัมปทา จาคสัมปทา และปัญญาสัมปทา

(องฺ.อฏฺฐก.23/145/294)

คิกๆๆ

จะได้ตายก่อนตายกันไหมเนี้ยะ?
ถ้าในหัวเต็มไปด้วยตัวหนังสือ ความนึกคิด จิตยึดแน่นอยู่ในความเห็นว่า ของฉันนีแหละ ถูก ของฉันนี่แหละใช่ ของคนอื่นใดนั้นผิดหมดเพราะไม่ตรงตามตำราที่ฉันค้นพบ

ยังไม่หยุดพฤติกรรมตำนิ...คิดแต่อกุศลคนที่ยกตำรามาให้อ่าน..ปรุงไปแต่ในทางตำนิเขา...เหยียดเขา...กลับไม่สำรวจทิฏฐิมานะอันใหญ่โตของตน...ระวังกรรมหนักจะสนองนะ..

ระวัง...จะอ่านหนังสือไม่ออก...ตีความหมายของหนังสือไม่ถูก...ฯลฯ

จริงๆนะ ยิ่งคุยยิ่งขำ ยิ่งสนุก อะไรนักก็ไม่รู้ ที่นำข้างบนเพื่อให้โฮฮับดู ว่าพระพุทธเจ้าเป็นแขก คำสอนก็สอนภิกษุ สอนพราหมณ์ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดูกรพราหมณ์ ไม่ได้สอนชาวไทย ชาวพม่า ... เช่น ดูกรชาวสยาม ดูกรชาวไทย ดูกรชาวพม่า...... หรืออโศกจะค้าน

ตายก่อนตาย ใครเป็นคนบัญญัติไม่ทราบ

กบต้องแยกแยะประเด็นและจุดเน้นให้ไดให้ดีนะจะได้ไม่พลาดโอกาสสำคัญของชีวิต

ประเด็นคือทำอย่างไรจึงจะได้ตายก่อนตายหรือตายเป็นตายฉลาด

คำที่เตือนนั้นคือ อย่าพากันหลงความรู้ความเห็นในตำราที่ตนศึกษามาว่าใช่จนความรู้เห็นของคนอื่นใดผิดหมด

มันสำคัญอยู่ที่ใครจะมีสติ ปัญญา เชาวน์ ปฏิภาณ ไหวพริบนำเอาความรู้ในตำรามาประยุกต์ใช้ ปฏิบัติจริงจนพาตนเองตายก่อนตายได้

ตายก่อนตายมีครูบาอาจารย์หลายท่านบัญญัติ และคนรู้ธรรมถึงธรรมมากท่านบัญญัติหรือเข้าใจบัญญัตินี้

ตายก่อนตาย ความหมายในด้านธรรมปฏิบัติคือ กิเลส ตัณหา อัตตา ความเห็นผิดยึดผิดตายแล้วผลที่ได้เมื่อเข้าไปเสวยผลจะได้ถึงภาวะเหมือนคนตายแต่ไม่ตาย เมื่อเข้าผลได้บ่อยๆจนชำนาญเมื่อถึงเวลาที่ธาตุขันธ์จะแตกดับตายจริงๆ ก็จะสามารถตายด้วยสติสัมปชัญญะที่สมบูรณ์หมดเชื้อที่จะไปเวียนว่ายตายเกิดอีก

ประเด็นของผม..คือ...การที่...อโสกะกล่าวว่า..

"จะได้ตายก่อนตายกันไหมเนี้ยะ?
ถ้าในหัวเต็มไปด้วยตัวหนังสือ ความนึกคิด จิตยึดแน่นอยู่ในความเห็นว่า ของฉันนีแหละ ถูก ของฉันนี่แหละใช่ ของคนอื่นใดนั้นผิดหมดเพราะไม่ตรงตามตำราที่ฉันค้นพบ"

ใครที่ยกบทความตามตำรามา..อโสกะก็มีนิสัยว่าคนอย่างนี้ร่ำไป...

ผมจึงเตือนสติ..อยู่นี้งัย

จะไปบัญญัติใหม่ ให้วุ่นวายทำไม ของเดิมเข้าใจง่ายอยู่แล้ว เช่น เพียรกำจัดอาสวะกิเลสให้สิ้นไป

พระพุทธเจ้าก็ทำสิ่งที่ยากๆให้ง่าย เช่น อุปมาเหมือนหงายของที่คว่ำ เปิดของที่ปิด แต่อโศกสวนทางกัน กลับทำให้ยากขึ้น เหมือนคว่ำของที่หงาย ปิดของที่เปิด นี่ถ้าอยู่ใกล้ๆนะ กรัชกายจะขออนุญาตหยิกให้เนื้อเขียวแล้วเอาเกลือทา

เพียรกำจัดอาสวะกิเลส

ฝึกตายก่อนตาย

คำไหนฟังง่ายจำง่ายกว่ากันล่ะคับ ปรมาจารย์กรัชกาย

กบช่วยตัดสินหน่อย ลุงโฮด้วย