อยากให้ผู้ที่เข้ามาในกระทู้นี้ มาช่วยกันบรรยายภาพนี้เป็นตัวอักษร
ว่าภาพนี้กำลังสื่อความหมายถึงอะไร อยากรู้ว่าความคิดของแต่ละคนจะตรงกันบ้างไหม
หรือมีความคิดที่แตกต่างกันออกไป ในแง่ของคนที่อาจจะยังคิดไม่ถึง อยากให้ภาพนี้
แตกเป็นหน่อหลายหน่อตามที่ท่านมองเห็น อาจมองไปในแง่ที่ต้องนำมาใช้ในชีวิตประจำวัน
หรือเพือนำไปสู่อานาคตที่ดี หรือว่าท่านมองภาพนี้แล้วได้ความคิดอะไรกับภาพนี้บ้าง......

เชิญทุกท่านแสดงความคิดเห็นครับ..ลองๆดูนะ

ทางคริสเตียนเขาให้ยึดคัมภีร์พระคริสต์เป็นสะพานข้ามห้วงเหวแห่งความทุกข์ยากลำบากเพื่อไปอยู่กับพระเจ้า

แต่ถ้าเป็นทางพุทธเราภาพที่ลุงหมานยกมาเป็นปริศนาธรรมนี้น่าจะหมายว่า

จงยึดถือคัมภีร์พระไตรปิฎกเป็นหลักในการเดินทางสู่นิพพาน
น่าจะเป็นอย่างนั้นหรือเปล่าครับ

เอาเถอะไม่มีใครผิดใครถูก...มันเป็นเพียงสะท้อนความคิดออกมาเป็นตัวอักษร

สัพเพธรรมาอนัตตา

หนังสือ..คือตัวแทนของความรู้

ความรู้..มี 3 อันจึงจะนำสู่ดินแดนแห่งความรื่นรมณ์คือนิพพาน..ได้

คือ..รู้จาก..สุตตเป็นสุตตมยปัญญา 1 รู้จากการคิดพิจารณา...เป็นจินตมยปัญญา 1...รู้จากการเห็นจริง...เป็นภาวนามยปัญญา 1

ความรู้...ประกอบด้วย องค์ 3 อย่างเพื่อให้ถึงความรู้...คือ...ปริยัติ...ปฏิบัติ...ปฏิเวธ

ความรู้...มีรากฐานอันสำคัญ 3 อย่าง ..คือ...ทาน..ศีล..ภาวนา

จะเข้าถึงความรู้...ก็ต้องประกอบด้วยกาล 3 อุบัติขึ้นมาพร้อม ๆ กัน..คือ...พระพุทธ..พระธรรม..พระอริยะสงฆ์

เป็นต้น...ครับ

จากภาพ

ภาพนี้ เปรียบเสมือน
ผู้กระทำความเพียรทั้งหลาย ทุกๆรูปแบบ


กลุ่มที่ ๑ พวกที่กำลังเดิน เปรียบเทียบเอาเองประมาณว่า
กำลังเดินอยู่ในเส้นทาง

กลุ่มที่ ๒ ยืนอยู่บนหนังสือ เปรียบเทียบเอาเองว่า
เป็นผู้ที่อยู่ท่ามกลางสองฝั่ง คือ ทางโลกและทางธรรม


กลุ่มที่ ๓ ที่นั่งอยู่อีกฝั่ง เปรียบเทียบเอาเองว่า
เป็นผู้ที่ถึงฝั่งแล้ว หยุดการเดินทาง


ที่เหลือคนเดียว กำลังปีนขึ้นบันได เปรียบเทียบเอาเองว่า
เป็นบุคคลที่หลงสภาพธรรม เกิดจากการน้อมคิดเอาเองว่า ถึงฝั่งแล้ว
เมื่อไม่ใช่ตามความเป็นจริง จึงต้องปีนป่ายกลับไป

ก็ได้ความหลากหลายความคิดและมุมมอง

ลุงหมานมองว่าอย่างนี้ ภาพนี้เป็นอันที่พระพุทธเจ้ารู้แล้วเห็นแล้ว จึงนำมาบอกต่อ
นำมาสอนพุทธสาวกว่าต้องเดินในแนวทางนี้เท่านั้น คือเริ่มจากการศึกษาแล้วก็นำไปปฏิบัติ

หนังสือที่ทำเหมือนสะพานนั้นเหมือนว่าเราจะต้องศึกษาให้รู้อย่างท่องแท้เสียก่อน
เมื่อศึกษาดีแล้วก็ปิดตำราคือ ก้าวเข้าสู่การปฏิบัติก็เหมือนการเดินทาง อาจเดินทางมีอุปสรรคบ้าง
ในระหว่างการเดินทางก็ให้นึกถึงหนทางที่เดินมานั้นมันถูกต้องหรือไม่ ก็ให้นึกถึงตำราที่ครูบาอาจารย์
ที่สอนมาเอามาเที่ยบเคียง

การเดินทางตามภาพที่สื่อมานั้นเหมือนกับความแห้งแล้งเราต้องบากบั่นเพื่อความงดงาม
ในภายภาคหน้า เหมือนที่สุดของหนทางนั้นต้นไม้เขียวขจีย่อมร่มเย็นชุ่มฉ่ำ
เปรียบเหมือนความสุขในนิพพาน ฉะนั้นแล

หลุมที่ข้ามนั้นก็เปรียบเหมือนอบายภูมิทั้ง ๔ หลุมในข้างหน้านั้นก็เป็นหลุมของ
การเวียนตาย เวียนเกิด แห่งวัฏฏะ อันหาที่สิ้นสุดมิได้

จงปิดตำรา แล้วลงมือ เดินข้ามมันซะ

คิดว่าคงประมาณอย่างในภาพนี้

ทุกๆ คน เดินมุ่งหน้า ไปทิศทางเดียวกัน เป็นแถวเรียงกัน เป็นระเบียบ มีหนังสือเป็นสะพานข้ามร่องหน้าผา
มองไปข้างหน้ายังไม่เห็นปลายสุด มองไปข้างหลังยังไม่เป็นต้นทาง..แต่ ทุกคนที่มุ่งหน้า เดินตามหลังกันไป..น่าจะมีศรัทธา ความเชื่อมั่น ว่า ...ทางที่มุ่งหน้าไปนั้น เป็นเส้นทางพ้นทุกข์ เส้นทางหลุดพ้นแห่งทุกข์ พุทธศาสนาเราเรียกทางดับทุกข์ พ้นทุกข์ สิ่งสูงสุด คือ พระนิพพาน ..ซึ่งหนังสือ หรือ ตำรา คัมภีร์ สุดแล้วแต่จะเรียก..ทีทอดเป็นสะพานนั้น ก็คือ ผู้ชี้ทาง..ผู้นำทาง เรา คือผู้เดินทาง ซึ่งทางก็มี ผู้ชี้ทางก็มี ผู้เดินไปถึงจุดสุดยอดก็มี...ถ้าเรา ไม่หลง ไม่แตกแถว หรือเดินตามรอยไป ตามตำรา ไม่ไปแวะโน่น แยกทางนี้ เดินตรงทางตรงธรรม ตามพระศาสดา ครู บา อาจารย์ ก็ น่าจะเดินตามรอยไปถึง จุดหมายปลายทางได้ เหมือนๆ กัน ขอให้มี ศรัทธรา ความเพียร อดทน ประพฤษ ปฏิบัติ
ขอเจริญในธรรม

...

ผู้เดินในขณะเดินจะเห็นเท่าที่พอจะเห็นได้
เมื่อเดินอยู่บนพื้นดิน ก็รู้ถึงพื้นดิน
เมื่อเห็นพื้นดินตัดขาด ก็รู้ถึงพื้นดินตัดขาด
ก็อาศัยหนังสือ ก็รู้ถึงหนังสือ
เมื่อเดินตาม ก็รู้ว่ามีเพื่อนร่วมทางเดียวกัน มีจุดหมายในทิศทางเดียวกัน

เดินตามกันไปอย่างติด ๆ ต่อเนื่องไม่ทิ้งห่างขาดช่วงขาดตอน
...เดินตามกันมาดี ๆ นะพวก...อิอิ...
จะได้ไม่วังเวง พึ่งพากันได้ อุ่นใจ ไม่พลัดหลงออกนอกเส้นทาง...

ไม่มีคนเดินสวนทางย้อนกลับมาเลย...
น่าจะมีความผาสุขที่อยู่ที่หนทางข้างหน้า...

....

ผู้เห็น(แจ้ง)...เห็น(แจ้ง)ทั้งหมด
ว่าหนทางประกอบไปด้วยพื้นดินกี่ส่วน บันใดกี่ส่วน หนังสือกี่ส่วน ป่ากี่ส่วน

เห็นทั้งหมด แต่ทว่าไม่ได้เข้าไปอยู่ในทั้งหมด

แปลกครับ
ผมกลับนึกไม่ออก พยายามคิดก็ไม่รู้จะตีความหมายว่าอะไร

คือตีความหมายว่า ตัดต้นไม้มาทำหนังสือ
เพื่อข้ามเหวไปยังป่าไม้แห่งใหม่

ภาพนั้นมันไม่มีชีวิตชีวาอะไรหรอก
เพียงแต่ว่าเราเอาจิตวิญญาณของเราไปใส่ในภาพ
ให้มันเกิดชีวิตชีวาขึ้นมา แล้วก็จินตนาการไปตามที่คิดออกมาได้
ซึ่งก็รู้แล้วว่าคงต้องไม่เหมือนกัน ตามแต่จิตจะนึกคิดปรุงแต่งขึ้นมา

ชื่อก็บอกว่าจินตนาการ ไม่มีใครถูกผิด ไม่มีใครดีกว่าใครในการคิด เพราะมันไม่แน่นอน