ถ้าเรามีสติ ก็จะสามารถระงับเหตุแห่งการยึดถือต่างๆ แต่ดำรงธรรมเฉพาะหน้า แต่สติก็ไม่ใช่จะเกิดขึ้นลอยๆ ต้องเกิดพร้อมกับองค์ธรรมอื่นๆ เมื่อละเหตุแห่งการยึดถือแล้ว สลัดออกแล้ว การกำหนดรู้ปรมัตถ์ธรรมเป็นการละเหตุแห่งการยึดถืออย่างไรครับ

สติมีหน้าที่เข้าไปตั้งและเป็นตัวกำหนดฐานที่ตั้งโดยตรง เมื่อมีสติเข้าไปตั้งนั้น
อุปาทานที่เป็นตัวยึดถือก็ไม่สามารถเข้ามาเกิดร่วมได้ สติเป็นธรรมในฝ่ายกุศล
เป็นจิตคนละประเภทกับอุปาทานที่เป็นฝ่ายอกุศล พูดให้ง่ายๆจิตที่เป็นกุศลกับจิต
ที่เป็นอกุศลจะเกิดร่วมหรือพร้อมกันไม่ได้ ฉะนั้นจะให้สติเกิดขึ้นบ่อยๆ
ก็ต้องหมั่นฝึกบ่อยๆเช่นกัน

สติไม่ใช่เป็นตัวละสมุทัยหรือเหตุโดยตรง แต่ก็เป็นปัจจัยร่วมกันกับสัมมามรรคเจตสิก
ที่เกิดร่วมกัน การจะละเหตุหรือสลัดออกนั้นต้องทำให้มรรค ๘ เกิดขึ้นพร้อมกันจึงจะละออกได้
การจะเหตุได้นั้นต้องย้อนกลับไปดูตัวทุกข์ กำหนดดูทุกข์จึงจะรู้เหตุของการเกิดทุกข์
ลองเข้าไปดูสัจจะ ๔ คือทุกข์เป็นตัวกำหนดรู้เพื่อละเหตุแห่งการเกิดทุกข์

ทุกข์เขาจะมาแสดงให้เรารู้บ่อยมาก หรือตลอดเวลาก็ว่าได้ แต่ทุกคนไม่ใส่ใจจะเข้าไปกำหนดรู้ทุกข์
เพราะทุกคนเมื่อทุกข์เกิด ก็จะพยายามละทุกข์เพื่อไปแสวงหาสุขกัน ที่เป็นเช่นนี้เพราะอะไร
เพราะขาดสติเข้าไปกำหนดที่ทุกข์ จึงทำให้พลาดโอกาสอันประเสริฐอยู่ร่ำไป

เมื่อปฏิบัติภาวนาโดยใช้ สติ ประกอบด้วย โยนิโสมนสิการเป็นเบื้องต้น

เมื่อกระทำไว้ในใจโดยแยบคาย ปราโมทย์ย่อมเกิด
ปีติย่อมเกิด แก่ผู้ปราโมทย์
กายของผู้มีใจกอปรด้วยปีติ ย่อมสงบ
ผู้มีกายสงบ ย่อมเสวยสุข
จิตของผู้มีสุข ย่อมตั้งมั่น
ผู้มีจิตตั้งมั่น ย่อมรู้เห็นตามเป็นจริง
ผู้รู้เห็นตามเป็นจริง ตนเองย่อมหน่าย
เมื่อหน่าย ย่อมคลายกำหนัด

เพราะคลายกำหนัดย่อมหลุดพ้น

ยินดีที่ได้สนทนาธรรมครับ ./

อนุโมทนากับคำตอบของทั้งสองท่านครับ