ชายผู้หนึ่งได้เสียชีวิตลง ในตอนที่เขารู้สึกตัวว่าได้ตายไปแล้ว เขาก็เห็นเทพองค์หนึ่งเดินถือกระเป๋าเข้ามาหาเขา
แล้วพระองค์ได้เอ่ยขึ้นว่า

เทพ : เรียบร้อยแล้วหนุ่มน้อย ถึงเวลาไปแล้ว!
ชายหนุ่ม : ทำไมเร็วนักละครับ? ผมยังมีเรื่องราวที่ต้องทำอีกมากมาย....
เทพ : ขอโทษด้วย เวลาของเธอหมดแล้ว!

ชายหนุ่ม : ในกระเป๋าของท่านคืออะไรครับ?
เทพ : นี่คือของๆเธอ!

ชายหนุ่ม : ของๆผม! คืออะไรครับ? เป็นทรัพย์สิน เสื้อผ้า หรือว่าเงินครับ?
เทพ : สิ่งที่เธอพูดมา มันไม่ใช่ของเธอตั้งแต่แรกแล้วหนุ่มเอ๋ย นั่นมันเป็นสมบัติของในโลก!

ชายหนุ่ม : ถ้าอย่างนั้นมันก็คงเป็นความทรงจำของผมสินะ!
เทพ : ความทรงจำเป็นสมบัติของกาลเวลา

ชายหนุ่ม : ถ้าอย่างนั้นคงเป็นความสามารถของผม!
เทพ : ความสามารถเป็นสมบัติของโลกอีกเช่นกัน

ชายหนุ่ม : หรือจะเป็นญาติมิตรของผม?
เทพ : ไม่ใช่ เขาเหล่านั้นเป็นเพียงผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอเท่านั้นเอง

ชายหนุ่ม : หรือเป็นลูกเมียของผม?
เทพ : ไม่ ลูกเมียเป็นเพียงแค่ความระลึกของเธอเท่านั้น

ชายหนุ่ม : ถ้าอย่างนั้นคงเป็นร่างของผมแน่ๆ
เทพ : ไม่ใช่ ร่างของเธอนั้นเป็นสมบัติของดิน

ชายหนุ่ม : ถ้าอย่างนั้น มันคงเป็นจิตญาณของผมสินะ
เทพ : น่าเวทนา เด็กหนุ่มเอ๋ย เธอเข้าใจผิดแล้ว จิตญาณของเธอนั้นเป็นของเบื้องบน

ชายหนุ่มรู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง เขารับกระเป๋ามาด้วยมืออันสั่นเทา เมื่อเขาเปิดกระเป๋าออกมา ข้างในกระเป๋าใบนั้นกลับมีแต่ความว่างเปล่า...
เขาถามเทพด้วยความหมดอาลัยตายอยาก

ชายหนุ่ม : ทุกสิ่งที่ผมเคยมี มันไม่เคยเป็นของผมเลยหรือ?
เทพ : ใช่แล้ว เธอเข้าใจถูกแล้ว ทุกสิ่งในโลกที่เธอหามา ไม่มีสิ่งใดที่เป็นของเธอเลย

ชายหนุ่ม : แล้วอะไรที่เป็นของผม?
เทพ : ลมหายใจเป็นของเธอ! นั่นคือสิ่งเดียวที่เป็นของเธอในตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่!

…………………………..
ชีวิตคนเรา แค่ชั่วพริบตา
รักษาทุกขณะเวลาที่คุณยังมีลมหายใจอยู่

ช่วงชีวิตหนึ่งของคนเราโอกาสที่จะมีโอกาสได้ทำบุญซื้อที่ดินสร้างวัดสร้างสถานปฏิบัติธรรมสร้างสถานพัฒนาการทางจิตนั้น มีโอกาสน้อยมาก หรือบางทีโอกาสเปิด แต่มารทางความคิดเห็นมากั้นขวางไว้ ที่สำคัญมากในยุคนี้ เช่นคำพูดที่ว่า
"วัดมีเยอะแยะแล้วสร้างกันทำไมนักหนาฉันจะไม่บริจาคในเรื่องนี้"

คำพูดเช่นนี้ทำลายโอกาสที่ผู้คนจะได้สร้างมหากุศลอันยิ่งใหญ่คือการได้มีส่วนร่วมถวายที่ดินสร้างวัดสร้างสถานปฏิบัติธรรมเผยแพร่ธรรม อันมีผลมากมีอานิสงมาก ทำให้จะเกิดในชาติภพใดไม่จนที่อยู่และอสังหาริมทรัพย์ มีชีวิตสุขสมบูรณ์ด้วยที่ดิน บ้านเรือน ศฤงคารพัสถานสมบัติ

ลองวิเคราะห์ย้อนหลังกันดูนะครับว่าเราเกิดมาเป็นคนชาตินี้มีโอกาสได้ทำบุญถวายที่ดินสร้างวัดสร้างสถานปฏิบัติเผยแพร่ธรรมกันมาแล้วกี่ครั้ง

บัดนี้โอกาสเปิดให้แล้วอีกหนึ่งครั้งและกำลังจะปิดลงหลังวันที่ 15 เมษายน นี้

ในวาระดิถีปีใหม่ไทย มาร่วมใจกันทำบุญสมทบทุนถวายที่ดินสร้างวัด สร้างสถานปฏิบัติธรรมพัฒนาการทางจิตกันอีกสักครั้งหนึ่งนะครับ ก่อนที่โอกาสอันวิเศษและเป็นศิริมงคลนี้จะผ่านเราไปอีก

เชิญร่วมทำบุญกันนะครับ จะไว้ใจบริจาคผ่านบัญชี
วีระ สุริวงศ์ ธนาคารกรุงไทย หมายเลขบัญชี 545 1 04173 3 หรือบริจาคตรงเข้าบัญชี แม่ชีธนพร ลือสมุทร ธนาคารกสิกรไทยสาขาบิกซีลพบุรี หมายเลขบัญชี 506 2 17992 0 ก็ได้นะครับ

เจริญสุข เจริญธรรม สมบูรณ์พูนสุข ร่ำรวยทรัพย์ทั้งภายในและภายนอกกันในโอกาสสงกรานต์ปีใหม่ไทยปีนี้กันทุกท่านทุกคนนะครับ

ท่านอโศก ก็ในเมื่อชีวิตมัน ว่างเปล่า สุญญตา อนัตตา แล้วจะชวนสร้างนั่นนี่ทำไมอ่ะ ขัดกันไปหมด หรือยังไง อธิบายสิครับ

กระทู้มีเลศนัย

ในสมัยพุทธกาลนั้น

พระพุทธองค์เริ่มต้นสั่งสอนธรรมด้วยการออกเดินทาง

สถานที่และเครื่องไม้เครื่องมือใกล้ตัวคนๆนั้นแหละ พระพุทธองค์เอามาเป็นหัวข้อในการสั่งสอนธรรม

อนุโมทนาครับ

นึกแล้วเชียวถ้าเอาเรื่องบริจาคมาแทรกจะได้เห็นปฏิกิริยาจากคนขี้ระแวงสงสัยทั้งหลาย

ท่านกรัชกาย เพื่อให้ถึงสุญญตาจริงๆก็พิสูจน์เริ่มต้นง่ายๆ จากการสละปัจจัยให้ทานนี้ก่อนเป็นปฐม จะได้เห็นหรือรู้ว่า อัตตา ตัวกูของกูมันยังมีเหลืออยู่มากสักเท่าไหร่ จะได้เร่งรัดชำระทิ้งให้หมดหรือลดน้อยลงได้ถูกต้อง

โฮฮับยิ่งคิดลึกระแวงมากไปตามวิสัยของโฮฮับ

แย้มมาให้ดูหน่อยแล้ว พอจะเห็นสิ่งที่โฮฮับว่า "เลศนัย" หรือยัง ไหนลองวิตกวิจารณ์มาซิ?

อ้อ "ชีวิตที่ว่างเปล่า สุญญตา อนัตตา" หมายถึงมีอะไรต้องชำระทิ้งให้เกลี้ยง แล้วไปถือกะลาขอทานกิน นอนใต้ทางด่วน นอนตามชายคาบ้านเขายังงั้นหรอขอรับ หรือยังไง

ทำไมไม่มองว่าอโศกมาบอกบุญล่ะ มองให้เป็นแล้วใจเป็นสุขน่ะ คิกๆๆ

ความสงสัยอันนี้แสดงว่ายังห่างไกลอีกมาก ที่ก๊อปปี้เขามาวางๆไม่เคยเข้าใจอะไรเลย น่าเป็นห่วง

ถ้ายังงั้นคุณตอบบ้างจะทำไง ว่าไปสิครับ

อโศกตอบแล้ว ว่ามีอะไรต้องรีบชำระทิ้งให้หมด

ส่วนโฮฮับออกทะเลไปแล้ว คิกๆๆ

เอ้อมันก็เป็นเรื่องที่น่าแปลกใจนะที่คนศึกษาเผยแพร่ธรรมะมาอย่างโชกโชนเช่นคุณกรัชกายไม่เข้าใจวิธีชำระจิตของตนให้ขาวรอบ

การชำระภาระทางโลกทิ้งให้หมดแล้วถือกะลาไปขอทานกินนั้นเป็นวิธีการของคนไม่ฉลาด(โง่)อย่างเช่นพวกอเจลกะ ชีเปลือย คนเสียจริตทั้งหลาย

งานละชั่ว ทำแต่ดี ชำระจิตของตนให้ขาวรอบ ตามวิธีการของพระพุทธเจ้านั้นมันเป็นงานที่ทรงคุณและสูงค่าในตัว มันเป็นงานพัฒนาการทางกายวาจาใจให้เจริญสอดคล้องไปกับธรรมชาติและเหตุปัจจัยที่มนุษย์แต่ละคน จิตแต่ละดวงได้สร้างสมมา ภายนอกอาจแตกต่างกันเป็นพระราชา มหาเศรษฐี คนชั้นกลาง หรือยาจกขอทาน ก็มีชีวิตอยู่ไปตามฐานะ

แต่ภายในนั้นไม่ต่างกันเมื่อสามารถชำระความเห็นผิดยึดผิดว่ากายใจนี้เป็นอัตตาตัวกูของกู

ชำระที่จิต สละที่จิต ละทิ้งความเห็นผิดยึดผิดนะครับคุณกรัชกาย

การฝึกหัดทดสอบตนเองด้วยการเสียสละสิ่งของภายนอกนั้นมันเป็นเพียงเครื่องทดสอบพิสูจน์ความเหลืออยู่มากหรือน้อยของความเห็นผิดยึดผิด เป็นเพียงทางผ่านสู่การหมดสิ้นความยึดถือทั้งปวงเท่านั้นครับ

อนุโมทนากับคุณ student ครับ ที่เข้าถึงประเด็นธรรมของพระพุทธเจ้าด้วยใจ
ไม่ใช่ด้วยการยึดบัญญัติ ตำหรับตำราแบบหัวชนฝา ไม่ลืมหูลืมตาไปดูสนใจเรื่องที่มันเป็นธรรมชาติที่แท้จริงนอกตำรา อย่างที่นักวิชาการจ๋าทั้งหลายกำลังเป็น