ดับวจีสังขาร ดับกายสังขาร. ดับจิตสังขาร. จบเรื่อง

ดับจิตสังขารหรือมโนกรรมก่อนจึงจะถูกตามลำดับขั้นแห่งธรรมครับ

กามภูสูตรที่ ๒

[๕๖๐] สมัยหนึ่ง ท่านพระกามภูอยู่ที่อัมพาฏกวัน ใกล้ราวป่ามัจฉิกาสณฑ์
ครั้งนั้นแล จิตตคฤหบดีได้เข้าไปหาท่านพระกามภูถึงที่อยู่ ไหว้แล้วนั่ง ณ ที่ควร
ส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้วได้ถามท่านพระกามภูว่า ข้าแต่ท่านผู้เจริญ สังขารมี
เท่าไรหนอแล ท่านพระกามภูตอบว่า ดูกรคฤหบดี สังขารมี ๓ คือ กายสังขาร
วจีสังขาร จิตตสังขาร

[๕๖๑] จิตตคฤหบดีกล่าวว่า ดีละ ท่านผู้เจริญ ดังนี้แล้ว ชื่นชม
อนุโมทนาภาษิตของท่านพระกามภู แล้วได้ถามปัญหายิ่งขึ้นไปอีกว่า ข้าแต่ท่าน
ผู้เจริญ ก็กายสังขารเป็นไฉน วจีสังขารเป็นไฉน จิตตสังขารเป็นไฉน ฯ

กา. ดูกรคฤหบดี ลมหายใจเข้าและลมหายใจออกแลชื่อว่ากายสังขาร
วิตกวิจารชื่อว่าวจีสังขาร สัญญาและเวทนาชื่อว่าจิตตสังขาร ฯ
[๕๖๒] จิตตคฤหบดีกล่าวว่า ดีละ ท่านผู้เจริญ ดังนี้แล้ว ได้ถามปัญหา
ยิ่งขึ้นไปอีกว่า ข้าแต่ท่านผู้เจริญ ก็เพราะเหตุไร ลมหายใจเข้าและลมหายใจออก
จึงชื่อว่ากายสังขาร วิตกวิจารจึงชื่อว่าวจีสังขาร สัญญาและเวทนาจึงชื่อว่าจิตต-
*สังขาร ฯ

กา. ดูกรคฤหบดี ลมหายใจเข้าและลมหายใจออกเป็นของเกิดที่กาย
ธรรมเหล่านี้เนื่องด้วยกาย ฉะนั้น ลมหายใจเข้าและลมหายใจออกจึงชื่อว่ากาย
สังขาร บุคคลย่อมตรึกตรองก่อนแล้ว จึงเปล่งวาจาภายหลัง ฉะนั้น วิตกวิจาร
จึงชื่อว่าวจีสังขาร สัญญาและเวทนาเป็นของเกิดที่จิต ธรรมเหล่านี้เนื่องด้วยจิต
ฉะนั้น สัญญาและเวทนาจึงชื่อว่าจิตตสังขาร ฯ

[๕๖๓] จิตตคฤหบดีกล่าวว่า ดีละ ท่านผู้เจริญ ดังนี้แล้ว ได้ถามปัญหา
ยิ่งขึ้นไปอีกว่า ข้าแต่ท่านผู้เจริญ ก็สัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติเกิดมีได้อย่างไร ฯ

กา. ดูกรคฤหบดี ภิกษุเมื่อจะเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ ไม่ได้คิด
อย่างนี้ว่า เราจักเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธบ้าง เรากำลังเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธบ้าง
เราเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธแล้วบ้าง โดยที่ถูกก่อนแต่จะเข้า ท่านได้อบรมจิตที่
จะน้อมไปเพื่อความเป็นจิตแท้ (จิตดั้งเดิม) ฯ

[๕๖๔] จิตตคฤหบดีกล่าวว่า ดีละ ท่านผู้เจริญ ดังนี้แล้ว ได้ถามปัญหา
ยิ่งขึ้นไปอีกว่า ข้าแต่ท่านผู้เจริญ ก็เมื่อภิกษุเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธอยู่ ธรรม
เหล่าไหนดับก่อน คือ กายสังขาร วจีสังขาร หรือจิตตสังขารดับก่อน ฯ

กา. ดูกรคฤหบดี เมื่อภิกษุเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธอยู่ วจีสังขารดับก่อน
ต่อจากนั้นกายสังขารดับ ต่อจากนั้นจิตตสังขารจึงดับ ฯ

....

สติเกิดโดยไม่มีสัมปชัญญะก็ได้. แต่ถ้าสัมปชัญญะเกิดจำเป็นต้องมีสติเกิดร่วมด้วย

นี้แหละที่ผมว่าก่อนจะนิ่งสังเกตุรู้....ต้องรู้ก่อนว่าจะรู้อะไรเพื่ออะไรเพราะอะไร....จนตั้งเจตนาอย่างใดอย่างหนึ่งใว้ที่ใจ...เช่น..ตั้งรู้เวทนา...ว่าสุขเวทนาหรือทุกข์เวทนาที่เกิดหลังผัสสะ...เพื่อไม่ปรุงแต่งต่อตัญหาเพราะรู้ว่าตัญหาจะเป็นบ่อเกิดของทุกข์ก้อนใหญ่...จึงตั้งเจตนาใว้ที่การไม่ปรุ่ง...พอเห็นการเกิดการดับก็เพียงปรากฏการณ์ที่ปรากฎให้รู้แค่นั้น....โดยมีเจตนาใหญ่คือการพ้นทุกข์..เจตนาท่านว่านี้แหละเป็นกรรม

นี้แหละถึงต้องมีการศึกษาหาความรู้...ให้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร..และจะตั้งเจตนาอย่างไรในการปฏิบัติ

แล้วเมื่อมาปฏิบัติการนิ่งรู้แล้ว...ก็ต้องรู้อีกว่าที่รู้นั้นนะรู้อะไร..ย้ำเจตนา

ไม่ใช่..พอเห็นเกิดแล้วดับไปตอหน้าตอตา...ก็พากันดีใจกันใหญ่...ว่าฉานสำเร็จแล้ว..เธอสำเร็จแล้ว..เธอบรรลุแล้ว...อย่างที่บางท่านรีบไปอวยกัน

.

อย่างย่อ "สำรวมกายใจมานิ่งรู้ นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์จนดับไปต่อหน้าต่อตา"

อย่างยาว "สำรวมกายใจมานิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์จนละความเห็นผิดว่ากายใจนี้เป็นอัตตา ตัวกู ของกูพอกพูนความเห็นถูกต้องว่ากายใจนี้เป็นอนัตตา บังคับบัญชาไม่ได้ ไม่ใช่ตัวกูของกู

ทุกวัน เวลา นาที วินาที ที่ระลึกได้และมีโอกาส"

อย่างย่อ เหมือนการสำรวมกายใจ นิ่งสังเกตุปัจจุบันอารมณ์ จนดับไปต่อหน้าต่อตา ก็ไม่เกิดประโยชน์อันใด เหมือนนั่งมองเปลวเที่ยนที่ดับๆติดๆ อยู่อย่างนั้น อย่างไร้ปัญญาไร้ความรู้สึกระลึกถึงโทษแห่งความอยากความไม่อยากที่เกิดในจิต.....

พอได้คิดว่าตัวกู ของกูนี้มิใช่ ตัวมึง ของมึงจะเกิดแทน ....... ^ ^