สมุทัย เหตุทุกข์ พระพุทธเจ้าทรงสอนว่า "สมุทัย ควรละ"

อะไรเป็นเหตุทุกข์?

พระพุทธเจ้าตรัสว่า "ตัณหา เป็นเหตุทุกข์" ตัณหา แปลว่า ความอยาก ความอยาก เป็นสิ่งที่รู้เห็นได้ง่าย แต่ที่มาของตัณหา ซึ่งเป็นเหตุต้นจริงๆแห่งทุกข์นั้นซ่อนลึกอยู่เบื้องหลัง พระบรมศาสดาไม่ทรงบอกไว้ตรงๆในเรื่องสมุทัยเพราะทรงทิ้งไว้ให้ผู้ปฏิบัติธรรมได้ค้นพบเอาเอง

เราสามารถค้นหาเหตุทุกข์ที่แท้จริงที่ซ่อนอยู่หลังตัณหาได้ เพียงแต่ค้นหาหรือถามให้ลึกเข้าไป

ตัณหา แปลว่า ความอยาก ถามต่อไปว่า เวลาอยากขึ้นมานี่

"ใครเป็นผู้อยาก?"

มากคนจะตอบว่า "ใจ เป็นผู้อยาก"
ถ้าตอบอย่างนี้เราก็สามารถถามต่อไปได้อีกว่า

ใจใครล่ะ?ที่อยาก

ส่วนใหญ่จะตอบว่า "ใจเรา"

คำนี้ยังไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องเพราะ "เรา" ยังไม่ใช่ผู้ร้ายหรือต้นเหตุแห่งทุกข์ตัวจริง เพราะคำว่า "เรา" มันเป็นพหูพจน์ แปลว่า 2 คนขึ้นไป จึงมีเหตุต้องพิสูจน์ต่อว่าใครหรืออะไร?คือสมุทัย หรือเหตุทุกข์ตัวจริง

"ใจ "ฉัน" เป็นผู้อยาก คำตอบนี้จึงจะตรงและถูกต้องกว่าเพราะเหลือผู้ร้ายตัวจริงเพียงหนึ่งเดียว

แต่ "ฉัน สุภาพเกินไป ไม่เห็นชัด ไม่สะใจ ต้องใช้ภาษาพ่อขุนฯจึงจะชัดและจำง่าย

"กู" คือผู้อยาก

กู = อัตตา คือผู้อยาก

กู จึงเป็นเหตุทุกข์ตัวจริง สมุทัยตัวจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง ตัณหา

การละเหตุทุกข์ก็จึงหมายถึงการละ กู

กู คืออะไร?

กู คืออุปาทาน ความเห็นผิด ยึดผิด คือเห็นผิดว่าขันธ์ 5 รูป นาม กาย ใจนี้เป็น อัตตา ตัวกูของกู หรือที่บาลีเรียกว่า "สักกายทิฏฐิ"

ส่วนความยึดผิด คือยึดกาย ยึดใจ นี้ว่าเป็นตัวกูของกูนั้น ท่านเรียกว่า
"มานะทิฏฐิ" ซึ่งฆ่า ทำลายได้ยากกว่า สักกายทิฏฐิ

ดังนั้นจึงอาจสรุปได้ว่า การปฏิบัติธรรมเพื่อให้ถึงความพ้นทุกข์ ความเวียนว่ายตายเกิด เป้าหมายแรกคือต้องทำลาย สักกายทิฏฐิ ความเห็นผิด ให้ได้เสียก่อนซึ่งก็ไปตรงกับประเด็นของเหตุทุกข์หรือสมุทัยควรละ

ละเหตุทุกข์ได้ ผลทุกข์ก็ดับ สิ่งที่เหลือคือ ผลสุข (นิโรธะ)กับเหตุสุข คือ มรรค

นี่คือสาระสำคัญของอริยสัจ 4 และงานของมรรค 8

สัตวทุกชนิด..รู้ว่าอะไรคือทุกข์ของตน..แต่จะจัดว่าเป็นการรู้ทุกข์อริยะสัจ...เลยนั้น...คงไม่ใช่....ต้องมีองค์ประกอบอื่นๆร่วมด้วย...



ความเห็นของอโสกะอันนี้..พอเข้าเค้าหน่อย...

ความเห็นของผมนะ...ทุกข์ที่เรากำหนดรู้แล้วนั้น...เป็นทุกขอริยะสัจจัง...นั้นก็เมื่อเรารู้ว่าทุกข์นั้นเกิดจากอะไร..(รู้สมุทัย อันมีเหตุตามธรรม)

ดังนั้น..ที่ว่ากันว่า...นั้นเป็นทุกข์..นี้เป็นทุกข์..ถ้ายังไม่รู้ว่าอะไรเป็นเหตุให้เกิดทุกข์นั้น..ก็อย่าเพิ่งด่วนสำคัญตนว่า....ตนได้กำหนดรู้ทุกขอริยะสัจแล้ว...เสร็จกิจในข้อนี้แล้ว

คุณกบวินิจฉัยให้ข้อคิดมาก็ดูดีนะครับ

แต่หากพิจารณาตามลำดับแห่งธรรมแล้ว การจะรู้ว่าสิ่งนี้เรื่องนี้ เวทนานี้ เป็นทุกขสัจจะหรือไม่นั้น มันมีหลักตัดสินอยู่ที่ความหมายหรือคุณลักญณะของทุกข์เป็นสัจจะที่ยอมรับกันเป็นสากลอยู่แล้วว่า

ทุกขัง คือสภาวะแห่งการ ทนอยู่ไม่ได้

ใครพบเห็นสภาวะที่ทนอยู่ไม่ได้เกิดขึ้นในกายและจิต ตัดสินได้เลยว่า เขาผู้นั้นกำลังพบและเห็น ทุกขสัจจะ

ยังคงไม่จำเป็นต้องไปค้นหาสมุทัยเสียก่อนว่าสิ่งนี้เกิดมาจากอะไรจึงจะวินิจฉัยว่าเป็นทุกขสัจจะหรือไม่

ความเห็นทุกข์และซึ้งใจในทุกข์นั้นจะเป็นแรงกระตุ้น เป็นทั้งเหตุและปัจจัยให้สติปัญญาค้นหาสมุทัย เหตุแห่งทุกข์ ทั้งเหตุเฉพาะหน้า เหตุปลาย และต้นเหตุที่ซ่อนลึกอยู่ภายในและเบื้องหลัง

อโสกะ..ติดอาการคิด..นะ...ต้องค้นหา..ต้องวินิจฉัย

ทำอย่างกบนี่แหละเขาเรียกว่า "คิดตอบ"

แต่ทำอย่างอโศกะนี้ท่านเรียกว่า "ปฏิบัติหรือ พิสูจน์แล้วตอบ"

การวิเคราะห์เพื่อวินิจฉัยนั้นเป็นองค์ธรรมเพื่อการตรัสรู้ที่ท่านเรียกว่า

"ธัมมวิจัย สัมโภชฌงค์"

กบล่ะใช้หลักธรรมอะไรมาวินิจฉัย

เมตตาเล่าสู่กันฟังหน่อยนะครับ เผื่อกัลยาณมิตรทั้งหลายจะได้วิธีการดีๆใหม่ๆจากข้อชี้แนะของอาจารย์กบ
ขอบพระคุณ

หากไม่ได้พูดจากใจจริง...พูดอย่างนี้..เท่ากับ..มุสาคือพูดเท็จ...สัมผัปปลาปะ คือการพูดเพ้อเจ้อ เหลวไหล ไม่เป็นสาระ

อิอิ....ศีลก็ให้สังวรใว้ดีดี...มีสติ

ก็ขอให้เล่าให้ฟังจริงๆกบยังจะเฉไฉไปเป็นเรื่องอื่นอีกแหละ

แค่ศีล...อโสกะยัง...เลินเล่อ...ย่อหย่อน...นะ

แสดงว่ายังไม่เป็นอธิศีล...

การแปลของอโสกะนี้ไม่ถูกนะครับ...ไปว่า..ความเห็นผิดเป็นสักกายทิฏฐิ..ความยึดในตัวตนเป็น..มานะทิฏฐิ...อย่างนี้ไม่ถูก..ครับ

กบเอาอะไรมาตัดสินว่าถูกหรือผิด?

ผิดทั้งความหมาย...และผิดทั้งการใช้ปัญญัติ..ครับ

ที่ใช้ผิดความหมาย...แสดงว่า..ยังไม่เคยเจอปัญหาของมานะกิเลส...

การใช้บัญญัติผิด...ที่ว่า..ความยึดในตัวตนเป็นมานะทิฏฐิ...แสดงว่า..ไม่ได้ศึกษาธรรมะของพระพุทธเจ้าให้ดี


มานะทิฏฐิ....อยู่ในสังโยชน์เบื้องสูง....ตามความหมาย...คือการสำคัญตน 9 อย่าง (ไม่ขออธิบาย..ไปหาเองได้อยู่แล้ว)..นี้ว่าตามหลักการ...แต่หากจะว่าตามความรู้สึก...มันก็มีแค่อันเดียวคือ..สำคัญตน..เท่านั้น

มาดูผู้ที่อธิบายได้ชัดเจน..ดีกว่า


http://www.visalo.org/article/suksala13.htm

กบก็ไปแอบคัดลอกเขามาอยู่ดี

นึกว่าถูกต้องทั้งหมดแล้วหรือที่เขาอธิบายนั้นนะ

นั่นเป็นเพียงความเห็นของท่านผู้อธิบายนั้น ลองเอาความเห็นของกบตรงๆสิ จะได้รู้ว่าทิศทางความเห็นของกบมันไปในทางใด เป็นสัมมาหรือ มิจฉาทิฏฐิ

จะบอกให้นะว่า

ทิฏฐิ มันแปลว่า ความเห็นเฉยๆ กลางๆ ยังไม่ดีไม่ร้าย ต่อเมื่อเอาคำว่า สัมมา หรือ มิจฉาไปนำหน้า มันถึงจะเป็นดีหรือร้ายไปตามตัวนำ บอกแค่นี้กบน่าจะแทงทะลุไปได้อีกหลายเรื่องมั้ง ออกนอกกะลามาแล้วนี่

สักกายะ = กาย = ตัวตน = รูป = รูปูปาทานขันโธ

ทิฏฐิ = ความเห็น

สักกายทิฏฐิ = ความเห็นเป็นกายเป็นตัวเป็นตน = ความเห็นผิด เป็นส่วนของอุปาทานในรูปขันธ์

มานะ = มนะ = มโน = ใจ

มานะทิฏฐิ = ความเห็นเป็นใจ ความเห็นว่ามีใจ ใจมี = เวทนู สัญญู สังขารู วิญญาณู ปาทานขันโธ = ความเห็นความยึดถือว่าเป็นใจ เป็นจิต เป็นส่วนของอุปาทานในนามขันธ์ทั้ง 4

รากเหง้ามันเป็นมาอย่างนี้ แล้วจึงค่อยนำมาขยายความว่าเป็นความเห็นผิด
(สักกายทิฏฐิ) ความยึดผิด มานะทิฏฐิ

ผมบอกไปแล้ว...ว่า...การสำคัญตน




แปลทื้อ ๆ ตามตัวหนังสือ..รึ

แสดงว่า..ยังไม่เคยเจอมานะกิเลส...

รู้มาผิดๆ จึงเห็นผิด คิดผิด ทำผิดตัดสินผิดๆนะสิกบ

ไอ้ที่กบถกเถียงไม่เห็นด้วยตามธรรมอยู่นี่แหละตัวมานะทิฎฐิตัวเป้งๆเลยหละ

การที่เราพูดตามธรรม...อธิบายตามธรรมของพระพทธเจ้า...นำคำอธิบายของผู้อื่นที่เป็นไปตามธรรมของพระพุทธองค์...ด้วยอาการที่ใจไม่สำคัญตนว่าตนยิ่งกว่าคู่สนทนา..อย่างนี้แล้ว..ก็เชื่อว่า..มานะกิเลสไม่ได้แสดงตนออกมาวิ่งเพ่นพ่าน

อโสกะจะเชื่อธรรมของพระพุทธเจ้ามั้ย...หรือจะเชื่อการแปลทื่อ ๆ ของตน?? ก็ตามใจไปนะ

ผมไม่เดือดร้อน..