นิพพิทาญาณ ความเบื่อหน่ายคลายจาง ด้วยความที่เห็นความจริงว่าสิ่งที่เรายังยึดยังหลงอยู่ทั้งหมดนี้มันมีแต่ทุกข์ ทนอยู่ไม่ได้ เปลี่ยนแปลงไปอยู่ตลอดเวลา บังคับบัญชาอะไรให้เป็นไปตามใจไม่ได้เลย จึงเกิดความเบื่อหน่ายคลายกำหนัดสลัดทิ่งหรือปล่อยวางสิ่งที่หลงยึดถือไว้นั้น

ต้องมีความเบื่ออย่างนี้เกิดขึ้นในใจจริงๆเสียก่อนนะครับจึงจะวางและปล่อยทุกสิ่งได้จริงๆ

สิ่งที่ต้องปล่อยได้อย่างยิ่งคือความเห็นผิด ยึดผิดว่ากายใจก้อนนี้เป็นของเรา เป็นอัตตา ตัวกูของกู

วิธีปฏิบัติที่จะให้เกิดความเบื่อหน่ายจนคลายวางความเห็นผิดยึดผิดว่าเป็นตัวกูของกูก็ต้องมานั่งเผชิญหน้ากับความจริงในกายในใจที่แสดงให้รู้อยู่ทุกขณะในปัจจุบัน สังเกตดูมันให้ดี ที่ใดมีความทุกข์กายทุกข์ใจเกิดขึ้นที่นั่นแหละจะทำให้เห็น ทุกขัง ความทนอยู่ไม่ได้ อนิจจัง ความเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา และอนัตตา ความบังคับบัญชาไม่ได้ ยิ่งเจ็บปวดทรมานทุกข์มากเท่าไหร่ ถ้าทนนิ่งดูนิ่งสังเกตอยู่ได้ไม่ถอยหนีก็ยิ่งจะเห็นความจริงชัดและเกิดความเบื่อหน่ายคลายจางวางความเห็นผิดยึดผิดได้มากและรวดเร็วยิ่งขึ้นเท่านั้น

จงบริหารเวลาของชีวิตให้ดีให้ได้มีโอกาสมานิ่งดูนิ่งสังเกตกายใจที่ปัจจุบันขณะ ปัจจุบันอารมณ์ให้ได้วันละ 1-3 ครั้งๆละประมาณ 1 ชั่วโมงเป็นอย่างน้อย ทำอย่างสม่ำเสมอทุกวันไป ตามเหตุปัจจัยของตน ถ้าทำได้อย่างนี้ ชีวิตนี้ย่อมมีหวังได้ ว่าจะหมดทุกข์ พบความสุขกายใจที่คงมั่นนิรันดร คือนิพพานสุข อันเป็นที่สุดสิ้นภพชาติและความเวียนว่ายตายเกิด

อโศกะ
25 มีค.59

กลัวกระทู้อโสกะ..ตกขอบ

ยกให้ขึ้นมาหน่อย...

เป็นทางแห่งความเยื่อหน่ายคลายจาง ต้องน้อมลงสู่ความเป็นทุกข์ ไม่เที่ยง เป็นอนัตตา

ถ้าเป็นความเบื่อหน่ายเพราะอำนาจกิเลส ผิดหวัง ไม่สมหวัง พลาดพลั้ง อะไรต่างๆล้วนเป็นกิเลส

เป็นความเบื่อหน่ายคนละสภาวะกัน

พูดเพ้อเป็นน้ำท่วมทุ่ง ดูแล้วไม่ต่างจากนกแก้วนกขุนทอง
ที่พูดจ้อไปเรื่อยโดยไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวพูด

คำว่า "นิพพิทาญาณ" มันเป็นคำที่เป็นสองความหมายมารวมกัน
นิพพิทา เป็นคำหนึ่ง ญานก็เปนอีกคำหนึ่ง

เมื่อเอารวมกันจึงได้ใจความว่า....."การได้เห็นสภาพธรรมที่เป็นจริงของความเป็นอนิจจัง จึงทำให้เกิด
ความเบื่อหน่ายต่อสภาพธรรมนั้น".....จากในเครื่องหมายคำพูด เรียกว่า ญาน



ผิดถูกมันมีซะที่ไหนกัน มันมีแต่"เห็นกับไม่เห็น"
เป็นเพราะบุคคลที่ติดในอวิชชามองไม่เห็นสภาพธรรมที่เป็นจริง...พิจารณาประโยคให้ดีว่า ...สภาพธรรม
ที่ปัจจุบันนั้นมันมีอยู่เพียงมองไม่เห็น



คนพูดไม่ได้มีความเข้าใจในอริยสัจจ์๔ครับ อโสกะหลงเข้าใจไปว่า ไม่สบายใจ
เป็นความทุกข์.....ผิดถนัด
จะเอาคำว่าทุกข์ มาใช้กับคำว่าทุกข์ใจไม่ได้ เพราะความไม่สบายใจไม่ใช่ทุกข์ แต่เป็น สมุทัย



พูดแบบนี้ไม่จากกับคนสติวิปลาศครับ การจะทำการอย่างหนึ่งอย่างใด(อิทธิบาท)
มันต้องมีจุดมุ่งหมาย มันไม่ใช่ทำอะไรโดยไม่รู้ว่าทำเพื่ออะไรและจุดมุ่งหมายคืออะไร

อโสกะไม่ได้เรื่องครับ อาศัยไปจำบัญญัติธรรมะมาโพสทั้งๆที่ไม่ได้มีความเข้าใจ
ในบัญญัตินั้นๆเลยสักนิด

สงสารโฮฮับจังที่หลงผิดไปกับความเห็นที่ผิดๆของตนเอง

ถ้าไม่มีผิดไม่มีถูก คำว่า สัมมาทิฏฐิกับ มิจฉาทิฏฐิคงไม่ถูกบัญญัติขึ้นมาใช้

เรื่องที่ง่ายๆ ธรรมะที่ถูกทำให้ง่ายๆ โฮฮับกลับไม่เข้าและตีความให้เป็นยากไปหมด นี่คือความวิปลาศอันเกิดจากความเห็นผิด เข้าใจผิด

ตรงไหนถูก...ก็เอาไปแก้ไข...

ถ้าใครพูดว่าตนก็ผิดหมด..ตนถูกหมดทุกข้อ...อย่างนี้..ก็น่าจะเอะใจตนบ้างนะ...

มันอยู่ที่สามารถแก้ไขหรือโต้ตอบความเห็นของเขาได้หรือไม่.......นี่คือประเด็น

ไม่เห็นด้วยตรงไหนและที่จริงตรงเป็นอย่างไร ก็แสดงมาอย่างเปิดเผย

ธรรมะไม่ใช่การพูดจาสร้างวาทะกรรม......มันดูน่าขำกึ่งสังเวช

เพียงแค่ข้อความท่อนนี้ที่อ้างอิงมาก็แสดงให้เห็นแล้วว่าโฮฮับรู้ไม่จริง รู้ไม่รอบแล้วจับมากระเดียด

นิพพิทาญาณ
นิพพิทา=ความเบื่อหน่าย(ที่เกิดจากการเห็นความจริง)
ญาณ=ปัญญา ความรู้ตามที่เป็นจริง

การรู้จริงด้วยเห็นอนิจจังชัด เห็นทุกขังชัด เห็นอนัตตาชัด ทั่ง 3 อย่างจะชัดอย่างหนึ่งอย่างใดก็ได้แล้วแต่บุญวาสนาบารมีที่สร้างสมมาของผู้ปฏิบัติแต่ละท่านแต่ละคนย่อมสามารถทำให้เกิดนิพพิทาความเบื่อหน่ายคลายจางละวางสลัดคืนความเห็นผิดยึดผิดได้ทั้งสิ้น

ไม่ใช่แค่เห็นอนิจจังอย่างที่โฮฮับเข้าใจนะครับ
ดูภาพประกอบด้านบนแล้วจะเข้าใจดียิ่งขึ้น พระบรมศาสดาทรงสอนไว้ชัดเจน

ภาพที่อโสกะเอามาประกอบดและอ้างว่าพระศาสดาทรงสอนไว้ เป็นการอ้างที่น่าไม่อายมาก

ภาพดังกล่าวดูก็รู้ว่าผู้สอนไม่ได้มีความรู้ทางธรรมที่แท้จริง

พูดโดยไม่รู้ว่าความแตกต่างของ อนิจจังและอนิจลักษณะ ...ทุกขังและทุกลักษณะ...อนัตตาและอนัตลักษณะ เป็นเช่นไร
ในภาพเป็นการเอาธรรมมาพูดผสมปนเปกันให้มั่วไปหมด ไม่แยกแยะอนิจังและอนิจลักษณะทั้งๆที่มันเป็น
คนละอย่างกัน ทุกขังและอนัตตาก็เช่นกัน

อโสกะอย่างรู้มั้ยว่ามันแตกต่างกันอย่างไร ถ้าอยากรู้ก็ร้องขอมา
แบบว่าขี้เกียจอธิบายกลัวเสียของ

นี่แหละคือเหตุผลที่บอกว่าโฮฮับเกิดวิปลาศธรรมไปเสียแล้ว เพราะไม่เข้าใจอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา อย่างถูกต้อง

แผนภูมินี้เป็นภาพที่หลวงพ่อพุทธวาทีแห่งวัดโกไมล์เมืองย่างกุ้งซึ่งมีฉายานามว่า "อัครมหาธัมจริยะ"ได้เมตตาสรุปเป็นภาพให้ง่ายต่อการศึกษาทางออกหรือประตูสู่นิพพานมีอยู 3 ประตู

ซึ่งสติปัญญาที่ผิดเพี้ยนไปแล้วของโฮฮับคงยากจะรูเรื่องหรือเข้าใจได้
"กัมมุนาวัฏฏิโลโก"

การสนทนาหรือการถกธรรม จะต้องพูดด้วยเหตุผลของธรรม.....
การพูดจากระแนะกระแหน่หรืออ้างชื่อใครต่อใครมาเพื่อข่มชาวบ้าน....แบบนี้ท่านว่า เก่งแต่ปาก

ผมบอกว่า ภาพมันมั่ว อะไรบ้างผมก็บรรยายไว้ในความเห็นแล้ว
ผมเข้าใจหรือไม่เข้าใจอย่างไร ก็แย้งมาไม่ใช่ไปอ้างชื่อใครก็ไม่รู้....ไม่มีใครเขากลัวหรอก อโสกะเอ๋ย

มั่วตรงไหนอธิบายและแจกแจงมาซิ?