นั้นแน่. ตระหนี่ไม่กล้าก็มากล่าวว่าคนทำได้เขาอวด เอ๊ะเห็นเคยอนุโมทนานี่หน่า ไงกลับใจมาตำหนิ อย่างนี้มันหมดคำโต้แย้งเหรอ. ที่เขาบอกนะเพื่อจะให้รู้ว่าระดับจิตใจในการตระหนี่มันต่างกัน. ไม่เชื่อลองซิสักหมื่นก็พอ. ไม่ต้องคิดอะไรมากไม่ต้องคิดว่าใครเขาจะคิดอย่างไร ทแคลองทดสอบใจตนเองก็พอ. ไม่ต้องหาเหตุอื่น. เพราะในขณะนั้นผมแค่อยากจะพิสูจน์สิ่งที่ผมปฎิบัติมา ว่ามันละได้จริงหรือป่าวเท่านั้น. ผมทำได้. คุณล่ะทำได้หรือป่าว. ไม่ต้องคิดมาก เอาแค่ ทำได้หรือเปล่าเท่านั้น. อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง. ทำได้หรือเปล่า. ทำได้หรือเปล่า. ทำได้หรือเปล่า

เด็ก ๆ...

เด็ก ๆ...ก็เห็นเรื่องของเด็ก ๆ สำคัญ..อย่างนี้แหละ

ผู้ใหญ่..ก็นั่งดูไป..อมยิ้มไป...เด้วมันโตขึ้น..ก็จะเห็นเองแหล..





กลับไปดูนะ...เค้าอนุโมทนาในบุญ...แม้บุญเพียงเล็กน้อย..เค้าก็อนุโมทนาได้..

ส่วนไหน..ไม่ใช่บุญ..เขาไม่เกี่ยวหน่า..555....และที่ตำนิ...เค้าตำนิกิเลส

บอกแล้ว..คนมีปัญญา..ทำอะไรก็ไม่มีปัณหา...

ที่บอกว่าเด็ก ๆ..นั้น

เป็นเรื่องเด็ก ๆ จริง ๆ ....ไม่ใช่ดูถูก Bigtoo นะ..

อายุ..8 - 9 ขวบ.นี้แหละ..แต่ไม่เกิน 10 ขวบ แน่

เหตุการณ์นี้..จำได้แม่นฝังใจ....เป็นครั้งแรก..ที่พิจารณาเงิน......เห็นเงินเป็นกระดาษ..เป็นของที่โลกสมมุติขึ้นมา....รู้สึกสมเพชนิด ๆ ที่เรา ๆ ต่างหลงผิด...เข้าใจว่า..นี้เงินของเรา..เงินนี้มีค่า..
สมเพชที่เรา ๆ หลงสมมุติ..จนลืมไปแล้วว่าเราสมมุติมันขึ้นมาเอง...แท้ ๆ

เด็ก ๆ...
นี้เป็นเด็ก จริง ๆ..

มันมีปัญหาซิ. ตรงที่กบไมรู้ตัวนี่ไงหรือเรียกอีกอย่างว่า ยังหลงอยู่มากนะ

มันก็แค่คิดได้นิดหน่อยเพราะมันทำจากการดาษ แต่จะสละนะมันเรื่องยากย๊ากๆๆกบ. ของจริงไม่ได้โม๊

พอโตมาหน่อย....ชั้นมัธยม

ก็คิดแก้ปัณหาเศรษฐกิจ..ออก....จากพื้นฐานการเห็นเงินเป็นของสมมุติ..สมัยเด็ก ๆ นั้นแหละ

ก็เงินเป็นของสมมุติ..คนมันบ้าสมมุติ....เราก็สมมุติมันขึ้นมา..ซิ...ง่ายจะตาย

เห็น..ต่างประเทศแก้ปัญหาด้วยการทำ QE มั้ย?

นั้นแหละ..ที่คิดได้ในชั้นมัธยม..

แห่ม..ขอโทษนะ..มันอดคิดย้อนกลับไป...ไม่ได้

บอกไปแล้ว....แล้วแต่ว่า..จะมีปัญญาเห็น..ตามรึเปล่า..เท่านั้น

เห็น...ไม่ใช่...คิด

ถ้าคิด...ก็เห็นแต่ความคิดตน อย่างที่ Bigtoo พูดอยู่นี้แหละ

คนหนึ่งคิดว่าเป็นกระดาษ แต่ท่องคาถาเงินล้านอย่ากได้กระดาษ อีกคนไม่ได้มองว่าเป็นกระดาษแต่มองว่าเป็นงูพิษ บริจาคตัดความตรหนี่ได้. คนที่ท่องมาบอกว่าคนที่บริจาค ยึดติด555นี่หรือเมืองพุทธ

โทษเมืองพุทธ..ไปโน้น..

ละตระหนี่ได้...ก็ดีแล้ว...ดีใจด้วย..

แต่ที่สละกระดาษ..เพราะเห็นกระดาษเป็นงูพิษ..นี้..ก็เพราะเงินมันมีค่าในจิตใจนั้นแหละ..มันถึงรู้สึกว่ามันมีพิษ...จึงต้องรีบทิ้งมัน...ก็ยังดีนะ..ที่เห็นว่ามันมีพิษ...

ก็ถ้ามันไม่มีค่า....มันจะมีพิษ..ได้ยังงัย...
ต้องสละ..ต้องละ..ก้อนอิฐ..ก้อนหิน..มั้ยละ...

ละตรง..อุปทาน..เท่านั้นเอง...จบ..

ถ้ามี..ก็ใช้มันตามสมมุติเท่านั้นเอง...ไม่เห็นจะมีอะไร

บอกแล้ว..มีปัญญา...จะมีอะไรอะไร..ก็ไม่เป็นปัญหา

แหมๆๆๆๆละตรงอุปทาน ใครๆก็พูดได้เนาะถึงเวลาให้ทำไม่กล้า555 ท่องคาถาเงินล้านละอุปทานอึ๊บๆๆ

ท่องคาถาเงินล้านเพราะอยากได้ตังค์. สิ่งที่คุณพรรณามามันของปลอม โม้

กบอย่าข้ามขั้นนะ กบพยามบอกถึงปัญญาว่าเงินไม่มีค่าอะไรในใจสำหรับกบ กบปล่อยวางได้ไม่ยึดติดที่จริงนั้นไม่ใช่เลย กบ ลองตรงต่อตนเองนะกบจะเห็นความตระหนี่ที่มีในใจตนเอง ความตระหนี่นี้มีในใจมนุษย์ทุกคน. พระองค์ท่านจึงให้มนุษย์บริจาคทาน ถ้ากบจะใช้คำพูดที่ดูดีว่าตนมีปัญญาเกี่ยวกับเงิน ให้ลองทำทานเยอะๆดู. กบอาจทำ10-20-100กบอาจจะไม่รู้สึกอะไร. พอจำนวนมากขึ้นกบจะเห็นมัน. กบรู้มั้ยว่าการสละไม่มีความตระหนี่นั้นต้องใช้ปัญญาระดับใดถึงจะละได้ ต้องระดับโสดาปฎิผลจิตขึ้นไปถึงจะสละได้นะ. แต่ก็เอาเถอะก็ไม่ใชโสดาบันจะต้องมาสละอะไรมากๆก็ได้เพราะมีเหตุปัจจัยอีกมากที่จะต้องใช้ทรัพย์นั้น แต่ไม่ใช่กบแน่นอนที่คิดท่องคาถาเงินล้านเพื่อปราถนาเงิน ผิดหลักการครับ

อืม!!!!!!!!
ไม่รู้ว่าจะวิเคราะห์ให้ลงไปทางไหนดี ปัญหาของกบกับบิกทู
เรื่องเงินๆทองๆเรื่องความยึดอุปาทาน

มันก็อุปานทุกเรื่องนะท่าน แต่มันสำคัญว่าใครจะมีอุปทานมากน้อยนะ ผมเองก็ยังมีอยู่ไม่น้อย

ผมว่า...อโสกะ...คิดได้แล้วละ...

แค่ติดใจ.ในตัวบุคคล...เซนเซอร์..ซิกเซนต์เลยรวน..

มันเลย..คา..คา...คาอยู่นั้นแหละ..ลงไม่ได้

ไม่ใช่อรหันต์...คำว่า..ไร้อุปาทานเลยนั้น..ไม่มีหรอก

ก็แค่..กำแน่นมาก...กำแน่นน้อย..กำหลวม ๆ ..กำเบา ๆ ...กำสบาย ๆ ...

เหมือนกำหนาม..กำเศษแก้ว..

กำแน่นมาก...จึงรู้สึกว่า..หนาม..เศษแก้ว..มันคม..มันมีพิษ

แต่จะรู้ว่า...ต้องหาวิธีกำสบาย ๆ ได้..ก็ต้องเคยกำแน่นมาก่อน...ทุกคน