บอกแล้วจะเตือนใครให้กลับดูตนว่าธรรมะเรามีเทียบเคียงเขาได้หรือยัง วันไหนกบประกาศว่าเลิกท่องคาถาผมจะเปิดโอกาสให้เตือนผมได้นะ

คิดดูก็แล้วกันว่า...คนท่องคาถายังมีปัญญาเตือนคุณได้..นะ

น่าคิดนะ..

บอกตรงๆขอบคุณที่หวังดี. แต่ผมยังไม่ได้รับความรู้จากคุณแม้แต่น้อยนิดกบ บอกตรงๆเลย

เตือนว่า...อย่ายัดคำพูดตนใส่พระโอษฐ์พระพุทธเจ้า..อีกงัย...ทำเป็นลืม..

อย่างนี้ค่อยดูเป็นคนหน่อย

เมื่อหลวงตาพระมหาบัวมรณภาพลง หลวงปู่ลีค่ะเป็นผู้ดำเนินงานทองคำเข้าคลังหลวงแทนจนสำเร็จ
ในเมื่อข้าพเจ้าได้ยกคำที่เป็นพระธรรมโอวาทท่านมาแล้ว ผู้ที่ไม่ใช่คนอีสานก็จะไม่เข้าใจ จึงควรแปล

"...ไม่นานนัก ถ้าจิตเป็นปัจจุบันอยู่นั่น ไม่เห็นอันหนึ่ง ต้องแนวหนึ่งหละ มันจะเกิดทำให้มันเป็นปัจจุบัน อดีตที่
ล่วงมาแล้ว ก็อย่าไปคำนึงเลย มันก็ออกไปจากปัจจุบันนั่นหละ อนาคตเหมือนกัน มันก็ออกไปจากปัจจุบันนี่ละ
อย่าไปคำนึงถึงมันเลย คุมมันเข้า ดู ให้ดูที่หัวใจตัวเองนั่นละ อย่าไปดูหัวใจคนอื่น... ถ้าคุมตัวเองจริงๆ
ต้องเห็น ถ้าพิจารณาสภาพร่างกายก็พิจารณาอยู่อย่างนั้น แต่พื้นเท้ามาศรีษะ แต่ศรีษะลงมาพื้นเท้า
ให้พิจารณาอยู่อย่างนั้น เอาเลยตลอด 24 ชั่วโมง นี่ ไม่ให้มันพูดออกเลย ต้องเกิดแน่...อันนี้หัวใจ
มันวิ่งออกไปวุ่นอยู่แต่กับโลกกับสงสารโน่น มันไม่มีหลักมั่นคง แล้วจะเห็นอะไรนั่น เหมือนกินข้าวเลย
กินคือนอนอยู่ ย้ายไปนั่น นอนอยู่ก็ไปที่นั่น นอนอยู่ก็ไปที่นี่ ไม่รู้จักอิ่มสักที นี่เรื่องมัน
เอ้า พิจารณามันสิ ถ้าคุมมันได้จริงๆ มันก็ต้องจับเงื่อนปมที่ผูกไว้ได้ แล้วมันก็จะเกิดอันนั้นอันนี้ให้เห็น
นี่เฮ็ดจริงทำจริงก็ต้องรู้จริง...ไอ้ที่พิจารณาตัวนี้ละตัวสำคัญ ถ้าหากว่าจับจุดได้แล้ว เออ มันจะอุทานออกมาทีนี้ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา อริยสัจทั้งนั้น... ถ้าตีแตกอริยสัจนี่ได้แล้ว ห้วย! กราบพระพุทธเจ้า
กราบครูอาจารย์ โอ๊ย มันก็กราบอยู่อย่างนั้นหล่ะ ทั้งคืนหล่ะ นี่ ท่านพูดจริง ทำจริงก็จะประมวลมาหมดดอก
อันที่พระพุทธเจ้าท่านเห็นนะ มันจะเกิดจากใจเรานี่ละ... ให้พากันเร่งความพากเพียร..."

มีเพลงภาษาอีสานอยู่เพลงนึงอะไรหายไปทายดูสิ

เชิ้บๆ เชิ้บๆ หมาคาบเกิบ เข้าป่าบักนัด
พูยิงแลนไหล่ ละพูซายแลนลัด
หมาแลนเข้าวัด เลยบ่ได่ใส่เกิบ

เกิบคือรองเท้า บักนัดคือสับปะรด
พูยิงคือผู้หญิง พูซายคือผู้ชาย
แลนคือวิ่ง บ่ได่คือไม่ได้

เบาๆสมอง ชิวชิว

ช่วงโปรโมชั่น ช่วงออกทะเลกับโรสรินครับ