พ่ีทักทาย ขอบคุณมากๆๆเลยค่ะ. วิมีท่ีเบอร์นี้แหละค่ะช่วยเพ่ิมกำลังใจให้วิ

แวะมาแล้วค่ะ คิดถึงทุกๆคนที่นี่ค่ะ

ตอนนี้ถึงแม้ยังไม่พูดกันเหมือนเคย พูดกะเค้าเท่าที่จำเป็นถึงแม้จะอยู่บ้านเดียวกันก็เถอะ แต่ทุกทีถ้าได้เข้าแฟชบุ๊คก็ได้เจอดีถึงแม้เค้าไม่ได้แอดวิแต่เราก็ไปดูได้ ไม่เคยมีรูปลูกในนั้น มคแต่เรื่องแปลกๆ รู้นะคะว่าไม่ดีดูแล้วทุกข์เพิ่ม แย่เอาการความรู้สึกแย่ ถึงแม้ไม่ได้พูดกันเลยหน้าที่ๆเคยดูแลก็ไม่เคยบกพร่องค่ะเพียงแต่ไม่โทร ไม่ถาม ไม่ยุ่งกัน แต่ยังคงนอนห้องเดียวกันโดยมีลูกกั้นกลาง บางทีถ้ามีทางเลือกที่ดีกว่านี้คงไม่ต้องมาอยู่ตรงนี้ค่ะ

ขอมาเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คุณนะค่ะ

คนเราทุกคนหนีไม่พ้นความทุกข์ค่ะ
สู้สู้ ค่ะ

บุญรักษานะค่ะ

สวัสดีค่ะพี่วิ...วันนี้มาส่งกำลังใจให้นะคะ

สวัสดีค่ะ คุณPut Up เรื่องราวของคุณคล้ายๆ ดิฉันเลยค่ะ อยู่บ้านเดียวกันแต่ไม่พูดกัน
ดูแลลูกดิฉันก็ทำทุกอย่าง ดูแลเขาก็ทำเท่าที่ทำได้และเท่าที่เขาให้ทำ เตรียมอาหารเช้า-เย็น,
เสื้อผ้า,ยา ดูแลบ้านก็ทำ งานก็ทำค่ะ เมื่อรู้ว่าเขามีหญิงอื่น ดิฉันและเขาอยู่กันด้วยหน้าที่พ่อ-แม่เท่านั้น ส่วนใหญ่ชีวิตของดิฉันตั้งแต่มีลูก เราอยู่กัน 2 คนแม่ลูกมาตลอด ถ้านับชม. เขาเจอลูกใน 1 วัน ก็ไม่น่าเกิน 2 ชม.ค่ะ ตอนเช้าก่อนลูกไป รร.ค่ะ เขาบอกว่าเขาชอบทำงาน ดิฉันก็ให้เขาทำงาน เรื่องในบ้าน-ดูแล-ให้ความอบอุ่น ลูก ก็ดิฉันค่ะ เมื่อรู้เรื่องดิฉันถามเขาว่า ชีวิตดิฉันก็มีแต่ลูก งาน และเขา แล้วเขาทำแบบนี้ได้อย่างไร เขาตอบว่า คนละเรื่องไม่เกี่ยวกัน เพราะดิฉันไม่เคยเข้าใจเขาค่ะ พูดอย่างไรเราก็เหมือนจะเป็นฝ่ายผิดทุกอย่าง แต่ดิฉันก็ทนมาได้นานเหมือนกันนะค่ะเพราะอยากให้ลูกมีพ่ออยู่บ้านเดียวกัน แต่สุดท้ายก็ไปไม่รอดค่ะ ได้ถามตัวเองว่าชีวิตที่เหลืออยู่นี้ต้องการอะไร เมื่อได้คำตอบทั้งจากตัวเอง เห็นการกระทำเขาและฟังคำพูดต่างๆของเขาแล้ว ก็รู้ว่าหมดทางเยียวยา ก็ขอจบให้ค่ะ.....ทั้งนี้ทั้งนั้น ก่อนตัดสินใจ ดิฉันใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ถามตัวเองหลายๆ ครั้ง แล้วมองเห็นแต่ความทุกข์ว่าถ้าอยู่แบบนี้ต่อไปไม่มีทางดีขึ้นอีกแล้ว ก็ขอไปเองดีกว่า เห็นแล้วว่ามีแต่ทุกข์ค่ะ............
ดิฉันได้เข้ามาในเวปนี้ เพราะมีบางครั้งที่รู้สึกผิดต่อลูกที่แม่อดทนได้เท่านี้ค่ะ ก็เลยเข้ามา
ขอกำลังใจค่ะ ก็อยากให้คุณ Put Up อดทนนะค่ะ เพราะเมื่อเขาไม่อยู่แล้ว ดิฉันเห็นลูกแล้วลูกถามถึงพ่อ หัวใจคนเป็นแม่เจ็บปวดค่ะ ถ้ายังไหวก็อดทนนะค่ะ มีคนเคยบอกว่าให้มองเขา
เหมือนสุนัขตัวหนึ่ง ถึงเวลากินข้าวเรายังหาอาหารให้มัน เวลามันป่วยเรายังพาไปหาหมอ
แล้วนี่เป็นคนทำไมเราจะทำให้ไม่ได้...ถ้าพูดแรงไปต้องขอโทษด้วยนะค่ะ เพราะบางทีดิฉันยังแอบคิดค่ะ..... ขอให้อดทนนะค่ะ ธรรมรักษาค่ะ

ขอชื่นชมต่อคุณแม่ที่มีน้ำอดน้ำทนด้วยนะคะ
ยังระลึกถึงน้องวิเสมอ เป็นกำลังใจให้นะคะ
ปัญหาพี่ก็เยอะเหมือนกัน สู้ๆนะคุณแม่ทั้งหลาย

ขอบคุณนะคะคุณหัวใจช้ำ วินึกแต่ว่าคงจะมีเราคนเดียวมั้งที่ต้องมาอดทนกับคนที่เค้าหมดรักเราแล้ว ทนเพื่อให้ลูกได้มีพ่อ แต่ถ้าเค้าโตกว่านี้สักหน่อยถ้าอะไรมันยังไม่ดีขึ้นคงจะต้องมาคิดอีกทีค่ะ

แต่ก็แปลกนะค่ะเมื่อวันสิ้นปี แต่โดยปกติแล้วเค้าไม่เคยจะอยากไปส่งวิกับลูกที่บ้าน แต่คราวนี้เค้าไปส่งแถมยังเข้าบ้านเราไปไหว้พ่อกับแม่ด้วยแปลกใจมาก แต่ก็นึกในแง่ดีว่าบางทีอาจจะคิดได้บ้าง พ่อของวิบอกว่าดีแล้ว มีพี่คนนึงคอยสอนเสมอว่าใจคนเราเปลี่ยนกันได้ตลอดอยากให้อดทนค่ะทำความดีไว้เยอะให้ใช้สติเสมอ เผื่อว่าบางดีอาจจะมีฟ้าหลังฝนสดใสกว่าเดิม

ขอบคุณพี่ไไเพื่อนในลานทุกๆๆคนที่คอยเป็นกำลังใจให้เสมอมาค่ะ

สวัสดีค่ะพี่หวาน คิดถึงอยู่เสมอนะคะ เราจะต้องผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายนี้ไปให้ได้นะคะ