ก่อนที่โสดาปัตติมรรคโสดาปัตติผลจะเกิดนั้น จิตของผู้เจริญวิปัสสนาภาวนาจะเจริญขึ้นมาถึงญาณที่ 10 คือสังขารุเปกขาญาณ สังขารความปรุงแต่งนึกคิดเป็นอุเบกขาไปชั่วคราว ช่วงตอนนั้นจิตเป็นอนัตตาล้วนๆไม่มีอนิจจังทุกขัง หมดปฏิกิริยาตอบโต้กับผัสสะทั้งปวง กิเลส อนุสัย สังโยชน์ทั้งหลายทั้งหมดก็ออกฤทธิ์ไม่ได้ เป็นความสงบสุดยอดจนบางท่านเรียกตรงนี้ว่า "นิพพานหลอก" ธรรมต่างๆที่บำเพ็ญมาจะมารวมเป็นหนึ่งต่อจากนี้ ท่านเรียกว่า "อนุโลมญาณ" หรือ "มรรคสมังคี" เป็นกำลังส่งต่อให้เกิด โคตรภูญาณ มรรคญาณ ผลญาณ แล้วเข้าสู่นิพพาน

จึงไม่มีสังโยชน์ตัวใดมากั้นขวางโสดาปัตติมรรคได้ เมื่อโสดาปัตติมรรคเกิดขึ้นแล้วสังโยชน์ตัวแรกคือ สักกายทิฏฐิตาย หลังปัจจเวกขณญาณเกิด วิจิกิจฉาและสีลัพพัตปรามาสตาย เป็นเหตุเป็นผลสนับสนุนเรียงกันไปตามลำดับ

เรื่องนี้คิดเอาไม่ได้ตามตรรกะแต่รู้ได้ด้วยวิปัสสนาภาวนา และธรรมวิจัยสัมโพชงค์ครับ

จิตที่เป็นนิพพานไม่มีเจตสิกเพราะนิพพานเป็นธรรมธาตุ เหนือจิต เจตสิก รูป
ผู้ปฏิบัติจะรู้ได้ต่อเมื่อปัจจเวกหรือธรรมวิจัยภายหลังครับ

...ท่านว่าเป็นการอธิบายที่แปลกมั๊ย

อุเบกขาจิต ก็เป็นอนัตตาอยู่แล้ว
แล้วไม่มีอนิจจัง ไม่มีทุกขัง ได้ไง

ถ้าไม่มีสังโยชน์ใดมาขวาง จะทะลุไปอรหันต์จิตได้

คุณจะ Touching จิตอรหันต์ รู้วาระอารมณ์จิตอรหันต์
แล้วกลายเป็นตกมาอยู่เป็นผู้เดินอยู่ในกระแสได้ไง

เหมือนกับว่าถ้าคุณเคยไปสัมผัสทะเลตรังแล้ว
เมื่อต้องระลึกถึงอารมณ์ที่ได้สัมผัสทะเลตรังมาแล้วนั้น คุณย่อมทำได้

แล้วกลับมาเดินอยู่ในอารมณ์ทะเลประจวบได้อย่างไร



นี่เอกอนไม่ได้ใช้หลักอะไรซับซ้อนเลยนะ
แค่ใช้หลัก ผู้รู้ กับ สิ่งที่ถูกรู้ แค่นั้น

ซึ่งสิ่งที่ถูกรู้ กับ เจตสิก จะมีความสืบเนื่องสัมพันธ์กัน

อ่านเพลิน ๆ ไปตามประสาประดับความรู้เรื่องจิต

จริง ๆ เอกอนยังไม่ได้อ่านเหมือนกัน...ก็อ่านไปพร้อม ๆ กันนี่ล่ะ

จิตตสังเขป
โดย สุจินต์ บริหารวนเขตต์
http://www.dhammastudy.com/thpar14.html

บทที่ ๑๓

จิตต่างกันโดยสัมปยุตตธรรมที่เป็น "เหตุ" สภาพธรรมที่เป็นสังขารธรรมนั้นจะเกิดขึ้นมาเองลอยๆ โดยไม่อาศัยปัจจัยอะไรเลยไม่ได้ ปรมัตถธรรมที่เป็นสังขารธรรม มี ๓ คือ จิต เจตสิก รูป จิตอาศัยเจตสิกเป็นปัจจัยจึงเกิดขึ้น และจิตบางดวงก็อาศัยเจตสิกและรูปเป็นปัจจัยเกิดขึ้น และรูปบางรูปก็อาศัยจิตและเจตสิกและรูปเป็นปัจจัยจึงเกิดขึ้น ฉะนั้น จิตต่างกันโดยเหตุ คือ จิตบางดวงก็เกิดร่วมกับเจตสิกที่เป็นเหตุ และจิตบางดวงก็เกิดร่วมกับเจตสิกที่ไม่ใช่เหตุ ปรมัตถธรรมที่เป็นเหตุนั้น ได้แก่เจตสิก ๖ ดวง เท่านั้น คือ

โลภเจตสิกเป็นโลภเหตุ ๑
โทสเจตสิกเป็นโทสเหตุ ๑
โมหเจตสิกเป็นโมหเหตุ ๑
รวมเป็นอกุศลเหตุ ๓

อโลภเจตสิกเป็นอโลภเหตุ ๑
อโทสเจตสิกเป็นอโทสเหตุ ๑
ปัญญาเจตสิกเป็นอโมหเหตุ ๑
รวมเป็นโสภณเหตุ ๓

นอกจากเจตสิก ๖ ดวงนี้แล้ว สภาพธรรมอื่นทั้งหมดไม่ใช่เหตุปัจจัย เจตสิกอื่นๆ ที่เกิดร่วมกับจิตต่างก็เป็นปัจจัยให้จิตเกิดขึ้นแต่ไม่ใช่เหตุปัจจัย คือ ไม่ใช่เป็นปัจจัยโดยเป็นเหตุ เพราะเหตุปัจจัยเป็นเพียงปัจจัยหนึ่งในสภาพธรรมทั้งหลายที่เป็นปัจจัยต่างๆ กันถึง ๒๔ ปัจจัย (โดยประเภทปัจจัยใหญ่ใหญ่ๆ) เจตสิก ๖ ดวงที่เป็นเหตุนั้น อุปมาเหมือนกับรากแก้วของต้นไม้ซึ่งเป็นเหตุให้ต้นไม้นั้นเจริญสมบูรณ์งอกงาม มีดอกมีผลมากมายฉันใด เจตสิกที่เป็นเหตุ ๖ เหตุนี้ เมื่อเกิดขึ้นก็ทำให้สภาพธรรมทั้งหลายเจริญงอกงามและผลิตผลต่างๆ เพิ่มขึ้นอยู่เรื่อยๆ ผู้ที่ไม่ใช่พระอรหันต์ยังมีกุศลเหตุและกุศลเหตุ เมื่อเป็นพระอรหันต์แล้วดับทั้งอกุศลเหตุและกุศลเหตุ อโลภเจตสิกและอโทสเจตสิกและปัญญา (อโมห) เจตสิก ที่เกิดกับจิตของพระอรหันต์ จึงเป็น อัพยากตเหตุ คือ ไม่ใช่อกุศลเหตุและกุศลเหตุ

สภาพธรรมที่เป็นอัพยากตธรรมนั้น เป็นสภาพธรรมที่ไม่ใช่กุศลไม่ใช่อกุศล ฉะนั้น วิบากจิต กิริยาจิต วิบากเจตสิก กิริยาเจตสิก รูป และนิพพานจึงเป็นอัพยากตธรรม เพราะไม่ใช่กุศลไม่ใช่อกุศล
เหตุ ๖ จำแนกเป็น ๒ ประเภท คือ

อกุศลเหตุ ๓ ได้แก่ โลภเจตสิก ๑ โทสเจตสิก ๑ โมหเจตสิก ๑
โสภณเหตุ ๓ ได้แก่ อโลภเจตสิก ๑ อโทสเจตสิก ๑ ปัญญาเจตสิก ๑

ควรสังเกตว่าไม่ใช้คำว่า กุศลเหตุ ๓ แต่ใช้คำว่าโสภณเหตุ ๓ เพราะกุศลเหตุเป็นเหตุให้เกิดกุศลวิบากซึ่งเป็นผล แต่โสภณเหตุซึ่งเป็นเหตุที่ดีนั้นเกิดกับกุศลจิตก็ได้ กุศลวิบากจิตก็ได้ และโสภณกิริยาจิตก็ได้ โสภณเหตุจึงไม่ได้เกิดแต่เฉพาะกับกุศลจิตเท่านั้น

ปรมัตถธรรม ๔ คือ จิต เจตสิก รูป นิพพาน เมื่อกล่าวโดยเหตุ
จิต ไม่ใช่เหตุ
เจตสิก ที่เป็นเหตุมีเพียง ๖ เจตสิกอื่นทั้งหมด (๔๖ เจตสิก) ไม่ใช่เหตุ
รูป ไม่ใช่เหตุ
นิพพาน ไม่ใช่เหตุ

ธรรมที่ไม่ใช่เหตุนั้น ภาษาบาลีเรียกว่า นเหตุ ฉะนั้นธรรมทั้งหลายจึงจำแนกเป็นหมวด ๒ ได้คือ เหต ุและ นเหตุ

เจตสิก ๖ ดวงเป็นเหตุ จิต รูป นิพพาน และเจตสิกอื่น ๔๖ ดวง เป็นนเหตุ
จิต และเจตสิก ๔๖ ดวงเป็นเหตุ คือไม่ใช่เหตุ แต่จิตและเจตสิกบางดวงก็มีเจตสิกที่เป็นเหตุเกิดร่วมด้วย จิตและเจตสิกบางดวงก็ไม่มีเจตสิกที่เป็นเหตุเกิดร่วมด้วย จิตและเจตสิกใดที่ไม่มีเจตสิกที่เป็นเหตุ ๖ ดวงเกิดร่วมด้วยเลย จิตและเจตสิกนั้นเป็นอเหตุกจิตและอเหตุกเจตสิก จิตและเจตสิกใดมีเจตสิกที่เป็นเหตุเกิดร่วมด้วย จิตและเจตสิกนั้นเป็นสเหตุกจิตและสเหตุกเจตสิก

จักขุวิญญาณที่กำลังเห็นสิ่งที่ปรากฏนั้นมีเจตสิกเกิดกับจักขุวิญญาณเพียง ๗ ดวง คือ ผัสสเจตสิก ทำกิจกระทบรูปารมณ์ที่กระทบจักขุปสาท เวทนาเจตสิก ทำกิจรู้สึกเฉยๆ เป็น อุเบกขเวทนา (อทุกขมสุข) สัญญาเจตสิก ทำกิจทำรูปารมณ์ เจตนาเจตสิก ทำกิจจงใจ ตั้งใจ ขวนขวาย กระตุ้นจิตและเจตสิกที่เกิดร่วมกันให้สำเร็จกิจนั้นๆ ชิวิตนทริยเจตสิก ทำกิจบำรุงเลี้ยงสหชาตธรรม คือ จิตและเจตสิกทั้งหลายให้ดำรงอยู่ในฐิติขณะ เอกัคคตาเจตสิก ทำกิจตั้งมั่นในอารมณ์ที่ปรากฏ มนสิการเจตสิก ทำกิจใส่ใจในรูปารมณ์นั้น เจตสิก ๗ ดวงนี้ไม่ใช่เจตสิกที่เป็นเหตุ ๖ ฉะนั้น จักขุวิญญาณจิตจึงเป็นอเหตุกจิต ส่วนโลภมูลจิตที่เกิดหลังจากจักขุวิญญาณนั้นมีเหตุเจตสิกเกิดร่วมด้วย ๒ เหตุ คือ มีโลภเจตสิก สภาพที่พอใจติดข้องในสิ่งที่ปรากฏเกิดร่วมด้วย และมีโมหเจตสิกเกิดร่วมด้วย โลภมูลจิตจึงเป็นสเหตุกจิต
เมื่อกล่าวโดยเหตุ ธรรมทั้งหลายจำแนกได้เป็น ๒ หมวด คือ เหตุและนเหตุ สเหตุกะและอเหตุกะได้ ดังนี้ คือ

นิพพานและรูป เป็น นเหตุ และอเหตุกะ
จิต เป็น นเหตุ และบางดวงเป็นสเหตุกะ บางดวงเป็นอเหตุกะ
เจตสิก ๔๖ เป็น นเหตุ และบางดวงเป็นสเหตุกะ บางดวงเป็นอเหตุกะ เจตสิก ๖ โลภเจตสิก โทสเจตสิก โมหเจตสิก อโลภเจตสิก อโทสเจตสิก ปัญญาเจตสิก เป็นเหตุ และเป็น สาเหตุกะ เว้นโมหเจตสิกที่เกิดกับโมหมูลจิต เพราะโมหเจตสิกที่เกิดกับโมหมูลจิตเป็นอเหตุกะ

โลภเจตสิกเป็นสเหตุกะ เพราะต้องมีโมหเจตสิกเกิดร่วมด้วยทุกครั้ง ถ้าโมหเจตสิกไม่เกิด โลภเจตสิกก็เกิดไม่ได้ ฉะนั้น โลภเจตสิกจึงเป็นสเหตุกะ เพราะมีโมหเจตสิกเกิดร่วมด้วยทุกครั้ง

โทสเจตสิกก็เป็นสเหตุก โดยนัยเดียวกับโลภเจตสิก

โมหเจตสิกที่เกิดกับโลภเจตสิกในโลภมูลจิตเป็นสเหตุกะ เพราะมีโลภเจตสิกซึ่งเป็นเหตุเกิดร่วมด้วย
โมหเจตสิกที่เกิดกับโทสเจตสิกในโทสมูลจิตเป็นสเหตุกะ เพราะมีโทสเจตสิกเป็นเหตุเกิดร่วมด้วย
โมหเจตสิกที่เกิดกับโมหมูลจิตเป็นอเหตุกะ เพราะไม่มีโลภเจตสิกและโทสเจตสิกเกิดร่วมด้วย

ผัสสเจตสิกเป็นนเหตุ แต่ผัสสเจตสิกเกิดกับจิตทุกดวง ถ้าจิตดวงใดเกิดร่วมกับเจตสิกที่เป็นเหตุหนึ่งเหตุใดในเหตุ ๖ ผัสสเจตสิกนั้นก็เป็นสเหตุกะ ถ้าจิตดวงใดเป็นอเหตุกะ คือ ไม่มีเจตสิก ๖ ซึ่งเป็นเหตุเกิดร่วมด้วย ผัสสเจตสิกซึ่งเกิดกับอเหตุจิตนั้นก็เป็นอเหตุกะด้วย ฉะนั้น ผัสสเจตสิกจึงเป็นนเหตุ และบางขณะก็เป็นสเหตุกะ บางขณะก็เป็นอเหตุกะ

ชีวิตของทุกท่านในวันหนึ่งๆ นั้นมีทั้งสเหตุกจิตและอเหตุกจิต แต่เมื่อไม่ได้ฟังพระธรรมก็ไม่ทราบว่าขณะไหนเป็นสเหตุกจิตและขณะไหนเป็น อเหตุกจิต พระผู้มีพระภาคทรงแสดงสภาพจิตแต่ละขณะไว้อย่างละเอียดว่า จิตขณะใดเป็นอเหตุกจิต ขณะใดเป็นสเหตุกจิต และจิตที่เป็น สเหตุกนั้นเกิดร่วมกับเหตุกี่เหตุและมีเจตสิกเกิดร่วมด้วยกี่ดวง

โมหมูลจิตมีโมหเหตุเกิดร่วมด้วยเหตุเดียว จึงเป็นเอกเหตุกะ
โลภมูลจิตเกิดร่วมกับ ๒ เหตุ คือ โมหเหตุ และโลภเหตุ จึงเป็นทวิเหตุกะ
โทสมูลจิตเกิดร่วมกับ ๒ เหตุ คือ โมหเหตุ และโทสเหตุ จึงเป็นทวิเหตุกะ สำหรับกุศลจิตนั้น ก็ต้องมีโสภณเหตุเกิดร่วมด้วยมิฉะนั้นก็เป็นกุศลจิตไม่ได้ กุศลจิตมี ๒ ประเภท คือ กุศลจิตที่ไม่เกิดร่วมกับปัญญาเจตสิก และกุศลจิตที่เกิดร่วมกับปัญญาเจตสิก ฉะนั้น กุศลจิตที่ไม่เกิดร่วมกับปัญญาจะมีเจตสิกที่เป็นเหตุเกิดร่วมด้วย ๒ เหตุ คือ อโลภเหตุและอโท สเหตุ จึงเป็นทวิเหตุกะ และกุศลจิตที่เกิดร่วมกับปัญญาจะมีเจตสิกที่เป็นเหตุเกิดร่วมด้วย ๓ เหตุ คือ อโลภเหตุ อโทสเหตุ และอโมหเหตุ จึงเป็นติเหตุกะ กุศลจิตไม่เป็นเอกเหตุกะเลย เพราะต้องมีทั้งอโลภเจตสิกและอโทสเจตสิกเกิดร่วมด้วยทุกครั้ง จึงจะเป็นกุศลจิตได้
คำว่า เหตุ กับคำว่า ปัจจัย ต่างกันอย่างไร

ปัจจัย เป็นสภาพธรรมที่อุปการะเกื้อกูลให้สภาพธรรมอื่นเกิดขึ้น หรือดำรงอยู่ตามควรแก่ประเภทของปัจจัยนั้นๆ เช่น ผัสสเจตสิกไม่ใช่โลภเจตสิก แต่ทั้งผัสสเจตสิกก็ดี โลภเจตสิกก็ดี เป็นปัจจัยเกื้อกูลให้ธรรมอื่นๆ คือ จิต เจตสิก และรูปเกิดขึ้นได้ แต่เมื่อสภาพลักษณะและกิจของผัสสเจตสิกต่างกับสภาพลักษณะและกิจของ โลภเจตสิก ผัสสเจตสิกจึงเป็นสภาพปัจจัยที่ต่างกับโลภเจตสิก

ผัสสเจตสิกเป็นปัจจัยโดยเป็น อาหารปัจจัย อาหารเป็นสภาพธรรมที่นำมาซึ่งผล แต่ไม่มั่นคงถึงกับทำให้งอกงามไพบูลย์อย่างรากแก้วของต้นไม้ ส่วนสภาพธรรมที่เป็นเหตุนั้นเป็นปัจจัยโดยความเป็นเหตุ ซึ่งอุปมาเหมือนรากแก้ว ต้นไม่จะเจริญเติบโตโดยมีแต่รากแก้วอย่างเดียวไม่ได้ ต้องมีดิน น้ำเป็นอาหาร แต่ถ้าขาดรากแก้ว ดิน น้ำก็ทำให้ต้นไม้งอกงามไพบูลย์ไม่ได้ ต้นไม้ที่มีรากแก้วกับพืชที่ไม่มีรากแก้วนั้นย่อมเจริญงอกงามไพบูลย์ เพราะปัจจัยต่างกันฉันใด เจตสิกอื่นและสภาพธรรมอื่นนอกจากเจตสิกที่เป็นเหตุ ๖ ก็เป็นปัจจัยโดยเป็นปัจจัยอื่น ไม่ใช่โดยเป็นเหตุปัจจัย

ในคัมภีร์ปัฏฐาน ซึ่งเป็นคัมภีร์ที่ ๗ เป็นคัมภีร์สุดท้ายของพระอภิธรรมปิฎกนั้น แสดงสภาพธรรมทั้งหลายโดยความเป็นปัจจัยแก่กันและกันโดยประเภทของ ปัจจัยต่างๆ ปัจจัยแรก คือ เหตุปัจจัย แสดงให้เห็นความสำคัญของสภาพธรรมซึ่งเป็นเหตุ ในงานศพ เมื่อพระภิกษุท่านสวดพระอภิธรรม จะเริ่มต้นด้วย "เหตุปจฺจโย" คือ โลภเหตุ โทสเหตุ โมหเหตุ อโลภเหตุ อโทสเหตุ อโมหเหตุ เพื่อเตือนให้รู้ว่าสภาพธรรมซึ่งเป็นตัวเหตุที่จะให้เกิดผลเกิดภพเกิดชาตินั้น ได้แก่ เจตสิก ๖ ดวง คือ โลภเจตสิก โทสเจตสิก โมหเจตสิก และอโลภเจตสิก อโทสเจตสิก ปัญญาเจตสิก

ความจริงสภาพธรรมแต่ละประเภทมีความสำคัญเฉพาะของตนๆ พระผู้มีพระภาคมิได้ทรงแสดงเฉพาะเหตุปัจจัยเพียงปัจจัยเดียว มิได้ทรงแสดงเฉพาะอารมณ์ซึ่งเป็นปัจจัยให้จิตเกิดขึ้นรู้อารมณ์นั้นโดย (อารมณ์นั้น) เป็น "อารัมมณปัจจัย" แก่จิตเพียงปัจจัยเดียว พระผู้มีพระภาคทรงแสดงปัจจัยต่างๆ โดยครบถ้วนละเอียด โดยประเภทปัจจัยใหญ่ ๒๔ ปัจจัยนั้นด้วย

จักขุปสาทรูปเกิดขึ้นเพราะปัจจัยอื่นๆ ไม่ใช่เพราะเหตุปัจจัย และจักขุปสาทก็เป็นปัจจัยด้วยโดยเป็นสภาพที่เป็นใหญ่ เป็นอินทริยปัจจัย คือ เป็นปัจจัยโดยเป็นสภาพที่เป็นใหญ่ในกิจหน้าที่ของตน จักขุปสาทเป็นจักขุนทรีย์ เป็นรูปซึ่งมีสภาพเป็นใหญ่ในการเป็นปัจจัจให้จักขุวิญญาณเกิดขึ้นเห็นสิ่งที่ ปรากฏ ทางตา ถ้าไม่มีจักขุปสาท โสตปสาท ฆานปสาท ชิวหาปสาท และกายปสาท รูปร่างกายนี้จะเหมือนอะไร ก็เหมือนท่อนไม้ ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่ได้กลิ่น ไม่ได้ลิ้มรส ไม่รู้สิ่งที่กระทบสัมผัส ฉะนั้น ปสาทรูปทั้ง ๕ นี้จึงเป็นปัจจัยโดยเป็น อินทริยปัจจัย คือ เป็นใหญ่เฉพาะในกิจของตน เช่น จักขุปสาทรูป เป็นใหญ่ในการกระทบรูปารมณ์ เป็นปัจจัยให้จักขุวิญญาณเกิดขึ้น เห็นสิ่งที่ปรากฏทางตา เพราะรูปอื่นไม่สามารถจะกระทำกิจนี้ได้ และสิ่งที่ปรากฏทางตาจะปรากฏชัดเจนหรือไม่ชัดก็แล้วแต่สภาพ ความใสของจักขุปสาทรูป ซึ่งไม่ขึ้นอยู่กับเจตนาหรือความปรารถนาความต้องการของใครเลย แต่ขึ้นกับอินทริยปัจจัยของการเห็น คือ จักขุปสาทรูป

สภาพธรรมทุกประเภทเป็นปัจจัยให้สภาพธรรมอื่นเกิดโดยเป็นปัจจัยต่างๆ โลภเจตสิก โทสเจตสิก โมหเจตสิก และอโลภเจตสิก อโทสเจตสิก ปัญญาเจตสิก เป็นปัจจัยโดยเป็นเหตุ ในวันหนึ่งๆ นั้น มีอกุศลเหตุเกิดมาก กุศลเหตุก็มีบ้าง แต่เมื่อเทียบส่วนแล้ว กุศลเหตุก็น้อยกว่าอกุศลเหตุมาก

เมื่อไหร่กุศลเหตุจะค่อยๆ เจริญขึ้นๆ จนกระทั่งมีกำลังมากกว่าฝ่ายอกุศลเหตุเสียที ต้อง อบรมเจริญปัญญารู้ลักษณะของสภาพธรรมตามความเป็นจริง เพราะการรู้ลักษณะของสภาพธรรมตามความเป็นจริงนั้น เป็นปัญญาเจตสิก เป็นอโมหเหตุ ตราบใดที่ปัญญายังไม่รู้ชัดในลักษณะของสภาพธรรมตามความเป็นจริง ที่จะไม่ให้โลภเหตุ โทสเหตุหรือโมหเหตุเจริญงอกงามไพบูลย์นั้น เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ไม่มีธรรมอื่นเลยที่จะละคลายและดับอกุศลเหตุได้ นอกจากปัญญาซึ่งเป็นอโมหเหตุ เมื่อศึกษาพระธรรมและเข้าใจลักษณะของสภาพธรรมที่ปรากฏทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ และเป็นผู้ที่อบรมเจริญสติปัฏฐาน กุศลที่เป็นอโมหะคือปัญญาจะค่อยๆ เจริญขึ้น เมื่อรู้แจ้งอริยสัจจธรรมเป็นพระโสดาบันบุคคลเมื่อไร เมื่อนั้นจึงจะดับอกุศลธรรมเป็นประเภทๆ ได้ จนกว่าจะถึงความเป็นพระอรหันต์

ผู้ที่เป็นพระอริยบุคคลขั้นพระโสดาบัน พระสกทาคามีและพระอนาคามีนั้น เป็นพระเสกขบุคคลซึ่งจะต้องอบรมเจริญปัญญาต่อไปอีก จนกว่าจะดับหมดทั้งอกุศลเหตุและกุศลเหตุเพราะถ้ายังมีกุศลเหตุอยู่ก็เป็น ปัจจัย ให้เกิดกุศลวิบากไม่จบสิ้น พระอรหันต์ผู้ดับอกุศลเหตุและกุศลเหตุแล้วนั้น ถึงแม้ว่าจิตจะเกิดร่วมกับอโลภะ อโทสะ อโมหะ ก็เป็นอัพยากตเหตุไม่เป็นเหตุที่จะให้เกิดวิบากต่อไป เมื่อไหร่จะถึงวันนั้น ย่อมถึงได้ในวันหนึ่ง เมื่อเพียรอบรมเจริญปัญญาไปเรื่อยๆ ผู้ที่บรรลุผลเช่นนั้นในอดีตมีแล้วเป็นอันมาก ถ้าเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลยก็จะไม่มีผู้ใดสามารถบรรลุผลเช่นนั้นได้ แต่ผลนั้นย่อมไม่เร็วตามที่หวัง ต้องตามควรแก่เหตุ คือเมื่อปัญญายังไม่เกิด ยังไม่เจริญขึ้น ก็ดับกิเลสไม่ได้ และปัญญาก็ต้องเกิดขึ้นเจริญขึ้นตามลำดับขั้นที่สามารถประจักษ์แจ้ง ลักษณะ ของสภาพธรรมตามความเป็นจริง จนกว่าจะดับกิเลสได้จริงๆ

ฉะนั้น ควรระลึกเสมอว่าการศึกษาให้เข้าใจเรื่องจิต เจตสิก รูปนั้น ก็เพื่ออบรมเจริญสติปัฏฐานรู้ลักษณะของสภาพธรรมที่เป็นจิต เจตสิก รูป ที่เกิดขึ้นปรากฏแต่ละขณะตามความเป็นจริง ไม่คลายเคลื่อนจากที่พระผู้มีพระภาคทรงตรัสรู้และทรงแสดง ถ้าศึกษาเข้าใจอย่างหนึ่งแต่ปฏิบัติอีกอย่างหนึ่ง ไม่รู้ตรงลักษณะของสภาพธรรมตามความเป็นจริงตามที่ได้ศึกษา ก็ไม่สามารถที่จะดับกิเลสได้

สำหรับอกุศลเหตุนั้นจะเป็นชาติอื่นไม่ได้เลย ไม่ว่าโลภเจตสิก โทสเจตสิก โมหเจตสิกเกิดขึ้นขณะใด ขณะนั้นเป็นชาติอกุศล เป็นปัจจัยให้เกิดอกุศลจิตในขณะนั้น และสะสมต่อไปในอนาคตด้วย แต่โสภณเหตุ ๓ คือ อโลภเจตสิก ๑ อโทสเจตสิก ๑ ปัญญาเจตสิก ๑ นั้น เป็นชาติกุศลก็มี เป็นชาติวิบากก็มี เป็นชาติกิริยาก็มี เพราะอโลภเจตสิก อโทสเจตสิก ปัญญาเจตสิกเกิดกับกุศลจิตก็ได้ เกิดกับกุศลวิบากก็ได้ เกิดกับโสภณกิริยาจิตก็ได้ คำว่า "โสภณ" มีความหมายกว้างกว่า คำว่า กุศล เพราะโสภณธรรมได้แก่ สภาพธรรมที่เป็นกุศล หรือเป็นกุศลวิบาก หรือเป็นโสภณกิริยา ฉะนั้น เมื่อจำแนกธรรมทั้งหลายโดยหมวด ๓ เป็น กุสลา ธมฺมา อกุสลา ธมฺมา อพยากตา ธมฺมา ก็จำแนกแจตสิกที่เป็นเหตุ ๖ ออกเป็นเหตุ ๙ คือ

อกุศลเหตุ ๓ ได้แก่
โลภเจตสิก ๑
โทสเจตสิก ๑
โมหเจตสิก ๑

กุศลเหตุ ๓ ได้แก่
อโลภเจตสิก ๑
อโทสเจตสิก ๑
ปัญญาเจตสิก ๑

อัพยากตเหตุ ๓ ได้แก่
อโลภเจตสิก ๑
อโทสเจตสิก ๑
ปัญญาเจตสิก ๑

555555
ดีนะที่คิดเอาๆๆไม่ทดสอบเสียก่อน

จิตอุเบกขา แปลว่าเฉยนั้นดูเหมือนว่าเป็นอนัตตาแต่ไม่ใช่ครับเพราะอุเบกขายังเป็นเวทนาอยู่มันยังพร้อมที่จะไปยินดียินร้ายได้ทันทีตลอดเวลา

และถ้าเราจะถามง่ายๆว่า "ใครเฉย" คำตอบมันยังจะบอกได้ว่า "ฉันเฉย หรือ กู เฉยอยู่ เฉยหรืออุเบกขาจึงเป็นเพียงแค่ อนัตตาคิดเอาเอง

แต่ที่สังขารุเปกขาญาณนั้น กู หรือ อัตตา มันถูกสติปัญญากั้นไว้จนขึ้นมาสั่งบังคับจิตไม่ได้มันจึงเป็นภาวะที่ยิ่งกว่าเฉย

ถ้าจะดูลำดับของเวทนาหรืออารมณ์ เราจะเรียงจากหยาบไปหาละเอียดดังนี้

กระทบผัสสะของทวารทั้ง 6

ยินดี ยินร้าย (สติปัฏฐาน 4 ทำงาน สลายยินดียินร้ายไปเรื่อยๆ)

เฉย (อุเบกขาเวทนา)

ปกติ(หยุดปฏิกิริยาต่างๆไปชั่วคราวเหมือนสมาร์ทโฟนหลับสะแตนด์บาย)

หมดปฏิกิริยาไปชั่วคราว (สังขารุเปกขาญาณ)คล้ายฌาณ 4 แต่ไม่เหมือนฌาณ 4 เพราะมาจากการขุดถอนนิวรณ์ด้วยวิปัสสนาปัญญา ส่วนฌาณ 4 นั้นเป็นการกลบบังนิวรณ์ 5 ไว้ด้วยสมถะภาวนา

ที่ว่าไม่มีอนิจจัง ทุกขังนั้นก็เพราะคล้ายกับการ เข้าฌาณ 4 ลมหายใจหยุดทำงาน อนิจจัง ทุกขัง ไม่เกิดหรือไม่เห็นเพราะจิตดิ่งยึดอยู่ในเอกัคตารมณ์ อัตตาทำงานไม่ได้

ที่สังขารุเปกขาญาณนั้นก็เช่นกัน อัตตาไม่ปรากฏขึ้นมาทำงานได้ ชั่วคราว

5555
นั่นเป็นการนั่งคิดเอาตามมโนของเอก้อน
มันมีอะไรลึกซึ้งกว่าที่เอก้อนจะคิดเอาได้ทั้งหมด

แต่ในภาคปฏิบัติจริงๆนั้นมันอาจจะเป็นเช่นนั้นก็ได้หรือไม่เป็นอย่างนั้นก็ได้อย่างพระพุทธเจ้า หรือท่านพาหิยะซึ่งทำมรรค 4 มรรคให้สำเร็จในคราวเดียวกัน ทะลุอรหันต์ แต่ในอภิธรรมจริงๆนั้น มันเกิด ดับๆต่อเนื่องกันไปเป็นชั้นๆจนจบ

สำหรับพระอรรคสาวก มหาสาวกนั้นจะทำ 2 ครั้งโดย

อาจจะทะลุ มรรค 1 ก่อนแล้วทำอีก 3 มรรคพร้อมกันอีกครั้งหนึ่งอย่างพระสารีบุตรกับพระโมคคัลลาน

หรืออาจทำ 2 มรรคแรกต่อเนื่อง แล้วทำ 2 มรรคที่เหลือต่อเนื่อง เป็น 2 ครั้ง

บางองค์บางท่านก็ทำได้ทีละมรรคทิ้งช่วงห่างกัน บางองค์ห่างกันนับเป็นนาทีหรือชั่วโมง วัน เดือน ปี

ครูบาอาจารย์ที่เมืองต้างยานเคยเตือนไว้ว่า ใครที่ทำมรรคหนึ่งได้แล้ว อย่าเพิ่งละความเพียรไปหลงเสวยวิมุติสุขในโสดาปัตติผล เพราะจะทำให้ติดค้างอยู่นานในภพชาติ(แต่ไม่เกิน 7 ชาติ)อย่างเช่นนางวิสาขาและอนาบิณฑกะเศรษฐี

ถ้าทะลุมรรคหนึ่งแล้วทำความเพียรต่อไปเลยอย่างนี้ มรรค 2 จะเกิดขึ้นต่อเนื่องโดยเร็วนับเป็นชั่วโมงได้เลยอย่างหลวงพ่อธีนี่มรรค 1 ต่อไปมรรค 2 นี่ดูเหมือนไม่เกิน 3 ชั่วโมง (ท่านใดสนใจให้ไปหาอ่านจากหนังสือการรีดนมจากเขาวัว)

ที่มันทะลุพรวดถึงอรหัตผลไม่ได้เพราะวิบากกรรมและอนุสัยที่ยังฆ่าตายไม่หมดเขาจะมาแทรกกั้นไว้โดยธรรมตามอดีตกรรม บาป บุญ บารมีที่สร้างสมมาของแต่ละท่านแต่ละคนซึ่งเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมากต้องวิเคราะห์กันเป็นเฉพาะๆรายไปนะครับ

เอกอนยังไม่ได้เข้าข้างท่านอโศกะ หรือ ท่านเช่นนั้นนะ
เพราะ ท่านอโศกะก็ยังชี้แจงอะไรไม่ค่อยเคียร์ ส่วนท่านเช่นนั้นยังไม่ได้ชี้แจงอะไรเลย

ส่วนเอกอนก็เพียงแค่ตั้งข้อสังเกตในเรื่อง นิพพานเป็นอารมณ์ นี่ล่ะ
และ วิมุตติแต่ละนัยยะ

ที่ท่านอโศกะว่า โสดาบันก็เข้าออกนิพพาน มีนิพพานเป็นอารมณ์
สกทาคาก็ได้ผ่านนิพพาน อนาคาก็ได้ผ่านนิพพาน มีนิพพานเป็นอารมณ์ นิพพานที่เหมือนกัน
แต่ทำไม ผลกลับไม่เหมือนกัน นิพพานเหมือนกันแต่คุณภาพกลับไม่เหมือนกัน

และอาการวูบ อาการดับในสมาธิ ก็มีแนวโนม้ที่จะถูกตีความเป็น นิพพาน ได้เช่นกัน
และก็มักจะถูกยึดถือหมายมั่นได้เช่นกัน

ซึ่งดูเหมือนเอกอนชอบที่จะสืบค้นไปเจออาจารย์สุจินต์ ทุกทีเลย
ซึ่งท่านก็มักจะอธิบายธรรมได้อย่างน่าฟัง

http://www.dhammahome.com/audio/topic/8989



ดังนั้น นิพพาน//วิมุตติสุข ที่ท่านเช่นนั้นน่าจะหมายถึงนั้น
น่าจะเป็นการหมายเจาะจง นิพพานในนัยยะการบรรลุอรหันต์ ที่กิเลสทั้งหมดดับไปอย่างสิ้นเชิง
คือ นิพพาน 100 %

ส่วนนิพพานในระดับอื่น ๆ ... นับว่าไม่ใช่สมบูรณ์ เพราะเป็นการดับกิเลสได้เพียงบางตัว
ซึ่งทัศนะเกี่ยวกับนิพพาน อารมณ์เกี่ยวกับนิพพาน ก็ไม่สมบูรณ์

มันก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไรนักหรอกท่าน มันเป็นเรื่องราวที่สัมพันธ์กัน

กิเลส ความชัดเจนของนิพพาน ทัศนะที่ปรากฏ การรับรู้ถึงการเข้าสู่กระแสนิพพาน
และการ หมายเอาอารมณ์นิพพาน

ดังนั้น นิพพานเหมือนกันก็จริง แต่คุณภาพต่างกัน ผลออกมาก็ต่าง
ทัศนะออกมาก็ต่าง วิมุตติก็ต่าง

ดูท่าอโศกะ ไม่มีความขวนขวายในการทำความศึกษา ในพระไตรปิฎก ยังคงเอาตำรับตำราอาจารย์ที่ไม่มีความสมบูรณ์ในคำสอนมาเรียนมาปฏิบัติ....

ในบรรดาญาณ 73 ซึ่งพระสารีบุตรทรงพรรณา ไว้ในปฏิสัมภิทามรรค นั้น
มีการบรรยาย ถึง อาสวักขยญาณ คือปัญญาในการทำให้สิ้นไปซึ่งอาสวะ ตามพุทธดำรัสว่ามี อยู่ สามชั้นด้วยกัน

การมีพระนิพพานเป็นอารมณ์ เป็นสำนวนที่ใช้ในอาสวักขยญาณ นี้

อโศกะ เรียนพยัญญชนะมาไม่ดี อรรถจึงพร่องไปไม่บริบูรณ์ หลงคิดว่า การมีนิพพานเป็นอารมณ์ นั้นคือการสัมผัสนิพพาน

นิพพาน ก็อย่างหนึ่ง
มีนิพพานเป็นอารมณ์ ก็อย่างหนึ่ง

ในอาสวักขยญาณ ยังจำแนกออกไป เป็นลำดับแห่งปัญญา 3 ระดับ แก่บุคคล 8 คู่บุรุษ ไม่ปรากฏแก่ปุถุชน หรือบุคคลนอกพระศาสนานี้

ปัญญา 3 ระดับ คืออินทรีย์ 3 มีอาการ 64 ....ซึ่งมีนิพพานเป็นอารมณ์

นิพพาน เป็นความไม่สะสม ไม่เป็นไปเพื่อวัฏฏะ ไม่ประกอบด้วยอาสวะ
อริยมรรคที่ทำให้เกิดขึ้น ทำให้เจริญขึ้น เกิดขึ้นเป็นกุศล ของเหล่าบุรุษ 4 คู่นั้นจึงกล่าวว่ามีนิพพานเป็นอารมณ์ จนกว่าจะถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะ อันเป็นอรหัตผล จึงบรรลุนิพพาน ถึงกระนั้นก็ตาม ขณะแห่งอรหัตผล ก็ยังมีนิพพานเป็นอารมณ์

ญาณ 73 ซึ่งจำแนกไว้ คืออาสวักขยญาณ
มีอินทรีย์ 3 อันมี อนัญญาตัญญัสสามีตินทรีย์ ๑
อัญญินทรีย์ ๑ อัญญาตาวินทรีย์ ๑ โดย
อนัญญาตัญญัสสามีตินทรีย์ นั้น เป็นปฐมญาณ ของญาณอันเป็นไปเพื่อความสิ้นอาสวะ

พระอาจารย์ผู้แปลบาลี ได้ทำการแปลสังคีติ ไว้เพื่อให้ผู้อ่านคนไทยได้รู้จัก อินทรีย์ 3 อย่างไว้ดังนี้

อาสวักขยญาณ ญาณเป็นไปเพื่อความสิ้นไปแห่งอาสวะ อันมีนิพพานเป็นอารมณ์
ปรากฏแก่คู่บุรุษ 4 คู่ 8 บุคคลอย่างไร



เมื่อถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะ ในอรหัตผลแล้วเท่านั้น จึงบรรลุนิพพาน

คู่บุรุษอื่นใดนอกจากอรหัตผลนั้นไม่ได้ สัมผัสนิพพานเลย เพียงมีนิพพานเป็นอารมณ์เท่านั้น

นิพพานจึงไม่ใช่เข้าๆ ออกๆ 2-3 ขณะจิตในการนั่งมโนเอาเองนั้น

จะสัมผัสพระนิพพานเมื่อไร
เมื่ออรหัตมรรคเกิด
ทำปัจเวกแล้วอรหัตผลสำเร็จลง
จิตบรรลุนิพพาน

อย่าไปหลงศึกษา ลำดับญาณ 16 ภายหลังเลย

ญาณ 73 มีความบริบูรณ์ เป็นของเก่าแก่ น่าศึกษากว่ามากนะครับ อโศกะ
มีหลักฐานการบันทึกไว้ในพระไตรปิฏก ตกทอดมาสู่ยุคเราๆ นะครับ

เมื่อศึกษาและนำไปปฏิบัติให้ดี จะรู้แจ่มแจ้งว่า

นิพพาน และมีนิพพานเป็นอารมณ์นั้นไม่ใช่สิ่งเดียวกัน

จะได้ไม่หลงเข้าใจไปปฏิบัติ เข้าออกนิพพาน 2-3 ขณะจิต

นิพพาน มีประการเดียว

อริยมรรค มีนิพพานเป็นอารมณ์
ความแตกต่างอยู่ที่ ลำดับแห่งมรรคและลำดับแห่งผล
คุณภาพของการละอาสวะ ต่างๆ

การละอาสวะนั่นเอง คือการมีนิพพานเป็นอารมณ์ ซึ่งไม่ใช่นิพพาน