สาธุในธรรม
รวมทั้งผู้เผยแผ่ค่ะ..ขอบคุณค่ะ


การทำความสงบให้เกิดขึ้น
ส่งผลให้การพิจารณาธรรมต่อเนื่อง
แต่ในการใช้ชีวิตจริง..วุ่นวายจังเลยค่ะ
มองอะไรเป็นธรรม..มันก็มองอยู่..ใช่อยู่..เข้าใจอยู่
ความอยากใดๆในทางโลก..ตอนนี้..มีแต่เพื่อคนอื่นเป็นไปโดยมาก
เพื่อภาระ..หน้าที่
แต่การยังมี..เรา..ไปขับเคลื่อน..สร้างเหตุอยู่...ก็รู้ว่าไม่ใช่ทาง
หาความสงบเกิดขึ้นได้ยาก..จิตยังมีความกระเพื่อมเลื่อนไหล
ออกนอกทาง..ยังมีเชื้อ..ติดข้องอยู่ในวังวน
รัก..โลภ..โกรธ..หลง
แม้จะพอรู้วิธีรำงับได้..แต่ก็ยังเหมือนบอกตนเองอยู่บ่อยๆ
ว่ายังไม่พอ..ยังไม่ใช่ทาง...
กำลังแต่ละคนคงจะมากน้อยต่างกัน
ความอยากยังหาที่สิ้นสุดไม่ได้
แม้จะไม่มากมาย..จนกระวนกระวาย..
แต่ก็มองเห็นอยู่นิ่งๆ
อยากไปที่ไม่มีอะไรติดข้อง..ปลีกวิเวก..อาศัยอยู่ตามโคนไม้
นี่คงเป็นสัญญาเก่าๆ

เพราะเป็นผู้หญิงแท้ๆ..แต่เริ่มปฏิบัติทีไร
มันจะคิดแต่จะเข้าป่าทุกทีเลย

เพิ่งออกจากการเข้าปฏิบัติธรรมมาอีกรอบ
มารอบนี้นะ..มันเริ่มไม่อยากเล่า๕๕๕
นั่งดูกระทู้นี้แล้วขำๆ..ที่ผ่านมาเพ้ออะไร
แต่ก็นะ..เอาต่อสักนิดค่ะ

รอบนี้เป็นโอกาสดีมากๆ...ที่ลูกสาว9ขวบไปร่วมด้วย
เป็นที่ประทับใจและภาคภูมิใจของทุกคนในที่นั้น
ไปปฏิบัติประมาน6วัน...วันละเกือบ20ชม.พักนอนประมาณ4ชม.กว่าๆ
แค่เขาทำได้ใน3วันแรกก็ทึ่งแล้ว
แถมตรงเวลาเป๊ะ....คอยจะดึงเราไม่ให้เฉเกเร...เตือนเรื่องเวลาซะ
จนใครเป็นแม่เป็นลูกสลับกันไปแล้ว

ปกติเขาไม่ใช่คนทำสมาธิ..ชวนนี่ไม่เอาเลย
เขาไม่มีพื้นฐานเลย..ชอบตามแม่ไปปฏิบัติ
คือ..แบบอยากจะทำตาม..ไปแว๊บๆ2-3บัลลังค์ก็กลับ
ไปๆมาๆบ้าง และก็แค่ไม่กี่รอบ...เพราะเราจะไม่บังคับ
แค่บอกว่าทำแล้วดียังไง
มีขอบ้างเช่นเนื่องในวันแม่.......ทำเพื่อแม่ไปสักวันได้ใหมแบบนี้

จากอยู่ปฏิบัติปกติ3วัน...ต่อด้วยเข้าอธิษฐาน3คืนไม่นอน
..ทึ่งนะ..
..วันสุดท้ายยังมีคำถาม.."แม่ภูมิใจในตัวหนูมั้ย"
..ปลื้มค่ะ..เดวมาเล่าให้ฟัง

วันแรกถามเขาไปว่า..."เป็นยังไงบ้าง"
(เดิน1ชม.นั่ง1ชม เราคิดว่า!!มันหนักนะ!!....
สำหรับคนที่เคยก็แค่เหมือนเล่นๆ......และนานมาแล้ว)

"อือ..มันก็..ปวด..หนูก็กำหนด..มันก็หายไปบ้าง..
บางที..มันก็ไม่หาย..มันปวด..แต่มันก็เบา
เหมือนกายมันปวด..แต่ใจมันไม่ปวด"
ฟังงี้..แหม..อายเด็กเลยค่ะ .......คิดในใจ....ทำได้เนาะ เก่งหงะ!

วันที่2
รู้สึกวันนี้น่าจะเป็นช่วงที่น่าเบื่อนะ
คือคิดเอามาเทียบกับตัวเราเอง
วันแรกเรานะก็แยกได้เหมือนกัน
แต่วันนี้ปวดนัก...ก็เลยห่วงเขา
จากภาพโดยรวมของทุกคนด้วย...ออกจากนั่งพากันบีบแข้งบีบขา
และเริ่มเฉไฉ....เวลาเดินแว๊บออกไปห้องน้ำบางคนในการเดิน
1ชม. ออกไปเป็น2-3รอบก็มี หมายถึงคนที่เคยมาประจำแล้วนะ

ก็ถามเขา "เป็นไงบ้าง...ไหวมั้ย"

"สบายค่ะ...ไม่ปวดเลย...หลับอย่างเดียว
รู้ตัวอีกทีเสียงนาฬิกาก็ดังแล้ว
มีแต่ตอนเดินเบื่อบ้าง"

"หลับ"..ยังไงไม่ค่อยเข้าใจนะ..ถามมากไม่ได้
ดูเขาเก็บอารมณ์เรียบร้อยผิดคนละคน
เอาแต่ยิ้ม..กิริยาเรียบร้อยเป็นจังหวะที่ ..
..ดูดีนะ..ดูดี..เราเคยผ่านมาบ้าง..พอเข้าใจนะ..อารมณ์ไหน
แต่เขาทำไมปรับได้เร็วจัง

วันที่3.....เป็นห่วงเขานะ..คอยแต่เป็นห่วงเนียะแหละ
เข้าใจนะ เป็นเรื่องของอินทรีแต่ละคน..ได้ก็ได้..ไหวก็ไหว..แค่นั้น
แต่ความเป็นแม่นะมันก็ยังมี ก็พยายามวางๆๆๆอารมณ์
"เป็นไงบ้าง..ไหวมั้ย"
"ไหวค่ะ"


วันที่4..ตอนบ่ายๆ
เป็นวันที่เท้าระบม...บอกเขาไม่ไหว...พักบ้างก็ได้
พยายามชี้ทางให้เฉไฉตลอดแหละคนเป็นแม่
แต่เขาดูจริงจังมาก..ไม่เกเรเลย
ขนาดตอนพระอ.ไม่อยู่ดูแลในศาลา..เขาก็เชื่อฟังไม่เหลวไหลเลย
คนอื่นๆซบเซามาก
เราเองวันนี้กำลังก็อ่อนลงบ้าง..เนื่องจากกังวลเขา
แต่เชื่อมั้ยคนเดียวที่ไม่มีทีท่าอ่อนแรงเลย
ซ้ำดูมีพลังมากคือ..เด็ก9ขวบ..
กราบ/เดิน...ใกล้เขารู้สึกหวั่นไหวบ้างนะ
เขาดูสวยงามเป็นธรรมชาติมาก ..ปลื้ม..
มีแต่คนมายกมือไหว้เรา.....เนื่องด้วย..........
ขออนุโมทนาบุญที่มีลูกทำได้ขนาดนี้
เขาบอกว่า...เวลาท้อ...ก็มาดูน้องเขาเป็นกำลังใจ^^

บ่ายๆชวนเขาไปเข้าห้องน้ำ
มีโอกาสถาม"ไหวมั้ย"

"ไหวค่ะ..ตอนนั่ง..มันดับ(มองหน้าเราเหมือนชั่งใจ)

มันดับ..จิต..หน่ะแม่..มันดับจิตไปเลย(พูดช้าๆมองหน้าเราเหมือนเข้าใจที่เขาพูดใหม)

จิตมันดับไปเลย..แต่เราไม่ได้ไปพยายามอะไรนะ..มันดับไปเอง..มันเป็นเอง"
(คือประโยคท้ายออกมาประมาณนี้ จำไม่ได้ชัด แต่ไพเราะกว่านี้)

เพราะมัวแต่อึ้ง..ได้แต่ฟัง..พูดอะไรไม่ออกเลย
ไม่รู้จะพูดอะไรด้วย..รู้สึกตัวเอง..โง้..โง่..โง่มาก..เทียบไม่ได้เลย

แถมอธิบายสภาวะตั้งแต่เริ่มปล่อย..เรายังจับไม่ทัน

...มีลูกน่ารักเน๊อะ...

ยอมรับว่าทึ่ง..และยอมรับในตัวลูกสาวคนนี้มาก
มันเป็นไปแบบไม่ได้คาดคิด
เค้าก็แค่เด็กดื้อๆนิดๆซนๆพูดมากไปเรื่อยนั่นแหละ
พระอ.บอกมาทีหนึ่ง"ไอ้ตัวเล็ก..เขาเริ่มรู้..มากขึ้นๆนะ"
ได้ยินว่าชวนไปปฏิบัติที่วัดพระธาตุ100วัน
ลูกมาเล่าให้ฟังเราก็นึกว่าท่านพูดไปงั้น
แต่ตอนสอบอารมณ์เช้าวันกลับนี้ท่านก็ย้ำกับลูกสาวอีกที
ไม่เคยได้ยินท่านชวนคนอื่นนะ..แปลกใจอยู่
แต่เมื่อคืนท่านมาพูดกะเราทีหนึ่งเรื่อง
นางวิสาขาท่านบรรลุธรรมตั้งแต่7ขวบ
เราก็เงียบ..ไม่เข้าใจท่านจะพูดทำไม

แต่ที่เข้าอธิษฐานนี้..คิดว่าใครๆก็ไม่อยากเชื่อว่าเด็กคนนี้จะทำได้
แต่พระอ....คิดได้ไงว่าเขาจะทำได้
ชุดเดียวกันอีก3คน โดนเลื่อนเวลาไปอีกนิดคงเพราะกำลังไม่พอ
ดูผิดหวังต้องให้กำลังใจดูคาดหวังไว้มาก

อาจจะเพราะถึงลูกสาวจะมาแป๊ปๆแต่ค่อนข้างมีอะไรแปลกกว่าคนที่นี่

ลูกสาวเคยมารอบแรกมั้ง...ก็แว๊บไปเที่ยวนรก
กลับมาเล่าให้ฟังที่บ้าน...แต่ละขุมๆ16ขุม

รอบสอง...กลับมาเล่าที่บ้าน...เพราะเขารีบกลับไม่ยอมอยู่ต่อ
บอกว่ากำลังนั่งแล้วปวดขากำหนดจนหายแล้วชาไปทั้งร่าง
ก็รู้สึกตัวเองถอดจิตออกมาอยู่ข้างนอก
เห็นตัวเองและทุกคนปฏิบัติอยู่
เขาจึงเดินไปที่ประตู..พยายามใช้มือจับก็ไม่ได้
แล้วมันก็ทะลุออกไปเอง
แล้วเห็นหน้าศาลามีพระนั่งอยู่
ปูพรมสีแดงและทับด้วยสีทองเป็นที่นั่ง..ถือลูกประคำ
ท่านนั่งหันข้างให้..ฟังๆแล้วคือหลวงปู่โต
เพราะมีหุ่นขี้ผึ้งท่านเพิ่งเอาเข้ามาในศาลารอบนี้
แล้วเสียงกริ่งดัง..รู้ตัวอีกทีก็อยู่ในร่างแล้ว

แต่รอบนี้..ไม่มีผาดโผน
มีแต่ เช้าวันจะกลับ..."แม่ หนูรู้แล้ว ว่าทำไมหนูเจ็บขา"
เขามีปัญหาเรื่องเส้นปวดชาขาและเจ็บเป็นช่วงๆมาสัก2ปีละ
"ทำไมคะ"
...."หนูเห็นแล้ว ชาติก่อนๆหนูเป็นคนไม่ดี ชอบไปไล่จับคน
มาตัดขาแล้วชอบใจ สนุก
แล้วก็ชอบฉีกขามด,แมงแบบนั้น"
พูดได้หน้าตาเฉยเชียว

อนุโมทนาครับกับการสร้างสมวิสัยใผ่ธรรมให้กับลูกสาว

การฝึกให้รู้เหตุปัจจัยแห่งทุกข์ จะสร้างสมความเห็นเป็นสัมมาทิฎฐิให้เกิดขึ้นในตนเอง

ชาตินี้มี เพราะเหตุปัจจัยแห่งภพจากชาติก่อน

หากภพไม่ดับลง ชาติหน้ามีแน่นอน

หลายๆคนที่โตเป็นหนุ่มสาว พอไม่พิจารณาเหตุปัจจัย ชาติก่อนมันก็ไม่มี ชาติหน้ามันก็ไม่มี กลายเป็นคนไร้ศาสนาไปเลยก็เยอะ

หลังจากที่อดนอนคืนที่2ผ่านไป
มีอยู่รอบหนึ่งที่ดูเขาล้า
เราบอกลูกไปว่า..."ไปขอพระอ.พักมั้ย"
เขาชั่งใจชั่วครู่....."ถ้าหนูไป แล้วทุกคนหละ หนูต้องอยู่เป็นกำลังใจให้ทุกคน"
{เพราะหลายคนที่ชอบมาพูดกับเขา..ว่าเวลาเหนื่อยก็มองเขาเป็นกำลีงใจ}
"เวลาที่หนูส่งกำลังใจไปให้พวกเขา..หนูเห็นแสงจากตัวหนู..ไป..
โดนถูกที่ตัวเขาจริงๆ..มีแสงเป็นจุดเล็กๆอยู่ตรงกลางอก..มันขยาย
และกระจายออกไป"

เขาชอบพูดถึงแสงสว่าง
บางทีบอกเขา"แผ่เมตตาด้วยนะ"
"หนูทำแล้วแม่..หนูจะเห็นแสงสว่าง........................
บางทีเขาก็บอกว่าแสงมันสว่างขยายครอบตัวหนู..รู้สึกเหมือน
{ร่างกาย}เป็นแก้ว..แต่หยุดอยู่แค่นั้น
บางทีเขาก็บอกว่า..มันสว่างครอบตัวหนู..หนูก็นึกให้มันขยายออกไป
จนมันครอบไปทั้งโลกทั้งใบเลย
..อันนี้ไม่เคยสอนนะ..แค่เคยบอกให้แผ่ออกไปทั่วทุกทิศ

หลังจากออกปฏิบัติ..อีกวันเราไปเที่ยว..เดินเล่นกัน..
เราซื้อน้ำดื่มหมดขวด{ไม่มีที่ทิ้งขยะ}
"หนูถือให้ค่ะ"...."หนูไม่รู้สึกหรอก"{หมายถึงสัมผัสมือเขาที่จับขวดอยู่}
"จริงๆนะแม่ หนูไม่รู้สึกเลยเวลาถืออะไร".."แต่บางทีมันก็ทำให้หลุดมือ"

เดินๆอยู่.."หนูเห็นแสงสว่าง"
เราก็พูดเล่นๆ "หนูลอง..จับแสง..ไปหน้าหลัง ซ้ายขวา ล่างบนได้ใหม"
"ได้..ง่ายมากเลยแม่.....ให้ไปไกล...อยู่ที่ไหนก็ได้"

มัวแต่ชวนกันเพลิน....คือคนเป็นแม่นะแย่มากๆๆ
พอถึงร้านขายของ ช่วยกันจัดร้าน เขาดูเครียดๆ
"แม่ตัวมันหนัก..มันขยับตัวไม่ค่อยได้..เหมือนโดนเชือกมัดไว้"
ก็ยุ่งๆกันเกือบ2ช.มกับเรื่องนี้ เขาว่าเหมือนเห็นแสงตลอดเวลา
เราก็คอยบอกให้กำหนดสิ.....กำหนดรู้ไปตามสภาวะนั้น..คลายหนอฯฯฯ
เขาหลับตาแป็ป...ลืมตา"มันไม่ยอมกำหนด"

จนต้องให้คุยกับพระอ....กว่าจะคลายได้
คืนนั้นยังมีเรื่องอีกนะ
"แม่...เมื่อกี้หนูเห็นเป็นสีรุ้ง..ผ่านหน้าไปทีละสี
ม่วง..คราม..น้ำเงิน..เขียว..เหลือง..แสด..แดง

ประมาณนี้แหละครับ

เด็กๆชอบสีสัน จึงเป็นเรื่องของแสง สี รุ้ง อะไรแบบนี้

บางทีเด็กพูดความจริง ผู้ใหญ่ก็มองว่าเด็กจินตนาการ

ก็เลยไม่รู้แน่ชัดว่า วัยของเด็ก หรือ เด็กเป็นอย่างนั้นจริงๆ

หลายครั้งค่ะ..ที่คิดว่าเขาเพ้อเจ้อ
ตอนนี้มีอีกเรื่อง
กับว่า..บางทีหนูเข้าใจว่าสัตว์มันพูดอะไร..รู้สึกยังไง

มาเรื่องของแม่บ้าง
มารอบนี้..เจอพระอ.ท่านคอย..ติดตาม
ทั้งเวลาสอบอารมณ์และปฏิบัติอยู่ในศาลา
ถือว่าได้รับความเมตตาอย่างสูง
ก็ประมาณว่า...เรื่องความสงสัยนี่แหละ
จริงมารอบนี้..เบาไปเยอะ
ปกติจะคอยสังเกตุสภาวะชนิดที่ตามติด..รู้แล้วจะตามรู้..
ชนิดที่อยากรู้อยากเห็น..พอใจที่ตาม
แต่คราวนี้..ถ้าคอยตามติดสภาวะ..ก็จะรู้ทัน..ก็จะปล่อย..
จะเป็นแบบนี้..
คือเป็นอยู่,มีอยู่แหละ..นิสัยอ่ะเนาะ

พระอ.ท่านจะบอกประมาณเนี๊ยะ..ที่เราติด
เห็นอะไรอย่าไป"เอ๊ะ..อะไร?"
อย่าไปสนใจ_มันก็ไม่ไปไหน_มันก็ติด_ผ่านไปแล้วก็เลยไป
"กำหนดแล้วทิ้ง..อย่าไปจะเอามัน"