ถ้าคิดว่ามีดวงตาเห็นธรรมจะต้องสงสัยอะไร จะต้องบอกอะไรใครให้เขามาตรวจสอบอะไรเรา

จิตดวงนี้ไม่สงสัยแม้แต่คำว่าพุทโธja
จิตดวงไหนสงสัยก็รู้นะปัญญามิถึง
ตรวจสอบอะไรของคนอื่นล่ะ
เค้ามาเล่าไม่ได้มาถามน๊า
เค้าเห็นจิตเค้าแล้วเค้าก็ตรวจสอบตนเอง
แล้วเค้าถึงไปถามครูบาอาจารย์ยืนยัน
ทำให้มั่นใจก็ตรงเปะกะตำรา

ถามจริงจิตสงบยัง
ดูหมิ่นธรรมไง
จิตวุ่นวาย
กะคนอื่น

ผมล่ะขำๆๆถามผมว่าวุ่นวายกับคนอื่น. ผมไม่ได้คุยคนเดียวนะครับคนที่คุยกับผมนั้นก็คือคุณ. ตกลงใครวุ่นวายด้วยล่ะ

๕๕๕๕ ไม่ได้เข้ามา ๒-๓ วัน มาเห็นคุณRosarin อ้างเรื่องเก่าเกี่ยวกับการได้ดวงตาเห็นธรรมมาสนทนาต่อ ก็ดีเหมือนกัน จะได้สนทนา วิเคราะห์วิจัยวิจารณ์เรื่องการได้ดวงตาเห็นธรรมกัน เพราะเรื่องนี้ต้องมีทั้งภาคทฤษฏีและผลปฏิบัติมาประกอบกันจึงจะคุยกันรู้เรื่อง คนที่ได้ดวงตาจริงๆจะรู้เรื่องและเข้าใจโดยตลอด คนที่ยังไม่ได้ดวงตาแต่พอมีการปฏิบัติจริงอยู่บ้างก็อาจคืบลามอนุมาณคิดนึกตามพอรู้คร่าวๆโดยเทียบเทียมเอากับสิ่งที่ตนเคยมีประสบการณ์จริงหรือเก็บบันทึกไว้ในสัญญา แต่จะไม่ชัดเจน อุปมาเหมือนคนที่ยังไม่เคยไปถึงดอยสุเทพที่จ.เชียงใหม่ ไปนั่งฟังคนที่เขาไปถึงดอยสุเทพมาแล้วเล่าให้ฟังถึงสภาพต่างของดอยสุเทพ

ดวงตาเห็นธรรมที่คุณ Rosarin สรุปมาให้ฟังนั้นอาจจะใช่ของจริงก็ได้ ไม่ใช่ของจริงก็ได้ เพราะที่เล่ามามีแต่รายละเอียดซึ่งเป็นผลของฌาณ เป็นความสงบเป็นแค่สัมมาสมาธิที่จะเอาไปเจริญปัญญาต่อจนเกิดดวงตาเห็นธรรมจริงๆ เป็นผู้รู้บริสุทธิ์ ซึ่งเมื่อเอาไปใช้งานวิตกวิจารณ์วิจัยอะไรที่เป็นทั้งบัญญัติหรือปรมัตถ์ก็ดูแตกฉานคล้องจองกันไปหมด
อย่างที่ว่าเข้าใจปฏิจจสมุปบาทแจ้มแจ้งซึ่งอาจเป็นการแจ่มแจ้งโดยบัญญัติและสัญญาที่ไปเรียนรู้ไปจำมา หรืออาจเป็นการเข้าใจโดยสภาวธรรมที่เกิดและแสดงขึ้นในจิตจริงๆที่เรียกว่าเข้าใจโดยสภาวะ

การได้ดวงตาเห็นธรรมกับการได้โสดาปัติมรรคเข้าถึงโสดาปัติผลนั้นเป็นคนละตอนกันแต่เชื่อมต่อใกล้ชิดกันมากจนอาจจะกล่าวว่าเป็นอันเดียวกันได้

ดวงตา ในความหมายแห่งการบรรลุธรรมนั้นคือดวงตาแห่งญาณปัญญาวิปัสสนาภาวนาอันประกอบไปด้วยตาสติตัวรู้ทันปัจจุบันอารมณ์ ตาปัญญาสัมมาสังกัปปะตัวสังเกตพิจารณาปัจจุบันอารมณ์และตาปัญญาสัมมาทิฏฐิตัว ดู เห็น รู้ ปัจจุบันอารมณ์หลังจากที่สัมมาสังกัปปะพิสูจน์อารมณ์นั้นชัดเจนแล้ว

เห็นธรรม ธรรมที่เห็นนั้นคืออะไร ตรงนี้สำคัญมาก ธรรมะที่พระพุทธเจ้าทรงเห็นและค้นพบนั้นมิใช่ธรรมอื่นอันเป็นปลีก ฝอย ย่อยและส่วนประกอบ แต่เป็นธรรมะที่เป็นแก่นเป็นหัวใจคำสอนเป็นสุดยอดของการค้นพบของพระพุทธเจ้า จนพระพุทธองค์ทรงสรุปไว้ว่า

"สัพเพธัมมา อนัตตา" ธรรมทั้งหมดทั้งปวงเป็นอนัตตา คืออนัตตา อันแปลว่าไร้ตัวตนแก่นสาร ยึดถือเอาเป็นเจ้าของไม่ได้ บังคับบัญชาไม่ได้

ใครเห็นอนัตตาชัดเจนจากการภาวนาจริงๆไม่ใช่คิดนึกเอาตามตำรา ผู้นั้นได้ "ดวงตาเห็นธรรม" ที่พระพุทธเจ้าทรงค้นพบและนำมาสอนหลังจากนั้นจะเป็นผลของการได้ดวงเห็นธรรมส่งต่อให้เป็นไปอีกหลายขณะจิตซึ่งเรียกว่าลำดับแห่งญาณหรือปัญญาคือ

๑.การปรุงแต่งคิดนึกจะหยุดทำงานไปชั่วคราวจิตจะอยู่ในสภาวะ อนัตตาจริงๆ คือจิตหมดอัตตาหรือ กู ที่คอยตอบโต้กับผัสสะและบงการให้เกิดกรรมไปชั่วขณะ

๒.พลังธรรมะต่างๆตามโพธิปักขิยะธรรมทั้ง ๓๗ ประการจะมาสมังคีหรือรวมกันเป็นหนึ่ง

๓.จิตเตรียมตัวข้ามโคตรจากปุถุชน

๔.ความเห็นผิดหรือสักกายทิฎฐิถูกอำนาจแห่งมรรคที่สมังคีกันตัดให้ขาดสะบั้น (โสดาปัตติมรรคจิต)

๕.จิตเข้าไปเสวยผลที่หมดความเห็นผิดเป็น "กู" ครั้งแรก ๒-๓ ขณะจิต แล้วอาจดับลงอยู่ในผลนานมากน้อยแล้วแต่บารมีของผู้เจริญธรรมท่านนั้นๆ

๖.เกิดจิตกลับมารับรู้และสัมผัสความรู้สึกแรกที่เหมือนคนตายแล้วเกิดใหม่ ในจิตใจกลวงโบ๋จากความเป็นตัวตน แล้วจะเกิดปัญญาพิจารณาวิเคราะห์ย้อนหลังถึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น ผลที่ได้รับ สิ่งที่หมดไป สิ่งที่ยังคงค้าง เกิดการวิเคราะห์สภาวะที่เกิดตามหลักปฏิจจสมุปบาทในจิตและนอกตำรา การเห็น รู้ ความซาบซึ้งในพระคุณของพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์จะเกิดขึ้นเต็มเปี่ยมท่วมท้นหัวใจ มากท่านจะน้ำตาไหลด้วยอำนาจปีติโสมนัสอันยิ่งใหญ่
ถึงตอนนี้ วิจิกิจฉาความลังเลสงสัยในพระไตรรัตน์จะขาดสะบั้น

๗.หลังจากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างจะถอยกลับมาสู่สภาพคนปกติธรรมดา แต่จิตใจข้างในมีสิ่งที่หายไปตลอดกาลอย่างชัดเจนคือความเห็นผิดว่าเป็น "กู" กับความลังเลสงสัยในพระไตรรัตน์ คงเหลืองานใหญ่อีก ๒ อย่างคือการถอนทำลาย ความยึดถือในกายกับความยึดถือในจิต

สรุป ได้ดวงตาเห็นธรรมคือ

"เห็นและรู้ซึ้งถึงความเป็นอนัตตาด้วยการปฏิบัติจริงๆ"

หายไปหลายวัน...

งั้นก็มาต่อที่ Bigtoo ปล่อยหมัดเอาใว้ให้อโสกะ...แก้...ละกัน

รอชม...ปัญญาของผู้มีปัญญา

bigtoo เขียน:
ข้ออื่นเอาไว้ก่อน ลองดูข้อสอง. พุทธโธนี้คือพระนามของพระองค์ พระพุทธ้เจ้าทำไมไม่รู้ว่าการท่องชื่อพระองค์คือมรรค. ทำไมพระองค์ไม่สอนให้ท่องพุทธโธครับ

พระพุทธเจ้าเป็นบรมครู ไม่ใช่ครูน้อยอย่างพุทธสาวกทั้งหลายจึงไม่ทรงสอนให้ท่องพุทโธเพียงอย่างเดียวเพราะมันแคบไป ไม่ครอบคลุม จะพุทโธ จะเพ่งพุทธรูป จะพุทธังสรณังคัจฉามิ จะนะโมพุทธายะ จะอะไรก็ตามที่มีนิมิตหรือคำบริกรรมที่เกี่ยวกับพระพุทธเจ้า ให้ระลึกรู้ระลึกถึงพระพุทธเจ้าหรือคุณของพระพุทธเจ้า ล้วนรวมอยู่ในพุทธานุสติทั้งสิ้น

อนึ่งพุทธานุสติเป็นเพียงส่วนสร้างเสริมให้เกิดมรรคเป็น แค่อุบายหนึ่งที่ทำจิตให้เกิดสมาธิจนได้ถึงฌาณ ๔ จึงจะเกิดเป็นสัมมาสมาธิที่เป็นตามที่พระบรมครูทรงบอกไว้

เหลืออีกข้อกลับจากวัดแล้วจะมาตอบครับ

นี่เขาเรียกว่าไม่เข้าใจจริงๆ. พุทธานุสตินั้นคือการระลึกถึงคุณของพระองค์ที่มีประมาณไม่ได้. ที่พระองค์ไม่สอนให้ท่องพระนามของพระองค์นั้น เพราะการทำอย่างนั้นมันมีโทษปะปนอยู่พระองค์จะสอนได้อย่างไรถึงแม้การที่ระลึกถึงพระนามนั้นจะสามารถพริกไปสู่พุทธคุณได้. แต่โทษที่มีอยู่ถ้าบุคคลใดเพียงยึดติดกับการท่องพระนามโดยไม่สนใจศึกษาอริยสัจ. บุคคลนั้นก็จะได้เพียงมิจฉาสมาธิคิดแต่เรื่องฤทธิ์คุณวิเศษที่เป็นโลกียธรรม. ก็จะกลายเป็นบุคคลที่เจือปนสิ่งผิดประดิษฐ์ธรรมไปต่างๆนาๆผสมผสานระหว่างความผิดกับถูก. ดูได้จากตัวอย่างในปัจจุบัน. ที่มักออกตัวมาเป็นอริยะที่ทำอะไรไม่ตรงคำสอนพระองค์. เช่นทำเดรัชฉานวิชา. เดรัชฉานคาถามากมาย. ผมถึงยกตัวอย่างว่าถ้าอย่างนั้นพระนามของพระองค์มีมากมายเคยมีมั้ยสักชื่อที่พระองค์ให้ท่อง. ถ้าอย่างนั้นท่องพระนามอื่นก็ได้ทำไมต้องพุทธโธ. พระองค์สอนแต่สิ่งที่เป็นสาระแก่นธรรมคือ. อนิจจัง. ทุกขัง. อนัตตานี่ต่างหากที่สมควรท่องให้คล่องปากขึ้นใจแทงตลอดอย่างดีด้วยความเห็น. ดั่งพระสูตรว่าผู้ใดมีใจปักลงไปในความเป็นอนิจัง. ทุกขัง. อนัตตาผู้นั่นก็หวังได้ซึ่งอรหันตผล ท่านอโสกะคงรังเรสินะ. เอ้.คงท่องได้ซินะหรือไม่ท่องดี. กลับมาในคำสอนเถอะมีแต่สิ่งถูกฝ่ายเดียว. ผมขอแนะนำ. คำถาม. ทำไมต้องทำสิ่งที่พระองค์ไม่เคยสอน?

อนุโมทนาบุญที่ไปวัด..ด้วยนะครับ..

การได้ดวงตาเห็นธรรมเป็นจิตที่สงบจากอกุศลขั้นหยาบๆ
ความจริงที่จิตหมดเจตนาอ้างพุทธพจน์เพราะได้รู้ความจริง
ที่เป็นสัจจธรรมในความเว้นขาดจากการระบุตัวตนมีแต่จิตดี
ที่ไม่ตกต่ำเป็นธรรมดาเป็นธรรมชาติของจิตที่คงสภาวธรรม
จิตคลายกำหนัดยินดีในกามถือสันโดษน้อมไปในธรรมที่รู้แล้ว
เป็นเอกัคตาจิตทั้งยืนเดินนั่งนอนมีความไม่ประมาทเป็นธรรมดา
การอบรมจิตด้วยกำลังของสติและการวินิจฉัยหยั่งรู้ความจริงจริงๆ
การเห็นธรรมไม่ใช่การด้นเดาอีกต่อไปเพราะจิตประกอบด้วยธรรม
อันอริยชนพึงรู้ได้ด้วยตนเองเป็นปัจจัตตังที่ประกอบกุศลเว้นอกุศล
จิตเป็นปกติในปรมัตถ์เป็นไปในคุณธรรมไตร่ตรองตามหลักกาลามสูตร
ไม่ประทาทในธรรมหรือล่วงเกินในธรรมที่พระพุทธองค์ทรงตรัสไส้ดีแล้ว
สติสัมปชัญญะระลึกรู้ความจริงของจิตที่รู้ทั้งสมมุติที่ไม่ขาดจากโลก
และเข้าใจความจริงของจิตที่หมดความลังเลสงสัยในพระพุทธเจ้า
และไม่ลังเลสงสัยในธรรมทที่เกิดปัญญาเป็นกำลังสติดับอวิชชา
เกิดแต่วิชชาที่รู้เรื่องจิตเข้าใจจิตที่มีความน้อมไปเองในธัมมะ
อัตโนมัติ ไม่เลือกกาล ไม่เลือกเวลา ไม่เลือกสถานที่ทั้งนั้น
เพราะไม่เหลือความเป็นตัวตนตั้งแต่นามเกิด รูปดับแล้ว
รู้จิตที่เป็นจิตเจตสิกรูปและอารมณ์น้อมไปสู่ความว่าง
สงบจากการไม่รู้ความจริงในจิตตนเป็นอนัตตา
หมดสภาพกายคลุกเคล้ากับจิตไปตลอดกาล
ฮ่าฮ่าฮ่าความสงสัยที่ไม่รู้ความจริงหมดแล้ว

หมดจริงทำไมยังทำอะไรผิดหลักล่ะครับ

ผู้รู้คือจิตที่ประกอบด้วยปัญญารอบรู้ในสภาวะธรรมเป็นธัมมะวิจะยะ
ความสอดส่องในธรรมที่รู้แล้วไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดก็ตาม
เลือกได้ไหมถ้าจะต้องไปรวมหมู่คณะที่มีแต่ปุถุชนจำนวนมาก
ในการทำสิ่งเดียวกันของปุถุชนกับอริยบุคคลต่างกันมาก
ตรงที่วิถีจิตของอริยบุุคลจางคลายจากการยึดถือตัวตน
ส่วนปุถุชน หุหุ ฟังธรรมก็นั่งง่วงหงาวหาวนอนหลับ
เหตุของอริยบุคคลจางคลายแล้วผลคืออะไรล่ะ
การมีดวงตาเห็นธรรมเป็นการจางคลายจิต
จากสิ่งที่ยึดมั่นถือมั่นในตัวตนเราเขา
เข้าใจก็คือธัมมะได้จัดสรรพร้อม
เพื่อเป็นเครื่องทดสอบจิตไง
จะดีขึ้นด้วยจิตละอกุศล
ไม่ใช่ดีขึ้นจากตัวตน
ที่คิดเองนั่นน่ะอกุศล
อะไรที่ปิดกั้นล่ะ
ก็ไม่รู้จิตตนไง
สงสัยทำไม
เป็นอกุศล

ดวงตาเห็นธรรมคือเห็นตรงธรรมตามความจริง. การกระทำก็ต้องตรงไม่ใช่เชื่ออะไรอย่างไรเหตุผลกระทำอะไรอย่างไร้เหตุผล

ตรงเหตุการสวดสาธยายธัมมะเป็นการทำสมาธิที่ไม่ได้ฆ่าสัตว์ไม่ลักทรัพย์ไม่ผิดเพศไม่มุสาไม่จิบเหล้า
เค้าเอาจิตที่ดีงามสวดด้วยดี ความนอบน้อมถ่อมตนต่อพระรัตนตรัยไม่ได้หายไปไหนนี่ กายเป็นเครื่องมือน๊า

ไม่ใช่เรื่องนี้. เรื่องมี่ไปรดน้ำมนต์. ตามหาอรหันต์แล้วรู้ด้วยว่าใช่. ท่องคาถาเงินล้าน

คบบัณฑิต ไม่คบพาล ปัญญารู้ต่างกัน ไม่ใช่ตัวตนไปทำ เป็นจิตคิดดี ทำดี พูดดี
พูดอย่างทำอีกอย่างที่เขาเรียกว่าตอแหล ตลบตะแลง ตะแบงไปข้างๆคูๆ
เคยไปร่วมพิธีลงเสาเอกสร้างพระอุโบสถไหมล่ะ เขาสาดน้ำเสียหรือน้ำดี
ทำอะไรคิดอะไรมีแต่จิตที่เป็นอกุศล มืดสนิท บอดทั้งตา บอดทั้งหู
บอดทั้ง6ทางไม่รู้ตัวเลยเหรอ หรือว่าแกล้งไม่รู้พระอรหันต์อยู่ที่ใจ
ไม่ได้อยู่ที่ตำรา อยู่ที่จิตของผู้ที่คิดดี พูดดี ทำดี ทำเป็นไหมล่ะ